Het huis van Maia en Kate

Kate ging met een zucht zitten en leunde naar achteren tegen de houten muur. Ze bond haar haar in een knot op haar hoofd en keek Maia met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Hoe het was?' Ze zette haar voeten op de bank, sloeg haar armen om haar benen en kromp zo ineen. 'Ik miste je heel erg, Maia.' Dat was het eerste wat ze zei, waarna ze zweeg en naar de grond keek.

Maia vlocht haar haren in en keek ondertussen gespannen naar Kate. Al snel verzachtte haar blik door haar zusje's woorden. Ze stond op en ging naast haar zusje zitten, om zo een arm om haar heen te slaan. 'Ik miste jou ook, lieve zus van me. En ik ben blij dat ik er nu gewoon weer ben.' Ze drukte een kus op haar haren en zuchtte daarna. 'Het was vast heel erg zwaar, niet waar?'

Kate legde haar hoofd tegen Maia's schouder en beet op haar lip. Ze had al lang niet meer gehuild, omdat het uiteindelijk toch geen nut had, maar nu had ze toch moeite de tranen tegen te houden. Ze was gewoon zo opgelucht dat ze Maia weer had om te helpen. Nu hoefde ze het gelukkig niet meer alleen te doen. 'Het was te veel. Ik kon het echt niet allemaal en ik denk dat het mama's situatie alleen maar erger heeft gemaakt omdat ik niet alles kon.'

Ze nam Kate stevig in haar armen en legde haar wang op haar zusjes haren. Zelf had ze ook moeite om haar tranen op te houden nadat ze de woorden van Kate had gehoord. Maia had haar zusje in de steek gelaten en dat zou ze zichzelf nooit vergeven. 'Dat is niet waar, Kate, dat moet je niet denken. Dat is niet waar,' suste ze haar zusje en hield haar nog steviger vast. 'En nu ben ik er weer om je te helpen. En ook Jeremy zal ons helpen. We staan er niet meer alleen voor.'

Kate nam de armen van Maia maar al te graag aan en nestelde zich in die vertrouwde omhelzing. 'Het is misschien niet waar, maar het voelt wel zo.' mompelde ze tegen Maia's schouder. Zoals iedereen altijd zei: het lucht op om te praten over de dingen die je in je hart meedraagt. Zo voelde het ook voor Kate. 'Maar wat als die hulp allemaal niet meer nodig is? Je hebt gezien hoe slecht het gaat. Misschien heeft hulp wel geen enkel nut meer?'

Maia keek Kate vermoeid aan en zocht naar verzachtende woorden. Maar ze kon deze niet vinden. 'Mama gaat inderdaad binnenkort sterven, Kate. De kankercellen zijn verspreid en nu groeien er overal in haar lichaam tumoren. We gaan het mama zo gemakkelijk en leuk mogelijk maken de laatste weken. Maar je moet er wel op voorbereid zijn dat we haar moeten gaan loslaten.' Maia's stem was verstikt en moeizaam keek ze naar het plafond.

Kate bleef Maia stevig vast houden terwijl die ernstige woorden eindelijk eens werden uitgesproken. Ze praatten er vaak overheen of begonnen over een nieuw onderwerp als dit ter sprake kwam. Ze was enkele minuten stil terwijl ze de woorden overdacht. 'We maken het haar gewoon naar haar zin.' stemde ze met haar zus in. 'Ik vind 'loslaten' echt een raar woord.' merkte ze nog op.

Maia zuchtte en voelde hoe ze er zelf de meeste moeite mee had, om die woorden uit te spreken en ook uitgesproken te hebben. 'Ja, we gaan allemaal leuke dingen met haar doen,' zei ze zachtjes en glimlachte naar Kate. 'Wat vindt mama allemaal leuk? Jeremy neemt ons drieën een keer mee naar het weiland. Dat zal mam vast leuk vinden, niet waar?' Ze streelde met haar hand door Kate's haren en zuchtte diep.

Kate glimlachte terug en staarde vervolgens naar de stomende stenen in het midden van de sauna. Ze had al een hoop dingen bedacht die ze wellicht konden doen, maar het vergde een hoop geregel aangezien hun moeder niet zomaar alles kon doen en overal kon komen. Bovendien hadden ze toestemming van de dokter nodig. 'Mama vertelde me laatst dat ze nog eens een film in de bioscoop wilde zien in plaats van vanuit bed. En stiekem wilde ze 3D meemaken.' Kate lachte om de herinnering toen haar moeder dat had verteld. Ze had net een klein meisje geleken.

