Het huis van de Familie Yorke.

Meg knikte, ze kon wel wat hulp gebruiken in het huis en met Joe. Ze had het nooit echt verteld, maar als hij niet thuis was kon Joe opstandig zijn, hij deed wat hij zelf wilde - als hij geen zijn had om thuis te komen, dan deed hij dat ook gewoon niet en soms was hij zelfs 's nachts weg. In het begin had Meg nog de moeite gedaan om hem thuis te houden, maar nu had ze de hoop al opgegeven. 'Hoe gaat het met je?' vroeg ze uiteindelijk, om de stilte te verbreken.

'Goed.' loog Eli met een vrolijke lach. Het ging al tijden niet goed met hem. Hij was aan de drank geraakt en verloor vaak de macht over zijn eigen emoties. Het enige wat hij wel in de hand kon houden was zijn transformatie. Dankzij Ariel had hij daar iet wat grip op gekregen, maar alle andere dingen mislukten. Zelfs in zijn muziek kon hij zichzelf niet echt terugvinden. Dat was een tweede reden dat hij vaker thuis wilde zijn. Misschien kon hij híer rust vinden én zichzelf. Maar helaas zonder Ariel, zijn steun en toeverlaat. 'Met jou?'

'Het gaat, ik heb me wel eens beter gevoeld.' gaf ze toe. Het viel haar nog steeds niet makkelijk dat ze alles alleen moest doen. En de bedienden die ze inhuurde om het huis schoon te houden kwamen vaak alleen om haar de hemd van het lijf te vragen, dus kwam het erop neer dat ze alles alleen deed op dit moment. 'Werken, een zoon opvoeden en een huis als dit schoonhouden is nou niet echt een ideale combinatie.' zei ze met een grijns.

'Ik had een kleiner huis moeten kopen.' Eli lachte, maar stopte zichzelf. Hij verdiende het niet plezier te hebben, hij moest hier eerst maar eens hard gaan werken. De handen uit zijn mouwen steken en zijn achtergelaten troep opruimen. 'Meg, ik wil dit beter gaan maken. Je weet hoe ik ben met beloftes, dus die geef ik je niet, maar ik ga het proberen. Oke?' Hij had belofte naar belofte gebroken, dus daar zou hij zich niet meer mee bezig houden.

Meg grinnikte voor een enkele seconde en knikte. 'Nee, die beloftes van jou stellen inderdaad niet zoveel voor.' zei ze ietwat teleurgesteld. Hij had haar in zijn leven al zoveel dingen beloofd die hij nooit was waar gekomen, helaas. 'Ja, ja dat zou erg fijn zijn.' gaf ze toe en keek hem met een glimlach aan. 'Ik had nooit gedacht dat ik het toe zou geven, maar ik heb je echt gemist Eli.'

'Sorry, Meg, dat je me moest missen.' Eli keek Meg ook met een glimlach aan, maar stopte zichzelf toen hij té positief werd. Hij maakte ruimte tussen hen en pakte de mok koffie die aan het afkoelen was. 'En is er hier nog iets gebeurd? In het rustige Mystic Falls?' Eli nam een slok van de overheerlijke koffie, zoals alleen Meg die kon zetten en leunde achterover op zijn stoel.

Meg schudde haar hoofd. 'Nee, niet zoveel. Veel gewerkt en dat was het eigenlijk wel.' Nee, haar leven was niet zo geweldig als dat ze vroeger had gehoopt. Haar leven was in elkaar gestort, ook al wilde ze dat misschien niet toegeven. 'Ik zal jou maar niet vragen over je ruige avonturen,' grapte ze.

Eli haalde zijn schouders op. 'Ik ben te oud geworden voor die ruige avonturen. Ik maak alleen nog maar reclames voor kattenvoer.' Eli stond op en zette zijn lege mok in de goot. Vervolgens leunde hij tegen het aanrecht en keek naar Meg. 'Je weet zeker dat je het niet erg vindt dat ik nu vaker thuis ben, hea?' Hij wilde echt niet dat Meg dit alleen voor Joe toeliet, dan zou Eli zich ongelooflijk schuldig voelen.

Meg knikte. 'Ja, ik weet het zeker.' verzekerde ze hem en glimlachte. 'Zo oud ben je niet geworden hoor.' zei ze met een grijns rond haar mond. Ergens was hij nog steeds dezelfde Eli, dat wist ze wel, ze moest alleen verdomde hard zoeken. 'Wat heeft je zo ineens van gedachten veranderd? Ik heb je zo vaak gevraagd of je weer thuis wilde komen, maar nooit - nooit gaf je reactie, en nu? Nu sta je voor de deur, ervan overtuigd dat je hier wilt blijven.' vroeg ze niet begrijpend aan hem. Wat had hem dit laten doen?

