Het noordelijke bos

Het noordelijke bos in een wat drukker bezocht bos. Het is wat minder dichtbebouwd met bomen en een groot meer aan de rand, maakt het populair. Vaak komen mensen hier om te feesten rond middernacht - of gewoon voor een kampeer weekendje. Ook hier is het niet altijd veilig, maar of dat de inwoners zich daar iets van aantrekken...

Ruby trok de muts die ze droeg goed en geel naar de bladeren waar ze doorheen slofte. Haar handen verdwenen snel weer in haar zakken, want het was nog verdomde koud. Toch hadden de bladeren aan de bomen nu de mooiste kleuren. Geel, oranje, rood en sommige waren zelfs nog groen. Over een week zou er geen groen blaadje meer te zien zijn en zouden de blaadjes allemaal bruin zijn. Het was jammer dat het verkleuren zo ontzettend snel ging. Kale bomen waren namelijk een stuk minder vrolijk.

Willy had zich als een eskimo ingepakt om niet koud te worden en liep zo door het bos. Gisteren hadden ze een wedstrijd gehad en opnieuw werd hij niet opgesteld; als zijn vader er nog zou zijn geweest, was hij vast teleurgesteld in hem geweest. Opeens zag hij een bekend persoon hem tegemoet komen lopen en glimlachte hij breed. Hij liet een harde brul horen en verstopte zich snel achter een boom, lachend achter zijn hand.

Ruby schrok op uit haar gedachte bij een harde brul. Geschrokken bleef ze stil staan om angstig te kijken waar het vandaan kwam. Wat was dat? Ze hoorde haar hartslag toenemen. Me ingehouden adem keek ze verder. Ergens achter een boom herkende ze de jas van Willy, haar ingehouden adem ontsnapte. Dat had ze kunnen weten. Snel liep ze door, alsof ze hem niet had gezien, maar liep naar de boom toe op het moment dat Willy voor haar niet te zien was. Muisstil. Hopend dat hij haar ook niet zag om aan de andere kant van de boom er tegen te leunen. Wachtend op dat hij er achter vandaan kwam om hem op haar beurt te laten schrikken.

Hij moest nog harder achter zijn hand lachen en keek toen opzij naar het pad. Geen Ruby. Meteen begon hij paniekerig te worden en stapte het pad op. Nu was het zelf zijn beurt om zich dood te schrikken. Met een vrouwelijke, hoge gil sprong hij omhoog en kwam in vechtpositie terecht. 'Oh, jij was het maar,' mompelde hij en krabte met zijn hand op zijn hoofd. 'Je moet me niet zo laten schrikken!'

'Boe.' Zei ze enkel om hem te laten schrikken en het werkte prima. Ze moest lachen bij zijn reactie. Door zijn vechtpositie moest ze nog harder lachen dan bij zijn gil. 'Hey dat is niet eerlijk! Jij liet mij eerst schrikken!' verdedigde ze zichzelf. Lachend ging ze in een bokshoudig staan. 'Maar?' vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen en een glimlach rond haar lippen. 'Pas maar op jij!' Ze stootte een paar keer voor zich uit waarbij ze enkel zacht tegen de buitenkant van zijn jas aan kwam. Ruby zou hem namelijk nooit met opzet pijn doen.

Hij pakte haar polsen vast en draaide die op haar rug. 'Kijk maar uit hoor, deze jongen heeft een obsessie met Jackie Chan!' Het was wel waar, hij was gek op de acteur en zijn vechtmoves. Vroeger en stiekem nu nog steeds probeerde hij al zijn bewegingen na te doen. Al snel liet hij zijn zusje los en keek haar glimlachend aan. 'Wat doe je hier eigenlijk?'