Maia glimlachte gelukzalig bij de woorden van Kate. Het was typisch haar moeder; ze wou al het onbekende altijd proeven. Als ze eenmaal had gehoord over iets, zoals 3D, dan moest ze het meemaken. Haar moeder was een levensgenieter. 'Dan gaan we dat zeker doen. Zo snel mogelijk. Misschien vanavond?' Ze had eigenlijk afgesproken met Jeremy, maar hij zou het vast wel begrijpen.

Kate had Maia al weer los gelaten, omdat ze het toch aardig warm begon te krijgen in de sauna. Ze leunde naar achteren tegen de houten wand en streek een pluk haar uit haar gezicht. 'Had je vanavond niet met Jeremy afgesproken? En ik denk niet dat we zomaar naar de bioscoop kunnen. Er moeten nogal wat aanpassingen gedaan worden.. Ik denk dat we eerst naar de bioscoop moeten bellen. En de dokter om toestemming.' Kate had nooit zo goed gerealiseerd wat er allemaal bij kwam kijken als je zo ziek was, maar na een jaar het alleen te moeten regelen was ze er maar al te goed achter gekomen.

Maia haalde haar schouders op. 'Als wij met mama naar de bioscoop willen, dan doen we dat ook gewoon. Als we altijd overal toestemming voor moeten vragen, komen we nergens met mama.' Ze zuchtte en knikte toen met een opkomende glimlach. 'Ja, we zouden uit eten gaan. Maar dat kan ik ook verzetten hoor, als wij met mama iets gaan doen. In deze laatste weken krijgt mama overal voorrang,' zei ze zachtjes.

'Maar dat is niet altijd verstandig.' Kate wilde geen discussie ontketenen, maar ze was het er niet mee eens dat ze zomaar alles konden doen. Dat kon al jaren niet meer. Er waren zoveel beperkingen. 'Nee joh! Mam zou echt niet willen dat je dat verzette. En hij past nu al op haar op, dan kun je het hem toch niet aandoen om jullie etentje te verzetten? Ik ga wel iets leuks doen met mama vanavond. Dan kun jij met een gerust hart weg.' Kate glimlachte wreef het zweet van haar voorhoofd.

'Kate, ze is stervende. Het maakt niets meer uit, de medicaties hebben geen zin meer, we kunnen haar leven niet meer verlengen. We moeten nu het uiterste uit de tijd halen die we met haar hebben.' Bedenkelijk keek Maia Kate aan. Kate had natuurlijk gelijk dat ze het etentje niet kom verzetten, maar het liefst bleef Maia vanavond bij haar moeder, juist omdat het 's nachts niet goed was gegaan. 'Wat denk je ervan om vanavond te dineren bij ons thuis? Met zijn vieren?' Ze glimlachte enthousiast.

Kate ging er maar niet meer op in. Ooit zou ze het meteen eens zijn geweest met Maia, maar na een jaar onafhankelijk te hebben moeten zijn, was ze niet meer precies zoals haar grote zus. 'Oh, dat lijkt me leuk en mama vindt dat vast ook super! Maar wie gaat er koken? Ik kan echt niet koken..' Kate lachte en strekte haar benen voor zich uit. Zo was er voor ieder een probleem een oplossing, hoopte ze altijd.

'Oh, nou, misschien wil Jeremy wel koken! Hij kan echt geweldig koken. En dan helpen wij hem gewoon. En als hij het niet wil, dan kook ik wel, dat vind ik geen probleem.' Ze glimlachte geruststellend; ze had in al die jaren geen keuze gehad, het was noodzakelijk geweest dat ze kon koken. 'En Jeremy blijft waarschijnlijk slapen... Vind jij dat vervelend? Je kan gewoon eerlijk zijn, dat weet je he, Alex.'

'Jeetje, je hebt wel een erg perfecte man uitgekozen, zus!' Kate grinnikte en gaf Maia een duwtje in haar zij met haar elleboog. 'Of heeft hij nog beschamende aspecten?' grapte ze. Het was nog altijd vreemd om een leraar zo te leren kennen. Het gaf nogal ongemakkelijke situaties, maar gelukkige was Jeremy wel een aardige man en kon hij professioneel blijven in de les. 'Natuurlijk niet! Zolang je het maar stil houdt.'