'Nou, daar denkt iedereen in de muziekindustrie heel anders over. Daar ben ik nu al bejaard.' Eli lachte, maar voelde zich echt niet goed bij die gedachte. Hij had het al een paar keer gehoord, van zijn platenlabel, van interviewers, van talkshow hosts. Was hij hier niet te oud voor geworden? Moest hij niet een gezin beginnen? Moest hij niet de ruimte vrijmaken voor jongere, betere artiesten? 'Ik ben over datum, de muziekwereld ziet me niet meer zitten, dus kan ik er maar beter aan gaan wennen, niet?' Het was een goed genoeg excuus voor Eli, omdat het deels waar was.

Meg keek hem aan en haalde haar schouders op. 'Oké, dan.' Hij vertelde de waarheid niet, in ieder geval niet de complete waarheid, dat had ze altijd al kunnen zien: Hij was een vreselijke leugenaar - hij kon gewoon níet liegen, in ieder geval niet tegen haar. 'Je bent er niet vaak als vader geweest, dat weet je zelf ook - maar ik wil je waarschuwen, Joe is niet altijd de schat die hij lijkt, hij is nogal.. puberaal soms. Dus - laat het je niet afschrikken, hij bedoeld het goed. Denk ik.' vertelde ze hem. Als hij toch terug kwam, kon hij maar net zo goed meteen alles weten.

Eli luisterde naar Meg en knikte. 'Hoe kan het ook anders met ons als ouders.' Zij had meer pleeggezinnen gehad dan gemiddeld en hij was een weerwolf en bovendien was zijn leven ook ontspoord toen hij school had afgemaakt. Nee, aan het beeld van het perfecte gezin voldeden ze absoluut niet. 'Hopelijk kan ik helpen, want dat wil ik heel graag. Zullen we het Eli vertellen?'

Meg knikte bij zijn voorstel. 'Ja, dat lijkt me een goed idee.' Op zijn eerdere opmerking ging ze niet in. 'Joe, kom eens - je vader wil je iets vertellen!' riep ze naar boven toe en liep naar de woonkamer, waar ze op een van de banken ging zitten. Ze had met het idee ingestemd, maar toch zat ze er ergens tegenop. Ze zouden op een gegeven moment moeten gaan praten en dat wilde ze niet.

Joe zette zijn gitaar direct weg toen zijn moeder hem riep en snelde de trappen af. 'Wat is er?' Hij keek zijn vader - en vervolgens zijn moeder - aan en volgde het voorbeeld door op de bank te gaan zitten.

Eli had ondanks de complicaties een grijns op zijn gezicht toen Joe naar beneden kwam. Hij glunderde toen Joe op de bank ging zitten. 'Nou-' eli keek kort naar Meg en vervolgens weer naar zijn zoon. 'Ik blijf een poosje. Om je moeder te helpen en jou.' Joe zou waarschijnlijk wel door hebben dat het om meer ging dan alleen helpen met huiswerk en opvoeden.

Joe glimlachte naar zijn pa en keek naar zijn moeder. 'En daar heb jij mee ingestemd?' vroeg hij ongelovig, maar Meg knikte. 'Ik denk dat het een heel goed idee is als jij en je vader wat meer tijd doorbrengen met elkaar.' zei ze met een glimlach en keek naar Eli. 'En daarbij is het ook wel fijn om wat dingen uit handen te kunnen geven.' Toegeven dat ze hem miste, dat deed ze niet. Joe keek naar zijn vader. Hij wist wel waarom hij bleef en hij wist ook dat zijn moeder dat niet wist, ondanks dat vond hij dat ze recht had om het te weten, maar nu was misschien niet de beste tijd om het te vertellen.

Eli lachte opgelucht dat dit in ieder geval al goed was gegaan. Hij kon niet langer meer stilzitten en kwam overeind om Joe te omhelzen. Eli lachte als een kleine jongen en ging terug op zijn plek zitten. 'Dan zal ik mijn spullen maar hierheen moeten gaan brengen.' Hij had thuis niet veel dingen liggen, behalve wat kleding voor als hij onverwacht de neiging had langs Joe en Meg te gaan. De rest van zijn spullen nam hij altijd met zich mee.

Meg knikte. 'Dat lijkt me een goed idee, kan ik je misschien ergens bij helpen?' Ze haatte het dat alles er zo formeel uitkwam, maar op een of andere manier kon ze niet anders. Ze kon niet doen alsof ze alles van de afgelopen jaren was vergeten. 'Nee joh, mam - blijf jij maar lekker zitten, ik help pap wel. Moet toch nog wat dingen aan hem vragen.' bracht Joe in en omhelsde zijn moeder. Dat had hij veel te lang niet meer gedaan en dat was ook te zien aan de verbaasde blik op zijn moeders gezicht, die langzaam in een lach veranderde.

