Het huis van familie Dallas-Lewis

Spoiler:

Logan
Logan zat met zijn handen in zijn haar op de bank en keek steeds maar weer naar buiten. Hij was blij dat de kinderen niet thuis waren, want na maanden nergens last van te hebben, kwam de invloed van de volle maan nu in volle kracht op hem af. Hij voelde zich ziek en slap, maar ook snel geïrriteerd en boos. Toch keek hij uit naar de komst van zijn vrouw en aan de gedachte dat ze vanavond weer eens samen waren, ondanks de aparte setting waar ze zouden zijn.

Frances
Frances reed in rap tempo naar huis. Iedere maand was er één dag waarop ze niet kon wachten totdat ze laatste klant had zien weggaan. Op andere dagen bleef ze vaak nog even hangen, maar niet op de dag dat de volle maan er aan zat te komen. Ze wist dat Logan thuis op haar wachtte. Toen ze de oprit opreed, stapte ze vlug de auto uit en snelde hethuis in, waar ze Logan op de bank vond. 'Logan.' Buiten adem keek ze op hem neer.

Met zijn gezicht nat van het zweet zag hij Frances binnenkomen en stond meteen op. 'Frances,' zei hij en liep naar haar toe. 'We moeten weg... De kinderen kunnen zo thuis komen. Je moeder, die komt nu naar huis, toch? Anders kan ik mijn vader nog bellen, voor de zekerheid.' Hij drukte zijn lippen zacht op de hare en legde even zijn hand op haar wang. 'Had je trouwens een leuke dag?' vroeg hij met zijn halve glimlach.

'Mijn moeder komt ieder moment thuis. Ik heb haar vandaag nog 2 keer gebeld opdat ze het niet zou vergeten.' Frances glimlachte naar hem en kuste hem liefdevol terug. Bij zijn vraag zuchte ze en schudde haar hoofd. 'Dat je dat nog steeds vraagt; natuurlijk niet.' Ze gaf hem ondanks haar woorden nog een kus en liep toen naar de kapstok waar ze een tas had klaargezet. Het had een tijdje geduurd, maar ze wist nu precies wat ze nodig hadden en kon de inhoud dromen. Frances pakte hem op en liep alvast naar buiten.

'Oké, gelukkig,' zei hij en haalde een hand door zijn haren. Dat was al een zorg minder, naast alle zorgen die hij al had voor vanavond. 'Sorry, ik dacht dat er vandaag misschien iets spannends zou gebeurden,' glimlachte hij, wat hij elke dag zei als ze thuis kwam. Hij volgde haar snel naar buiten en deed de deur op slot. Daarna stapte hij de auto in aan de passagierskant. 'Frances... Ik heb het gevoel alsof het deze nacht anders is dan anders. Het is nu net als vroeger, met de ziekte en gemoedsstanden.'

Normaal beantwoordde Frances Logan zijn vraag graag met een leuk antwoord. Ze had sinds dat ze met Logan was maar weinig slechte dagen. Maar op die ene dag kon ze het nooit positief beantwoorden. Ze moest een hele dag van zenuwen doorstaan en maar wachten en wachten totdat het nacht was. Frances ging achter het stuur zitten en startte de auto. Ze keek fronsend op bij Logans woorden. 'Logan, nee, het gaat beter en het komt goed zoals alle andere keren.' Alleen tijdens de volle maan was Frances de positieve persoon in hun relatie, zelfs nu haar hetzelfde was opgevallen, gaf ze niet toe aan haar eigen pessimisme.

Hij legde zijn hand op haar knie en keek haar serieus aan. Hij wist dat hij toch niet tegen haar in kon gaan en dat ze zelf stiekem vast wist dat dit anders leek dan andere keren. 'Alles komt goed,' zei hij, mede om zichzelf moed in te spreken en haar woorden te bevestigen. Hij legde zijn hoofd tegen de hoofdsteun aan en zuchtte. 'Wat ben ik toch blij dat niemand van onze kinderen dit moet beleven,' fluisterde hij en streelde met zijn vingers langs haar wang. 'Je hebt goed je best steeds gedaan om jouw genen in de kinderen te stoppen,' grapte hij.

