Het noordelijke bos

Pas toen het bloed op haar handen het shirt van Willy besmeurde werd haar hoofd wat helderder. Als dat allemaal van haarzelf was dan was dat geen goed teken, maar als het van iets of zelfs iemand anders was beloofde dat net zo weinig goeds. Ze probeerde met Willy mee te denken en keek om hen heen. 'Zijn we-' Het koste haar moeite om te praten. 'Breng me alsjeblieft ergens heen. Weg van hier, alsjeblieft,' vroeg ze hem benauwd. 'Iets dat dichtbij is.'

Willy dacht wanhopig na. Hij had geen idee waar ze waren in het bos en een goed richtingsvermogen had hij ook niet. Dus zette hij maar gewoon een zelfverzekerde blik op en begon te lopen - misschien zou hij de omgeving opeens wel herkennen. 'Ik- ik denk dat ik je naar mijn huis breng. Daar kunnen we je ouders bellen, je kan kleding lenen van Ruby en mijn moeder kan je pijn wegnemen. Het is de beste keuze, Alex.' Hij keek haar aan en glimlachte geruststellend. 'Het komt allemaal goed.'

Alex verborg haar gezicht in Willy's shirt en rilde van de schock en de koud en alle andere redenen. Ze mompelde een onverstaanbare oke en luisterde naar Willy's voetstappen en ademhaling. Ze was zo moe en de pijn in haar maag leek maar niet weg te gaan. Ze wilde het bloed van zich afwassen. Ze wilde slapen. Ze wilde gewoonweg verdwijnen. Met moeite onderdrukte ze een snik en omklemde ze Willy steviger.

Toen Alex hem steviger vast hield, drukte hij haar nog wat dichter tegen hem aan en hoopte dat ze zo wat lichaamswarmte mee kon nemen. Sussend probeerde hij haar gerust te stellen, terwijl hij wanhopig naar de juiste weg zocht. Alle bomen leken op elkaar! Gelukkig trof hij een stuk verderop een pad aan en begon hij deze maar te volgen. 'Ben je gewond, Alex?' vroeg hij zacht en keek naar zijn bebloede shirt. 'Waar komt al dat bloed vandaan?'

Alex drukte haar lippen stevig op elkaar zodat ze niet verried dat de stappen die hij zette haar stuk voor stuk pijn deden. Ze vocht tegen de tranen en haatte zichzelf er om dat ze er tegen moest vechten. Na een half jaar kon ze het nog steeds niet aan alleen. En nu moest ze Willy er ook nog mee opzadelen. 'Nee,' loog Alex tussen haar tanden door. 'Ik- Ik denk van een ander dier.' Als ze echt een wond had, dan zou deze wel dicht zijn bij de tijd dat ze Willy's huis zouden bereiken.

'Van een ander dier? Dus-' Willy drukte zijn kaken op elkaar en vervolgde zijn zin niet. Dit tijdstip was misschien niet heel ideaal om met haar over eventuele dode dieren te praten - dood door toedoen van Alex. Als wolf. Alsof deze avond nog niet gestoorder kon worden. Hij liep stug door en kwam toen eindelijk bij het einde van het bos aan. Vanaf dat punt kende hij gelukkig de weg weer. 'We zijn zo thuis, lieve Alex,' murmelde hij geruststellend en drukte een vluchtige kus op haar wang. Alles aan haar liet zien dat ze pijn had.

Alex durfde Willy geen antwoord te geven en hield haar mond. Ze hief haar hoofd op om zijn huis al te zien en voelde in plaats van opluchting een zekere spanning. Zou mevrouw Peterson weten dat haar vader een weerwolf was? En zou ze haar en haar vader daarom nog wel accepteren? Wie weet gooide ze haar zo de straat weer op. En wat als Willy begon te realiseren wat dat weerwolf zijn inhield? Het aanblik van het huis stelde haar niet veel gerust. Het stond voor alles dat ze nog op moest biechten aan Willy, want daar was het nu wel tijd voor.

