Het noordelijke bos

NIEUW

Joe, Eli en Ariel waren naar de noordelijke bossen gegaan: een of andere slimme kerel had bedacht om een feest te geven tijdens volle maan en aangezien zijn vader voor alle zekerheid ergens anders naar toe willen gaan hadden ze voor het andere bos gekozen. De maan was bijna vol, dat kon Joe voelen aan de pijn in zijn lichaam.

Ariel liep voorop en zocht naar een goede plek om de twee mannen te laten transformeren. Even keek ze over haar schouder naar Eli en Joe. Ze was enthousiast en opgewonden, ze vond het spannend dat Joe nu ook mee zou gaan. Ze hoopte echt dat ze hem kon helpen en dat hij daardoor ook overtuigd was van haar goede bedoelingen. 'Zie jij al een goede plek, Eli?'

Logan had een rugzak over zijn schouder geslagen en had een hand op Alex' schouder gelegd. Zelf was hij gespannen; het was niet niks om samen met je dochter te transformeren. Ondanks dat hij en Frances alle mogelijke situaties hadden besproken, was hij toch bang. Hij was als de dood dat zijn dochter iets over kwam. Ook konden ze niet naar hun standaard plaats om te transformeren door een of ander stom feest.

Eli keek om zich heen, maar voor hij antwoord kon geven, behield een pijnscheut hem daarvan. Hij knielde op de grond neer en keek op naar Ariel. 'Het moet hier maar.' Hij wist wanneer hij aan het einde van zijn latijn was. Hij wist wanneer hij geen voet meer verder kon zetten omdat de pijn toch te erg zou zijn. Zijn ogen schoten naar Joe en met een grimas keek hij zijn zoon aan. Een glimlach kon er al niet meer van af. Langzaam begon hij zijn kleding uit te trekken. Het was zonde daar uit te scheuren.

Alex klampte zich aan haar vader vast en probeerde zo weinig mogelijk na te denken over wat er zou gebeuren. Ze was lijkbleek en trilde over haar hele lichaam. De pijn werd steeds erger en steeds dacht ze het ergste te hebben gehad. Dat was iedere keer minder waar. Toen haar moeder stil hield, keek ze om zich heen en ten slotte boven zich. Dreigend stak de witte maan tegen de donkere hemel. Het zou niet zo lang meer duren.

Frances had de andere rugzak op haar rug zitten en stopte op een plek die veel leek op de plaats in het zuidelijke bos. Die naïeve mensen ook. Een feest. In het zuidelijke bos. Dan moest je niet goed snik zijn. Ze liet de tas op de grond vallen en draaide zich om naar Alex en Logan. 'Hier moet het maar.' Ze hurkte neer en haalde uit haar tas de kettingen en touwen en keek toen haar dochter schuldbewust aan. Dit zou één van de ergste nachten van haar leven worden.

Niet veel later dan zijn vader voelde ook Joe de pijnscheuten door zijn lichaam heen trekken. Het was raar om hier met zijn vader én Ariel te zijn en nog steeds was hij er niet helemaal uit of hij dit wel wilde. Nu was het alleen te laat om er nog wat aan te veranderen. Verward van de pijnscheuten knielde ook Joe op de grond en gaf een kreet. Nooit zou iemand aan deze pijn kunnen wennen.

Ariel knielde bezorgd naast Eli. Ze wou zeggen dat het beter was als ze een stuk verder gingen, maar ze zag zijn pijn en slikte dus maar haar woorden in. Even streek ze met haar hand over zijn wang en sloeg haar ogen neer toen hij zich uitkleedde. Het voelde allemaal anders nu Joe erbij was. Snel liep ze naar Joe toe bij zijn kreet en legde haar hand in zijn haren. 'Joe, we doen de transformatie hier en het zal niet lang meer duren. Ik weet niet of je je kleren aan houdt of dat ik moet helpen?'

Logan stopte met lopen en bleef zijn dochter goed vasthouden. 'Oké, hier is het prima,' stemde hij in en drukte een kus op Alex' hoofd. Hij liet haar los en begon ook de kettingen uit zijn tas te halen. 'We doen eerst Alex, Frankie.' Hij liet Alex zitten en maakte de kettingen om haar enkels vast, terwijl Frances haar polsen zou doen. Zelf ging hij een stukje verderop zitten en begon zichzelf ook vast te maken. Beiden hielden ze hun kleding aan, oude zelf gemaakte wollen truien, zodat ze geen koud zouden vatten terwijl ze zouden wachten.

'Blijf van me af!' snauwde Joe, toen hij haar hand in zijn haren voelde. Hij trok zijn hoofd weg, maar hij voelde al snel dat hij dat niet had moeten zijn. Hij klapte dubbel van een steek in zijn middenrif en voelde dat het nu echt begonnen was. Het zou niet lang meer duren voordat hij op vier poten door het bos zou rennen en een geheel ander wezen zou zijn.

