Het huis van de Familie Yorke.

Joe veegde de tranen van zijn wangen af en nam een klein beetje afstand zodat hij haar aan kon kijken. Hij veegde nu de tranen van Alex wangen af en knikte. 'Ik weet zeker dat je gelukkig wordt Alex.' Van zichzelf kon hij dat niet zeggen. Werkelijk, hij geloofde niet dat hij ooit een volmaakt gelukkig persoon zou kunnen worden. Alex had Willy, haar broer en zus, ouders die haar konden helpen en wie had hij nou?

Alex liet Joe haar helpen met haar tranen en waardeerde het gebaar heel erg. 'En jij ook Joe. Ontken jezelf het geluk niet. Ook dat mag je nooit, nooit doen!' Ze wees met een een uitgestoken vinger naar hem en lachte toen. 'Zie ons nu is staan. Wat een stelletje zijn we toch.' Haar arme wonden zich al snel weer om zijn lichaam heen.

Stelletje? Alex realiseerde zich vast niet hoe ironisch dat eigenlijk klonk. Waren ze maar een stelletje. 'Er zijn maar weinig dingen die ik wel van jou mag hè?' lachte hij en drukte een kus op haar wang. 'Echt Alex, soms weet ik niet wat ik zonder jou moet.' Hij omhelsde haar ook stevig en zuchtte diep uit. Wat was hij toch eigenlijk ook een zielig figuur: het meisje dat hij al een jaar leuk vond kon hij niet krijgen, en als hij eindelijk een meisje had dat om hem leek te geven, kon hij haar niet langer dan een dag houden.

Alex lachte en prikte in zijn zij. 'Je mag weer muziek gaan maken van mij. Ik mis je gitaar.' Ze drukte zich tegen hem aan en zag de plekken die haar tranen hadden achter gelaten op zijn shirt. 'Nou, dan is het maar goed dat ik soms hetzelfde over jou denk.' Haar haar plakte aan haar gezicht en met een grijns haalde ze het van haar gezicht. 'Krijg ik nog wat te drinken van je? Of zal ik het zelf maar weer pakken?' plaagde ze toen ze naar de keuken liep.

'Nee, Alex. Zitten jij.' lachte hij en haalde haar al snel in, om de koelkast open te trekken. 'Wat wil je eigenlijk?' vroeg hij en pakte alvast twee glazen uit de kast. Ze liet het allemaal zo makkelijk klinken. Zij kon niet zonder hem, hij kon niet zonder haar... maar ja, verder was er niets. Niets. Gewoon helemaal niets. Waarom kon hij niet hebben wat andere hadden?

Alex ging op een keukenstoel zitten en keek toe hoe Joe de glazen pakte. Het was een opluching dat ze nog zo met Joe om kon gaan, maar tegelijkertijd bleef ze zich vreselijk zorgen maken om hem. Ze was bang dat hij nu nog meer voor haar achter zou gaan houden. 'Doe maar gewoon water.' Ze trommelde met haar vingers op de tafel en veegde haar gezicht helemaal droog. 'Hé, Joe, volgens mij zijn je ouders thuis!' Ze hoorde een auto de oprit oprijden.

Joe schonk voor haar een glas water in en voor zichzelf een glas cola. Deze zette hij beide op de keukentafel en keek om toen Alex suggereerde dat zijn ouders thuis waren. 'En je hebt nog gelijk ook.' zei hij, toen hij zag dat de auto van zijn vader het grindpad voor zijn huis opreed. Zelf ging hij gewoon terug aan de keukentafel zitten en keek haar aan.

Meg opende het portier van de auto en glimlachte naar Eli. Ze waren een dagje uit de stad geweest. Ze moesten nog wat zaken regelen voor Eli's carrière en Meg had graag meegewild. Ze steunde haar man in alles waar ze hem bij kon steunen.