Nu was het Maia's beurt om haar zus zacht te duwen. Al snel bloosde ze en keek ze beschaamd naar de grond. 'Ik zal het stil houden,' giechelde ze en schudde daarna lachend haar hoofd. 'Nee, Jeremy is perfect,' plaagde ze, 'hij heeft niets beschamends. Alhoewel, je bent trouwens niet de enige die deze hele leerling-leraar relatie ongemakkelijk vindt. Jeremy ook. Maar misschien wordt dat wel beter als je hem leert kennen.'

Kate lachte hardop toen ze zag hoe verlegen Maia werd van haar opmerking. Ze vond het geweldig dat haar zus zo in verlegenheid kon brengen. 'Ik vind het al raar om hem Jeremey te noemen. Je moet me echt corrigeren als ik hem meneer noem, want dat is vreselijk ongemakkelijk. Hij kan me gewoon Kate blijven noemen.' Ze sloeg met een glimlach haar armen over elkaar. Ze was blij dat Maia zo gelukkig leek met Jeremy.

Maia lachte om Kate's woorden. Het was inderdaad al eens gebeurd dat Kate Jeremy meneer noemde. Beiden wisten ze dan geen houding aan te nemen en dat leverde hilarische momenten op. 'Ik zal je dan corrigeren,' beloofde Maia lachend. Ze streelde Kate liefdevol door haar haren, zoals hun moeder vroeger ook altijd bij hen deed. 'Als mama komt te overlijden, dan gaan wij gewoon gezellig samen wonen. Dat komt helemaal goed, lieve Kate.'

'Maia-' Kate sloot haar ogen en fronste. 'Dat hoeft niet.. Want jij en Jeremy, dat is best serieus toch? Wat als jullie nu samen willen gaan wonen? Dan zit ik er maar tussen.' Als er iets was dat Kate níet wilde zijn, dan was het wel het derde wiel aan de wagen of degene die overal maar tussen in hing omdat het niet anders kon. Dat vond ze vreselijk. Ze wilde een persoon op zichzelf zijn. Daarom had ze tegenwoordig steeds meer moeite met de starende blikken op school. Niemand kende haar, maar toch kende ze Kate als het meisje met de doodzieke moeder. Was het dan zo moeilijk om haar te benaderen?

Maia zuchtte zachtjes en legde haar handen op de schouders van Kate. 'Lieve Kate, het is inderdaad serieus tussen mij en Jeremy, maar jij zult altijd mijn hoogste prioriteit krijgen. Jij bent mijn zusje en je staat bij mij op nummer 1. En geen man die daar tussen komt,' glimlachte Maia en woelde plagerig met haar hand door Kate's haren. 'Ik ben je zus, ik hoor voor je te zorgen. En dat ga ik ook doen ook, en zoiets als vorig jaar gaat nooit meer gebeuren.'

Kate was bewogen door de woorden van Maia, maar het koste haar tegenwoordig al geen moeite meer om tranen tegen te houden. Ze glimlachte terug en legde haar hoofd tegen Maia's schouder. 'Je bent de beste zus, Maia. Echt waar. Ik heb zoveel van je geleerd. Ik zou nooit zijn wie ik ben zonder jou als voorbeeld te hebben.' Als er iemand was die Kate echt had opgevoed, dan was het uiteindelijk Maia wel en niet hun moeder die daar veel te ziek voor was geweest.

Maia drukte een kus op haar haren en sloeg een arm om haar heen. Gelukkig kon Kate op deze manier niet haar gezicht zien, waar ze moeite moest doen om haar verdriet te verbergen. Meiden zoals Kate moesten zulke dingen niet tegen hun zussen zeggen, maar tegen hun moeder. Dat was zoals het hoorde. 'Je bent een geweldige volwassen vrouw geworden, Kate. Ik weet nog dat ik je als baby in mijn armen had en dat je de hele dag door lachte,' glimlachte Maia.

'Ik ben nog niet eens volwassen.' grinnikte Kate. 'Ik kan me nog herinneren dat mama altijd voorlas als ik naar bed ging en dat ik per se in jouw bed wilde zitten voor ik naar mijn eigen bed ging. Vooral omdat jij een groot bed had en dekens met ballerina's er op. En toen jij op dansen ging, moest en zou ik mee gaan. Ik wilde niet eens in een andere groep ook al was ik jonger.' Dat was de tijd dat het nog goed ging met hun moeder en het speet Kate dat ze daar steeds meer van vergat. Zoveel herinneringen met een gezonde moeder had ze niet meer.