Het huis van familie Dallas-Lewis

'Oh gezellig! Ik kom zeker naar je kijken.' Isobel nam na dit gezegd te hebben een hapje. 'Dit is echt heerlijk.' complimenteerde ze het eten en keek naar Alex. 'De eerste wedstrijd is altijd spannend, maar het belangrijkste is dat je plezier hebt.' Met een glimlach keek ze naar Woody en pakte onder de tafel zijn hand vast.

Elle probeerde ook mee te praten in het gesprek, maar het lukte niet en ze wist ook niet zo goed wat ze moest zeggen. Iedereen was hier van de sport, behalve zij. Ze at dus maar rustig en stil van haar eten en probeerde er maar niet meer tussen te komen. Stiekem keek ze naar Isobel en Woody en herinnerde zich elke keer dat Isobel juist naast haar had gezeten. Misschien had ze er toch meer moeite mee dan dat ze dacht.

Logan keek naar Frances over de tafel en knipoogde. 'Oh, wat leuk, dan kunnen we ook naar jouw wedstrijd kijken, Isobel! Ik hoorde van Woody en Elle dat je nogal heel goed bent.' Hij nam paar happen van zijn eten en keek naar zijn jongste dochter. 'Spannend Alex. Hoe gingen je trainingen trouwens? Heb je iedereen eruit gelopen?'

Alex glimlachte naar Elle toen ze de hand van haar zus los liet om te beginnen met eten. 'Dan ga ik zeker eerder komen om jou wedstrijd ook te zien!' Ze begon met eten en knikte naar haar vader. 'Het ging wel oké.' De laatste was niet haar beste geweest, zeker niet omdat ze nogal afgeleid was door Willy, maar het waren geen slechte trainingen. Ze moest alleen nog in vorm komen.

Frances was trots op haar dochter dat zij nu ook haar eerste wedstrijd zou spelen. Ze was heel benieuwd. Toen ze haar eigen bord ook had vol geschept begon ze met eten. Het compliment nam ze met een glimlach aan. De enige die ook stil was, naast zij zelf, was Elle en met een onderzoekende blik keek ze naar haar oudste dochter. Het was haar wel degelijk opgevallen dat ze de laatste dagen niet zo goed in haar vel zat, maar Frances had gehoopt dat Elle zelf naar haar toe zou komen.

Woody voelde Isobel's hand onder tafel en streek zacht met zijn duim over haar pols. Hij stemde met haar in over een eerste wedstrijd. 'Anders is er niets aan.' voegde hij met een glimlach toe en liet toen met tegenzin Isobel's hand los om te gaan eten. Tussendoor wierp hij een blik op Isobel, of ze zich wel vermaakte en of ze zich niet te ongemakkelijk zou voelen.

Isobel begon te grinniken. ‘Zo goed ben ik ook weer niet hoor.’ zei ze lachend. Eigenlijk was ze best trots over haar prestaties in het team, maar tegenover andere bleef ze altijd bescheiden. Ze glimlachte naar Woody en nam zelf ook een hap van het eten. Het smaakte echt verrukkelijk, veel beter dan het eten van haar ouders.

'Ja, Bel, ik vind het ook leuk om naar je wedstrijd te komen kijken!' glimlachte Elle, ondanks dat het misschien onnodige informatie was, want Elle kwam altijd naar alle wedstrijden van Isobel, hoe ver ze dan ook waren. Ze boog zich weer over haar eten en keek uit haar ooghoeken naar haar moeder. Bij de aanblik van haar moeder voelde ze hoe haar ogen een beetje nat werden, maar ze knipperde het snel weg en at gewoon verder zonder iets te laten merken. Moeders hadden altijd zulke invloeden op hun kinderen, vooral als hen iets dwars zat.

