Het huis van de Familie Yorke.

'Dat is lief van je Joe.' Alex kon zich voorstellen dat dat voor hem ook niet al te makkelijk was om ineens zijn moeder weer te moeten delen. Ze waren vrij close geweest, zo dacht Alex, hoewel ze ook zo hun ruzies hadden gehad. 'En hoe sta je nou tegenover je examens? Je gaat er toch echt wel voor, he?' vroeg ze bezorgd.

Joe keek haar zuur aan. 'School is op dit moment wel mijn laatste zorg Alex.' merkte hij op en sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij stond er alles behalve goed voor. Hij stond drie onvoldoendes en als hij die wilde wegwerken moest hij wel héle goede cijfers voor zijn examens halen. Aangezien hij er tot nu toe nog niets voor had gedaan, schatte hij die kans niet erg groot in. 'Je kan erop rekenen dat ik gewoon hard ga zakken. Serieus.'

Alex probeerde te peilen hoe zeer Joe dit meende. Ze zou het niet erg vinden als hij nog een jaar hier bleef, maar ze wilde veel liever dat hij eindelijk kon gaan doen wat hij wílde. Ze zuchtte en streek haar haar uit haar gezicht. 'En ik kan je niet nog helpen? Dat ik samen met je leer? Wat vinden je ouders ervan?'

'Alex, laat maar gewoon zitten. Ik heb geen zin meer om er aandacht aan te besteden. Ik heb op dit moment wel andere zorgen aan m'n hoofd. Echt, ik wil niet dat je je zorgen maakt over mij.' Hij moest eerst zichzelf maar eens op orde zien te krijgen voor hij zich zorgen zou gaan maken over school. 'Die weten niet hoe ik ervoor sta, en dat wil ik voorlopig ook graag zo houden om eerlijk te zijn.' Hij kon het er niet bij hebben dat zijn moeder zich ook nog eens zorgen zou gaan maken.

Het was een voordeel dat de familie Yorke genoeg geld had, want voor Alex' familie was blijven zitten simpel gezegd een ramp omdat dat een jaar extra schoolgeld betekende. Daarom deed ze niets anders dan keihard werken. Maar dan nog was zakken voor je examens niet goed. Alex keek Joe aan en haalde haar schouders toen op. 'Ik maak me altijd zorgen, sorry.' Ze zuchtte en pakte haar glas weer op om er van te drinken.

'Weet ik.' Hij wist dat ze zich zorgen maakte over hem, maar hij snapte niet waarom ze dat deed. Zoveel gaf ze nou ook niet om hem, hij was slechts een vriend, daar was hij inmiddels wel achter. 'Ach ik ben allang blij als ik überhaupt de fut heb om op school te verschijnen. Ik heb - ach, laat ook maar.' Hij had geen zin om alles uit te moeten leggen: dan zou ze zich alleen nog maar meer zorgen maken.

Alex liet zich van de armleuning zakken en sloot haar armen om Joe heen. Maak het jezelf niet te moeilijk, Joe, wilde ze zeggen. Het komt wel goed, waren de woorden die zich in haar hoofd vormden. Realiseer je nou eens hoe geweldig je bent. Ze had vanalles dat ze wilde zeggen, maar ze wist niet of het wel zou helpen. Joe leek steeds onbereikbaarder te worden.

Joe keek aan. 'Laten we het erop houden dat het niet helemaal goed gaat Alex. Ik-' Hij slikte een brok in zijn keel weg en haalde een hand door zijn haren. 'Ik voel me kut de laatste tijd, na dat gedoe met jou en met Riley. Alles gaat gewoon kut en... En ik moest van m'n moeder naar een psycholoog toe. En nou - ja, daar ben ik nu en alles is gewoon bagger op dit moment. Ik kan me nergens op concentreren en af en toe zou ik gewoon willen dat alles makkelijker was Alex.'

Alex luisterde met pijn naar zijn woorden. Ze wilde alles behalve dat het met haar beste vriend slecht ging. Op dat moment had ze erg graag de krachten van haar oma of haar moeder willen hebben. Ze konden weliswaar niet alle zorgen wegnemen, maar ze konden je rust geven. En ze begrepen je veel beter, terwijl Alex zich maar niet in Joe kon verplaatsen. 'Dat komt wel, Joe. Het wordt echt wel makkelijker.' zei ze op geruststellende toon. Ze hoopte het met heel haar hart voor hem.

