Het huis van Maia en Kate

'Kate, je bent hartstikke volwassen. Wie past er nou een jaar lang op haar zieke moeder, gaat ondertussen naar school en haalt ook nog eens geweldige cijfers?' Met een brede glimlach luisterde Maia naar Kate's verhalen. 'En het lukte je ook nog om in dezelfde groep te komen. En hoe gezellig ik het ook vond, soms schaamde ik me ook rot als jij weer eens allerlei gênante dingen over mij vertelde.' Kate was toen nog zo klein geweest. 'Zullen we zometeen maar weer eens richting huis gaan?'

Kate wuifde de complimenten van Maia weg en haalde haar schouders op. Ze zag zichzelf nog niet echt als een volwassen iemand, maar soms merkte ze inderdaad dat ze ouder leek dan haar leeftijd genoten. Ze hield zich nou eenmaal met heel andere dingen bezig dan de giechelende meisjes op school. 'Mama moest erg hard lachen toen we thuis kwamen en we vertelden dat ik bij jou in de groep zat.' Kate glimlachte en knikte vervolgens. 'Goed idee.'

'Ja, mama verwonderde zich er altijd over wat jij allemaal gedaan kon krijgen,' glimlachte Maia en stond tegelijkertijd op. Het was erg warm geworden in de sauna, dus het was de hoogste tijd dat ze eruit gingen. Eenmaal in de kleedkamers droogde Maia haar bezwete gezicht af en pakte een borstel om haar haren te borstelen. 'Ik vond het echt gezellig vandaag, Kate. Het was goed om weer eens te kletsen.'

Kate volgde Maia naar de kleedkamers en verdween daar in één van de hokjes om zichzelf af te drogen en haar kleren terug aan te trekken. 'Ik ook. En we moeten niet vergeten om het vaker te doen. Niet per se hier, maar gewoon wat tijd nemen om te kletsen.' Ze glimlachte met hoopvolle ogen toen ze het hokje weer uitkwam en stopte haar spullen terug in haar tas.

Ook Maia kleedde zich snel om en glimlachte om de hoopvolle glimlach die haar werd geschonken door Kate. Ze trok haar zusje in een omhelzing en drukte een kus op haar haren. 'Natuurlijk Kate! Zo snel mogelijk weer! Ik vond het enorm gezellig.' Ze zette Kate voor de spiegel neer en borstelde haar haren, zodat hun moeder vroeger altijd bij hun deed. 'Je hebt precies het haar van mama, heb je dat weleens gemerkt?' glimlachte Maia.

Kate sloeg haar armen om Maia's middel en drukte zich tegen haar zus aan. 'Ja, ik weet het. En mama's lengte. Jij bent zo lang!' Ze scheelden bijna een kop in lengte. Vroeger had ze altijd gehoopt net zo lang te worden, maar ze vond het nu zo ook wel prima. Dan voelde Maia altijd nog extra als haar gróte zus. Kate liet haar weer los en hing haar tas over haar schouder. 'Zullen we gaan dan?' Ze hield de deur van de kleedkamer open en wachtte op Maia.

'Ja, pap was ook erg lang,' zei Maia lachend, maar zweeg al snel daarna. Ze dacht niet graag aan haar vader. Hij had hun verlaten en dat zou Maia hem nooit vergeven. Niet dat ze hem ooit zag of sprak, enkel de standaard, plichtmatige kaart op hun verjaardagen en de maandelijkse bijdrage. Ze vroeg zich af of hij dit jaar weer te laat zou zijn met haar verjaardagskaart. 'Ja, we gaan,' stemde Maia in en liep achter Alex aan naar haar auto.

Kate vermeed ieder gesprek dat over haar vader ging. Ze had de man niet gekend, aangezien hij vertrokken was net naar haar geboorte, en verder kreeg ze enkel verjaardagskaartjes van hem. Ze vond nog steeds dat zíj de reden was dat hij weg was gegaan. Kate gooide de tassen achter in de auto en stapte even snel in. 'Ik kan niet geloven dat ik straks met mijn leraar aan één tafel ga zitten. In onze keuken.' grinnikte ze.

Maia ging ook in de auto zitten en keek Kate daarna grinnikend aan. 'Ik kan het eigenlijk ook maar nauwelijks geloven,' gaf ze eerlijk toe en startte de auto. Ze zuchtte en legde haar handen op het stuur. 'Ik hoop dat het vandaag goed is gegaan met mam. Ik vind het ook zo vervelend als Jeremy een zware middag met haar heeft gehad.' Ze reed voorzichtig van de parkeerplaats af, richting hun huis. 'En als het ongemakkelijk wordt, dan zal ik je wel helpen, Kate.'