Alex at verder en had haar bord al gauw leeg. Ze schepte een tweede keer op. 'Elle, iemand vroeg me vandaag hoe ik aan je badge kwam. Ze zeiden dat ze er ook één wilde. En ik wilde er eentje aan Joe geven. Heb je er nog meer?' Ze keek haar zus vragend aan terwijl ze verder ging met eten. Dat Elle aan de verkiezingen meedeed vond ze geweldig. Het was iets wat ze zelf nooit zou willen of durven, maar Elle deed het toch maar even.

Frances probeerde niet te veel achter de blik van Elle te zien, maar het ontging haar niet. Ze zou haar dochter straks wel even aanspreken, want ze zou het vreselijk vinden als er echt iets aan de hand was met Elle. Ze had al zoveel aan haar hoofd. Frances at rustig verder en keek vervolgens glimlachend naar Isobel en Woody.

'Thomas heeft het hele team zover gekregen om een badge te dragen. Als je nu nog niet wint, Elle, dan weet ik het ook niet.' Woody lachte naar zijn zus en schepte net zoals Alex nog een keer op. 'Als je nog meer wilt, gewoon opscheppen.' zei hij tegen Isobel en wees naar de pannen die nog lang niet op waren. Zijn moeder kookte altijd te veel. Liever wat meer dan te weinig was haar motto.

Isobel had haar bord leeg en schepte met een glimlach nogmaals op. Het was te lekker om te laten liggen en ze had nog honger. Ze nam nog een hap en nam vervolgens een slok van haar drinken. Ze zei verder niets over de verkiezingen van Elle, al wist ze wel dat ze een goede kans zou maken om te winnen.

Elle keek verbaasd naar Alex en haar nerveuze blik veranderde in een grote glimlach. 'Ja, ik heb er nog een heleboel in mijn kamer liggen! Ik zal ze wel mee naar school nemen!' Ze keek iedereen even glimlachend aan en nam een slok van haar drinken. Toen Woody uit het niets opeens Thomas naam noemde, verslikte ze zich in het water en spuugde het weer terug in het glas. Na lang gehoest te hebben kwam ze weer op adem en keek van haar moeder naar haar vader en weer terug. Ze had nog helemaal niets over Thomas verteld. Ze keek Isobel met een moeilijke blik aan, de blik die ze altijd gebruikte naar elkaar als ze geen idee hadden wat ze moesten doen.

'Oke! Dan overtuig ik joe er van dat ie ook de badge moet dragen als hij optreedt op de open podium avond. Ik heb hem eindelijk zo ver gekregen!' vertelde Alex enthousiast terwijl ze haar tweede portie rustig op at. Toen Elle zich verslikte, had Alex niets in de gaten. Ze keek altijd voer dat soort dingen heen.

Frances dronk haar glas leeg en keek op toen Woody Thomas noemde. 'Is dat de zoon van- Heet hij Mckenzie-Starling?' vroeg ze nieuwsgierig en keek haar man toen kort aan. Zij had zelf een niet zo goede relatie gehad met de moeder, Zoë. Ze hadden elkaar niet uit kunnen staan.

Woody knikte toen zijn moeder vroeg welke Thomas hij bedoelde. 'Mam, hij zit in mijn team, je kent hem toch wel?' Hij durfde Elle niet aan te kijken, omdat hij haar hoestbui grotendeels al had begrepen. Het was niet echt slim geweest van hem om Thomas te noemen, maar het hoefde niet per se zo te zijn dat hij hem had genoemd vanwege Elle. Hun ouders zouden vast niets door hebben, toch?

Isobel keek Elle aan toen ze zich verslikte en keek om naar Woody. ‘We – we zijn een keertje met z’n vieren iets gaan drinken na de training van het football- team, toch Elle?’ Ze keek ondertussen ook bevestigend naar Woody, dan hoefde Elle in ieder geval niets meer uit te leggen. Het was duidelijk dat niemand hier wist dat ze een relatie met hem had, maar dat moest ze zelf maar regelen.

