Het noordelijke bos

Ariel knikte terug, keek nog even naar Joe en rende toen weer het bos in. Al snel was ze weer een wolf en zocht ze het spoor van Eli. Dat was niet moeilijk, want ze kende hem door en door, zelfs als weerwolf. Snel had ze hem gevonden en bekeek hoe hij het hert op at. Zelf ging ze liggen en legde haar hoofd op haar poten, om hem zo te bekijken. Ze besloot er maar niets over te vertellen aan Eli, wetende dat hij het niet fijn zou vinden en al helemaal niet dat ze Joe alleen had gelaten.

Verblind door honger sprintte hij op haar af. De adrenaline gierde door zijn lijf heen en hij bedacht zich al hoe het voelde om zijn tanden in dat sappige vlees te voelen. Hoe het zou zijn om de stukken van haar lichaam af te scheuren.

- beetje kort. sorry.

Frances wierp een onzichtbare muur voor zich op, zodat de wolf niet verder bij haar in de buurt kon komen. Vlug omcirkelde ze zichzelf met het zand dat ze in haar zakken had gestopt. Mocht het door de muur heen breken, dan was ze beschermd voor zijn aanvallen door de bindende cirkel. Uiteindelijk wierp ze voor de zekerheid nog een levitatie spreuk naar de wolf en zag hem los komen van de aarde. Op dat moment hoorde ze achter zich het gepiep en het gehuil van Alex, maar ze kon zich niet om draaien om te zien wat er aan de hand was. Ze had nu al haar energie hier nodig.

Eli at van het hert en bebloede zijn eigen vacht. Hij kluifde de botten af totdat er geen vlees meer aan zat en doorzocht het karkas naar de ingewanden die eetbaar waren. Pas toen hij dacht alles van het dier benut te hebben, merkte hij de vrouwelijke wolf weer op en liep op haar af. Tevredengesteld legde hij zich neer op de grond en likte zijn poten af terwijl hij de andere wolf oogde.

Ariel zag tevreden aan hoe Eli voor haar ging liggen en rustig was. Waarschijnlijk kwam het, doordat hij toch al geen honger had, en zich niet aangevallen voelde, doordat ze hem in rust liet eten. Ze kroop wat dichter naar hem toe en likte ook zijn poot af. Daarna likte ze over zijn snuit en snoof even aan hem. Vaak tijdens de transformaties transformeerde ze terug in een mens en verborg ze zich in de zachte haren van zijn vacht. Ze twijfelde even en besloot toen maar een wolf te blijven. Het was te riskant, nu met Joe.

Net op het moment dat hij wilde gaan aanvallen, leek het of hij geen enkele controle meer had over zijn wezen. Hij kon voelen hoe zijn poten loskwamen van de grond en hoe hij ook spartelde of bewoog, ze kwamen niet meer naar beneden. Gefrustreerd piepte en jankte hij, maar nog steeds gebeurde er niets.

Eli likte de laatste restjes bloed weg en richtte zich toen op de andere wolf. Met zijn snuit porde hij in haar vacht en schoof naar haar toe, met zijn staart kwispelde hij. Hij was rustig en kalm, wat niet vaak voorkwam met zo een transformatie maar dat hert had hem gerustgesteld. Normaal kon hij zijn honger en driften niet stillen omdat Ariel hem op één plek hield, maar nu was hij eens los gebroken. Alleen in zijn achterhoofd was er die andere wolf nog.

Frances ademde zwaar terwijl ze de spreuken zo goed mogelijk vol hield. Uiteindelijk kon ze het niet meer houden hem én in de lucht te houden én de schilden op te werpen. Bovendien hoorde ze aan stuk door het gejank van Alex. Ze draaide zich om toen ze het grootste schild had los gelaten. Er was niets aan de hand met Alex. Misschien sneden de kettingen in de huid of wellicht begon ze al terug te veranderen. Frances had geen ervaring met jonge weerwolven. Ze wilde het schild terug opwerpen, maar vond toen uit dat ze de kracht niet meer had. Ze zakte door haar knieeën en keek naar de grond terwijl ze zichzelf vervloekte.

Joe wilde naar de gedaante toe sprinten, maar werd getrokken door het gejank van een andere wolf. Nieuwsgierig hield hij zijn kop schuin en liep op haar af. Zijn gegrom was nog steeds dreigend, maar hij stond niet in de positie om aan te vallen. Kort kwam zijn bovenlip omhoog, als een waarschuwing richting de andere wolf en zo naderde hij.

Ariel was opgelucht dat Eli zo rustig was en gleed met haar hoofd langs de zijne. Ze kon in woorden haar gevoelens voor deze man niet beschrijven, wat hij in haar naar boven kon halen, hoeveel ze van hem hield. Enkel was ze te koppig en naïef om te weten dat ze daardoor afstand van hem moest nemen. Want wat zou er met haar gebeuren als Eli overleed? Ariel legde haar kop op zijn poten en kwispelde langzaam met haar staart. Opeens realiseerde ze het gepiep en geblaf van andere wolven en hief ze haar kop alert op.

Frances schreeuwde naar de wolf terwijl ze langzaam overeind kwam. Ze wilde de aandacht trekken van het dier zodat het niet dichter bij Alex in de buurt kwam, maar de wolf leek gefixeerd te zijn op haar. De wolven leken eerder nieuwsgierig naar elkaar dan vijandig, maar Frances kon geen risico nemen. Ze wachtte nog even om haar krachten te verzamelen en te zien wat de wolf deed. Uiteindelijk riep ze met alle macht een spreuk uit die de wolf van zijn vier poten zou blazen.