Eli keek Ariel alleen maar aan. Ze was altijd zijn punt van houvast geweest tijdens deze transformaties, maar hij moest zijn aandacht nu ook richten op Joe. Hij wilde zijn zoon te hulp schieten, hem vasthouden, maar de pijn maakte dat onmogelijk. Hij zette zijn tanden op elkaar en verzette zich niet meer. Op een gegeven moment had dat gewoon geen zin meer.

Alex zei niets, maar ze voelde zich beroerd. De angst werd steeds groter, zeker toen ze de kettingen zag. Ze hield zich stil, maar vanbinnen schreeuwde ze en toen haar moeder haar aan de boom had vastgemaakt, verliet voor het eerst een kreet haar mond. De pijn was niet te harden. Ze kon het niet anders verwoorden. 'Mam, pap..' fluisterde ze en gilde toen weer.

Frances kuste haar dochter op haar voorhoofd. 'Alex ik ga er alles aan doen om het zo makkelijk mogelijk te maken.' Daarna liet ze Alex los en liep naar Logan. Ze keek hem aan en pakte zijn hand. 'Logan, ik weet niet of het een goed idee is als Alex je ziet. Als ze ziet wat er met jou gebeurt, dan weet ze hoe het er uit ziet, en-' Frances stopte enn hoopte dat ze duidelijk genoeg was geweest.

Ariel was al niet meer verbaasd om de reactie van Joe. Ze zou waarschijnlijk nooit iets goeds doen in zijn leven en Ariel realiseerde zich dat maar al te goed. Ze ging op de grond zitten en legde Eli's hoofd op haar schoot. Zacht en langzaam streelde ze met haar hand door zijn haren en legde haar andere hand in de buurt van Joe, zodat hij haar vast kon pakken als hij daar behoefte aan had.

Logan luisterde naar Frances en knikte instemmend. 'Ik zal wat verderop gaan zitten.' Hij legde zijn handen op de wangen van Frances en drukte hard zijn lippen op de hare. 'Ik hou van je, lieverd,' fluisterde hij en keek richting Alex. 'Het komt allemaal goed, Lexje.' Hij glimlachte nog een keer en maakte zich toen vast aan een verdere boom.

Joe keek hard ademend op naar zijn vader en Ariel. 'Dus dit - dit is hoe je hem helpt!' schreeuwde hij stamelend door de pijn heen. 'Hem - hem vasthouden alsof hij van jou is?!' Het brandende gevoel van binnenuit begon zich uit te breiden naar de rest van zijn lichaam. Verwoed versnelde zijn adem, van woede en van pijn.

'Ik houd ook van jou, Logan.' Frances vond het vreselijk voor hem dat zij nu niet haar volledige aandacht op hem kon richten, maar ze wisten beiden dat Alex haar nu nodig had. Ze liep naar Alex toe en legde haar handen op haar wangen. 'Niet bang zijn, Alex. Wij zijn bij je. Ik heb mijn spreuken. Er zal je niets overkomen.' Ze legde haar voorhoofd tegen dat van haar dochter aan en wachtte zo.

Alex zag haar vader niet meer en zocht hem wanhopig totdat haar moeder weer voor haar stond. De tranen zorgden er voor dat ze niet veel meer zag. Toen de pijn ondraaglijk was probeerde ze los te komen. En toen ze dacht dat ze het niet meer had, schreeuwde ze de longen uit haar lijf. Zeker toen haar moeder haar los liet begon ze te gillen.

Eli kon het niet opbrengen om zijn zoon uit te leggen hoe het zat, hoeveel hij had aan Ariel als rots in de branding. Met smekende ogen keek hij naar zijn zoon en schudde zijn hoofd. Niet nu. Nooit niet. Hij kneep in Ariel's hand als teken dat ze hem nu los moest laten. Het duurde niet lang meer. Eli voelde het al door zijn lichaam gieren en hij voelde de eerste stuiptrekkingen al.

Ariël durfde Joe niet aan te kijken en richtte dus enkel haar blik op Eli's gezicht. Ze schaamde zich, voor Joe, dat hij zijn vader in zo'n positie moest zien met een andere vrouw, en voor Eli, dat zijn zoon hem in zo'n positie moest zien. Bij zijn kneepje drukte ze nog een snelle kus op zijn voorhoofd en stond toen snel op. Ze keek nog even naar Joe en glimlachte geruststellend naar hem, nog net voordat hun beiden lichamen de vormen van weerwolven kregen.