'Dat zijn de leukste dingen. Als je het nauwelijks kunt geloven. In positieve zin dan.' Kate vouwde haar handen samen in haar schoot en keek uit het raam naar het voorbij schietende bos. 'Het is vast goed gekomen.' stelde ze Maia gerust. 'En je hulp zal heel welkom zijn.' Ze glimlachte naar haar zus en keek vervolgens weer uit het raam. Ze hield van het groen rondom Mystic Falls. Het gaf het dorp zo'n heerlijk rustige en kalme sfeer. Totdat er natuurlijk weer verhalen rond gingen over verdwijningen. Dan zagen de bossen in velen ogen ineens minder aangenaam uit.

'Daar heb je helemaal gelijk in,' glimlachte Maia. 'Ik had nooit gedacht dat ik juist hier een leuke man zou ontmoeten. Vooral na die eikel van een vriend tijdens de studie...' Maia glimlachte terug naar Kate en pakte kort, maar stevig haar hand vast. 'Wij kunnen samen Jeremy wel aan,' lachte ze en richtte toen weer haar aandacht op de weg. Ze was heel erg benieuwd hoe dit etentje zou uitpakken. Na een tijdje parkeerde ze bij hun huis.

[iris, lau; doen we hier meteen een meet erachter? dus met kate/jeremy/maia? Of niet?]

Kate had nooit gedacht dat Maia een leraar aan de haak zou slaan, maar ze had zeker verwacht dat ze wel een vriend zou krijgen. Ze was prachtig én aardig en die combinatie trok nou eenmaal mannen aan. 'Nou, het huis staat niet in brand en ik zie ook geen ambulance, dus het zal vast en zeker goed zijn.' Ze glimlachte naar Maia en stapte uit toen zij de auto geparkeerd had. Ergens was ze best nerveus om met haar leraar aan de eettafel te moeten gaan zitten.

(ik vind het prima!)

'Ik durf te wedden dat je ook een horde minnaars achter je aan hebt lopen, of niet soms?' glimlachte Maia vragend, terwijl ze de tassen uit de achterbak haalde. Ze bekeek ook het huis en grinnikte. 'We hebben de binnenkant nog niet gezien,' waarschuwde Maia Kate plagerig en liep toen naar het huis toe. Eenmaal binnen zette Maia de tassen neer en liep ze naar de woonkamer toe. 'Mam? Jeremy? We zijn thuis!'

Kate lachte spottend en schudde haar hoofd. 'Absoluut en gelukkig niet!' Ze had niet echt iets met jongens en vriendjes en relaties. Op feestjes had ze wel eens met een jongen gezoend, maar dat alle activiteit die ze had gehad op het dating gebied. Toen ze binnen waren, trapte Kate meteen haar schoenen uit en liep ze naar de keuken om thee water op te zetten. Hopelijk ontweek ze ook Jeremy nog even.

Jeremy hoorde twee stemmen die hij maar al te goed herkende. 'Hey! Jullie moeder is in de woonkamer en ik ben in de...' Hij keek toe hoe Kate binnenliep. 'In de keuken bezig.' Hij was druk in de weer met een keukenshort aan en was net zijn lasagne aan het afwerken zodat ze het later enkel in de oven moesten stoppen. 'Hey Kate!' Met een glimlach keek hij haar aan. Wel, over raar gesproken...

Maia liep rechtstreeks naar de woonkamer en zag haar moeder in de grote stoel zitten. Ze hurkte naast haar neer, kletste wat met haar, checkte of het goed ging en ontving de complimentjes van haar moeder richting Jeremy. Daarna liep ze naar de keuken en glimlachte ze naar Jeremy, waarna ze een zachte kus op zijn lippen drukte. 'Mijn moeder vond het heel erg fijn dat je er vandaag was,' vertelde Maia. 'En wat ruikt het hier heerlijk!'

Kate snapte haar vergissing pas toen ze de heerlijke lucht van net gekookt eten rook. Ze schrok op bij de stem van Jeremy en keek hem licht verrast aan. 'Oh hallo menee- Jeremy.' Het was een vreemd tafereel: haar leraar in het keukenschort dat zij ook wel eens droeg en in haar keuken. Kate had een moment nodig om dat in zich op te nemen. Ze kuchte en begon toen met het zetten van de thee terwijl ze haar schaamte verborg terwijl Maia Jeremy kuste.

