Sophie's huis

Willy was af en toe zo hyperactief dat Sophie hem niet eens bij kon houden. Ze deed dus maar wat hij zei. Ze schoof de tafel naar de zijkant van de kamer en zette al het eten wat hij eerder uit de keuken had geplunderd erop. Ze ging op haar eigen matras liggen en wikkelde zichzelf in de fleecedeken die ze al over zich heen had gelegd toen ze op de bank lag. 'Ben ik eens even blij dat er niemand thuis is deze week.' Haar moeder was met haar stiefvader op vakantie en Stephen woonde inmiddels op zichzelf.

Willy liet zich plat op zijn matras vallen en zuchtte diep uit. Zijn voorhoofd was vochtig door het heen en weer rennen, trap op, trap af en hij ademde een beetje zwaar. Maar na enkele minuten was hij gelukkig weer op adem gekomen. Het was heerlijk om zo op de matras te liggen tussen de kussens en de dekens. Het was inmiddels donker buiten geworden en er hing een heerlijke sfeer. 'Ik denk dat mevrouw wel wat chocolade lust, niet waar?' grinnikte hij en pakte de reep van de tafel af.

'Ik lust altijd chocolade.' Ze was echt een zoetekauw, vandaar dat er altijd snoep of chocolade aanwezig was. Sophie stond op van het matras om de lamp wat zachter te draaien, zodat er wat schemerig licht ontstond. Tevens liep ze naar de koelkast om te kijken wat voor drinken er nog stond. 'Wil jij nog iets te drinken?' Zelf pakte ze de fles cola eruit en alvast twee glazen, zodat ze deze ook op de tafel kon zetten.

Willy liep achter haar aan de keuken in en knikte. 'Cola is prima,' zei hij en rekte zich toen gapend uit. 'Denk je dat Stephen nog wat kleding hier heeft liggen? Want dan kan ik wel een trainingsbroek en shirt van hem lenen om in te slapen.' Hij had er niet op gerekend dat hij hier zou blijven slapen, maar des te leuker en gezelliger vond hij het. Soms was hij echt net een typisch tienermeisje. Hij hield de reep chocolade voor haar mond en trok een uitdagende wenkbrauw op.

'Vast wel. Ik zal zo wel eventjes voor je kijken.' Zelf moest ze zich ook nog gaan omkleden: ze vond het veel lekkerder om in een warme fleecebroek rond te lopen, dan in zo'n strakke spijkerbroek. Nadat ze de koelkast dicht had gegooid keek ze naar de chocoladereep en naar het uitdagende gezicht van Willy. Natuurlijk toen ze net een hap wilde pakken, trok hij de reep weg en begon ze te lachen. 'Nou! Willy, hou op!' lachte ze en probeerde het nog eens.

Toen ze het nog een keer probeerde, greep hij zijn kans om haar op te pakken en over zijn schouder te gooien. Lachend liep hij de trap op en at zelf van de chocoladereep, terwijl hij plagerig op haar billen sloeg. Al realiseerde hij zich toen pas hoe enorm asociaal hij deed. Snel zette hij haar weer neer in haar kamer en bloosde hij. 'Sorry, ik heb je toch hopelijk geen pijn gedaan?' Hij gaf haar de chocoladereep en wou naar de kamer van Stephen lopen om zich om te kleden.

'Willy! Zet me neer!' kirde ze toen ze de trap op werd getild. Toen hij haar weer neerzette en bloosde schudde ze haar hoofd en fronste ze haar wenkbrauwen. 'Nee, natuurlijk niet gek.' Toen hij zich wilde omdraaien, pakte ze hem bij zijn pols beet. 'Wat is er?' Hij gedroeg zich anders, anders dan normaal en ze kon niet plaatsen wat het was. Als er iets aan de hand was, wilde ze het uitpraten, of in ieder geval weten wat er aan de hand was. Ze wilde dat het een leuke avond zou worden.

Hij slikte toen ze hem vast hield en zo luchtig mogelijk probeerde hij haar aan te kijken. 'Niets,' zei hij met een glimlach en haastte toen Stephens kamer in. Toen hij de deur achter zich had gesloten, haalde hij diep adem en liep toen naar de kast toe. Gelukkig had hij al snel een broek en shirt kunnen vinden die hem paste en rustig kleedde hij zich om. Hij had namelijk geen idee wat hij tegen Sophie moest zeggen. 'Ben je al omgekleed?' riep hij naar de andere kamer toe.

