Het huis van de Familie Yorke.

'Oke, Joe. Ik snap hoe je, je voelt, dat alles net niet goed genoeg is, maar je kunt pas echt beter worden als je accepteert dat dit is wat je doet en dat je het zelf ook gaat waarderen. Waarom wil je door gaan met iets dat volgens jou een slecht resultaat oplevert?' Eli glimlachte naar Joe en pakte zijn glas water er bij die hij leeg dronk.

'Hm, daar heb je ook wel weer gelijk in.' gaf hij uiteindelijk toe en keek zijn vader aan. 'Hou je eigenlijk nog van mam?' vroeg hij uit het niets en keek zijn vader nieuwsgierig aan. 'Want, je brengt graag tijd met mij door, toch?' veronderstelde hij. 'Dus de enige reden waarom je niet gewoon thuis woont is dan omdat je mam niet wilt zien - waarom ben je anders zo vaak weg?' vroeg hij zo naïef als hij was.

Eli zuchtte toen hij zijn hoop het raam uit zag vliegen. Joe zou het er dus duidelijk niet bij laten zitten. Hij zette zijn glas weer weg en keek naar de grond terwijl hij zijn woorden overdacht. 'Joe, het ligt nogal ingewikkeld. Maar weet dat het niets met jou te maken heeft, oke?' Eli keek weer op en bestudeerde Joe's gezicht. Zou het te zien zijn? Dat hij al eens veranderd was?

Joe keek zijn vader fronsend aan. 'Het enige wat ik vroeg was of dat je nog van haar hield en dat kan je niet eens beantwoorden met een simpele ja of nee? Nee, dan komt er weer zoiets uit van "jij hebt er niets mee te maken jongen" "het is niet jou schuld." Nee, daar heb ik wat aan!' riep hij geërgerd uit en stond op van de tafel. Blijkbaar kon hij dus wel chagrijnig zijn. 'Want als het antwoord nee is, waarom zijn jullie wettelijk dan nog steeds bij elkaar? Waarom geven jullie mij iedere keer het idee dat het toch nog wel goed komt, terwijl dat toch niet gebeurd?'

Met een beduusde blik keek Eli naar zijn zoon en fronste toen triest. Hij staarde naar zijn handen en aarzelde wat hij nu zou zeggen. 'Joe, ik geloof dat je moeder zich dat ook afvraagt. Het is alleen dat ik-' Hoe moest hij zijn zoon uit gaan leggen dat hij een complete mislukking, dat hij bovendien een monster was en hen zomaar iets aan zou kunnen doen. Hij had het Meg nooit kunnen vertellen. Liever dat ze Eli haatte omdat hij een waardeloze man was, dan dat zij hem verafschuwde omdat hij een monster was. Want Eli hield wel degelijk van haar én van Joe. 'Joe, ik wil je iets vragen. Als het krankzinnig klinkt, moet je het meteen aangeven.'

'Jezus, waarom ontwijk je alles. Is het dan zo moeilijk om eens de waarheid over iets te zeggen?' bromde hij geïrriteerd. Nou, dit ging in ieder geval niet werken: zijn vader zou niets loslaten over hoe hij zich voelde. Had zijn moeder toch gelijk, ze had altijd gezegd dat zijn vader zo was geweest en hoewel Joe het nooit had geloofd, moest hij haar nu toch echt gelijk geven. 'Vraag maar raak.' merkte hij - nog steeds - geïrriteerd op.

Eli merkte die irritatie op, die hij heel goed herkende, maar tegelijkertijd hoopte hij dat hij het fout had gezien. 'Ik neem aan dat je over de mythes hebt gehoord. Hier in mystic falls, al die vreemde wezens?' Eli had zijn blik aandachtig op Joe gefocust; hij wilde iedere reactie waarnemen. En hij hoopte vurig een reactie van verwarring te ontdekken en niet van herkenning. Eli had er nog niet echt over na gedacht wat hij dan zou gaan doen, als wat hij vreesde waar bleek te zijn.

'Ja, en?' Joe fronste zijn wenkbrauwen. Hij wist al waar dit over zou gaan, maar hij wist niet hoe zijn vader het wist, hoe wist zijn vader wat er speelde? Hij was er haast nooit, dus om een patroon te ontdekken kon haast niet. Joe was verward, maar nog steeds lichtelijk geïrriteerd van net. 'Wat wil je daarmee zeggen pap? Dat ik kan toveren, ja - erg realistisch.'

'Nee, nee, natuurlijk niet.' Eli fronste zijn voorhoofd en besloot om het over een andere boeg te gooien. 'Zo eens in de maand. Ben je dan sneller geirriteerd dan normaal?' Dit klonk waarschijnlijk net zo belachelijk, alsof hij vroeg of zijn zoon ongesteld was. Maar hoe moest hij het anders stellen?