Logan maakte zich snel vast aan de boom en trok aan de kettingen om te kijken of ze strak zaten. Ze zaten goed vast en het enige wat hij nog kon doen, was enkel wachten. Hij sloot het gegil van zijn dochter buiten, al lukte dat maar slecht, en al snel werd hij ook overgenomen door de pijn.

Joe hoorde het gruwelijk geluid van zijn botten die langzaam maar zeker begonnen te vervormen. Het kraken was afschuwelijk, maar onmogelijk om buiten te sluiten. De pijn in zijn lichaam werd uiteindelijk zo erg dat hij het geschreeuw niet meer binnen kon houden en nog voordat hij het wist stond hij daar, in de gedaante van een wolf. Een luid gehuil ontsnapte uit zijn keel, om zich heen kijkend voor een prooi. Nu was hij Joseph niet meer, nu was hij een wolf.

Eli zocht zijn zoon en hij zocht Ariel, maar uiteindelijk wist hij niet eens meer wie zij waren. Hij kon zichzelf niet eens meer terugvinden in dit lichaam. Langzaamaan verloor hij alles dat zich kenmerkte als 'Eli'. Hij was niets meer dan een wolf die slechts op zijn instincten reageerde en niets anders.

Alex was zo ingenomen door alles wat er met haar gebeurde dat ze de kettingen die in haar huid sneden al niet meer voelde. De krakende botten en het borrelende gevoel in haar onderbuik waren zo vreemd. Bovendien leek het alsof ze zou gaan flauw vallen, maar dat gebeurde normaal zomaar en plotsklap. De transformatie was zoveel langzamer, maar toch verloor ze steeds meer en werd alles zwarter. Uiteindelijk had ze geen besef meer, slechts een dierlijk verlangen.

Frances stond een eindje van haar dochter vandaan. Vanaf die plek kon ze én Alex zien, maar ook Logan. De tranen stroomden over haar wangen terwijl ze haar dochter zag vechten tegen de pijn in haar lichaam. De kreten ging door merg en been. Die verandering was niet te bevatten. Zelfs als je het zag, was het nog niet te zeggen wat er nou precies gebeurde. Het was zo onverklaarbaar en gruwelijk. Frances keek naar Alex, die nu slechts een roodbruine wolf was en hulpeloos tegen een boom hing.

Ariel keek met pijn hoe Eli en Joe weerwolven werden. Het duurde bij Joe langer dan bij Eli, maar uiteindelijk waren ze beiden weerwolf. Snel stond Ariel op, trok haar kleding uit en veranderde ook in een weerwolf. Enkel had zij alles wel door en wist ze wat ze aan het doen was. Door al die jaren heen geloofde Ariel er heilig in dat de weerwolf van Eli de hare herkende. Er waren geen bewijzen van, maar ze vond het leuk om te geloven. Met haar hoofd gleed ze even langs de zijne en liep toen op die van Joe af. Rustig rende ze een rondje om hem heen en keek hem toen aan. Dit moest lukken.

-logan is weerwolf-

Diep grommend keek Joe naar de wolf die om hem heen cirkelde. Zijn gegrom werd steeds harder en dreigender en toen de wolf hem recht in zijn ogen aankeek, sprintte hij op haar af, om zijn tanden in haar nekvel te zetten. Dreigend blafte hij, terwijl hij haar neer probeerde te halen.

Ariel schrok toen Joe haar opeens aanviel en met veel kracht haalde hij haar tegen de grond aan. Een pijnlijk geluid verliet haar mond, maar ze herpakte zichzelf en beukte hem van haar af. Hetzelfde dreigende geblaf maakte ze naar hem en keek ondertussen naar Eli, wat hij zou doen. De eerste keren dat Ariel bij zijn transformatie was geweest, hadden ze ook gevochten. Heel erg verbaasd was ze dus niet.

Een woest geluid verliet Eli's mond toen het voor zich zag hoe de twee wolven elkaar besprongen. Het sprong naar voren blafte of commandeerde dat ze elkaar met rust lieten. Het zou echter niet veel effect hebben. Eli mengde zich tussen beide en hapte in het rond om de andere wolven uit elkaar te jagen of misschien omdat het meevocht. De acties waren niet echt goed te plaatsen.

Frances probeerde zichzelf overeind te houden. Als ze zou gaan zitten, dan kon ze zomaar verrast worden en te laat zijn om te reageren. Dus ze hield zich staande en keek nu eens naar de roodbruine wolf, Alex, en dan weer naar de donkerbruine wolf, Logan. Ze had zichzelf gedwongen om zich te concentreren en nu voelde ze dan ook niet meer dan de opperste concentratie.

