Het huis van de Familie Yorke.

Alex zuchtte opgelucht. Ze wist zelf hoeveel last al die problemen met zich meebrachten, dus ze vertrouwde het ook liever aan niemand anders toe. En daarom eigenlijk ook niet aan Willy. 'Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om ineens in die mythische wereld gegooid te worden. Iemand die van je houdt die je dan probeert wijs te maken dat weerwolven, heksen en vampiers bestaan.' Ze schudde haar hoofd en keek Joe toen fronsend aan. 'Ben jij al verplicht om naar de schoolpsycholoog te gaan?' vroeg ze nieuwsgierig.

Eli boog naar voren, zoals hij gewend was, en nam Meg in zijn armen. Hij gaf haar een kus van hemzelf terug en keek haar met een brede lach aan. Het ging steeds beter en het werd steeds normaler om weer echt in hetzelfde huis te leven. Natuurlijk was het tegen de volle maan wat moeilijker, maar Meg begreep nu waarom dat zo was. Daar konden ze beiden weinig aan doen.

'Ik ben blij dat je weer thuis bent, Eli.' murmelde ze tussen zijn kussen door. Ze kon eindelijk weer rustig naast hem in slaap vallen. Naast hem wakker worden. Het waren gewoon de kleine dingen die ertoe deden en die had ze nu weer terug. 'Wat zouden we toch zonder je moeten?'

Joe keek haar aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, gelukkig niet. Jij wel dan?' vroeg hij verbaast en speelde wat met het lepeltje in zijn kop koffie. 'Soms vraag ik me af waar die school allemaal mee bezig is.' merkte hij op. De laatste tijd gebeurde er vreemde dingen in Mystic Falls.

Alex knikte. 'Mijn ouders hadden me natuurlijk afgemeld voor school omdat ik een ongeluk had gehad en ze vroegen er natuurlijk naar. Uiteindelijk werd ik verplicht om naar de schoolpsycholoog te gaan en nu moet ik volgende week ook nog terugkomen!' Ze zette haar hoofd op haar handen en zuchtte nogmaals diep. 'Hij vroeg naar de weerwolven, Joe. Hij vroeg of ik uit kon stellen of het door een weerwolf was gebeurd. Zelf gaf hij al aan dat het de ochtend na de volle maan was gebeurd en ik weet gewoon niet wat hij weet.'

'Je hebt het heel lang zonder me kunnen doen. Maar ik ben blij dat je me nog wel ergens nodig hebt.' Eli keek Meg met ernstige ogen aan en streek met zijn handen langs haar schouders. 'Ik ben blij dat ik hier nog welkom ben.' zei hij zacht. Haar vergevingsgezindheid bewonderde hij zeer. Het was vast niet makkelijk geweest hem te vergeven.

'Je bent hier altijd welkom Eli, altijd.' verzekerde ze hem en omhelsde hem stevig. Wat er ook in het verleden was gebeurd, ze zou altijd van hem blijven houden. Er waren dagen geweest dat ze dat zelf niet meer geloofde, maar haar hoop was niet voor niets geweest. 'En ik zal ook altijd van je blijven houden.'

Joe fronste zijn wenkbrauwen. 'Hoe zou zo'n nieuweling iets van ons af kunnen weten?' vroeg hij verbaasd. 'Je hoeft hem niets te vertellen hè Alex? Ook al dringt hij er nog zo op aan.' Hij legde een hand op haar schouder en gaf er een zacht kneepje in. 'En anders leer ik hem wel een lesje.' voegde hij er met een knipoog aan toe.

'Ik weet het niet. Maar hij bevestigde ook niets, dus ik heb geen idee of hij het allemaal serieus meende!' Alex keek Joe nogal wanhopig aan. Ze wist zich geen raad met meneer Hamilton, de sympathieke man die nou net de verkeerde vragen stelde. 'Ik ga hem niets vertellen.' zei ze ook al begreep ze dat dat nog moeilijk zou gaan worden. 'En anders stuur ik jou achter hem aan.' giechelde ze.

Eli glimlachte triest maar tegelijkertijd gelukkig. Ze hadden al die problemen nooit mee hoeven maken, als hij niet zo ongelooflijk naïef was geweest en egoïstisch. 'Ik ook van jou, Meg. God, ik houd zo veel van je.' Hij hield haar stevig vast en kneep zijn ogen samen.

