Sophie's huis

-new-

Sophie zat in haar kamer achter de laptop. Het was dan wel vakantie, maar dat betekende niet dat er niets gedaan moest worden aan haar projecten voor school. Ze wist niet hoe ze er binnen was gekomen, maar ze was toegelaten tot een opleiding voor modefotografie, gecombineerd met journalistiek. Ze had de opleiding ergens op het internet gevonden en besloot maar eens een kijkje te nemen, uiteindelijk leek het veel leuker te zijn dan dat ze in eerste instantie had verwacht. Ze zat inmiddels in haar laatste jaar, wat betekende dat ze meerdere projecten moest afronden. Haar eind project was een tijdschrift, waar zowel de foto's als de artikelen zelf geschreven en gemaakt moesten zijn. Uiteindelijk zou het zelfs nog uitgegeven worden, dus ze was er ontzettend ijverig mee bezig.

Robbie rangeerde nerveus de bloemen die hij in zijn hand had en klopte daarna aan bij het huis van Sophie. Na zijn verdwijning had hij haar niet meer gezien en hij verlangde er nu dan ook naar om te zien hoe ze eruit zag, hoe het met haar ging, wat ze studeerde. Het weerwolvenpact - de reden dat hij haar noodgedwongen had moeten verlaten - was gelukkig opgebroken en nu pas kon hij haar weer veilig ontmoeten. In de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien, was hij fysiek zelf ook veranderd: hij bezat een stel zware spieren - om het eventueel op te kunnen nemen tegen het pact - en ook was hij langer geworden, wat weer positief was voor het basketballen.

In eerste instantie hoorde Sophie het geklop op de deur beneden niet, pas toen ze haar laptop dicht had geklapt hoorde ze het en liep ze naar beneden toe. Ze had geen idee wie het kon zijn: Willy was op de uni, haar ouders de stad uit en Stephen woonde inmiddels niet meer in Mystic Falls. Verder had ze geen idee wie het wel had kunnen zijn, dus opende ze nieuwsgierig de deur. Haar mond viel van verbazing open toen ze zag dat Robbie in de deuropening stond. Al snel vertrok haar mond zich tot een vlakke streep. Het eerste wat in haar op kwam, was hem een klap geven en dat was dan ook het eerste wat ze deed. 'Zo, durf je na drie jaar eindelijk je gezicht eens te vertonen? Stoer hoor.' sneerde ze hem bitter toe. 'Wat moet je?'

Robbie glimlachte opgelucht toen Sophie open deed: ze was nog net zo mooi als twee jaar geleden. Misschien nog wel mooier. Maar al snel voelde hij haar hand in zijn gezicht en haalde hij geschrokken adem. 'Sophie, ik-' Hij schraapte zijn keel en hield haar de bloemen voor. 'Ik kom hier om mijn excuses aan te bieden en álles uit te leggen. Ik heb iets ongelofelijks stoms gedaan, maar ik had geen andere keuze. En dat wil ik nu uitleggen. Mag ik alsjeblieft binnenkomen?' vroeg hij hoopvol.

'Je komt je excuses aanbieden? Serieus? Wauw, en ik maar denken dat je al twee jaar dood in een greppel lag te rotten. Was het dan zo moeilijk om even te laten weten dat je oké was? Twee jaar, Robbie! Je denkt toch niet dat je dat goed kan maken met een simpel bosje bloemen en een glimlach op je gezicht?' beet ze hem toe, maar bleef stug in de deur opening staan. 'Nee, je mag niet binnenkomen. Je kan net zo makkelijk bij de voordeur praten als dat je op de bank zit.'

Robbie spande zijn kaak onbewust aan en gooide de bloemen achteloos op de grond. 'Nee, Sophie, ik kon gewoonweg geen contact met je hebben. En dat wil ik je uitleggen, maar dan moet je er wel voor open staan!' drong hij door en keek haar smekend aan. 'Het is niet iets dat ik zomaar midden op straat aan iemand kan vertellen.' Hij fronste en keek om zich heen, om er zeker van te zijn dat ze niet werden afgeluisterd. 'Je moet in elk geval weten dat ik je nooit vrijwillig heb verlaten, Sophie. Ik heb je nooit pijn willen doen.'