Ze moest lachen en probeerde zich los te krijgen, maar dat lukte niet tot hij haar los liet. 'Hey, ik ken de zelfde films als jij hoor!' bracht ze er tegen in. Goed, Jackie Chan was niet haar favoriet. Zij keek veel liever Batman films. 'Ik ga naar grootmoeder koekjes brengen,' begon ze te zingen waarna ze moest lachen. 'Nee, ik ben net terug van oma. Dus ik ben nu drie kilo aangekomen.' Hun oma was nogal van het taarten maken met dingen uit eigen tuin en koekjesbakken.

NEW

Lexi liep samen met Willy door de bossen heen. Haar sjaal had ze een keer extra om geslagen en lachte om een grapje dat hij zojuist had gemaakt. 'Oh men, het is hier echt zo koud.' rilde ze en schopte met haar voet de bladeren omhoog. Het was dat ze zich midden in de bossen bevonden, anders was ze naar huis gerend en had ze een warme kop chocolademelk gemaakt.

Willy had zo'n muts op met dierenoren en een dikke sjaal, gebreid door zijn moeder. Hij liep naast Lexi in en staarde naar de grond, zoekend naar beestjes waar hij foto's van kon maken. Hij was gek op fotograferen, maar dan wel rare dingen, dingen die andere mensen niet zagen. 'Wil je mijn sjaal? Serieus, ik denk dat mijn moeder denkt dat we in Alaska wonen, want zelfs eskimo's zullen het warm hebben met deze sjaal.'

Lexi begon te lachen en keek naar zijn sjaal. 'Ja, volgens mij ook. Dat ding is echt gigantisch.' zei ze met een grijns en wikkelde de sjaal van hem af en om hem zelf om te doen. 'En, hoe staat ie me?' Ze zette een "model-achtig" gezicht op. Ze moest er zelf van lachen en pakte tevens zijn muts van zijn hoofd. 'En deze?' Ze zette hem over haar eigen muts heen en begon te lachen.

Hij keek haar peilend aan en grinnikte. 'ESKIMO ALARM!' riep hij uit en hield toen zijn hoofd schuin. 'Wauw, een eskimo met dierenoren. Geniaal!' Hij moest lachen en deed haar sjaal wat beter. Hij gaf een tikje op haar neus en pakte haar hand, om haar mee te trekken verder het bos in. 'Heb je het nu dan wél warm, zeiksnor?' plaagde hij.

'Ja, nu heb ik het wel warm.' lachte ze en liet zich meetrekken, verder het bos in. 'Als je het koud krijgt moet je het zeggen. En heb je nou al wat gefotografeerd? Of moeten we wachten tot er een worm naar bovenkomt?' grapte ze. Zij en Willy waren sinds een paar maanden veel closer geworden als vrienden. Haar moeder was er meer dan blij mee en ze zei dat ie veel op zijn vader leek. Lexi had het nooit boven gebracht en dat zou ze voorlopig ook niet doen: ze wist dat het een gevoelig onderwerp was.

Hij schudde zijn hoofd en keek weer fronsend naar de grond. 'Het had moeten regenen... Dan waren er pas veel beesten geweest,' zuchtte hij. Hij hield stiekem zijn hand op zijn camera en maakte snel een foto van Lexi, voordat ze weg kon kijken. 'Ach, kijk nou Lex, wat schattig! Alsof je een spook hebt gezien!' Hij grinnikte en maakte wat foto's van het bos.

'Willy!' riep ze gefrustreerd uit, maar lachte tegelijkertijd en probeerde grip te krijgen op zijn camera. 'Beloof me dat je die foto verwijderd! Echt, zweer het - anders ga je eraan!' lachte ze en gaf op. 'Je bent echt zo ongelofelijk flauw, wist je dat?' Ze liep een eindje vooruit en keek naar de honderden kleuren van de bladeren.

'Sorry, sorry, sorry!' riep hij uit, lachend, en hield zijn camera boven zijn hoofd. 'Nee, niet de camera! Die heeft niets misdaan!' Hij haalde haar weer in en wachtte nu langer met de foto nemen, zodat ze tijd had om leuk te lachen. Want hij kon het ontkennen of niet, ze hád een mooie lach. 'Kijk, deze is mooi!' zei hij, en wees naar de camera.