Frances concentreerde zich op de weg, maar glimlachte naar Logan. Ze kon zich nog heel goed herinneren dat ze Logan verteld had dat ze helemaal geen kinderen wilde. En nu hadden ze er niet één, maar drie. 'Gelukkig hebben ze toch nog wat van jou meegekregen, anders waren ze zeker ontspoort geraakt.' Met haar rechter hand pakte ze die van Logan vast toen ze een tijdje niet hoefde te schakelen. Ze bedacht zich dat ze uiteindelijk nooit spijt had gehad kinderen met Logan te krijgen, maar ze geloofde dat ze nooit kinderen zou hebben gehad als het niets tussen haar en haar man was geworden.

Ik rolde spottend met zijn ogen en kneep zachtjes in haar hand. 'Ook al ben je achttien jaar ouder, nog steeds heb je niet door hoe geweldig je bent. Zeg ik wel vaak genoeg hoeveel ik van je hou? Vast niet he?' Hij grinnikte en keek uit het raam. Hij kon, ook al was hij onder invloed van de maan, nooit boos zijn op Frances. Ze verminderde alle pijnen. 'En, nog wat nieuws over onze kinderen? Moeders vertellen ze altijd veel meer.'

Frances lachte zachtjes en zei maar niets meer. Ze had in de loop der jaren zichzelf meer leren accepteren, maar ze was er nog steeds niet aan uit waar Logan dan zoveel van kon houden. 'Ha, dat denk jij maar. Ik geloof dat ze jou veel en veel meer vertellen. Vooral Woody.' Frances zuchte. 'Gelukkig kun jij wel tot hem doordringen.'

'Tja, Woody is al bijna een volwassen man. Ik denk dat hij gewoon meer behoefte heeft aan een man-tot-man gesprek, net zoals Elle en Alex met jou over vrouwendingen praten.' Het was goed, om over hun kinderen te praten, zodat Logan van alle pijn afgeleid werd. 'Frankie, al hebben ze wel onze preutsheid overgenomen. Op hun leeftijd waren we dat toch al wel een beetje ontgroeid, of niet soms? Moeten we eens dé gesprekken met ze gaan houden?'

'Ik weet het niet. Soms heb ik het idee dat er meer achter zit.' Frances had nooit gedacht dat ze ergens meer zorgen over kon hebben dan over Logan, maar dat had ze fout en daar kwam ze al snel achter toen ze Woody net had. Echt álles was een mogelijke bedreiging voor je eigen kroost. Frances keek verbaasd naar haar man toen hij het volgende onderwerp aansneed. 'Denk je? Is, zou-' Ze fronste. 'Ja, nee, oke, misschien moeten we dat maar eens doen.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Alex vertelt me altijd alle roddels en gisteren vertelde ze me dat Woody en Elle beiden nu nogal een beetje bezig zijn, niet al het verre stadium, maar er is een begin. Ik wil best het woord dan nemen hoor,' lachte hij. Toch was deze snel weg en hij keek haar serieus aan. 'Ah joh, Frankie, hij is dol op je. Jullie lijken gewoon teveel op elkaar, dat is alles.'

Frances moest lachen omwille van Alex geklets. 'Die Alex, dat wordt me nog eentje als ze echt gaat puberen.' Haar gezicht vertrok bij het idee dat hun zoon en dochter 'een beetje bezig waren'. Ze zag het absoluut niet zitten om het er over te hebben, maar het hoorde er nou eenmaal bij. 'Zal ik de meisjes dan maar aanspreken. Ik weet niet of ze jou serieus gaan nemen.' Ze glimlachte naar Logan en haalde haar schouders op. 'Ik dacht altijd dat zoons op hun vaders leken.'

'Ja, aan Alex gaan we vast nog een stevige kluif hebben,' glimlachte Logan en pakte weer haar vrije hand vast. 'Ik denk dat je gelijk hebt, Frankie. Ik ga weleens met Woody praten en jij dan met de meiden. Of Elle alleen, ik geloof dat Alex nog niet zo'n interesse in jongens heeft. Denk ik, in elk geval, of ik wil het gewoon niet toegeven dat ons kleine meisje ook al volwassen wordt.' Hij zuchtte om de gedachte en keek toen Frances weer glimlachend aan. 'Ik denk dat Woody enorm blij is dat hij op jou lijkt. Neem dat maar van mij aan.'

Frances knikte resoluut en probeerde in haar hoofd een gesprek te fantaseren dat goed zou kunnen lopen. 'Oh, nee, ik ga het er nog niet met Alex over hebben. Het is pas haar eerste jaar op de middelbare, zij is daar toch nog niet mee bezig?' Ze wuivde zijn compliment weg en glimlachte. Ze waren al bijna bij het bos en waren allebei zo afgeleid door hun kinderen dat ze tenminste niet aan de volle maan hoefden te denken.