Alex pakte haar water en nam een klein slokje terwijl ze uit het raam tuurde. Ze had Joe nog graag willen vertellen over meneer Hamilton. Ze vond het nog steeds erg raar dat hij had gevraagd of ze niet aangevallen was door een weerwolf. 'Weetje, ik heb je vader eigenlijk nog nooit echt ontmoet.' Alex grinnikte, ondanks de vervelende herinnering die in haar hoofd tevoorschijn kwam. Ze had Joe's vader alleen die keer gezien toen haar moeder Joe had neer moeten halen.

Eli glimlachte terug naar Meg en drukte een kus op haar wang toen ze samen het pad naar de deur opliepen. 'Ik vond het fijn dat je er bij was, Meg.' vertrouwde hij haar toe. Hij was trots op zijn vrouw dat ze hem nu zo graag hielp en bijstond met zijn carrière. Of tenminste het deel waar hij die carrière stop wilde zetten. 'Het spijt me van de opdringerige fotografen.' Hij haalde zijn sleutel uit zijn zak en zag toen de fiets tegen de muur staan. 'Heeft Joe bezoek?'

'Echt niet?' vroeg hij verbaast en keek haar aan. 'Oh, ik dacht dat je hem wel eens had gezien.' Hij was er inmiddels zo aan gewend dat zijn vader thuis was, dat hij alweer bijna was vergeten dat er een tijd was geweest dat dat wel anders was. 'Dan bij deze kan je hem ontmoeten. Stel je niet teveel van meneer popster voor hoor.' grapte hij.

'Ach, het hoort erbij.' Ze herkende het nog wel van vroeger. Toen ze nog meeging tijdens zijn tournee's, aan het begin van zijn carrière, voor zij zwanger raakte van Joe. Bij Eli's vraag keek ze op en glimlachte. 'Dat is Alex' fiets, een goede vriendin van Joe. Volgens mij heb je haar wel eens gezien.' vertelde ze haar man en stak de sleutel in het slot. 'Joe, we zijn thuis!'

Alex schudde haar hoofd. 'Ik stel hem alleen maar voor als een oudere versie van jou.' grinnikte ze. Ze hoorde hoe Joe's moeder riep dat ze terug waren en keek Joe met een enthousiaste blik aan. Ze vond het oprecht leuk om zijn vader te ontmoeten. Niet omdat hij een beroemd was, maar gewoon omdat hij Joe's vader was. 'Hallo mevrouw Yorke!' riep ze blij terug om te laten weten dat ze op bezoek was.

Eli keek Meg geïnteresseerd aan. 'De dochter van Logan en Frances? Ik heb haar wel eens gezien-' Hij herinnerde zich het tafereel nog goed. Spontaan gingen zijn gedachten over op Ariël, die hij al even niet had gesproken. Hij zuchtte onopvallend en besloot haar die dag nog te bellen. Hij hoorde het meisje in de keuken en liep er met Meg naartoe.

Joe begon te grijnzen. 'Ik zeg dat je je er niet teveel van moet voorstellen en het eerste wat jij denkt is dat hij een oudere versie van mij is. Je wordt me weer bedankt Alex.' grapte hij en glimlachte toen zijn moeder in de deuropening verscheen. 'Hé mam!' Hij liep naar haar toe en gaf haar een kus op haar wang. Het was grappig dat hij veel groter was dan zij, maar hij was er inmiddels aan gewend: het kwam niet vaak voor dat er mensen langer waren dan hij, op zijn vader na. 'Hé pap, hoe was het?'

'Hé, Alex wat leuk dat je er bent. Joe heeft je toch wel wat te drinken gegeven hè?' vroeg ze met een glimlach op haar gezicht en sloeg een arm om Eli's middel heen. Haar zoon wilde zijn manieren nog wel eens vergeten en zijn gasten niets te drinken aanbieden.

Alex giechelde om zijn opmerking. 'Je weet dat ik het niet zo bedoelde.' Ze glimlachte naar mevrouw Yorke en knikte met een grijns. 'Hij heeft er deze keer wel aan gedacht, hoor.' Ze hield het glas op als bewijs en keek toen wat verlegen naar meneer Yorke. Joe leek inderdaad sprekend op zijn vader. Dat moest voor zijn moeder niet altijd even makkelijk zijn geweest.