'Je kon gewoonweg geen contact opnemen, nee natuurlijk niet.' Ze begon achteloos te lachen en schudde haar hoofd. 'Weetje, soms denk je dat je iemand ontmoet, een jongen, die anders is dan anderen. Ik dacht werkelijk dat jij zo was, maar echt - ik heb er nog nooit zo naast gezeten.' beet ze hem toe. 'Je hebt me nooit pijn willen doen hè? Nou dat plannetje is helaas mislukt kan ik je vertellen.'

Robbie kraakte met zijn tanden op elkaar en nam een besluit. Het was de enige manier om haar eventueel nog terug te krijgen: hij moest de waarheid vertellen. Hij pakte haar pols voorzichtig vast en boog zich naar haar oor toe. 'Ik meen het, Sophie, ik kan het hier niet zeggen. Laat me alsjeblieft binnenkomen. Zijn je ouders thuis? Want niemand mag het horen, enkel jij.' Hij keek haar serieus aan en wachtte haar reactie af.

Sophie kneep haar ogen samen tot spleetjes en trok haar pols los. 'Nee, er is niemand thuis... maar Willy komt vanmiddag, dus ik weet niet hoelang je van plan was om te praten - maar ik zou het snel doen als ik jou was.' Ze was het er nog steeds niet mee eens dat hij binnen zou komen, maar hij leek het serieus te menen, dus liet ze hem binnen: ze kon hem er altijd nog uitschoppen als ze hem zat was.

Robbie stapte naar binnen en deed zijn jas en schoenen uit. Vluchtig nam hij haar mee naar de woonkamer en nam hij naast haar plaats op de bank. 'Oké, Sophie, dit gaat krankzinnig lijken, maar... Heb je weleens van de mythes rond Mystic Falls gehoord?' vroeg hij fronsend en keek haar afwachtend aan. 'Want mijn grootouders, ouders en ik hebben er iets mee te maken. Indirect had jij er dus ook iets mee te maken tijdens onze relatie.'

'Oh kom op Robbie, daar ga je nu ook niet over beginnen hè. Serieus? Oh ik kon niet bij je blijven want ik veranderde plots in een vampier.' riep ze gefrustreerd uit en sloeg haar armen over elkaar. 'Je moet met iets geloofwaardigers komen, mocht ik je willen geloven.' beet ze hem toe en stond op van de bank, om heen en weer te lopen door de woonkamer. 'Ik heb geen zin in dit gelul Robbie, echt niet, dus als je niets beters te zeggen hebt kun je beter weer gaan.'

Hij voelde hoe zijn ogen begonnen op te lichten van ongeduld. Robbie pakte haar beide handen vast, zodat ze niet meer rond kon lopen, en keek haar recht aan. 'Ik ben al vanaf dat ik klein ben een weerwolf. Net zoals mijn vader. Maar weet je nog dat hij enkele jaren overleed en dat ik twee weken daarna verdween? Mijn vader was de leider van een pack weerwolf. Toen hij overleed, moest ik dat pack overnemen als leider. Maar dat wilde ze niet. Ze dreigde jou te vermoorden als ik niet zou meewerken. Ze dreigde al mijn vrienden hier te doden. Ik had geen keuze, ik moest weg!'

Sophie keek hem fronsend aan en trok na het verhaal één wenkbrauw omhoog. 'Serieus, Robbie? Moet ik dat nou serieus geloven?' Ze trok haar polsen los. 'Je kan ook gewoon zeggen dat je je niet wilde binden. Daar hoef je niet een belachelijk verhaal voor op te hangen. 'Daarbij, waarom kom je daar nu mee? Na twee jaar? Was het zo'n grote moeite om even te laten weten dat het goed met je ging? Al was het maar een telefoontje of een sms...'