Oké, hij wist het dus. Fijn. 'Ja, dat ben ik zeker - en ik weet waar je gaat eindigen en ik heb totaal geen zin om erover te praten met jóu!' riep hij geërgerd uit. 'En o wee als je het tegen mam zegt.' siste hij erachter aan. Hij was boos, nou beter gezegd - woest en waarom? Hij had eigenlijk geen idee.

Eli knipperde met zijn ogen, beet op zijn lip en wreef zijn handen nerveus over elkaar. Het was dus echt zo. Triest keek hij Joe aan en schudde zijn hoofd. 'Het spijt me zo. Waarom heb ik dit niet eerder aan zien komen?' Eli wreef verwoed door zijn haren en hield zijn handen in zijn nek. 'Je snapt het niet. Joe, van wie denk je dat je het hebt gekregen?'

'Overduidelijk niet van mam, dus dan blijft er maar één optie over.' merkte hij op, zonder eigenlijk te realiseren wat hij nou zijn. 'Wacht...' mompelde hij en keek hem gefrustreerd aan. 'Jij - iedere maand? Maar, weet mam het?' vroeg hij zich hardop af en begon te ijsberen door de kamer heen. 'Jezus pap..'

Het enige waar Eli aan kon denken was wat Joe wel niet door had moeten maken toen hij voor de eerste keer veranderde. Hij kon zijn volle maan maar al te goed herinneren. Tenminste de pijn en het onbegrip, daarna was het één zwart gat en aan het einde bloed. Overal bloed. Eli stapte op zijn zoon af en pakte hem stevig vast zodat hij zou stoppen met ijsberen. 'Ze weet het niet, natuurlijk niet. Ik heb het haar nooit verteld.'

'Hoe heb je het al die jaren verborgen kunnen houden? Iedere keer als ik terug kom wacht ik op haar tot ze tegen me zegt "Waarom ben je eens in de maand weg?" maar dat is nog steeds niet gekomen.' Ja, hij dacht echt dat zijn moeder hem ieder moment zou kunnen betrappen, of hem zou volgen naar het bos en hij dan iets afschuwelijks deed zonder dat hij het door had.

'Ik weet het niet. In het begin heb ik haar geweerd, maar je moeder is te koppig, je kunt haar niet op een afstand houden. Mijn smoes was dat ik ééns in de maand terugging naar de stad waar ik woonde, naar vrienden. Maar uiteindelijk verdween ik gewoon zonder reden.' Eli sloeg zijn armen om Joe heen en omhelsde zijn zoon. 'Ik geloof dat ze niet anders verwacht.' zei hij zachtjes en droevig. 'Joe, wanneer heb je de eerste volle maan meegemaakt?'

'Anderhalf jaar geleden. Godzijdank was ik niet thuis maar op een feestje waar ik snel weg kon komen. Al had ik geen idee wat me overkwam.' vertelde hij zijn vader en wrong zich uit zijn greep. Hij was niet meer boos, maar in dat knuffelige had hij op dit moment geen behoefte. 'Ik wil het eigenlijk aan mama vertellen - ooit.'

'Wat wil je aan mij vertellen?' vroeg Meg verbaast toen ze de trap af kwam lopen. Ze had al een tijdje niets van beneden gehoord en ze vroeg zich af waar ze het over hadden. Blijkbaar iets wat zij nog niet wist. Nieuwsgierig keek ze haar zoon aan en liep naar de grote tafel toe, waar ze aan ging zitten.

Eli liet Joe weer gaan en begreep zijn gevoel, maar was verbaasd te horen dat hij Meg in wilde lichten. Juist dat had Eli in al die jaren willen voorkomen. Hij keek op toen hij Meg de trap af hoorde komen. Met al zijn macht toverde hij een glimlach op zijn gezicht. 'Oh, niet belangrijks. Dat hij stiekem wel heel graag wil zingen.' Eli zei dit met zoveel overtuiging als hij op kon brengen, maar het klonk zwak in zijn oren.

Joe fronste zijn wenkbrauwen naar zijn vader en keek toen naar zijn moeder. 'Eh - ja zoiets, ik let het later nog wel eens uit.' Hij kreeg een verwarde blik van zijn moeder die daarna haar schouders ophaalde. 'Als jullie het me niet willen vertellen, dan niet hoor.' merkte ze op en stond op van de stoel, om naar de keuken te lopen. 'Kan ik jullie iets te drinken aanbieden, jongens?' Ze keek even naar Joe en daarna naar haar man. Ze was dol op haar zoon en ergens, diep in haar hart ook nog op Eli, al was dat gevoel af en toe nog maar lastig boven te halen. 'Oh mam, ken je trouwens iemand die omschreven staat als "the cappuccino girl?"' vroeg Joe grijnzend aan zijn moeder. 'Hoe weet jij van dat nummer af?' 'Pap speelde het.' grijnsde hij en zag de verbazing in zijn moeders ogen. 'Zie je, ik wist dat jij het was waar hij over zong, mam. Ik wist het.'

