Het schoolplein

Isobel grinnikte en keek haar daarna aan. 'Een heks?' vroeg ze ongeloofwaardig en haalde haar wenkbrauw op. 'Dus je bedoeld dat de mythes van Mystic Falls waar zijn? Weerwolven, Heksen, vampieren?' vroeg ze nieuwsgierig. Natuurlijk waren de mythes waar en het verbaasde haar nog niet eens zozeer dat heksen echt bestonden, maar ze moest zo verbaast mogelijk klinken om zichzelf niet te verraden.

Ze knikte ernstig. 'Nou ja, ik weet het enkel zeker van weerwolven en heksen, maar ik heb ook weleens gehoord dat er ook echt vampiers bestaan - en hier in Mystic Falls zijn.' Ze huiverde en vertelde weer verder: 'Ik hield de tak gewoon omhoog en Noah zag het. En hij geloofde het eerst niet, maar nu wel, en ik hoop ook echt dat je me ook gelooft. Want ik zou nooit tegen je liegen.'

'Hoe weet je dat weerwolven echt bestaan?' vroeg Isobel achterdochtig. Ze wist toch niet van haar? Nee, dat was onmogelijk. Niemand wist het, niemand had haar ooit gezien. In ieder geval niets zover ze wist. 'Ik geloof je wel, denk ik...' mompelde ze, nog steeds in de verwarring van het weerwolven verhaal.

Er was een grens van hoeveel Elle zou vertellen. 'Ik weet het gewoon, neem het maar gewoon van me aan,' zei ze zachtjes en moest meteen weer aan haar vader en zusje denken. Zij hadden het zoveel moeilijker dan haar broer, haar moeder en zijzelf. Ze zuchtte opgelucht bij de woorden van Isobel en glimlachte naar haar. 'Dat betekent een heleboel voor me. Zou ik het een keer laten zien in het bos?'

'Nee, ik wil weten wáárom je het weet Elle!' beet ze haar toe, feller dan dat ze in eerste instantie wilde. Dit was háár geheim en als Elle dat wist wilde ze dat weten, maar stel dat ze het niet wist, moesten er nog andere zijn. Isobel wilde zichzelf niet verraden, maar ze wilde weten hoe zij het wist.

Elle vernauwde haar ogen en schoof een stukje van Isobel weg. Ze had haar niet vaak zó fel meegemaakt en daar moest dus een reden achter zitten. 'Waarom wil je zo graag weten hoe ik weer over... weerwolven?' Ze sprak het laatste woord langzaam uit en keek hierbij tegelijk naar Isobel. 'Weet jij daar ook vanaf, Isobel?' Ze keek haar strak aan en wachtte gespannen haar reactie af.

Isobel vernauwde haar ogen en schudde haar hoofd. 'Je weet van heksen af omdat je er zelf eentje bent, dus je moet van weerwolven afweten omdat je iemand kent die een weerwolf is. Is het zo raar dat ik wil weten wie het is? Het is wel een weerwolf, Elle!' zei ze, hopend dat ze haar nervositeit niet door zou hebben.

Elle schudde haar hoofd en stond op. 'Dat kan ik je niet vertelen, Isobel,' zei ze langzaam en met zachte stem. Ze deed haar rugzak weer om en staarde in de ogen van Isobel. 'Ik zou niet vrezen voor de weerwolven die ik ken, of vrezen voor heksen. Ik zal het je allemaal nog wel vertellen, maar ik kan het echt niet vertellen over die weerwolven.' Elle hoopte dat Isobel het zou begrijpen en keek haar hoopvol aan.

Isobel fronste haar wenkbrauwen en draaide een kwartslag, zodat ze naar het schoolplein kon kijken in plaats van naar Elle. 'Best,' merkte ze op en pakte het bakje fruit weer op. Als ze het niet wilde vertellen, goed, dan kwam ze er zelf wel achter. Ze wist toch dat Elle niet kon liegen, dus ze zou het hoe dan ook uitvinden.

Elle keek haar verward aan en knielde voor haar. 'Isobel,' zei ze zachtjes en zocht naar oogcontact. 'Wat is er toch aan de hand? Waarom maken die weerwolven je zoveel uit?' Elle kon haar vinger er niet op leggen. Ze ging weer naast haar vriendin zitten en legde haar tas op haar schoot. Misschien moest ze het maar aan Woody vragen, of hij misschien iets wist.

'Het maakt me niet uit, het lijkt me echter niet echt prettig als er 's nachts een feest is op het kerkhof en we worden opgevreten door een of andere bloeddorstige hond!' merkte ze scherp op en at het laatste stukje fruit op uit het bakje.

Elle stond woedend op en draaide zich naar Isobel toe. 'Weerwolven zijn geen beesten!' schreeuwde ze en deed haar rugzak weer om. 'Wat wil je eraan gaan doen dan? Die personen vermoorden die het zijn? Wat is er aan de hand met je?' Elle voelde hoe ze trilde van woede en Isobel met een koude blik aan keek. 'En als we niet normaal kunnen praten, ga ik zometeen weg. En slaap ik wel thuis.'

Isobel klemde haar kaken op elkaar en keek Elle aan. 'Dat zijn het wel.' Ze wist het zelf maar al te goed hoe ze veranderde in een beest en er verder niets aan kon doen. Ze had geen idee meer wie haar vrienden en haar vijanden waren en alles wat in haar pad kwam werd verslonden. Gelukkig herinnerde ze zich er niet meer veel van - en ze was gelukkig ook niet vaak bebloed wakker geworden, maar het was wel eens gebeurd.

