Het huis van de Familie Yorke.

Meg sloeg haar ogen neer. Een week of langer, aan die informatie had ze ook niet veel. 'En wanneer ga je weg?' vroeg ze zacht en keek Eli aan. Een week klonk misschien niet lang, voor haar was dat het wel. Ze wist dat Joe zag hoe ze zich voelde want hij kwam naast haar zitten en sloeg zijn armen om elkaar heen. 'We gaan het gewoon gezellig maken, mam.' zei hij tegen haar en ze glimlachte triest. 'Dat weet ik,' zei ze met een glimlach en liet haar zoon los. 'Je bent een schat Joseph,' 'Joe,' corrigeerde hij haar en ze lachte. 'Joe,'

Eli keek naar Meg en wilde haar hand pakken, maar zag dat zijn zoon hem al voor was. Eli zag niet in hoe lang dat voor Meg moest zijn. 'Dit weekend.' zei hij terwijl hij naar zijn familie keek. Hij wilde daar zo graag deel van uit maken, van wat zij hadden, maar Eli wist dat het onmogelijk was. Na al die jaren had hij te veel gemist. Eli glimlachte. Ze hadden zich erg goed gehouden in zijn afwezigheid. 'Wie verzint er ook zo'n naam, Joseph?' Hierbij grijnsde hij treurig en dacht aan zijn eigen ouders die die naam hadden voorgesteld.

Meg knikte naar Eli en keek daarna naar Joe. 'Oké dan,' Veel meer dan dat kon ze niet uitbrengen. Ze vond het lastig om weer afscheid van hem te moeten nemen, want hoewel ze hem met heel haar hart vertrouwde, ze had geen idee wat hij deed in die tijd dat hij weg was. Of hij weer naar de drank greep, of wist zij veel.

Joe lachte. 'Nou, ik ben best tevreden met mijn naam hoor,' Joe vond hij een oké naam, alleen Joseph niet. Net alsof hij regelrecht uit de bijbel was gestapt. 'Misschien kunnen we vrijdag uit eten?' stelde hij voor en keek hij ouders aan. 'Gewoon gezellig weer eens wat met zijn drieën doen?'

Eli reikte naar Meg's hand en streelde deze zacht met zijn duim. 'Lieverd, ik kom echt terug. Ik laat julie deze keer niet achter. En als, als het je echt zo dwars zit, wil ik je best meenemen. Of jullie.' Hij keek ook naar Joe. 'Dan kunnen we dat etentje in de stad doen. Of waar jullie maar willen.' Werk en familie hoefden voor Eli niet zozeer gescheiden te zijn. Zijn familie maakte nu uit wat er ging gebeuren, niet zijn werk.

Hoe gaaf Joe het ook vond, hij gunde het zijn moeder veel meer. 'Weet je wat, anders gaan jullie lekker met z'n tweeën. Ik kan wel een week voor mezelf zorgen en dan de tijd dat pap niet bezig is, kunnen jullie met z'n tweeën doorbrengen?' Hij zou zelf vast nog wel een kans krijgen om een keertje iets te zien van Amerika.

Meg keek Eli aan en glimlachte. 'Dat lijkt me een geweldig idee, Eli.' Toen Joe zijn mond open trok keek ze hem twijfelend aan. 'Weetje zeker dat je dat wilt?' Ze zou het heerlijk vinden om eventjes samen te zijn met Eli, ook al was het voor zijn werk. De laatste keer dat ze mee was geweest was vóór Joe zijn geboorte, dus dat was al minstens zeventien jaar geleden. 'Wat denk jij ervan Eli, wij met z'n tweeën?'

Eli keek Meg glunderend aan. Hij voelde zich net weer 20 jaar oud toen hij net een jaar bij een platenmaatschappij zat en Meg meenam naar de stad waar hij het zou gaan maken. Dat was zo'n tijd geleden. 'Ik zou heel graag samen met jou weggaan. Maar alleen als Joe belooft dat hij het huis heel laat en zorgt dat er geen feestjes komen of dat er iets met mijn gitaren gebeurd.' Hij keek zijn zoon streng aan. Eerder had hij nooit veel gegeven om dit huis of wat er in gebeurde, omdat hij geen waarde hechtte aan de muren en het glas, maar nu was het zijn thuis geworden. 'De planten moeten water krijgen en-' Eli wreef door het haar van Joe en glimlachte. Hij was zo groot geworden én oud, hij zou het vast redden in zijn eentje.