Elle keek dankbaar naar Isobel en knikte instemmend om haar woorden. 'Ja, dat is waar, het was erg gezellig,' zei ze zachtjes en ontweek de blik van haar ouders, die haar beiden nieuwsgierig aan keken. Logan wisselde een veelbetekenende blik met Frances; ze wisten wel beter dan dit, maar hij besloot er niet op door te gaan. Elle keek Alex met een glimlach aan. 'Oh, je hoeft hem niet over te halen hoor! Als hij het niet wil, dan hoeft het ook niet.' Ze kende haar zusje goed genoeg om te weten dat ze wel uren had gesmeekt bij Joe, om hem over te halen.

Woody ging mee in het verhaal en knikte instemmend. Toen iedereen klaar leek te zijn met eten kwam Woody overeind om de tafel af te ruimen. Hij keek Elle met een verontschuldigende blik aan voor hij naar de keuken verdween en de pannen terug op het fornuis zette.

Frances verborg haar glimlach toen ze het gezicht van Logan zag en stond abrupt op toen Woody met het afruimen van de tafel begon. Ze pakte kort zijn arm vast in de keuken glimlachte naar hem, maar ze kreeg slechts een afstandelijke lach terug. Zonder er aandacht aan te besteden pakte ze het toetje uit de koelkast en liep er mee naar de tafel.

Isobel at thuis nooit toetjes, dus ze was licht verrast toen er eentje op de tafel verscheen. Het was iets met veel fruit en dat vond ze altijd goed: ze was dol op fruit. 'Dat ziet er ook al zo heerlijk uit.' zei ze lachend en nam nog een slok van de sap die voor haar stond. Het was minder formeel dan dat ze had verwacht en alles ging een stuk makkelijker dan dat het in haar gedachten was gegaan.

Alex grinnikte en haalde haar schouders op. 'Eerlijk gezegd was het niet zoveel moeite. Ik had het al voor elkaar gekregen dat hij vrijwillig het podium opgaat, dus die button was zo gelukt. En volgens mij vind hij je wel aardig.' Ze lachte weer en maakte een verwonderd gebaar toen ze het toetje zag. Die had haar moeder al gemaakt de dag vantevoren toen zij zelf op school zat.

Elle wuifde naar Woody dat het niet erg was en knipoogde nog om hem gerust te stellen, al was ze zelf alles behalve rustig. Haar ouders waren niet van gisteren, die hadden het vast wel door gehad. Ze klapte enthousiast in haar handen toen haar moeder met het toetje aan kwam lopen, omdat ze wist dat haar moeder daar heel lang aan had gewerkt. Elle had als proefster gediend en ze kon niets anders zeggen dan dat het heerlijk was. 'Oh, Alex, maar Joe is ook een lieverd dat hij het doet! Wens hem heel erg veel succes van mij!'

Logan keek met een glunderende zijn vrouw aan toen ze met het dessert aan kwam lopen. Hij stond op en tikte met zijn vork tegen zijn glas aan, om daarna zijn keel te schrapen. 'Ik wil graag zeggen dat ik dit een enorm leuke avond vond, vind. Woody, Isobel, ik wens jullie al het succes van de wereld toe in jullie relatie. Dat het maar lang mag volhouden. Misschien eindigen jullie wel als Frankie en ik! Des al niet te min, ik beschouw je nu al als een dochter, Isobel, dus ook zeker als een schoondochter. Geniet van jullie dessert!' Hij was trots over zijn speech en keek zijn vrouw glimlachend aan, maar wist dat hij zijn zoon genadeloos voor schut had gezet toen hij de andere gezichten bekeek.

Isobel kon niet anders dan lachen om de speech van Logan, maar zijn woorden deden haar ook goed. Ze voelde zich toch een sport van familie hier. Het was hier anders dan thuis, het was veel huiselijker en gezellig. Haar familie was gestructureerd en wat haar moeder betrof nogal afstandelijk. 'Wie weet eindigen we zo inderdaad wel.' grapte ze en schepte wat van het heerlijk uitziende dessert op.