Joe begon te lachen. 'Doe dat maar.' zei hij en keek haar aan. 'Daarbij, als je niet naar hem toe wilt gaan, zeg je dat toch gewoon tegen je ouders? Ik weet zeker dat ze dan zeggen dat je niet meer naar hem toe hoeft. Daarbij zijn er genoeg andere mensen waar je naar toe kan.' Hijzelf zat bij de moeder van Thomas en Lexi, dat was al erg genoeg. Gelukkig had ze een geheimhoudingsplicht en wist niemand dat hij bij haar liep.

Meg glimlachte geruststellend naar hem en streek met haar hand over zijn haren heen. 'Vergeef jezelf ook Eli. Het is gebeurd en daar kunnen we niets meer aan veranderen. We kunnen ermee blijven zitten, of we kunnen het achter ons laten en een nieuwe start maken... Dat laatste klinkt in mijn oren als een prima idee, denk je ook niet?'

Alex keek aarzelend naar Joe. 'Maar de school staat er op en mijn ouders-' Ze keek Joe beschaamd aan en haalde haar schouders op. 'Ik denk dat jij het wel zal begrijpen. Ik wil helemaal niet naar een psycholoog omdat ik bang ben dat er toch iets mis is en dat ik een of ander trauma heb. Joe, ik durfde niet een meer in het bos te komen.' Ze wilde absoluut niet de drama queen uithangen, zeker niet omdat haar problemen lang niet zo groot als die van Joe waren, maar ze moest het aan iemand kwijt.

'Die nieuwe start zijn we al aan het maken en daar ben ik jou en ook Joe heel dankbaar voor. Het doet me vreselijk goed om bij jou te zijn, maar om Joe zo te leren kennen is werkelijk een machtig gevoel.' Eli glimlachte en veegde een pluk haar uit Megs gezicht. 'En hopelijk is er nu niet zoveel drama nu ik mijn carrière achter me laat.'

'Er zal vast wel wat ophef komen als officieel bekend wordt dat je eruit stapt, maar dat kunnen we wel hebben. We hebben al zoveel overwonnen, samen, als een familie.' Dan konden ze dit vast en zeker ook aan. 'We moeten ons gewoon niets aantrekken van wat andere mensen van ons denken.' Er waren al zoveel roddels verschenen de afgelopen jaren en er waren maar weinig die haar echt geraakt hadden. Na die paar roddels had ze zichzelf beloofd dat ze zich nóóit meer iets zou aantrekken van die roddels en dat had ze sindsdien ook niet meer gedaan. 'Joe vind het ook geweldig dat je er weer bent, al is hij er af en toe ontzettend koppig over.'

'Het komt wel goed Alex, dat weet ik zeker. En je weet dat als je iets kwijt wilt aan iemand, je me altijd kan bereiken. Ik wil niet dat je afstand gaat nemen door wat er gebeurd is...' Dat zou ze vast en zeker niet doen, maar wat nou als ze nog banger werd, van het bos... of van hem.

Alex glimlachte naar Joe en ze boog gevaarlijk naar voren om hem te omhelzen. 'Ik zou nooit afstand van je willen nemen, Joe.' Het speet haar zo erg dat hij niet altijd door had wat voor goede jongen hij was en wat voor een geweldige vriend. Ze had echt een hoop gehad aan hem sinds ze hem kende. Natuurlijk hadden ze hun problemen, maar dan alsnog. 'En jij kunt mij altijd bereiken als jíj iets kwijt wilt.' vertelde ze hem.

Eli luisterde met bewondering naar haar woorden. Meg had haar eigen manier gevonden om met de nadelen van zijn beroemdheid om te gaan. Ze ging er in ieder geval goed mee om. Beter dan hij zelf vaak had gedaan. Eén van dé blunders in zijn carrière was om een vervelende papparazzi fotograaf simpelweg te bedreigen in een dronken bui. 'Oh god, hij is net zo koppig als jij was toen ik je ontmoette. Je was zo boos op de wereld. Alhoewel Joe misschien niet per se boos is..' Eli had zijn zoon nog niet helemaal door, maar hij zou zijn best doen Joe te begrijpen.

'Dat weet ik,' verzekerde hij haar. Hij wist dat hij alles bij haar kwijt kon, dat hij haar alles kon vertellen en dat ze hem nóóit raar zou vinden. Het lag allemaal aan hemzelf: hij vond zichzelf raar, of achterlijk door wat er met hem aan de hand was. Hoe kon hij accepteren dat zíj hem respecteerde, als hij zichzelf niet respecteerde?