Jeremy kuste Maia vluchtig terug. 'Hey jarige.' Hierna keek hij naar Kate die gebiologeerd naar de waterkoker keek. 'Sorry voor het lenen van de short trouwens, maar ik kwam erachter dat ik geen reserve hemd bij heb...' Zacht knuffelde hij haar even kort. 'Het spijt me dat ik er zomaar even tussen kom, Kate. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat we samen eten? En noem me inderdaad maar Jeremy. Hier ben ik geen geschiedenisleerkracht...'

Maia merkte de spanning tussen Jeremy en Kate op. Ze wou hun gesprek net even wat luchtiger maken door een grapje te maken, maar Jeremy had het al opgelost. 'Inderdaad, want ik verbied jullie om het over geschiedenis te hebben in dit huis,' plaagde ze lachend en keek daarna Jeremy aan. 'Het was zo heerlijk. We waren samen naar de sauna toe en we hebben eerlijk bijgekletst. Is hier ook alles goed gegaan?'

'Ja, je moeder is een schat. We hebben nog even kort een gezelschapsspelletje gespeeld, maar daardoor werd ze weer moe en is ze ingedut. Vandaar heb ik haar ook maar naar beneden gebracht. Anders zat ze daar zo alleen boven en klaarwakker. Over een halfuurtje kunnen we trouwens eten.' Hij glimlachte naar Kate en Maia. 'Het is goed om te horen dat jullie weer wat tijd met elkaar hebben gespendeerd. Heeft Kate soms al je cadeau gezien dat je van mij hebt gehad?' Hij wist bepaald niet wat zeggen.

Dat ze haar zo op de feiten drukte, alsof ze het zelf niet wist, maakte haar niet echt meer op haar gemak. Ze was eerder gefrustreerd. Ze goot het kokende water in de theepot en schonk hier twee mokken in. De andere twee mokken die ze had gepakt zette ze leeg op het aanrecht. 'Als jullie thee willen, dan staat het er. En nee, ik heb het nog niet gezien, maar ik ga eerst naar mama.' Resoluut pakte ze de twee mokken en nam ze mee naar de kamer om haar moeder een kus te geven en samen thee te drinken.

Maia keek met grote ogen toe hoe Kate boos weg liep en verward leunde ze tegen het aanrecht aan. 'Waar ging dat nou over?' fluisterde Maia vragend tegen Jeremy en wees in de richting waar Kate naartoe was gelopen. Ze begon zelf de thee in te schenken en schudde haar hoofd. 'Ik had je armbandje thuis gelegd, zodat hij niet kwijt kon raken bij de sauna.' Toen de koppen in waren geschonken, zocht ze het armbandje op en deed hem weer om. 'Ik vind hem echt prachtig,' glimlachte Maia, maar voelde hoe haar gezicht betrok. 'Wat denk je... Moeten we achter Kate aan gaan?'

'Geen idee, ik heb nog nooit echt voor een tiener gezorgd alsof het mijn eigen kind is...' Jeremy zuchtte en zette de afgewerkte lasagne in de oven. 'Vind je niet dat ze een beetje hard voor ons is? Volgens mij is ze bang om haar zus kwijt te geraken. Je bent een moederfiguur voor haar, nog maar net terug en het was altijd jullie drietjes. Nu kom ik daar tussen...' Hij deed de short uit en ging verward door zijn haren. Dit was pas eens moeilijk.

Maia dacht na over Jeremy's woorden met een ernstige blik: zou ze echt denken dat Maia meer aandacht voor Jeremy zou hebben dan voor haar? Zuchtend draaide ze zich om naar Jeremy en drukte liefdevol haar lippen op de zijne. Ze sloeg haar armen om zijn nek en keek hem zo ernstig aan. 'Je komt nergens tussen, Jeremy. Ik hou van je, net zoals ik van mijn moeder en van Kate hou.' Ze pakte de mokken op, wenkte Jeremy en liep naar de woonkamer toe. 'Mam, Kate, hadden jullie al gehoord dat we lasagne gaan eten? Of had jij het al geroken, mam?' glimlachte ze.

Kate kletste wat met haar moeder over de schoonheidssalon en keek op toen Jeremy en Maia binnenkwamen. Ze glimlachte zo goed ze kon en knikte. De lasagne zou vast lekker zijn. Het rook in ieder gevel lekker zo. Ondertussen probeerde ze niet te veel aandacht aan Jeremy te besteden. Als ze hem gewoon als iets 'normaal' zou beschouwen, viel dat nare gevoel in haar onderbuik vast mee. Ze ging voor de voeten van haar moeder op de grond zitten en nipte aan haar thee.