Eli had zichzelf wel voor zijn hoofd kunnen slaan. Hoe kwam hij er ook bij dat hij Joe dat nummer had laten horen. Eli ontweek zijn vrouws blik net zoals die van Joe. Maar eigenlijk dreef de verontwaardiging over Joe's transformatie de zorg over het andere probleem weg. Anderhalf jaar geleden. En hij had het nooit door gehad. Was het dan zo gemakkelijk te verbergen?

'Goed, zeg maar niets.' grinnikte Joe tegen zijn beide ouders. Man, ze deden echt alsof hij nooit iets door had - hij was verdomme zeventien, maar goed, hij wilde het moment niet verpesten. 'Ja lekker mam, doe mij maar een kop koffie.' zei hij toen zijn moeder vroeg of hij wat te drinken wilde.

Meg snapte nog steeds niet waar dit allemaal om ging, maar ze liet het maar voor wat het was. Ze zette twee koppen koffie en bracht deze naar de keukentafel toe. 'Alsjeblieft.' Ze was veranderd sinds dat Eli weg was gegaan. In het begin was het zwaar geweest: een peuter in je eentje opvoeden, hopend dat je echtgenoot terug zou komen - terwijl hij dat niet deed. Maar ze was eraan gewend en dat had haar een sterke vrouw gemaakt, vond ze zelf dan tenminste.

Afwezig keek Eli in het niets en herhaalde in zijn hoofd wat hij zichzelf voorgenomen had voordat hij hierheen was gekomen. Als Joe inderdaad zijn gen had overgenomen, dan zou Eli hier blijven. Of in ieder geval vaker komen, omdat hij zijn zoon wilde helpen. Eli had zelf nooit veel hulp gehad, totdat hij Ariel leerde kennen. Zonder haar had hij het er nooit zo goed van afgebracht. Als hij aan iemand zijn vroegere geluk te danken had, dan was het aan het bosnimfje. 'Joe, kun je je moeder en mij even alleen laten?' vroeg Eli uit het niets en keek naar Meg.

Joe keek op en knikte. 'Ja, tuurlijk.' zei hij, terwijl hij opstond en met zijn kop koffie in zijn handen naar de trap liep. 'Als we gaan eten moet je maar roepen, ik zit boven.' En met deze woorden liep hij de trap op. Het was vreemd, zijn pa en ma wilde nooit alleen samen zijn, geen idee waarom niet - maar goed, het was in ieder geval een stap vooruit. Toch?

Meg keek verbaast naar Eli. Hij wilde nooit alleen met haar in één ruimte zijn en als het per ongelijk eens gebeurde vielen er vaak ongemakkelijke stiltes. 'Is er iets wat ik moet weten?' vroeg ze verbaast, nog steeds ietwat verbouwereerd over het feit dat hij Joe naar boven had gestuurd.

Eli keek Joe kort na en richtte zich toen op Meg. 'Ik wilde je eigenlijk iets vragen, omdat ik niet vind dat ik dit alleen kan beslissen.' Hij steunde met zijn ellebogen op de tafel en keek haar serieus aan. Hoe Meg het op zou vatten, kon Eli niet zeggen, maar hij hoopte niet te veel weerstand te krijgen. Het was nodig en hij zou haar daar van overtuigen. 'Zou je er problemen mee hebben als ik wat vaker thuis was? Voor Joe en-' Eli stopte, overdacht zijn volgende woorden en voegde toe: 'En om jou wat werk uit handen te nemen.'

Met keek Eli verbaast aan bij zijn vraag en verborg haar gezicht voor enkele tellen in haar handen. 'Ja, ja natuurlijk. Daar maak je Joe heel erg gelukkig mee.' zei ze. In het begin zou het ongemakkelijk worden, maar ze zou er wel aan kunnen wennen. 'En dat laatste zou ook wel fijn zijn ja.' voegde ze er nog met een glimlach aan toe. Ze was blij dat hij er vaker zou zijn.

Eli was waarschijnlijk net zo verbaasd als dat Meg was. Alleen hij was verrast over haar reactie, dat ze helemaal niet tegen hem in ging. Normaal kwamen gesprekken tussen hen altijd uit op conflicten of op ijzige stiltes. Maar deze veranderingen stond Eli wel degelijk aan. Eli glimlachte zwakjes terug. 'Gelukkig.' Misschien dat hem deze keer wel zou lukken deel uit te maken van zijn eigen gezin.