'Dat zijn ze niet en zeg dat nooit meer,' beet ze terug en balde haar vuisten. Het deed haar pijn dat Isobel dat zei en dat mocht ze weten ook. Elle had hier geen zin meer in en liep achteruit naar achteren. 'Ik heb geen zin meer om hierover te discusseren, Isobel,' zuchtte ze vermoeiend. Nu ging ze hier zeker ook weer over piekeren. Waarom moest dit er nou weer bijkomen?

'Dat zijn ze wel Elle! Als ze veranderen weten ze niet meer wie ze zijn, het zijn gewoon beesten!' siste Isobel en keek haar aan. 'Weetje waarom ik dat weet? Omdat ik er zelf in eentje verander, daarom weet ik dat en doe niet alsof je er iets vanaf weet als je het zelf niet weet.' Met deze woorden stond ze op en pakte haar tas van de grond af.

Elle keek Isobel met open mond aan en liep snel naar haar toe. 'Waarom zei je dat niet meteen toen ik vertelde dat ik een heks was? Ik ken nog meer weerwolven, Isobel, ze kunnen je helpen. Ik kan je helpen. We kunnen ook elkaar helpen!' Ze pakte haar vriendin haar handen vast en kneep er zachtjes in. 'Je bent geen beest, je bent gewoon Isobel. Mijn beste vriendin en het vriendinnetje van mijn broer. We zijn beiden gek op je.'

'Omdat ik je hulp niet nodig heb Elle! Ik heb me al drie jaar alleen kunnen redden dus dat kan ik nu ook wel.' beet ze haar toe. Ze wilde geen hulp van andere, dit was haar probleem en ze wilde het zelf oplossen. Ze trok haar handen weer los. 'Ik ben wel een beest Elle, echt.' Zo keek ze naar zichzelf, ze was een beest dat geen controle over zichzelf had.

'Dan denk je dat toch,' fluisterde ze en keek ongelovig toe hoe ze haar handen terug trok. 'En ik weet dat je jezelf kan redden, maar een beetje hulp is toch niet erg? Je moet niet zo koppig zijn. Ik heb toch ook hulp gekregen met heks zijn en er is niets verkeerds aan.' Ze zette een stap naar Isobel toe en glimlachte. 'Heb het er anders maar met Woody over. Hij... Hij weet hetzelfde als ik.'

'Waag het niet om het tegen Woody te zeggen.' zei ze, terwijl ze zich naar haar omdraaide. 'Hij staat hier compleet los van en dat blijft ook zo.' Ze wilde absoluut niet dat Woody het zou weten. Hij zou haar vast raar vinden. 'Elle, ik wil geen hulp en ik hoef geen hulp. En waag het nooit iemand te vertellen, niemand.'

Ze keek Isobel gepijnigd aan en schudde haar hoofd. 'Je bent mijn beste vriendin, natuurlijk zou ik het nooit doorvertellen. Maar... Ben je me nou aan het bedreigen?' Dat ze geen vertrouwen in Elle had, raakte haar echt, want ze vertrouwde Isobel honderd procent. Hoewel de oude Isobel, niet deze. 'En weet je, dan ook niet he. Ik ga het ook niet opdringen ook. Maar als je eens hulp nodig hebt, kan je altijd langskomen.' Elle had gehoopt dat Isobel haar met al haar problemen kon helpen, maar nu had ze er alleen maar meer bij.

Isobel keek haar aan. 'Dit is niet even iets wat je zomaar met iemand deelt Elle, de enige reden waarom ik het je hebt verteld is omdat ik wist dat je het aankon. Dat ik wist dat je me niet met gigantische ogen aan zou kijken gillend van me weg zou rennen. Daarom heb ik het je verteld.' Ze snapte eigenlijk nog steeds niet dat ze het had verteld, maar dat had ze gedaan - dus ze moest het maar accepteren.

'Het is wel iets dat je met je beste vriendin deelt, Isobel. Ik zit ermee en ik wou je niet meer voorliegen, dus ik wou dat je het wist, omdat je mijn beste vriendin bent en ik je blindelings vertrouw dat je het aan niemand vertelt. Ik vind het niet nodig om je er mee te bedreigen dat je het aan niemand vertelt.' Ze had er geen spijt van dat ze het had verteld, maar iets zei haar dat ze het misschien beter voor zich had kunnen houden.

Isobel keek haar strak aan. 'Het is niet zomaar even iets wat je met iemand deelt. Ook niet met je beste vriendin! Je zegt niet dood leuk, "hé, ik verander ééns in de maand in een gigantische wolf!" Mensen accepteren dat niet zomaar Elle!' Het irriteerde haar mateloos dat Elle dacht dat het niets was.

Elle sloeg haar ogen neer en zuchtte. Ze wist dat beiden niet met de ander zou instemmen, dus moest zij het maar gewoon doen. 'Je hebt gelijk, Isobel, het spijt me.' Ze keek haar aan en glimlachte. 'Ik weet wat je bedoelt met mensen die het niet accepteren,' fluisterde ze en ging weer zitten. Haar benen voelde slap aan van machteloosheid.

Isobel keek Elle aan en twijfelde. Eigenlijk wilde ze helemaal niet meer naast haar gaan zitten en gezellig gaan doen, maar door haar gedrag de laatste tijd voelde ze zich haast wel verplicht. Dus ging ze weer zitten, maar ze zei verder niets. Ze ging enkel zitten en staarde voor zich uit. Elle zei wel dat ze het begreep, maar dat deed ze niet. Elle voelde die pijn niet iedere maand en werd niet iedere maand verward wakker - naakt - in het bos.