Sophie's huis

'Oh, je weet wel, zo'n actiefilm. The Avengers,' gaf hij toe met een glimlach en stopte de DVD in de speler. Het kon goed zijn dat de DVD van Stephen was, maar die was er nauwelijks, omdat hij ook aan het studeren was en carriere aan het maken was als bokser. Willy plofte neer naast Sophie op het bed en legde de kussens goed, zodat ze ertegenaan konden leunen. Hij wou iets aardigs zeggen, iets zoals dat ze er zonder kleding ook goed uit ziet, maar gelukkig kon Willy zich inhouden. 'Ja, inderdaad,' lachte hij uiteindelijk.

Alle dvd's lagen praktisch hier, ook de van Stephen, dus zoals gewoonlijk had ze geen idee waar de film over zou gaan. 'Nou, ik ben benieuwd.' Ze leunde comfortabel tegen het kussen aan en liet haar hoofd tegen zijn schouder aanleunen - er niet bij nadenkend dat het wel eens wat ongemakkelijkheid kon veroorzaken na net.

Willy wist niets te zeggen, toen ze opeens met haar hoofd op zijn schouder leunde, en hij staarde dan ook maar gewoon naar de televisie. 'Het is een goede film,' zei hij eerlijk en legde losjes een arm om haar schouders heen. Zijn vingers raakten zo nu en dan een stukje blote schouder, maar verder was er niets aan de hand. Het was zoals alle andere dagen dat ze samen film keken of iets deden, maar nu hing die verdomde spanning er. Misschien was het maar goed dat ze zometeen naar buiten gingen.

'Ik geloof je maar op je woord dan,' grapte ze en keek naar het intro van de film. Ze snapte er nu al weinig van. Een Tazaract, Asgard... nee dit soort films waren niet voor haar weggelegd. Sophie vond het altijd wel leuk om naar te kijken, maar ze moest een film als deze altijd tien keer zien voordat ze er iets van snapte. 'Willy... ik snap het niet meer.' lachte ze uiteindelijk na tien minuten en keek hem aan. 'Leg het me alsjeblieft uit. Wie is die gekke guy met die staf? Loko of zoiets?'

Willy moest lachen en begon het uit te leggen, terwijl hij nog met een half oog naar de film bleef kijken. 'En ach, als je het niet snapt, dan kijk je gewoon naar die enorm knappe, brede mannen in strakke latexpakjes, oké?' lachte hij en wees toen naar het beeld. 'Dat is Loki, broer van Thor. Hij is slécht!' Met een onheilspellende, enge blik keek hij haar aan en prikte hij haar in haar buik. 'Persoonlijk vind ik Captain America het leukst.'

'Ik denk dat ik met de laatste optie moet gaan.' lachte ze. 'Oké, dus je hebt Thor en Loki... en dat zijn die Alien mannetjes? En Iron Man is die guy in dat rode pak? En dan heb je nog de Hulk, die ken ik wel en Captain America..' zei ze, meer voor zichzelf dan tegen hem. 'Oh en die andere vrouw en man, alleen die namen ben ik alweer vergeten volgens mij.' Soms wist ze echt niet waar haar gedachten waren.

Hij knikte instemmend op haar woorden. 'Zie je, je begrijpt het wel!' lachte hij en staarde weer naar de film. Hij had hem al zo vaak gezien, dat na enkele minuten hij moest gapen. Stilzitten was nog vermoeiender voor hem dan iets actiefs doen. 'Trouwens, weet jij hoe het nou eigenlijk zit tussen Alex en Joe... Hebben ze nou een relatie of zijn ze gewoon enkele keren op date geweest?' Het was altijd pijnlijk om hun twee samen te zien, vooral omdat het Joe was en door hun geschiedenis.

Sophie besteedde inmiddels al geen aandacht meer aan de film en keek hem aan. 'Je zit er nog steeds mee hè?' vroeg ze zacht en zette de film op pauze. 'Ik weet niet hoe het zit tussen Joe en Alex. Ik weet dat ze een paar keer uit zijn geweest, maar meer weet ik niet.' zei ze oprecht. Ze was er zelf ook gebroken van geweest toen Robbie het uitmaakte, of nou ja - toen hij verdween en nooit meer iets van zich liet horen. Ze had hem nog steeds niet vergeven. Via via hoorde ze dat hij praktisch aan de andere kant van het land woonde en dat hij had gezegd dat het "beter" voor iedereen was nu.