Eli keek tevreden toe hoe Joe Meg begroette, maar richtte zijn nieuwsgierige blik vervolgens op Alex. Ze zag er inderdaad zo uit als hij zich herinnerde, maar gelukkig droeg ze nu een glimlach. Net zoals Joe trouwens, dat zag hij maar weinig. 'Het ging prima. Ik heb nog eens met het label overlegd over het contract dat ik een paar jaar terug heb ondertekend.' Hij keek van Meg naar Joe en als laatste naar Alex. 'Sorry, ik zou me eigenlijk fatsoenlijk voor moeten stellen. Ik ben Joe's vader.' zei hij met een uitstekende hand.

Joe ging op de keukentafel zitten. 'Mooi,' Ergens was hij wel blij dat zijn vader uit die wereld zou stappen. Natuurlijk was de roem best wel leuk, maar hij kon ook makkelijk zonder. Er waren ontzettend veel foto's op internet te vinden van toen hij klein was. Dat was toen de carrière van zijn vader nog ontzettend goed liep en de paparazzi nog voor de deur lag te loeren, gelukkig waren ze daar nu vanaf.

'Mooi, soms vind hij zijn manieren wel terug.' zei Meg, met een knipoog richting Joe, die naar haar grijnsde. Ze glimlachte toen Eli zich voorstelde aan Alex. Ze bedacht zich nu dat hij zich nooit officieel had voorgesteld aan haar.

Alex keek met een glimlach toe naar de huiselijkheden die zich voor haar afspeelden. Ze had Joe met zijn moeder altijd al gezellig gevonden, maar ook met meneer Yorke er bij leek het prima te gaan. Daar was ze ontzettend opgelucht over. Ze pakte de hand van meneer Yorke verlegen aan en schudde hem. 'Ik ben Alex.' Ze streek een pluk haar achter haar oor en keek naar Joe voor goedkeuring. Ze voelde zich nog wat ongemakkelijk zo.

Eli schudde Alex' hand en bekeek Joe eens aandachtig toen hij haar had los gelaten. Er was vast een goede reden waarom zijn zoon nu zo goed gehumeurd was. 'Ik snap niet waarom jullie me nooit eerder aan haar hebben voorgesteld.' Hij knipoogde naar Alex en liep toen naar het aanrecht om het koffiezetapparaat aan te drukken. 'Jij ook, Meg?'

Joe glimlachte bemoedigend naar Alex en keek zuur naar zijn vader. 'Tja, dan had je misschien wat vaker thuis moeten zijn.' Die woorden lagen op het puntje van zijn tong, maar hij hield ze in. Hij wilde het humeur van zijn vader niet de kop indrukken en de gezellige sfeer behouden. 'Ach, nu heb je haar ontmoet en daar gaat het om, niet waar?' zei hij in de plaats daarvan.

'Ja, lekker lieverd. Willen jullie nog iets te drinken?' vroeg ze aan zowel Joe en Alex en pakte alvast twee bekers uit de kast. Ze glimlachte naar Eli en ging zelf op het aanrecht zitten. 'En hoe gaat het met jou, Alex? Gaat het goed op school?'

Eli zag de blik van zijn zoon en slikte moeizaam. Hij had die woorden beter voor zich kunnen houden, ook al had hij het goed bedoeld. 'Inderdaad.' zei hij en was toen druk in de weer met de koffie. Het feit dat hij veel weg was geweest van huis, kwam nog veelvuldig terug bij hem. Het was geen pretje, maar toch echt zijn eigen schuld.

Alex ging terug op de stoel aan de keukentafel zitten en nam slokjes van haar water. 'Nee, dank u.' gaf ze als antwoord en glimlachte naar mevrouw Yorke. 'Het gaat prima! Ik denk dat ik dit jaar zonder herkansingen ga halen! Zelfs wiskunde.' Dat had ze allemaal aan Willy te danken, maar zijn naam noemde ze liever niet als ze bij Joe was. 'En hoe gaat het met u? Heeft u nog uw camera opgezocht?' Meg had haar eens toevertrouwd dat ze misschien weer wilde gaan fotograferen. (en dit verzin ik nu even!)