Joe keek zijn vader aan. 'Waar zie je me voor aan pap?' lachte hij en ging weer op de andere bank zitten. 'Je gitaren blijven veilig staan waar ze staan en ik beloof dat ik het huis niet afbreek, deal?' Hij stak zijn hand grinnikend uit. Hij gunde het zijn moeder om eens samen lekker weg te gaan. De laatste keer dat ze op vakantie was is alweer zo'n tijd geleden, dat Joe het zich amper kon herinneren.

'Joe kan goed voor zichzelf zorgen,' Dat wist ze zeker. Hij was misschien af en toe wat chagrijnig en rebels, hij was volwassen genoeg om te weten wat hij wel en niet kon maken. Eigenlijk nooit gaf hij echt wilde feestjes, dus ze was ervan overtuigd dat hij dat nu ook niet zou doen.

Eli pakte Joe's hand aan. 'Deal.' zei hij met een grijns en wendde zich toen tot Meg. 'Het is maar goed dat jij hem dat geleerd hebt. Ik kan niet zo goed voor mezelf zorgen.' Hij drukte een kus op haar wang. In de buurt van Joe was hij nooit zo fysiek met Meg. Hij wist niet goed wat hij wel of niet kon doen in het bijzijn van zijn zoon. Vervolgens keek hij ernstiger naar Joe. 'Ik wilde je eigenlijk nog wat vragen. Over je vriendin, Alex?' Hij fronste en wreef met zijn hand over kaak. 'Wist ze wat je was?'

Joe fronste naar zijn vader. 'Ja, hoezo?' Zij wist het van hem en hij wist het van haar, meer was het niet. 'En ze is mijn vriendin niet.' Was het maar zo'n feest. Joe snapte niet helemaal waarom zijn vader hier nou weer over moest beginnen. Het was een compleet ander onderwerp en niet eentje waar Joe het graag over had. Voor zover hij wist, wist zijn vader niets over het voorval tussen hem en Alex en hij was het ook niet van plan om het haar te vertellen.

Het was voor Meg al duidelijk geweest dat Joe niet graag over Alex praatte na wat er tussen hen was gebeurd, wat natuurlijk begrijpelijk was. Het kostte haar al aardig wat moeite om het uit hem te krijgen, maar ze was geweest blij om de opluchting in zijn gezicht te zien, nadat hij het haar had verteld.

Eli wierp een sceptische blik op Joe. 'Ik bedoelde ook niet dé vriendin, ik bedoelde een vriendin.' Hij schudde zijn hoofd en besloot dat dat niet hetgene was waar hij het over wilde hebben. 'Ik weet dat het niet het beste moment is om er nu over te beginnen, maar je snapt dat je dit niet met iedereen zomaar kunt delen. En ik vroeg me af of je van meer zoals ons op de hoogte was. Of andere-' Eli klonk wellicht hard, maar hij was erg voorzichtig wat betreft dit onderwerp. Ze wisten zoveel niet over de mythen in het dorp dat het hem gek maakte van angst en frustratie als hij er te veel over nadacht. Dat met Alex en haar familie had hem weer eens aan het denken gezet.

'Jezus pap! Denk je nou echt dat ik zó dom ben om dit verhaal aan iedereen te vertellen?' Het frustreerde hem dat zijn vader dacht dat hij werkelijk zo dom was. 'Nee, er is niemand anders die het weet, behalve Alex en Alex weet het omdat ik haar vertrouw, - vertrouwde.' Hij wist niet meer wat het was. 'Vertrouw...' verbeterde hij zich uiteindelijk weer opnieuw en verborg zijn gezicht voor enkele seconde in zijn handen. 'Kunnen we het álsjeblieft even niet over Alex hebben?' vroeg hij moeizaam en keek naar zijn moeder.