'Nee, jullie hoeven me niet te helpen joh! Ik moet alleen even langs het hotel gaan en uitchecken. Dan brengen ze mijn spullen hier heen en dan kan ik hier uitpakken.' Eli herinnerde zichzelf er aan dat hij Ariël in het bos zou ontmoeten om zijn plan aan haar te vertellen. Hij kon haar echt niet laten wachten, aangezien hij haar al iets vervelends moest vertellen. 'Er hoeft niet zoveel te gebeuren.' Hij stond op en wreef Joe nog over zijn haar. Meg gunde hij nog een glimlach en toen ging hij het huis uit om alles te regelen en Ariël op te zoeken.

Gone.

Nieuw

Eli:
Eli zette de auto stil op de oprit en keek opzij naar zijn zoon. Zijn ogen vielen dicht van vermoeidheid en de pijn in zijn zij was nog steeds niet weggetrokken. Hij had geen idee hoe het gebeurd was, maar ineens was daar een derde wolf geweest en had hij gevochten. Eli wist het zich nog te herinneren omdat hij met Ariël veel getraind had zich niet compleet te verliezen wanneer hij veranderde. 'Hoe voel je je?' vroeg hij bezorgd aan Joe.

Joe zat met zijn hoofd ergens anders. Hij had geen idee wat er vannacht allemaal gebeurd was, alleen dat het anders was gelopen dan normaal. 'Het gaat.' Hij had hoofdpijn en hij was ontzettend moe, maar daar bleef het ook bij. 'Ik kan beter aan jou vragen hoe het gaat.' zei hij. Zijn vader had hem verteld dat er een andere wolf bij was gekomen, maar meer dan dat wist hij er ook niet van.

Meg was wakker gebeld door de familie Dallas-Lewis dat hun jongste dochter Alex nergens te bekennen was, of ze toevallig bij Joseph was, maar Meg had haar niet kunnen vinden. Tevens was ze erachter gekomen dat Joe niet in zijn bed lag en ook Eli leek verdwenen te zijn. Nu zat ze op de bank, ze had geprobeerd om Eli te bereiken, maar ze kreeg geen gehoor.

Het was een uur of 7 toen Eli en Joe thuiskwamen. Meg was niet zo'n vroege vogel, dus die zou wel niets gemerkt hebben. Eli keek naar het grote huis voor hen en glimlachte onverstoord naar zijn zoon. 'Het gaat prima.' Het enige voordeel van het weerwolf zijn: snelle genezing. Eli stapte de auto uit en liet niet merken dat die beweging pijn deed. Zijn shirt zat onder het bloed. De wond was nog niet dicht toen hij weer als mens opstond. 'Kom, dan gaan we snel naar binnen.'

Joe knikte en stapte ook uit de auto om de deur vervolgens zo zacht mogelijk dicht te slaan. Als hij in zijn eentje was, was hij veel zachter en hij hoopte dan ook dat zijn moeder niet wakker zou worden van al dat geluid. Normaal stond ze altijd veel later op en hij wist dat ze vrij was, dus dan sliep ze zeker uit.

Meg hoorde de auto deur dichtslaan en stond op, om richting de deur te lopen. Een paar meter voor de deur stopte ze, wachtend tot ze binnen zouden komen. Ze zouden hier zeker niet gemakkelijk onderuit komen, ze zouden wel merken dat ze dit niet nogmaals uit moesten halen, wat ze dan ook aan het doen waren.

Eli sloop naar de deur toe en keek achterom naar Joe. Hij wenkte hem, zodat hij de deur van slot kon doen. Zelf steunde hij tegen de muur en hield een hand tegen zijn zij. Voorzichtig lichte hij zijn shirt een stuk op en keek naar de wond die nu niet meer zoveel leek voor te stellen, maar die nog steeds een groot deel van zijn maag besloeg.

Joe draaide de deur van het slot en keek licht gepijnigd naar de won op zijn vaders zij. 'En toch ziet het er niet goed uit..' murmelde hij, terwijl hij de deur met zijn schouder opende. Niet lang daarna volgde er een korte en hoge gil, waardoor hij verstijfde en recht in de ogen van zijn moeder keek. Kut.

De ogen van Meg werden groot van schrik toen ze Eli zag. 'Wat... Wat heb je gedaan?' vroeg ze geschrokken en keek naar haar man. Ze liep naar hem toe en liet haar blik naar zijn buik glijden en weer terug naar zijn ogen. 'Wat hebben jullie in vredesnaam gedaan? Wat is er gebeurd?'

Eli schrok zich rot toen hij de gil hoorde en Meg in de deuropening zag staan. Zijn eerste ingeving was om weg te rennen, zoals hij altijd deed, maar hij stond aan de grond genageld. 'Meg, rustig. Het is niets-' Zijn ogen vlogen de kant van Joe op en hulpeloos keek hij zijn zoon aan. Moest Meg zo achter de waarheid komen of konden ze nog een leugen verzinnen? Langzaam liet hij zijn shirt weer zakken en staarde naar zijn vrouw.