Joe keek zijn vader aan en volgde daarna het voorbeeld van Alex door aan de tafel te gaan zitten. 'Ik lust wel een kop koffie mam.' zei hij tegen zijn moeder en keek naar Alex. 'Weet je zeker dat je geen kop koffie of thee wilt?' vroeg hij aan haar en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ja, mam, ben je daar nou weer mee begonnen of niet?' vroeg hij nieuwsgierig.

Meg begon te lachen. 'Ik heb er nog geen tijd voor gevonden, maar ik ga zeker weer beginnen. Verder gaat het prima met me, bedankt voor het vragen Alex.' Ze schonk voor Joe een kop koffie in en zette deze voor hem op de tafel. 'Het is nogal chaotisch de laatste tijd, met Eli's carrière, als alles zich weer in wat rustiger vaarwater bevind, zal ik er weer eens wat tijd aan besteden.'

Alex knikte. 'Ik weet het zeker.' Ze bungelde met haar benen onder de stoel en luisterde geïnteresseerd naar mevrouw Yorke. 'Het zou zonde zijn als u uw talent zo links liet liggen.' Ze had wel eens foto's gezien die door Meg Yorke waren gemaakt en Alex was zeer onder de indruk geweest. 'U blijft toch zeker ook wel muziek maken, meneer Yorke?' Ze wierp een blik op de lange man aan het aanrecht, maar hield Joe ook in de gaten. Van haar mocht hij echt niet stoppen met zijn muziek.

Eli zette de kopjes voor Joe en Meg en leunde toen tegen het aanrecht naast zijn vrouw. Hij nipte aan zijn koffie en moest oprecht lachen om het meisje. 'Ik stop inderdaad niet met mijn muziek, dat zou ik niet eens kunnen.' Hij keek naar Meg en legde zijn arm rond haar middel. 'Je mag trouwens wel gewoon 'je' zeggen, hoor Alex. En Eli en Meg. Doet ze dit altijd zo?' vroeg hij zijn vrouw.

Meg begon te lachen. 'Ik heb al honderd keer tegen haar gezegd dat ze me gewoon Meg mag noemen, maar ik ben nog altijd mevrouw Yorke gebleven. Je laat me oud voelen, Alex.' grapte ze en sloot haar handen om het kopje in haar hand. 'Een hobby is leuk als je er de tijd voor hebt, maar stoppen zal ik nooit.' Ze was altijd foto's blijven maken, niet altijd even veel, maar gestopt was ze nooit.

Joe keek zijn moeder dankbaar aan en nam een slok. Hij herkende Alex' blik. Die waarschuwende blik als hij weer eens dreigde te stoppen met zijn muziek. Hij moest lachen om haar blik, maar zei er verder niets over.

'Sorry.' verontschuldigde Alex zich, maar weliswaar met een glimlach. Ze kwam vaak over de vloer, maar het voelde gewoon netter om mevrouw en meneer te zeggen. Ze zag dat Joe moest lachen en keek hem met een timide grijns aan. Ze vond het fijn dat ze zich hier zo thuis voelde en niet alsof ze er niet hoorde. Met een tevreden blik richtte ze zich weer op haar water en draaide het glas in haar handen rond.

Eli hield zijn zoon goed in de gaten en streek met zijn hand langs Megs zij. Hij dronk van zijn koffie en glimlachte naar zijn vrouw. 'Al was je oud, dan draag je het nog goed.' vertelde hij haar. Daarna liet hij Meg los en keek naar de twee tieners. 'Nou, laten we jullie maar weer met rust laten.' stelde hij voor, want wie weet waar ze het over hadden gehad voor hij en Meg binnenkwamen.

Meg knikte. 'Ik moet toch nog eventjes wat dingen regelen boven.' zei ze met een glimlach en keek bemoedigend naar Alex en Joe. 'Het was leuk om je weer eens hier te zien Alex.' zei ze met een glimlach op haar gezicht. 'Je weet dat je altijd welkom bent.' Alex was een lieve meid en goede vrienden van Joe waren altijd welkom.