Meg begon te lachen. 'Hij is inderdaad net zo koppig en brutaal als ik vroeger kon zijn. Alhoewel, ik had misschien een grotere mond dan dat hij heeft.' Ze wist wel zeker dat zij een grotere mond had dan Joe. Joe zou nóóit met opzet ruzie maken met haar, maar af en toe gebeurde het gewoon, daar was hij een puber voor en zij zijn moeder. 'En toch hou ik van hem, hoe koppig hij af en toe ook kan zijn. Maar de laatste tijd... ik weet niet wat er door zijn kop heen spookt.' zuchtte ze. 'Hij lijkt zo afgeleid en gestrest en praten wil hij ook niet...'

Alex hield Joe nog enkele tellen stevig vast en liet zijn lange lichaam toen weer gaan. Ze wilde zoveel meer voor hem doen, maar ze kon het helaas niet. Ze keek in haar glas en toen deze leeg bleek te zijn zuchtte ze zonder te weten wat ze nu nog moest doen of zeggen. Normaal sprak ze honderduit tegen Joe. Dat gaf al aan hoe goed ze zich op haar gemak voelde bij hem, aangezien ze zich stil hield in vreemd gezelschap. Zwijgend keek ze naar haar handen.

Eli grinnikte en schudde zijn hoofd. 'De woorden die jij gebruikte, werkelijk, ik had er nog niet eens van gehoord!' Hij legde een arm rond haar schouders en hield haar tegen zich aan. 'Het gaat wel voorbij, Meg, hij heeft jouw doorzettingsvermogen.' Eli hoopte met heel zijn hart dat dat zo was, want hij was zelf nooit sterk genoeg geweest om bepaalde verleidingen te weerstaan en depressie de overhand te laten nemen. Als Joe ook die neiging had, wist Eli niet waar het zou eindigen. Zelfs liefhebbende ouders en een vrouw en een vriendin die altijd aan je zij stond, konden daar niets tegen doen. Eli wist zelf maar al te goed dat het op een gegeven moment niets meer uitmaakte.

Meg moest lachen. 'Ik weet het,' God, wat was ze koppig vroeger, nu nog steeds, enkel uitte ze dat anders. 'En toch viel je voor me, hoe kan dat toch?' vroeg ze zich lachend af. Ze sloeg zijn armen om hem heen en drukte haar lippen op die van hem. 'Hou je nog wel een beetje van me?' vroeg ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze kon met zekerheid zeggen dat ze zielsveel van hem hield, wat hij in het verleden ook had gedaan.

Hij glimlachte naar haar en keek kort uit het raam. 'Heb je misschien zin om iets te doen?' vroeg hij nadat het een tijdje stil was. 'Een film kijken, of misschien ergens iets gaan drinken? Mij maakt het niet zoveel uit.'

'Omdat ik graag mensen tevreden maakte en bij jou was dat een hele uitdaging die ik graag aanging.' Eli wist niet of Meg werkelijk een antwoord had verwacht, maar hij zat op zijn praat stoel. Het bracht hem nog altijd voldoening om mensen tevreden te stellen en dat had hij onder andere gedaan met zijn muziek. Mensen genoten ervan en dat stelde hem gerust. 'Natuurlijk, Meg, altijd.' Hij glimlachte en kuste haar innig.

Alex keek enthousiast op en knikte. 'Dat lijkt me leuk! Wat dacht je er van om naar Rick's café te gaan? Er is weer een muziekavond alleen dan met een thema en het schijnt echt goed te worden!' Ze had eerst Willy mee willen vragen, maar hij waardeerde muziek niet zoals Joe dat deed. Toen ze het voorstelde had ze er echter niet echt bij stil gestaan dat daar al die problemen tussen heb waren begonnen.

'Mission accomplished. Je hebt me heel erg tevreden gemaakt, ondanks wat er allemaal gebeurd is tussen ons.' Ze ging op het bed liggen en staarde naar het plafond. Er waren tijden dat ze wanhopig was geweest. Erg wanhopig, dat ze aan zichzelf twijfelde, of ze nog wel van hem hield, of ze nog verder met hem wilde gaan. De enige reden dat ze nog was gebleven, was omdat ze Joe zijn vader niet wilde ontnemen en nu was ze blij dat ze die beslissing had gemaakt. Als ze toen weg was gegaan, waren ze waarschijnlijk ook nooit meer bij elkaar gekomen.