Hij moest glimlachen toen zij ook glimlachte en wreef met zijn hand over haar knie. 'Frankie... We moeten nog eens een avond in de maand voor onszelf nemen, gewoon om te praten, tijd voor elkaar te hebben. Lijkt je dat een goed idee?' Hij keek naar buiten en zag dat ze het bos inreden. Hij slikte moeizaam en keek Frances aan toen ze stopten. 'Ik... Ik pak wel even de spullen,' mompelde hij en stapte uit de auto.

'Ja, dat doen we.' Frances keek Logan glimlachend aan. Er mochten dan nog zoveel problemen zijn in hun leven, ze had het nooit zonder hem willen voortzetten. Dit, wat ze nu had, was alles dat ze ooit had gewild. Bij de aanblik van het bos, versomberde haar blik en stopte ze de auto. Ze knikte zwijgend en stapte zelf ook uit. Deze nachten waren de het ergst, maar toch ondanks dat had het de relatie van Logan en Frances alleen maar sterker gemaakt.

Logan deed de achterklep open en haalde Frances' tas eruit. Daarna pakte hij zijn eigen tas, waar boeien en ijzeren kettingen en dergelijken inzaten. Hij vertikte het om het eens te proberen zonder. Hij sloeg ze beiden over zijn schouders en pakte toen Frances' hand vast om zo naar hun vaste plek in het bos te lopen. Hij haatte dit moment en vooral zometeen, het moment dat ze afscheid namen net voordat hij wolf zou worden. 'In elk geval is het niet zo koud,' probeerde hij als grapje.

Frances deed de auto opslot en hield vertrouwd Logan's hand vast. Het verbaasde haar altijd dat overdag de tijjd te langzaam leek te gaan en 's avonds het zo donker was en middernacht sneller naderde dan Frances wilde. Frances glimlachte om zijn grapje, maar kon het al niet meer opbrengen om in een vrolijke stemming te zijn. Zacht gaf ze een kneepje in Logan's hand en liep dicht naast hem richting de plek.

Logan gaf zacht een kneepje terug en scande de omgeving op eventuele mensen die er rond konden lopen. Hij wilde niet én dat hij gezien kon worden én dat Frances misschien gevaar kon lopen als hij weerwolf was. Eenmaal daar legde hij Frances' tas neer en begon de kettingen neer te leggen en te bevestigen. Hij trok alvast een deel van zijn kleding uit en begon zichzelf vast te ketenen.

Frances nam een diepe zucht voordat ze aan haar eigen werk begon. Ze haalde uit haar tas een zakje met poeder dat ze in een patroon uitstrooide rondom de plek waar Logan zich vast zou ketenen. Ze had door de jaren heen een aantal spreuken verzameld die de transformatie beter verdraagzaam moesten maken. En, als er iets fout ging, had ze een spreuk die Logan er van zou onthouden weg te kunnen van die plek. Ze kon de pijn niet laten verdwijnen, maar ze zou alles iets draaglijker maken.

Toen hij zich eenmaal had vastgemaakt, ging hij op de grond zitten en keek hoe Frances haar deel van deze avond zou doen. Het was weleens voorgekomen dat Logan was losgeschoten en Frances had er toen voor gezorgd dat het niet uit de hand liep. Toen ze klaar was, liep hij naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. Zacht en teder kuste hij voor een lang moment haar lippen. 'Zorg je goed voor jezelf?'

Frances ontving Logan's omhelzing gretig en kuste hem liefdevol terug. Aan dit moment zou ze nooit wennen. Ondanks dat ze wist dat Logan terug zou komen, verloor ze hem voor een hele nacht en kon ze er werkelijk niets aan doen. 'Altijd.' antwoordde ze met een glimlach en drukte nog een keer haar lippen op die van Logan. Ze legde een hand op zijn wang en keek hem aan. 'Het komt weer goed, oke?' Dit was net zo goed voor Logan als voor zichzelf een geruststelling.

Hij streek met zijn vingers over haar wang en keek haar met een treurige glimlach aan. 'Altijd,' stemde hij zachtjes in en drukte voor een laatste keer zijn lippen liefdevol op die van Frances. Hij was toch zo blij dat niemand van zijn kinderen dit hoefde mee te maken. Hij maakte zich los van Frances, deed de laatste kledingstukken uit en ging op de grond zitten, wachtend op de volle maan. 'Tot zo!' grapte hij stom en knipoogde nogmaals.