Willy haalde zijn schouders op, maar knikte uiteindelijk. 'Ja, ik zit er nog steeds mee... Maar nu gelukkig al minder dan eerst. Het is gewoon-' Hij slikte en balde zijn vuisten. 'Het ligt niet aan Alex, maar aan Joe. Ik wist dat hij, als het tussen Alex en mij eenmaal niet meer zo lekker zou gaan, zou toeslaan. En het is hem nu gelukt ook.' Hij leunde tegen de kussens aan en zuchtte. 'Zullen we maar gewoon al onze frustraties eruit gaan schreeuwen? In het bos?'

Sophie pakte zijn beide handen beet, die zich tot vuisten hadden gebald en probeerde ze te laten ontspannen. 'Je moet niet denken of dat hij toeslaat, je moet aan Alex denken. Als zij er gelukkig van wordt, dan is het misschien makkelijker om te accepteren. Daarbij lopen er nog genoeg meiden rond die vast en zeker op een date zouden willen gaan met je. Je moet gewoon wat keer in het nu leven, in plaats van terugdenken aan wat er was, of hoe het zou zijn als..' Ze glimlachte en trok hem in een omhelzing. 'Laten we dat dan maar doen.'

Willy fronste en keek haar met een droevige blik aan. 'Je hebt gelijk, ik ben ook een ongelofelijke egoïst. Alex ziet er gelukkig uit en dan ben ik inderdaad ook gelukkig,' gaf hij toe en schudde toen lachend zijn hoofd. 'Ik heb al in geen maanden meer een date gehad. Kijk, jij en Alex zijn misschien gewend aan mijn gedrag, maar andere meiden niet. Ik schrik ze allemaal al af bij de eerste ontmoeting.' Hij gleed dankbaar met zijn hand over haar rug bij de omhelzing en stapte toen van het bed af. 'We gaan even in schreeuwtherapie,' lachte hij.

'Als Alex en ik eraan kunnen wennen, kan iedereen eraan wennen.' vertrouwde ze hem toe en stond eveneens op van het bed. 'Maar nu moet ik de kou in...' pruilde Sophie, terwijl ze naar haar kast liep en er een dikke sjaal uitpakte, om deze een paar keer om te slaan. Ook trok ze een muts over haar hoofd heen. Beneden lagen haar handschoenen, dus die zou ze straks wel aantrekken. 'Ben ik zo beschermd tegen de kou?' vroeg ze lachend.

Hij dacht na over de woorden van Sophie, maar moest al snel lachen toen ze zich aankleedde voor de koud. Hij ging voor haar staan en deed haar sjaal nog wat beter. Daarna trok hij plagerig haar muts over haar ogen heen en deed zijn eigen vest weer aan. 'Je zal het overleven, dat beloof ik je,' lachte hij en liep naar beneden, om zijn eigen spullen ook weer aan te doen, zoals een muts, sjaal, handschoenen en jas.

'Hé!' riep ze lachend toen Willy haar muts over haar ogen heen trok. Lachend deed ze hem weer goed en hobbelde achter Willy aan naar buiten toe. Beneden trok ze haar snowboots aan: zonder die dingen lag ze na iedere stap plat op haar gezicht. Ook trok ze haar jas aan en pakte ze haar handschoenen van de kachel af, met als resultaat dat ze heerlijk warm waren. 'Nou, ik denk dat ik wel klaar ben om de kou zo te trotseren.' Ze opende de voordeur waar de kou haar tegemoet kwam. 'Het is nog kouder dan dat ik dacht.' zei ze zielig en draaide zich om naar Willy.

Hij stapte ook naar buiten en trok zijn sjaal nog wat beter om zijn nek heen. 'Jeetje, het is wel echt koud geworden. Is het nog wel zo'n goed idee om naar buiten te gaan?' vroeg hij twijfelachtig, terwijl hij een arm om Sophie heen sloeg, zodat ze het hopelijk minder koud zou hebben. Want ondanks dat ze goed ingepakt waren, drong de koud in elke porie in hun huid door. 'Ik denk dat het misschien beter is om binnen te blijven... Wat denk jij?'

Sophie begon te lachen en knikte instemmend. Het bolletje op haar muts bewoog hevig bij haar knikken en snel hupte ze weer naar binnen toe. 'Ik ben na die drie seconde in de kou wel weer toe aan een grote warme kop chocomelk. Ik ga wel een andere keer naar de winkels en we gaan vanavond gewoon met de auto naar de bios.' besloot ze alvast: mooi niet dat ze in dit weer helemaal naar het centrum van het dorp zou gaan lopen. Ze zou al bevroren zijn voor ze de straat uit was. Rillend trok ze alle kleding weer uit, alleen haar sjaal liet ze om.