Joe keek haar ietwat ontzet aan. 'Eh, ja - ja natuurlijk. Gezellig.' Een geforceerde glimlach verscheen op zijn lippen. Ze had geen verschrikkelijkere plek kunnen uitzoeken om naartoe te gaan. 'Zolang ik maar niets hoef te zingen en enkel moet luisteren.' Hij probeerde het te laten klinken als een grap, maar hij was dood serieus. Hij zou niet meer gaan zingen en al helemaal niet daar. Hij had één keer zijn emoties laten zien, en kijk waar dat hem had gebracht.

Eli nam naast Meg plaats en pakte één van haar handen vast. Hij had haar waarschijnlijk net zo vaak ontevreden gemaakt, maar dat liet hij nu liever ook achterwege. Ze konden alleen verder als ze het beiden achterwege konden laten. Of nog beter: als ze het alledrie voorbij lieten gaan. Joe bepaalde net zo goed hoe het verder moest en gelukkig was hij er tot nu toe overal mee eens. Hoewel hij geen idee had wat zijn zoon dacht van zijn op een einde lopende carrière.

Alex lachte in eerste instantie en schudde haar hoofd. 'Nee, natuurlijk hoef je niet per se te spelen!' Ze bekeek zijn gezicht en voelde hoe haar glimlach enkele seconden verdween. Ze begreep toen pas goed dat het hele gebeuren echt altijd tussen hen in zou staan. Ze waren nog wel vrienden, maar het was echt niet zoals eerst. Alex lachte weer en stond toen op. 'Nou, laten we maar gaan.' Ze kon er met de pakken bij neer gaan zetten dat het nu zo anders was, maar ze kon het ook gewoon accepteren. En dat deed ze nu maar.

Joe keek haar aan en knikte. 'Ja, laten we dan maar gaan.' beaamde hij en stond op van de stoel, om naar de trap te lopen. 'Mam, ik ben met Alex weg!' riep hij naar boven toe en liep naar de gang om zijn jas te pakken. 'Zullen we met de auto gaan? Dan kan ik je straks ook thuis brengen als je wilt.' vroeg hij aan haar en pakte de autosleutels alvast uit het bakje naast de deur.

'Is goed lieverd, veel plezier samen!' Ze keek op naar Eli en glimlachte. 'En toen waren we met z'n tweetjes. Zullen we iets lekkers koken, of halen voor vanavond? Een lekker wijntje erbij, misschien een goede film?' stelde ze voor en kroop bovenop hem.

'Dag mevrouw Yorke!' riep Alex na Joe naar boven. 'En meneer Yorke!' voegde ze nog snel toe. Daarna trok ze haar jas aan en knikte. 'Dat zou fijn zijn. Mijn fiets kan wel achterin, toch?' Ze opende de voordeur zelf alvast maar en viste uit haar zak haar fietssleutel. 'Ik heb er zin in!' lachte ze.

Eli wenste de twee ook nog een fijne avond samen en keek toen naar zijn vrouw. 'Ik heb je nog steeds niet mijn beroemde vegatarisch lasagne laten proeven. Sta mij toe dit voor u klaar te maken?' Hij glimlachte en legde zijn handen op haar heupen. Zacht drukte hij zijn lippen op die van haar. 'Geen wijn voor mij, maar een goede film sla ik niet af.' Eli dronk nu al een tijdje geen drup alcohol meer.

'Ja, natuurlijk past hij achterin.' Joe opende de achterklep van de auto en zette haar fiets er zonder moeite in. 'Zo.' Hij liep naar de bijrijderskant en opende het portier voor haar. 'Treedt u binnen mevrouw.' zei hij plechtig en glimlachte. Hij hoopte maar dat het uitje van vandaar goed liep, en niet eindigde in een catastrofe zoals vorige keer.

Meg glimlachte en knikte. 'Natuurlijk sta ik dat toe, meneer Yorke. Heel graag zelfs.' Zacht zette ze haar lippen op die van hem en knikte. 'Oh ja, geen wijn.' herinnerde ze zichzelf. 'En aan wat voor een film zat je te denken? Mij maakt het om eerlijk te zijn niet zoveel uit. Si-Fi? Komedie? Actie? Thriller? Horror?'