'Eli, lieverd. Misschien moeten jullie het er een keertje samen over hebben?' stelde ze voor. Ten eerste wilde ze de goede sfeer van daarnet niet verpesten - ook al was dat al gebeurd - en ten tweede wist ze hoe Joe zich voelde als hij over Alex praatte.

Eli keek Joe ontzet aan en hield zich toen maar weer stil. Op dit soort momenten realiseerde hij zich weer dat hij van die achttien jaar er niet veel besteedt had aan het vader-zijn. 'Sorry.' mompelde hij en stond toen op. 'Ik ga mijn manager bellen om te zeggen dat de afspraken doorgaan én dat ik mijn vrouw meeneem.' Hij zei de laatste woorden met alle plezier en glimlachte naar Meg. 'Joe, dankje, dat je wilde luisteren. Het betekent heel veel voor me.' Hij keek zijn zoon niet aan, maar verdween al in de richting van zijn studeerkamer, die hij eigenlijk nooit gebruikte.

Meg keek Eli met een glimlach na en ging naast Joe op de bank zitten. 'Ik heb het hem niet van Alex verteld, dus als je wilt dat hij het weet, moet je zelf naar hem toegaan.' Ze had een arm om haar zoon heen geslagen en glimlachte naar hem. 'Het komt wel weer goed Joe, niet zo beteuterd,' Ze omhelsde hem stevig. 'Bedankt mam,' 'Geen probleem.'

Nieuw

Alex stond misschien al een half uur naast haar fiets terwijl ze naar het grote huis van Joe keek. Ze had het nooit imponerend gevonden, maar nu had ze een onwerkelijk angst. Voor een huis. Of eigenlijk was ze gewoon bang voor wat Joe zou doen als ze ineens voor de deur stond. Ze keek naar haar trillende handen, tuurde achter zich naar de weg en liep toen verder met de fiets in handen. Ze zette hem weg en ging het trappetje naar het huis op. Daar telde ze nóg een keer tot 10 en belde uiteindelijk aan met haar liefste glimlach.

Joe's ouders waren twee dagen geleden weggegaan en het enige wat hij sinds die tijd had gedaan, was gitaar gespeeld en gezongen. Er heerste een rust en stilte in het huis die er niet vaak hing en nét toen hij weer verder wilde spelen, werd de rust verstoord door de bel die doordringend afging. Zuchtend legde hij zijn gitaar op zijn bed en sprintte de twee trappen af. Zonder te kijken wie er voor de deur stond, opende hij deze en zag Alex staan. 'Hé... Alex.' zei hij zacht en keek haar aan.

Alex had even moeten wachten voordat er open werd gedaan, maar dat was normaal, het huis was zo groot. Ze keek op toen de deur eindelijk openging. 'Hoi, Joe.' Ze stak haar hand kort op en trok deze snel weer terug. Ze trok aan het touwtje van haar jas en keek naar Joe's voeten. Hij had geen sokken aan. Ze glimlachte en keek weer terug naar zijn gezicht. 'Vind je het erg als ik even binnenkom?' Ze hoopte zo dat hij haar niet weg zou sturen. Dan zou ze op haar kniëen gaan smeken als hij haar nu niet binnen liet.

Joe keek haar aan zonder iets te zeggen, zuchtte uit en knikte. 'Ja... ja natuurlijk.' mompelde hij wat verward en zette een stap opzij zodat ze naar binnen toe kon lopen. Het was koud buiten. Joe wist nog steeds niet wat hij wilde, of voelde. Het was raar, het was verwarrend en bovenal kapot irritant. Iedere keer als hij haar zag raakte hij in de verwarring: moest hij doen alsof er niets gebeurd was, moest hij haar negeren, moest hij boos op haar worden? Hij wist het niet.