Joe kreeg een harde trap tegen zijn kaak en bleef eventjes piepend op de grond liggen. Al snel herstelde hij zich en liet een luid gehuil horen. Kort keek hij naar de twee wolven die voor hem stonden en zette het op een rennen.

Zonder er bij na te denken, wat eigenlijk vrij logisch was als je in een dier veranderde, sprintte Eli achter de andere wolf aan. Wellicht zat het achter het andere dier aan, maar misschien wilde het juist het dier hier houden. Het was moeilijk de wolf bij te houden. Niet veel later was de wolf uit het oog verloren en liep Eli in het rond om een of ander spoor te vinden.

Frances wist het niet zeker, maar ze dacht geluiden te horen die niet van Alex of Logan afkwamen. Op haar hoede keek ze in het rond en zette zich alvast schrap om de ene na de andere spreuk in eht rond te werpen. Ze hield zich gereed terwijl ze dichter naar Alex toestapte. Ze moest en zou haar dochter beschermen.

Ariel keek Joe geschrokken aan en ook daarna Eli, die erachteraan rende. Ze kon niets anders dan er ook snel achteraan gaan. Als eerste kwam ze Eli tegen, die in het rond zat te snuffelen. Zacht beet ze in zijn oor en probeerde hem zo achter haar aan te krijgen. Ze zette het weer op het rennen en probeerde het spoor van Joe te vinden. Al snel had ze deze gevonden en vervolgde haar weg.

Joe vergat alles om zich heen en het enige waar hij nog aan dacht was rennen. Abrupt stopte hij toen hij een geur oppikte. Het was een bekende geur, enkel wist hij niet waarvan. Behoedzaam volgde hij het geurspoor, tot hij op een andere wolf stuitte. Dat was echter niet het enige wat hij zag, hij zag vlees. Mals, sappig vlees. Diep grommend sloop hij op zijn prooi af, wachtend op het goede moment dat hij kon toeslaan

- even voordat we langs elkaar heen gaan schrijven: Frances is zijn prooi XD

Frances draaide zich abrupt om toen ze in een uithoek een gegrom hoorde. Het was niet zoals dat van Logan of dat van Alex. In de verte zag ze beweging en behoedzaam liep ze langs de bomenrand om de vreemde in het oog te krijgen. Op een gegeven moment zag ze een andere wolf, maar vanaf deze afstand kon ze niets doen behalve hopen dat hij weg zou gaan. Het was lang geleden dat er een andere wolf bij haar en Logan in de buurt was gekomen. Die keer was het niet erg goed afgelopen.

Eli voelde de vrouwelijke wolf aan zijn oor trekken, maar het lag niet in zijn aard als wolf om zich te laten leiden door het vrouwtje. Het weigerde haar te volgen en staarde door de bomen. Pas na een tijdje pikte het een ander spoor op en zette een achtervolging in van waarschijnlijk een prooi.

Ariel zette een sprint in en kwam al snel weer Joe tegen, die gevaarlijk dichtbij twee andere wolven en een mens stond. Even kon Ariel niets anders dan naar de vrouw staren; dat was zeker weten Frances, een oude vriendin van haar, toen ze nog op high school zat. Frances was een heks, daar was ze al snel achter gekomen. Snel transformeerde Ariel terug naar een mens en negeerde het maar even dat ze vrijwel naakt was. 'Frances,' riep ze en hield in haar ooghoeken Joe in de gaten. 'Kan je hem in de gaten houden? Hem bezig houden ofzoiets? Ik kom zo snel mogelijk terug, maar er loopt ook nog een andere wolf rond. Alleen.'

Een diep gegrom verliet de keel van Joe en al snel volgde er geblaf en gehuil achteraan. Hij liet zich leiden door zijn instinct, door zijn honger en dat laatste nam al snel zijn wezen over. Joe kwam gevaarlijk dichtbij zijn prooi en zette zich schrap om aan te vallen. Het idee van vers vlees dreef hem tot het uiterste.

Frances was zo geschokt toen ze ineens de gedaante van Ariel voor zichzag dat ze niet doorhad hoe dichtbij de wolf was gekomen. Met grote ogen keek ze naar het jonge meisje dat naakt voor haar stond. Het was Ariel, dat was zeker, maar ze was nog even jong als jaren terug. Het duurde even voordat Frances de link legde. Hybride. Ze knikte naar Ariel en stapte op de wolf af zodat ze hem met haar spreuken zou kunnen raken. Ze fluisterde de juiste woorden en keek het dier doelgericht aan.

Eli zocht wanhopig naar een prooi, naar iets dat zijn honger kon stillen. Er was geen moment waarop hij die honger uit zijn hoofd kreeg. Uiteindelijk kwam hij een jong hert tegen en voor hij het wist had hij eht dier neergehaald en zette hij zijn tanden in het nog warme vlees.