Willy liep haastig door en zag eindelijk zijn buurt voor zich opdoemen. Gelukkig was het nog steeds erg vroeg en liep er dus geen kip op straat. Vluchtig, en voor de zekerheid in de schaduw, liep hij naar zijn straat en uiteindelijk naar zijn huis. 'Ik heb de sleutel,' mompelde hij en opende moeizaam de deur, terwijl hij haar bleef vast houden. Met veel geluid kwam hij binnen en legde Alex voorzichtig op de bank. 'Mam? MAM?'

Alex hoopte met heel haar hart dat niemand van de buren besloten had om alvast een blokje om te gaan. Ze wist niet wat er dan zou gebeuren. Toen ze eenmaal binnen waren, was dat tenminste een zorg minder. Uitgeput zakte ze in de kussens en voelde tot haar schrik hoe Willy's jas vastplakte aan haar buik. Voorzichtig legde ze haar handen op de plek en beet ze haar tanden op elkaar. Het had allang weer dicht moeten zijn. Normaal waren haar wonden zo weg.

Toen hij gerustgesteld was dat zijn moeder wakker was geworden en op het punt stond om naar beneden te gaan, zakte Willy ook vermoeid op de bank en nam enkele seconden om weer op adem te komen. Meteen stond hij weer op en zakte naast Alex neer. Voorzichtig gleed hij met zijn hand over haar wang en glimlachte geruststellend. 'Mijn moeder zal je weer oplappen, dat beloof ik,' fluisterde hij en maakte toen plaats voor zijn moeder, die - na door de schrik bekomen te zijn - meteen aan het werk ging om haar te genezen.

Alex keek Willy met haar grote ogen aan en keek toen toe hoe mevrouw Peterson voor haar kwam zitten. 'Het spijt me zo, mevrouw Peterson. Ik- Ik had gewoon naar huis moeten gaan. Mama kan dit ook, maar-' Ze hield haar adem in toen het prikkelende gevoel van een spreuk zich over haar buik verspreidde. 'Willy, je moet mijn ouders bellen.' Ze schudde haar hoofd en bedacht zich. 'Nee, bel Elle maar.' Haar ouders hadden deze nacht hun handen vol aan haar grootvader, die er eindelijk mee in had gestemd om niet alleen te transformeren. Ze moesten zich geen zorgen over haar gaan maken. 'Dat ze pap en mam moet zeggen dat het gewoon goed is gegaan.'

'O-oké,' stotterde Willy, terwijl hij met verbazing en bewondering naar zijn moeders handelingen keek. Toch wendde hij al snel zijn blik af toen zijn moeder de jas van Alex open deed en met zijn mobiel liep hij de gang in. Snel belde hij Elle, die gelukkig meteen op nam. Waarschijnlijk wachtte ze ook met spanning af op Alex. Wie weet wat daar allemaal in dat huis speelde. Hij gaf de boodschap door en rende toen naar boven om kleding van Ruby te halen. Gelukkig was ze weg en kon hij gewoon haar kamer in. Daarna rende hij weer naar beneden en gaf de kleding aan zijn moeder.

Alex vond dat mevrouw Peterson erg goed was met haar helende krachten. Ze voelde bijna niets, maar dat kon ook komen omdat ze te uitgeput was om nog iets te voelen. Moeizaam kwam Alex overeind toen Willy's moeder gedaan had wat ze kon - de wond was nu in ieder geval dicht - en ze zelf ook de uitputting nabij was. Alex bedankte haar tweemaal en nog eens en keek toen naar de kleding. 'Zou ik misschien eerst even mogen douchen? Of een bad..' Een bad leek haar nu ideaal. Ze wilde heel graag het bloed van haar huid wassen.