Sophie vond het nog steeds raar. Er was iets aan hem, iets wat zei dat er iets aan de hand was, maar als hij bleef volhouden dat het niets was, liet ze het maar even zo. Toen hij de kamer uit was, kleedde ze zichzelf ook om. Ze waardeerde het dat hij het ditmaal vroeg of ze klaar was: ze wilde liever niet dezelfde ongemakkelijke situatie als vanmiddag herhalen. 'Ja, ik ben omgekleed.' zei ze, terwijl ze de deur opende en glimlachte.

Ook hij kwam uit de slaapkamer en glimlachte naar haar. De kleding van Stephen was iets te ruim, maar heel veel last had hij er gelukkig niet van. Samen met Sophie liep hij naar beneden en al snel plofte hij weer neer op zijn matras. 'Oh trouwens, ik had nog een fles drank mee. Mijn moeder had het als cadeau gekregen, maar ze drinkt niet... Wil je ook wat?' vroeg hij nieuwsgierig en was al half opgestaan op het punt om naar zijn tas te rennen.

Eenmaal beneden bleef ze onderaan de trap staan. 'Willy.. wat is er aan de hand?' vroeg ze nogmaals en sloeg haar armen over elkaar heen. 'En maak me niet wijs dat er niets aan de hand is, ik ben niet achterlijk.' merkte ze op en bleef voor zijn neus staan. 'Ik ga hier niet weg tot dat ik het weet.' verzekerde ze hem en wachtte op zijn antwoord.

Verbaasd keek Willy naar Sophie op en zuchtte toen, terwijl hij weer op zijn matras ging zitten. 'Het is gewoon... Ik ben niet meer zo close geweest met een meisje sinds Alex. En ik- ik vind je heel erg aardig en leuk, Sophie. Na ik je, je weet wel, in de slaapkamer had gezien, kan ik werkelijk nergens anders meer aan denken,' zei hij maar eerlijk en verborg zijn gezicht in zijn handen. 'Ik schaam me werkelijk kapot, het spijt me Sophie.'

Sophie keek hem aan. Ze wist niet goed wat ze erop moest zeggen en eigenlijk wist ze ook niet of ze wel blij was dat ze hem ernaar had gevraagd. Ze vond Willy een geweldige jongeman, echt waar, maar - ze had nooit anders over hem gedacht dan als vrienden. Tenminste, natuurlijk had ze er wel eens over nagedacht hoe het zou zijn als het zich verder zou... ontwikkelen, maar ze was altijd in de veronderstelling geweest dat hij nog lang niet over Alex heen was. 'Ik, eh...'

Hij keek haar een tikkeltje droevig aan en zuchtte. Langzaam stond hij op en begon hij zijn spullen bij elkaar te pakken. 'Ik denk dat ik maar naar huis ga... Sorry, ik had je niet zo moeten overrompelen door dit te zeggen.' Hij ging voor haar staan en kneep zacht in haar schouder. Hij hoopte niet dat hij hun vriendschap had verpest: want het was wel duidelijk dat Sophie niets voor hem voelde. 'Bedankt voor de leuke middag.'

'Nee, nee Willy wacht!' Ze snelde achter hem aan en trok hem in een omhelzing. 'Willy, ik - ga niet, oké? Alsjeblieft...' smeekte ze hem en keek hem aan. 'Ik - het is gewoon - je - en ik dacht...' stamelde ze en haalde een hand door haar haren heen. Hoe kon ze dit het beste zeggen? Ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen om duidelijk te maken wat ze voelde, ze wist zelf niet eens wat ze voelde. Ze slikte een brok in haar keel weg en ging op haar tenen staan, om haar lippen heel voorzichtig die van hem te laten raken.

Hij voelde een opluchting door zich heen gaan toen ze toch achter hem aan kwam en met een liefdevolle blik keek hij haar aan. 'Je hoeft er niet op te reageren, Sophie, ik had je niet zo moeten overdonderen, ik-' Opeens raakte haar lippen de zijne en wist hij onmiddellijk niets meer te zeggen. Hij wilde ook niets meer zeggen, hij wilde haar enkel kussen en aanraken. Toch overhaaste hij niets en liet hij hun lippen van elkaar af gaan. Sprakeloos keek hij haar aan en drukte nogmaals zijn lippen op de hare.