Lexi grijnsde. 'Die ziet er inderdaad al een stuk beter uit.' gaf ze toe. Ze hield er niet van als mensen foto's van haar maakte, maar met Willy als vriend moest ze dat maar eens gaan accepteren: als die jongen eenmaal bezig was, was hij niet weg te slaan met zijn camera. 'Dit is misschien toch een beetje te warm.' Ze haalde zijn dierenmuts van haar hoofd af en zette deze achterstevoren terug om dat van hem. 'Zo.'

Hij gaf de camera aan haar en poseerde voor haar. 'Neem eens een foto van mij! Kijken of je ook talent hebt, zoals dat ik heb!' Hij grijnste, poseerde opnieuw en liep snel naar haar toe toen de foto was gemaakt. 'Tja, oefening baart kunst, laten we zeggen, maar hij is prima.' In een vriendelijk gebaar sloeg hij zijn arm om haar schouders heen en nam haar weer mee verder het pad op.

Lexi keek naar zijn houding en begon te lachen. 'Geen zorgen Willy, oefening baart kunst. Gelukkig ben ik voor de camera beter dan dat jij bent.' grapte ze en gaf hem even eens een duw. 'Spreek jij Emma nog wel eens? Ik heb echt het idee alsof ze me aan het ontlopen is. Geen idee wat ik heb gedaan, maar ik dacht misschien heb jij haar nog gesproken?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb haar in geen tijden meer gezien... Toch zonde, ze is echt megagrappig,' grinnikte hij en sloeg zijn arm weer om haar heen, om zo door te lopen. 'We zouden eigenlijk weer eens zo'n feest moeten geven. Wist je nog bij mij thuis? Toen Ruby en mijn moeder er niet waren? Best party ever, ik zweer het je! Geweldig!'

Lexi lachte. 'Ja, ze kan inderdaad heel grappig zijn.' zei ze met een grijns en knikte. 'Stuur je moeder en zusje maar weer weg - dan ben ik van de partij.' lachte ze. Dat was echt een feest om nooit meer te vergeten, nou ja - de helft van de mensen was het vergeten door de hoeveelheid drank die ze naar binnen hadden gegoten, maar het was echt geweldig.

'Jij bent ook grappig hoor, Lex, heel, heel soms,' plaagde hij haar. Hij bukte voorover en pakte een handvol bladeren op. 'Het is bijna kerst! Hohohohoh! Ik ga denk ik als kerstman verkleed naar school, dat lijkt me echt enorm grappig,' grinnikte hij en liep weer verder. 'Ja, ik dump ze wel weer een keer. Dan geef ik ze wel geld om het huis te verlaten.'

Lexi fronste haar wenkbrauwen, maar hield dit niet langer dan twee seconde vol. Ze lachte en gaf hem een zachte duw. 'Jij bent alles behalve grappig Willy, echt - je hebt gewoon géén humor.' Ze probeerde het zo serieus mogelijk te zeggen, maar ze kon zelf al horen dat dát niet echt gelukt was. 'Goed idee, dan neem ik wel wat drank mee van thuis.'

'Ik heb inderdaad echt geen humor,' grinnikte hij, 'ik snap werkelijk ook niet als mensen dat beweren. Ik probeer graag grappig te zijn, maar meestal heb ik het gevoel alsof het meesterlijk mislukt.' Hij knikte enthousiast en duwde haar zacht in haar heup. 'Jij ook altijd met je drank he!' lachte hij en keek haar aan. 'Mijn kleine alcoholistje!' plaagde hij en trok even zacht aan haar haren.

Lexi moest grinniken. 'Je hebt wel humor, geloof mij maar.' Ze wilde bijna zeggen "net als je vader" maar nog net op tijd slikte ze de woorden in. Ze hoorde altijd verhalen van haar ouders over hoe grappig zijn vader wel niet was. 'Ik ben geen alcoholist!' riep ze verontwaardigd, en lachend, uit en gaf hem weer een duw terug.