Joe keek naar zijn ouders en vervolgens weer naar Alex. Ergens was hij wel blij dat ze weer gingen, dan konden ze tenminste zorgeloos praten. Er waren zoveel dingen die zijn ouders niet wisten. 'Oke, ik zie jullie straks weer.' zei hij tegen hen en sloot de deur van de keuken toen ze deze hadden verlaten.

Eli nam de twee in zich op met een glimlach en zette toen zijn lege mok in de vaatwasser. 'Het was leuk eindelijk de beruchte Alex ontmoet te hebben.' Hij knikte nog naar haar en Joe en liep toen met Meg de keuken uit. Toen de deur achter hen dicht ging, keek hij zijn vrouw meteen al veel betekenend en vragend aan.

Alex glimlachte beleefd naar de ouders van Joe. 'Ik zal de volgende keer wel weer wat lekkers meenemen.' zei ze nog. Dat had ze wel eens vaker gedaan. Dan nam ze gewoon een stuk zelfgebakken appeltaart mee of wat dan ook, want meestal hadden ze zoiets bij Joe niet. En in huize Dallas-Lewis was dat altijd in overvloed. Toen ze weg waren keek ze met een lach Joe aan.

Meg keek lachend naar haar man toen de deur dicht werd gedaan. 'Ze hebben niets met elkaar, lieverd. Alex heeft een vriendje.' verzekerde ze hem en begon te lachen. 'Hoewel ik ze ook ongelofelijk schattig bij elkaar vind, maar ze zijn enkel vrienden.' Joe had niet alles aan haar uit willen leggen, maar ze wist wel dat hij ervan baalde dat Alex een vriendje had.

Joe grinnikte. 'Mijn moeder is altijd gek op de taarten die jullie bakken, helaas heeft ze dat talent zelf niet.' Zelf vond hij de taarten ook altijd heerlijk, alle baksels waren trouwens verrukkelijk. Die keren dat hij was blijven eten, hadden ze iets heerlijks op tafel gezet en had Joe ook enthousiast doorgegeten. Hij was altijd al een grote eter geweest, maar er kon toch net altijd wat meer bij als het zo lekker was.

Eli fronste kort, maar glimlachte vervolgens. 'Tieners.' zei hij met een lach en nam Meg toen aan haar hand mee de trap op. 'Je hoeft toch niet nu al iets te doen, toch? Ik mag nog wel even van je genieten, niet?' Hij keek haar hoopvol aan. Het was fijn haar bij zich te hebben als hij zijn zaken meost regelen, maar het was nog altijd beter als ze gewoon aandacht voor elkaar konden hebben.

'Daar heb je mij dan ook voor.' glimlachte Alex. Ze schoof heen en weer op haar stoel en zette vervolgens haar ellebogen op de tafel. 'Joe, weet je moeder wat ik ben?' Ze wist ondertussen wel dat zijn moeder had uitgevonden wat hij en zijn vader waren (?), maar ze had geen idee of haar geheim ook onthuld was. Zijn vader wist het natuurlijk. 'En weten ze wat er gebeurd is toen-' Ze slikte en glimlachte zwakjes. Ze hoefde haar zin niet af te maken, hij wist wat ze bedoelde.

Joe schudde zijn hoofd. 'Nee ze weet het niet. Niet van jou en niet van... het voorval.' Op dit moment kon hij niets anders verzinnen. 'Pap weet het ook niet en eigenlijk wil ik dat graag zo houden. Ik wil mam ook niet verder lastigvallen met al die mythes enzo, ik vind het al erg genoeg dat ze zich zoveel zorgen maakt.' mompelde hij en keek haar aan. 'Maar ze lijkt het goed op te vatten, tot nu toe, maar ze probeert zich er wel zoveel mogelijk uit te houden.'

'Natuurlijk heb ik nog tijd,' zei ze glimlachend en sloeg haar armen om zijn schouders heen. Nog altijd moest ze op haar tenen gaan staan om hem een kus te kunnen geven, maar ze was er inmiddels al zo aan gewend dat dat automatisch ging.