De wond ging gemakkelijk dicht onder de handen van zijn moeder en met grote ogen keek hij de beide vrouwen aan. Na een lange stilte knikte hij op de vraag van Alex. 'J-ja, natuurlijk. Bad, douche, alles is prima.' Hij glimlachte geruststellend en wees toen naar de keuken. 'Wil je misschien wat drinken? Of wat te eten? Iets anders? Wat je maar wil?!' Hij glimlachte dankbaar naar zijn moeder, die daarna naar boven ging om een bad aan te zetten.

Alex trok de deken die ze van mevrouw Peterson had gekregen strak om haar lichaam en keek beschaamd naar Willy. Ze keek zijn moeder na toen deze de trap op verdween en wreef toen over de plek waar nu het litteken moest zitten. 'Eh, nou, als je wat te eten hebt, dan lust ik wel wat. Maar ik wil eerst echt heel, heel graag een bad.' Ze vond het verschrikkelijk dat Willy haar zo moest zien: compleet besmeurd met bloed, het haar door de war en vuil op de plekken waar geen bloed zat. Zo verschilde ze niet veel van het beest dat ze werd en ze wilde absoluut niet dat Willy haar ooit zo zou beschouwen.

'Ja, ja, is goed! Je kan alvast in bad gaan, dan maak ik wel je eten klaar en- ehm, dan brengt mijn moeder het wel naar je toe.' Hij gebaarde dat ze naar de badkamer kon en zelf liep hij naar de keuken toe. Hij leunde tegen het aanrecht aan en nam enkele minuten om zijn hoofd weer helder te krijgen. Daarna maakte hij wat noedels voor Alex klaar, omdat hij wist dat ze dat lekker vond, en liep toen naar boven. Zacht klopte hij tegen de deur. 'Gaat alles goed? Moet ik helpen?'

Alex knikte dankbaar naar Willy en liep op haar eigen tempo, voorzichtig de trap op. In de badkamer hielp mevrouw Peterson haar met in bad gaan. Alex had het liefste uren in het aangename water doorgebracht, maar dat kon ze Willy niet aan doen. Hij verwachtte nu waarschijnlijk antwoorden en wat nog meer. Ze dompelde zichzelf voorzichtig onder en begon systematisch met het schoon boenen van haar huid. Al snel was ze proper en schoon en toen Willy voor de deur stond, kwam ze abrupt het bad uit. 'Bijna klaar.' Zijn moeder hielp haar, zoals haar eigen moeder zou doen, met afdrogen en aankleden en uiteindelijk stond ze gewassen klaar. Mevrouw Peterson vroeg of ze nog iets kon doen, maar toen dat niet zo was, liet ze Alex - en Willy - alleen en stapte ze de gang op. 'Dankje, Willy.' zei ze zacht.

Willy zakte via de muur tegen de grond en begon geduldig van zijn noedels te eten. Hij gaf Alex de tijd om haar zelf klaar te maken en weer te verfrissen. Het beeld van de wolf en van Alex kwam steeds in zijn hoofd en op een gegeven moment leken ze elkaar zelfs te overlappen... Gelukkig kwam Alex op dat moment de badkamer uit en klunzig stond Willy met de noedels in zijn handen op. 'Hier is wat eten,' glimlachte hij en bekeek haar ondertussen. 'Je ziet er stukken beter uit. Hoe gaat het met je wond? En blijf je vanavond slapen? Je kan bij Ruby slapen of bij mij of-' Toen hij merkte hoe erg hij aan het ratelen was, zette hij de noedels neer en nam haar in zijn armen. Liefdevol drukte hij een zachte kus op haar lippen. 'Je maakt mijn leven wel heel erg spannend,' lachte hij zachtjes.

Alex keek mevrouw Peterson na en richtte zich toen ongemakkelijk op Willy. Ze hield de noedels angstvallig in de gaten toen hij er zo mee stond te klunzen en glimlachte al snel toen hij begon te praten. Ze verstond er niets van. Voor haar klonken al zijn woorden als één woord. Zwijgend keek Alex toe hoe hij de noedels wegzette en verrast voelde ze zijn lippen. Ze kon niet anders dan giechelen om zijn opmerking. Alleen hij kon zoiets verzinnen. Ze sloeg haar armen om hem heen en legde haar hoofd tegen zijn schouder om hem zo stevig te omhelzen.