Frances hield haar handen voor haar mond terwijl ze naar de woorden van haar man luisterde. Soms was hij zó de vrouw in hun relatie: hij was degene met alle gevoelens en zij was de serieuze en down-to-earth man. Ze vond het echter prima zo én ze was het helemaal met hem eens. Met een grote glimlach keek ze haar man aan en richtte zich toen op Isobel. 'Ik sluit me er natuurlijk bij aan.' zei ze terwijl ze kort een hand op Isobel's schouder legde.

'Zal ik doen.' vertelde ze haar zus met een glimlach. Alex schaamde zich voor de woorden van haar vader en giechelde zachtjes. Ze vond het stiekem wel een geweldige speech, maar dat gaf ze natuurlijk niet toe. Gretig schepte ze op van het toetje en at het net zo snel weer op. 'Mam, dit is heerlijk!' zei ze enthousiast en opgewekt.

Woody keek vol schaamte naar zijn lege schaaltje en probeerde zo zijn rode gezicht te verbergen. Hij was helemaal niet van dat officiële gedoe en de toekomst. Hij deed maar gewoon en zag wel wat daar uit volgde. Kort wierp hij een blik op zijn glunderende ouders en toen op Isobel. Dit was zo vernederend! Hij wreef over zijn gezicht en schepte toen ook maar op zonder iets te zeggen. Zijn vader wierp hij nog vlug een klein glimlachje toe.

Isobel zag Woody's rode gezicht en lachte kort. Ze gaf hem een kus op zijn wang en glimlachte. Hij was schattig als hij bloosde, correctie: hij was altijd schattig, maar Isobel snapte wel hoe hij zich voelde, haar vader deed ook altijd van die dingen. Andere mensen konden erom lachen, maar zelf zakte je door de grond.

Elle moest lachen bij de woorden van haar vader en al helemaal toen ze Woody's hoofd zag. Toch stopte ze snel toen ze haar vaders trotse en opgewekte gezicht zag. Ze nam ook een hap van het toetje, maar liet al snel haar lepeltje liggen. Ze had geen honger en ze had al erg veel gegeten; ze moest echt op haar lijn passen. De laatste tijd at ze veel te veel.

Logan glimlachte bij de woorden van zijn vrouw en wenste dat hij naast haar had gezeten. Dat trotse kneepje van haar in zijn hand miste hij op dit moment. Dus keek hij haar enkel veelbetekenend aan en daarna naar zijn kinderen. 'Nou, dat gaat er goed in, niet waar, Alex?' plaagde hij zijn jongste dochter en nam zelf ook een hap van het toetje. Het was heerlijk.

Alex grijnsde naar haar vader en prikte hem met haar elleboog in zijn zij. Toen ze haar portie op at keek ze naar de lege schaal en vervolgens naar Elle's bord. 'Elle, eet je dat niet meer op? Mag ik het opeten? Alsjeblieft?' Ze keek haar grote zus aan en grinnikte toen. 'Ik snap nog steeds niet dat jij zo weinig eet en ik zo veel.' Het was waar. Alex' eetlust kwam dichter in de buurt bij dat van haar broer dan bij dat van Elle.

Frances zag Logan naar haar kijken en glimlachte gelukkig. Het had er zo somber uitgezien de laatste dagen, maar nu voelde het weer zoals vroeger. Niet dat alles een maand geleden beter was dan nu, maar er stond nu een hoop druk op de familie. Ze oogde Elle met enige achterdocht toen ze zag hoeveel er van haar toetje op het bord achterbleef.

Woody had niet gedacht nog roder te kunnen worden, maar toen Isobel hem kuste op zijn wang, viel hij zowat van zijn stoel. Hij was een echte knuffelbeer, maar niet waar anderen bij waren, dat ging hem net wat te ver. Verlegen glimlachte hij naar Isobel en at toen vlug verder van zijn toetje. Het was vast de regel dat je door je ouder vernederd moest worden als je vriendin er bij was.