Sophie keek hem eveneens sprakeloos aan. Ze was dan misschien 24, ze voelde zich een 14 jarig meisje dat net haar eerste kus had gehad. Toen hij haar nogmaals kuste, sloeg ze haar armen om zijn nek heen en ging ze op haar tenen staan: dat was het nadeel van klein zijn. Het leek alsof hun kus eeuwig duurde en voor Sophie mocht dat ook werkelijk zo zijn. Nog steeds wist ze niet wat ze voelde: ze had haar gevoelens altijd onderdrukt omdat ze er zeker van was geweest dat hij nog steeds met Alex in zijn hoofd zat.

Willy pakte haar bij haar middel beet en tilde haar zo op, zodat ze op ooghoogte waren. Met een tederheid die hij sinds Alex niet meer had gekend, kuste hij haar terug en streek hij met een hand over haar rug heen. Pas na een hele tijd lieten ze elkaars lippen met rust en overdonderd keek Willy Sophie. 'Sophie, ik- ik denk dat ik verliefd op je ben,' zei hij als een twaalfjarig jongetje en glimlachte ondertussen verontschuldigend.

Sophie keek hem aan. Het duurde niet lang voordat haar lippen zich tot een glimlach opkrulde en er zacht gelach klonk. 'Je denkt dat je verliefd op me bent?' herhaalde ze lachend en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Ik denk dat ik het zelfde voel.' fluisterde ze zachtjes en drukte een zachte kus tegen zijn nek aan.

Willy liet haar zakken op de matras en ging naast haar zitten, terwijl zijn lippen weer de hare kuste en een gelukkig gevoel zich verspreidde door zijn lichaam. Ze vond hem ook leuk! 'Wauw, ik had niet gedacht dat deze dag zo zou eindigen... Maar ik ben er maar al te blij mee,' zei hij met een glimlach en gleed teder met zijn hand over haar arm, waarna hij zijn arm om haar heen sloeg. 'Dit is toch veel beter dan een slechte, romantische film?!' lachte hij.

'Veel beter,' beaamde Sophie en liet haar hoofd tegen zijn schouder aanrusten. Nog steeds was ze niet zeker over haar gevoelens, maar ze wilde het proberen. Ze wilde het een kans geven na Robbie. Ze kwamen beide uit een lange relatie, en beide waren ze gedumpt - om het zo maar eventjes te zeggen - dus Sophie wist hoe hij zich voelde. 'Maar met één afspraak. Jij maakt je geen zorgen meer om Alex, en ik maak me geen zorgen meer over Robbie... Deal?'

Hij wist niets te zeggen als antwoord op de woorden van Sophie, maar na een tijdje knikte hij toch. 'Je hebt gelijk, we gaan ons er geen zorgen over maken,' zei hij optimistisch en drukte een kus op haar wang. 'Deal.' Hij liet zich zakken in de massa kussens en legde zijn armen onder zijn hoofd, zodat hij lag en naar het plafond kon kijken. 'Je ouders kunnen toch niet zomaar als verrassing thuis komen hopelijk?' lachte hij.

Sophie schudde haar hoofd. 'Geen kans dat die thuis komen, ze hebben het er veel te leuk.' verzekerde ze hem en ging tegen hem aanliggen. Één arm sloeg ze om zijn middel heen en keek eveneens naar het plafond toe. 'Ik ben blij dat we er nu achter gekomen zijn... in plaats van over een jaar.' merkte ze en en keek hem schuin aan.

Willy moest lachen en rolde zo dat hij boven haar hing. Ze zag er schattig uit in haar felgekleurde pyjama en met haar haren een tikkeltje in de war. Vooral haar rode wangen en volle lippen gaven hem een warm gevoel in zijn buik. 'Ik ben er ook blij om... Want als het aan mij had gelegen, had ik het vast vast over een jaar op durven biechten... Dus bedankt dat je door bleef vragen,' lachte hij en drukte zijn lippen weer teder op de hare.

'Ik ken je inmiddels goed genoeg om te weten als er iets aan de hand is en er zat je overduidelijk iets dwars. Je weet hoe ik ben met dat soort dingen,' zei ze zacht en sloeg haar armen om zijn nek heen. Zijn lippen vonden die van haar weer, en ze krulde op in een glimlach. 'Wie had ooit verwacht dat wij samen zouden eindigen?' vroeg ze lachend en trok hem dichter naar zich toe.