'Het wordt niet makkelijker! Begrijp dat nou Alex! Het wordt alleen maar slechter.' Verwoed stond hij op en begon hij te ijsberen door de woonkamer. 'De psycholoog zegt dat het een depressie is en ze wil dat ik antidepressiva ga slikken. Ik heb de medicijnen al een paar dagen op m'n nachtkastje staan maar... Ik bedoel, ik ben negentien!' riep hij gefrustreerd uit.

Geschokt keek Alex toe hoe Joseph opstond en haar vertelde over de antidepressiva. Ze had zijn buien altijd maar afgedaan als puber gedrag. Ze vond het nooit zo raar of ernstig, maar als die psycholoog dat zei.. 'Joe-' Ze slikte moeizaam en stond op om zijn handen vast te pakken. 'Rustig maar. Ze zou het niet geven als het niet zou helpen, misschien moet je het proberen? Maar als je er niet fijn bij voelt moet je het niet doen natuurlijk. En anders, heb je er al met je ouders over gehad?' Ze had wel eens opgevangen dat zijn ouders het nou ook niet even gemakkelijk hadden gehad. Misschien hadden zij ook wel zulk soort pillen gehad..

Joe keek haar aan en kalmeerde zijn eigen ademhaling. 'Ik wil me niet zo zwak voelen dat ik medicijnen moet slikken.' mompelde hij en keek naar haar handen die de zijne vast had. 'Waarom is alles zo oneerlijk Alex?' vroeg hij met een neergeslagen blik aan haar en liet zichzelf op de bank zakken. 'Nee, ze weten het wel, maar we hebben het er niet over.' mompelde hij en keek haar aan.

Alex liet hem los en knielde bij hem neer. Zo kon ze zijn teneergeslagen beter vast houden. 'Joe, je bent niet zwak. Weet je hoeveel bewondering ik voor je heb? Je doet het helemaal alleen al een paar jaar en je hebt het al die tijd vol gehouden. Realiseer je je dat wel eens? Dat je ongelooflijk sterk bent? Ik kan me niet voorstellen hoe ik dat alleen zou moeten doen.'

'Goh, ik ben zo ongelofelijk sterk dat ik nu depressief thuis zit. Echt sterk man.' zei hij sarcastisch en keek haar aan. Misschien als hij iemand had gehad vroeger dat hij dan nu niet zo was. Al was het weerwolf zijnde niet de enige oorzaak van dit alles. Het was een ophoping van evenementen: Alex, Riley, Weerwolven, zijn vader. Alles.

Gekwetst keek Alex naar Joe en stond op. 'Denk je dat ik tegen je zou liegen?' Ze zette haar handen in haar zij, maar liet ze al gauw weer langs haar lichaam vallen. Wanhopig zocht ze naar de juiste woorden, maar gaf het toen toch op. Ze kon hem toch niet overtuigen. Zeker niet als dat wat zijn psychiater zei waar was. Ze had altijd gehoopt dat ze een goede hulp voor Joe was, als vriend of wat dan ook, maar ze leek nu juist een hoop schade aangedaan te hebben.

'Nee natuurlijk denk ik niet dat je tegen me zou liegen. Enkel het beeld dat jij van mij hebt is niet zoals het is. Ik ben niet sterk, ook al denk je dat. Ik lijk sterk, maar niets is minder waar.' mompelde hij en keek haar recht in haar ogen aan. 'Ik zou willen dat ik degene was die jij denkt dat ik ben, echt.' Zijn woorden waren haast onverstaanbaar. Soms wou hij dat hij gewoon een mens was, gewoon een simpele jongen, met een simpele familie. Geen beroemde vader, of wat dan ook. Gewoon, een simpele jonge man, die goed zijn best deed op school en nooit op- of aanmerkingen kreeg over wat dan ook.

Het is moeilijk iemand wijs te maken dat je in hem geloofde als hij zelfs niet eens vertrouwen in zichzelf had. Een diepe frons stond op Alex' gezicht. Ze kon dit maar met moeite aanzien en aanhoren. 'Je bent wie je bent en ik zou niet willen dat je ook maar een klein beetje anders was. En ík vind je sterk. Ik kijk naar je op, Joe, maar als jij al niet meer in jezelf gelooft hoe kan ik dat dan doen?'

Ze had een punt en dat raakte hem. Wie zou er überhaupt in hem kunnen geloven als hij niet in zichzelf geloofde? 'Ik weet het niet Alex, ik weet het gewoon niet... Ik weet niet wat ik moet doen, wat ik moet denken.' Hij stond weer op en begon te ijsberen. Na een tijdje stopte hij en liep hij weer naar haar toe. 'Ben jij gelukkig Alex?' vroeg hij zich nieuwsgierig af en keek haar aan.