Alex ging snel langs Joe naar binnen voordat hij zou veranderen van gedachte. Ze wist de laatste tijd echt niet wat ze met hem aanmoest. Dan was hij weer boos, dan hield hij haar weer vast om haar te troosten en een paar dagen later had hij gedaan alsof hij haar niet kende. Alex hield haar jas aan, omdat ze niet wist hoe lang ze hier zou zijn. Afwachtend keek ze naar Joe en wierp een blik over haar schouder. 'Is je moeder thuis?' vroeg ze, omdat ze mevrouw Yorke graag gedag wilde zeggen. Ze vond Joe's moeder een schat. 'Oh, en je vader?' voegde ze vervolgens nog toe.

Joe schudde zijn hoofd tot twee keer toe. 'Mijn vader moest naar LA voor wat zaken en mijn moeder is met hem mee gegaan, dus ik ben voor een week - of misschien langer - alleen thuis.' vertelde hij haar en haalde een hand door zijn haren heen. Hij zag er niet uit. Joe liep in zijn simpelste shirt, haren ongekamd en hij had een joggingbroek aan. 'Wil je misschien wat drinken?' stelde hij onzeker voor en keek haar afwachtend aan.

Alex haar mond vormde een 'o' toen ze naar Joe's woorden luisterde. Ze wist niet of dat een goed of slecht teken was voor Joe's familie. 'Lekker, maar alleen als je nergens mee bezig was ofzo, want anders ga ik weer..' Ze keek naar hem en had niet eens door hoe hij er bij liep. Ergens hoopte ze dat hij zou zeggen dat hij het druk had en dat ze later maar terug moest komen, maar dat was laf van haar om daar op te hopen. Alex knoopte haar jas een stukje los en streek haar haar naar achteren.

'Nou ja, ik eh - ik was... ach laat ook maar. Wat wil je drinken?' Hij liep naar de keuken toe en trok de koelkast open om zelf een glas cola in te schenken. Waarom deed hij dit ook alweer? Wachtend op antwoord keek hij haar kant op en haalde, net als haar, zijn hand door zijn haren heen. Joe wilde weten hoe het met haar ging, wat ze de laatste tijd had gedaan et cetera, maar hij wist hoe hij zich had gedragen de laatste tijd, en erg vriendelijk was het niet.

Met haar jas aan ging ze op een stoel in de keuken zitten. 'Water, alsjeblieft.' Ze keek naar Joe terwijl hij voor zichzelf wat inschonk. Steeds werd Alex afgeleid door zijn blote voeten. Waarschijnlijk omdat ze hem dan niet aan hoefde te kijken. 'Dus het gaat wel goed met je vader?' vroeg ze hem. Het viel haar mee dat hij haar zo schappelijk binnenliet en wat te drinken voor haar inschonk. Ze had gedacht dat hij iets minder vriendelijk zou zijn.

Joe haalde zijn schouder op en knikte. 'Ja hoor,' mompelde hij en schonk een glas water voor haar in. Deze zette hij voor haar neer en ging vervolgens ongemakkelijk op de stoel tegenover haar zitten. 'Hoe gaat het met je?' vroeg hij, met zijn blik naar zijn glas drinken gericht. Hij was voor de eerste keer in lange tijd nerveus. Echt nerveus.

Alex omklemde het glas met water alsof het, het enige was dat haar nog overeind hield. Zo voelde ze zich ook. Ze was niet op haar gemak en merkte dat Joe zich ook zo gedraagde. Normaal waren ze altijd zo zorgeloos als ze met z'n tweeën waren. Ze kuchte en schraapte haar keel. 'Goed.' Haar antwoord bleef in de keuken hangen las een dikke, vette leugen, maar ze wilde hem niet vertellen hoe ze zich echt voelde. 'En met jou?' vroeg ze vervolgens.

Op Joe's gezicht verscheen een grijns toen ze zei dat het goed ging. 'Je kan nog steeds niet liegen, Alex.' merkte hij op, met een hele kleine glimlach op zijn gezicht. Bij haar vraag haalde hij zijn schouders op. 'Om heel eerlijk te zijn weet ik niet eens hoe ik me voel..' mompelde hij. 'Maar ja...' Hij wist niet waarom hij dit ineens weer allemaal zei, waarom hij nu ineens níet meer afstandelijk deed.