Robbie haalde gefrustreerd adem. Hij had in die twee jaar nagedacht hoe hij het haar beste kon vertellen en het was er ondanks al dat oefenen nog steeds fout uitgekomen. 'Het pack is vorige week opgesplitst. Uit elkaar. Ze kunnen en willen jou en mij niets meer aan doen,' zei hij zwakjes, omdat ze het toch niet zou geloven. 'Ja, Sophie, je moet het geloven. Waarom zou ik in godsnaam nu nog tegen je liegen, ik heb toch al alles tussen ons tweeën verpest!'

'Dat heb je inderdaad. Je had beter niet kunnen komen.' merkte ze op en ging op de stoel schuin tegenover hem zitten. 'Ik weet niet waarom je tegen me zou liegen, maar ik weet ook niet waar dit verhaal op slaat... Nee, ik geloof het nog steeds niet nee en dat ga ik ook niet doen. Serieus, Robbie - die slaat nergens op - ik weet niet wat er met je aan de hand is en ik weet ook niet of ik het wil weten. Het enige wat ik weet, is dat ik gelukkig ben... en dat wil ik ook graag zou houden.'

Robbie volgde haar nauwlettend met zijn ogen en zuchtte toen ze plaats nam. 'Je zult het wel moeten geloven, Sophie, want je kan het op een gegeven moment niet meer negeren. Vraag je vriend Willy er maar eens over, hij heeft ook te maken met de mythes. Misschien zul je hem wel geloven,' beet hij terug en stond op, om uit de gang zijn jas weer te pakken. Toch liep hij weer de woonkamer in en keek zijn ex-vriendin verontschuldigend aan. 'Sophie, ik hield van je. God, je wilt echt niet weten hoe dol ik op je was en ook hoeveel pijn het mij deed om je achter te moeten laten. Ik hou nog steeds van je, ik haat het om je zo'n stom verhaal te moeten vertellen en het spijt me, dus.'

'Wily heeft er niets mee te maken, lul niet.' zei ze nors en keek naar buiten toe. 'Ik hield ook van je ja. Beetje jammer dat je het zo verpest hebt, niet waar? Als je het echt had gewild, had je vast en zeker iets anders kunnen bedenken, dan gewoon weggaan en niets meer van je laten horen. Het kan je spijten zoveel je wilt, maar dat maakt het er niet beter op - enkel pijnlijker Robbie.'

'Vraag het aan hem, Sophie! En je zult zien dat ik gelijk heb!' riep hij terug en sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij zuchtte en maakte zijn jas dicht. 'Nou, als hierdoor alles pijnlijker wordt, dan zal ik maar weer gaan. Ik ben blij je gesproken te hebben, Sophie, en als je wilt, kan je het gewoon weer vergeten. Ik zal je nooit meer storen.' Hij slikte moeizaam en staarde nog eenmaal naar haar. Nog steeds was hij dolverliefd op haar. Toen draaide hij zich om en liep hij de deur uit.

'Ik ga hem niets vragen, Robbie. Hij blijft hier buiten.' Sophie was ten eerste niet van plan om Willy te vertellen dat Robbie langs was geweest, tenzij hij er zelf naar vroeg of iets in die richting. Het was niet dat ze het voor hem wilde achterhouden, maar ze wilde dingen niet moeilijker maken voor zichzelf. 'Mooi,' Wat haar betreft hoefde ze hem nooit meer te zien. 'Weet je, ik hoop dat je gelukkig wordt met iemand anders, zoals ik nu ben. Zolang je haar maar niet hetzelfde aandoet als dat je bij mij deed.'

Robbie bleef stil staan en draaide zich om. 'Ik zou het zo weer opnieuw doen, als ik daarmee het leven red van iemand om wie ik geef. Iemand waarvan ik hou.' Hij slikte en keek haar recht aan. 'Ik ben blij dat je iets met Willy hebt. Het is een goede jongen.' Daarna draaide hij zich weer om en liep echt weg. Het deed alleen maar pijn om haar langer te moeten zien en te weten dat ze nooit meer bij elkaar zouden komen.