Hij sloeg ook zijn armen om haar heen en hield haar zo voor een lange tijd vast. Zijn moeder bleef verstandig genoeg in haar kamer en langzaam leidde Alex ook naar zijn eigen. 'Blijf je slapen? Ik weet niet zo goed of het wel slim is om je nu thuis te brengen. Over paar uur is het alweer licht en het is wel goed om daarvoor nog wat geslapen te hebben.' Hij wees van zijn kamer naar die van Ruby en weer terug. 'Ehm, wil je in Ruby's kamer slapen of bij mij...?'

Alex hield zich overeind door Willy als steun te gebruiken en gewillig volgde ze hem naar zijn kamer. Een bed was na een bad en het eten ideaal. 'Nee, je hebt gelijk, ik slaap hier nog wel even-' Ze wist dat ze waarschijnlijk uitgeteld zou zijn tot een uur of 12, maar daar zou ze zich later druk om maken. Ze keek verward in de richting van Ruby's kamer en fronste licht. 'Wil je dat ik daar slaap?' vroeg ze zachtjes met een teleurgestelde blik. Misschien voelde het niet vertrouwd om een weerwolf naast je te hebben. Alex wist het ook niet.

Hij keek haar ook met een lichte frons aan en snapte niet wat ze bedoelde. 'Ik- nee, nee, natuurlijk niet!' zei hij verbaasd en sloeg zijn armen om haar heen. Zo tilde hij haar voorzichtig op en nam haar lachend mee naar zijn eigen kamer. Van ongemakkelijke en moeilijke situaties kan hij er altijd wel een hilarische scene van maken. 'Wil jij aan de rechter- of linkerkant van het bed liggen?' lachte hij en zette haar neer op bed.

Alex glimlachte om Willy's uitdrukking e liet zich naar zijn bed dragen. Toen ze zat, viel ze achterover en kroop naar het kussen om doodvermoeid te blijven liggen. 'Hier. Gewoon naast jou.' Ze glimlachte naar hem en draaide op haar zij, zodat ze Willy goed aan kon kijken. 'Willy, ik weet dat je heel veel vragen hebt en ik wil alles beantwoorden, als ik dat kan, en dat ga ik ook doen als ik geslapen heb. Ik- Ik ben je zo dankbaar voor wat je gedaan hebt vandaag. Dat had je niet hoeven doen en-' Alex kwam wat overeind en glimlachte beschaamd. 'Het spijt me echt heel erg dat je me zo hebt moeten zien.'

Willy wisselde snel zijn kleding om naar enkel een pyjamabroek en snel kroop hij naast haar op het bed. Ernstig luisterde hij naar haar woorden, maar glimlachte uiteindelijk. 'Ik heb inderdaad veel vragen en ik ga ze allemaal morgen stellen, dat beloof ik.' Voorzichtig gleed hij met zijn hand over haar wang en keek haar vertederd aan. Met haar natte haren en vermoeide ogen zag ze er schattig uit. 'Het is niet erg en geen dank. Ik ben zo enorm blij dat ik op dat moment in het bos was. Ik moet er niet aan denken wat er anders was gebeurd...'

Alex legde haar hand op die van Willy die op haar wang lag en glimlachte zwak. Waarschijnlijk had ze daar dan nog een paar gelegen tot de pijn voorbij was geweest, maar wie weet had iemand anders dan Willy haar gevonden in die staat en dan had je de poppen aan het dansen. Zwijgend kroop ze tegen hem aan en sloot ze haar ogen met een zucht. Over een paar uur zou ze zich wel beter voelen. Dan zou het er allemaal weer wat positiever uitzien, hoopte ze.