Bulderend van het lachen stapte hij weer naar binnen en deed hij zijn winterkleding weer uit. 'We zijn wel erg wisselvallig,' zei hij grinnikend en sloeg zijn armen om haar middel heen, om haar zo naar de bank te tillen. 'Laten we er gewoon een hangavond van maken. Lekker op de bank, stomme televisie kijken, spelletjes doen, veel chocomelk drinken!' zei hij enthousiast en liet zich in de kussens van de bank vallen.

Sophie knikte. 'Veel beter dan door de kou heen moeten gaan.' beaamde ze en pakte de afstandsbediening van de salontafel af. 'Waarschijnlijk was ik toch halverwege de film in slaap gevallen in de bioscoop.' gaapte ze en zapte door alle tv-zenders heen. Rond dit uur was er bar weinig te zien. Enkel wat kookshows, belspelletjes en telsell.

Willy knikte instemmend en liet zich nog verder op de bank zakken, dat hij zijn benen over de schoot van Sophie moest leggen. Gapend staarde hij naar de televisie en zo nu en dan ook naar Sophie. Hij had nooit gedacht dat ze ooit nog zo close zou worden. 'Zet hem anders maar uit,' opperde hij, toen hij zag wat voor vreselijke programma's op televisie waren. 'We kunnen nog een film gaan kijken? Of...' Hij haalde zijn schouders op. Hij wist niet zo goed wat ze konden doen.

Sophie drukte op de rode knop op de afstandsbediening en legde hem weer terug op het tafeltje. 'Of wat?' herhaalde ze lachend en kwam overeind om hem aan te kijken. In het afgelopen jaar was Willy een goede vriend van haar geworden. In de tijd dat hij studeerde was het contact nogal verwaterd, maar sinds hij terug was gekomen in Mystic Falls en ze elkaar tegen kwamen in de supermarkt, was het contact beter dan ooit.

Willy slikte nerveus bij haar woorden: hij had helemaal niets willen impliceren met zijn afgekapte zin. 'We kunnen ook als twee tienermeisjes in onze pyjama op de bank gaan zitten en gaan roddelen,' grapte hij toen maar en stond op, om naar de keuken te lopen. 'Heb je wat te eten? Zoals chips, chocolade, snoepjes?' vroeg hij benieuwd en opende de koelkast. Ondertussen probeerde hij zijn gedachten op een rijtje te krijgen over Sophie.

'Ja dat lijkt me een goed idee. Dan kan je mijn unicorn-pyjama lenen. Ik denk dat ie je geweldig zal staan.' giechelde Sophie. 'In het kastje rechtsboven de koelkast ligt chips en snoepjes, en in de koelkast ligt als het goed is nog een reep witte chocolade.' riep ze naar de keuken en pakte van onder de salontafel een fleecedeken die ze over zich heen gooide.

Willy pakte al het fastfood dat hij kon vinden en liep met zijn armen vol eten terug naar de bank. Hij stalde het allemaal op de grond neer, terwijl hij een geweldig idee kreeg. 'Anders dan verplaatsen we de matrassen van boven naar beneden, leggen ze hier neer, stelen alle kussens uit het huis en maken een hut!' zei hij enthousiast. Dat was iets dat hij vroeger altijd met Ruby deed. Hij maakte alvast een zak chips open en at er gulzig van.

Sophie trok een wenkbrauw op en begon daarna keihard te lachen. 'Die unicorn-pyjama klinkt nog niet eens als een slecht idee.' zei ze lachend en gaf hem een klein duwtje. 'Je bent in al die jaren ook niets veranderd hè?' Soms kon Sophie zo hard lachen om Willy, gewoon om zijn doen en laten. Ze hield van hem, echt het was een geweldige jongen, maar soms wist ze niet wat er in zijn hoofd omging. 'Wat dacht je ervan als we gewoon de tafel aan de kant schuiven en twee matrassen pakken, met heel veel dekens en kussens en dan gewoon lekker gaan zitten. Later kan je nog genoeg hutten bouwen als je kinderen hebt.'

Willy keek haar teleurgesteld aan en pakte haar handen vast. 'Please!' klaagde hij als een klein jongetje, maar al snel stemde hij toch maar in met haar plan. Hij kon nooit lang nee tegen Sophie zeggen. 'Ik ga alvast de matrassen halen!' riep hij uit en rende de trap op. Allereerst sjouwde hij de matras van Sophie naar beneden en daarna die van Stephen. Hij schoof ze tegen elkaar aan en begon toen kussens van de banken af te halen en op de matrassen te leggen. 'Als jij het eten op de tafel legt, dan haal ik nog wat dekens!' Hij rende weer omhoog en nam drie dekens met zich mee.