Alex volgde Joe met haar ogen terwijl hij heen en weer door de kamer liep. Ze zou hem gaan helpen ook al wist ze dat ze hem niet kon geven wat hij het liefste wilde. Ze ging het toch proberen. Alex schrok van zijn vraag, voornamelijk omdat ze geen antwoord wist. 'Soms.' Dit kwam nog het dichtste bij een juist antwoord. 'Er zijn momenten dat ik me zo intens gelukkig voel, maar die ochtend dat ik wakker werd in het bos en dat ik niet wist wat er was gebeurd-' Ze haalde haar schouders op. 'Maar over het algemeen ben ik gelukkig.'

'Heb ik je ongelukkig gemaakt?' Dat was de enige zin die hij van haar verhaal hoorde "Maar die ochtend dat ik wakker werd..." Toen had ze zich niet gelukkig gevoeld en dat kwam door hem. 'Het spijt me zo Alex...' Hij zette zijn duim en wijsvinger op de brug van zijn neus en masseerde deze zachtjes. Hoe had hij ooit zo stom kunnen zijn om samen met haar te gaan, waarom had hij nooit bedacht dat zoiets wel eens zou kunnen gebeuren?

Alex schudde abrupt haar hoofd. 'Nee! Joe, dat mag je echt nooit, nooit, maar dan ook nooit denken!' Ze werd er wanhopig van dat hij dat dacht. 'Het is iedere keer als ik wakker wordt met al die pijn. De eerste keer dat ik transformeerde en geen idee had wat er was gebeurd, de keer dat mama me te laat hielp en ik buiten bewustzijn raakte, al die keren. Ik vind het verschrikkelijk en ik wíl het niet meer, maar er zijn moment dat ik me gelukkig voel en daarom houd ik het nog vol!' Ze was nu zelf aan het rond lopen.

Joe keek haar aan. Hij was negentien, een man, maar op dit moment voelde het werkelijk of hij in huilen uit zou kunnen barsten. Hij hield zijn tranen binnen, zoals altijd, nooit zou iemand hem zien huilen. Hij liep naar Alex toe en omhelsde haar tengere lichaam stevig. Soms had hij iemand nodig, iemand die hem omhelsde en vertelde dat alles wel goed zou komen. Altijd had hij gedacht dat Alex dat persoon zou zijn en soms was ze dat ook, werkelijk, maar dan herinnerde hij zichzelf weer dat ze met Willy was, en nam dat rustgevende gevoel af.

Alex voelde algauw Joe's armen en met een snik sloeg ze ook de hare om hem heen. Ze moest nog altijd lachen om hun lengteverschil, zelfs nu, maar de lach bracht alleen maar een hoop tranen met zich mee. 'En heel vaak als ik bij jou ben, dan voel ik me gelukkig. Toen ik bij je zat in de kantine als ik bij niemand anders kon zitten en toen we samen naar de film zijn geweest!' Alles kwam er uit met een hoop tranen, maar het kwam er wel uit.

Toen Alex begon te huilen, hield hij het zelf ook niet droog. De tranen rolde geruisloos over zijn wangen heen. Hij drukte een kus op haar kruin en liet zijn kin tegen haar voorhoofd aan rusten. Alex was één van de weinige echte vrienden die hij had. Zijn vriendschap met Riley had hij compleet verpest, en naast die twee, waren er maar slechts een paar klasgenoten waar hij het mee kon vinden. 'Waarom gebeuren er zoveel ellendige dingen in ons leven, Alex?' Hij wilde dat ze gelukkig was, dat ze het niet meer hoefde te doorstaan iedere maand, als hij het kon zou hij zelfs tweemaal per maand voor veranderen, als dat was wat het kostte om haar een normaal leven te geven.

'Ik weet het niet, ik snap het niet en ik begrijp er ook niets van.' jammerde Alex. Ze klemde haar handen samen achter zijn rug en deed al niet meer de moeite om de tranen te stoppen. En al zou ze het willen, dan kon het nog niet. Het was eigenlijk te zielig voor woorden dat zij hier brak onder alle druk terwijl het juist Joe was met wie het niet goed ging. 'Maar we moeten gewoon blijven hopen. Mijn ouders zijn gelukkig, jouw ouders zijn nu gelukkig. Dan kunnen wij dat ook worden, toch?'