Eli lag daar en sloot zijn ogen totdat hij iets hoorde. Het was een menselijke schreeuw gevolgd door iets dierlijks. Hij spitste zijn oren en kwam overeind. Vliegensvlug verdween de wolf uit het zicht en blafte wild. Hij schoot tussen de bomen door in de richting van het geluid.

Joe snuffelde wat aan de andere wolf, maar voordat hij nog een stap verder kon zetten voelde hij een afschuwelijke, scheurende pijn in zijn lichaam. Luid jankend zakte hij door zijn poten heen. Hij kromp in elkaar van pijn en voor hij het wist lag hij kreunend in zijn menselijke gedaante op de bosgrond. Het was koud, maar dat voelde hij niet eens meer. Het enige wat hij voelde was die afschuwelijke pijn die door zijn gehele lichaam heen gierde.

Ariel keek boos toe hoe Eli weer weg schoot en ze rende snel achter hem aan. Ze had in de gaten dat hij het goede spoor had en volgde hem dus ook. Opnieuw kwamen ze op de plek uit waar Frances was, maar nu opeens lag Joe als mens op de grond. Ariel transformeerde meteen weer naar een mens en bukte bij Joe neer. 'Wat heb je gedaan, Frances?' vroeg ze vol ongeloof. Dit had ze nog nooit gezien. 'Joe? Joe, heb je pijn? Alles komt goed.'

Frances had verslagen toegekeken hoe de weerwolf op de grond neerzakte en terug veranderde in een mens. Ze was uitgeput, maar ze herkende de jongen als Joe. Toen ze Ariel weer zag verschijnen keek ze ontzet naar de twee. Moeizaam kwam ze overeind en pakte één van de rugzakken waar ze een deken uithaalde. Ze liep op de jongen af en drapeerde de deken om zijn schokkende lichaam. 'Hij ging op Alex af.' zei ze slechts en bestudeerde toen het lichaam van Joe. Ze had niet veel kracht meer over. Ze zou hem nooit helemaal kunnen helen met de energie die ze nog had.

Eli was naar een open plek gesprint waar hij waakzaam omheen cirkelde. Er waren drie mensen. Het scheelde dat hij al gegeten had en dat hij het niet zomaar tegen drie mensen op zou nemen, anders was hij op hen afgesprongen. Bovendien was één wezen meer dan menselijk en dat zette de nekharen van de wolf overeind. Niet begrijpend keek hij naar de vastgebonden wolven en liet zijn staart hangen.

Joe kermde van de pijn en greep, met zijn ogen stijf dichtgeknepen, naar zijn middel. Hij kon niet antwoorden op de woorden, enkel met zijn hoofd knikken. Hij was er absoluut niet meer bezig dat Ariel bij hem stond, hij wilde enkel van die verdomde pijn af. Joe had geen idee wat er met hem was gebeurd, zijn gedachten waren nogal vaag.

Ariel keek naar Frances en knikte begrijpelijk. 'En kan je hem niet helen?' vroeg ze wanhopig en probeerde Joe stil te laten liggen, voordat hij nog meer pijn zou krijgen. 'En heb je wat kleding even voor me?' Ze legde de deken beter om hem heen en streelde zacht zijn haren. 'Het komt allemaal goed, Joe, zometeen heb je geen pijn meer. Dat beloof ik je.' Ze hield ook Eli in het oog, zodat ze meteen achter hem aan kon als hij weg zou gaan.

Frances snapte niet waarom de jongen zo plotseling terug veranderd was. Dat hoorde helemaal niet te gebeuren totdat de maan langzaam wegging. Ze keek naar Ariel en schudde haar hoofd. 'Ik heb te veel krachten verbruikt. Ik kan alleen de pijn wat verlichten.' Frances opende Eli's armen zodat ze naar zijn buik kon kijken. Voorzichtig legde ze haar handen op de verwonding en mompelde de spreuken. Ze nam een pauze en keek op naar Ariel. 'In de rugzak. Die andere wolf: houd hem van mijn man weg.' Haar stem was kil, maar ze had dan ook zoveel aan haar hoofd op het moment. De gewonde Joe, de andere wolf, haar eigen man die tegen een boom gebonden was en Alex die zichzelf met alle macht verzette tegen de kettingen en onrustig en jankend probeerde los te komen.

Joe voelde hoe zijn handen van zijn middel afgehaald werden en wonder boven wonder werd de pijn minder. Het was nog altijd aanwezig, maar niet zo sterk als het eerst was. Nog steeds was hij ontzettend verward. Ten eerste wist hij niet waar hij was, hij wist al helemaal niet wat er nou precies aan de hand was en wat hij moest doen. Het kermen en kreunen werd steeds minder en uiteindelijk on hij zijn ogen open doen, om te zien dat de moeder van Alex boven hem hing.

Ariel hield Frances nauwlettend in de gaten en toen ze door had dat ze niets raars met Joe ging doen, liep Ariel snel naar de tas toe. Ze haalde er een topje en broek uit en trok deze snel aan. Langzaam en rustig liep ze naar Eli toe en stak haar hand uit. Hij had haar in de laatste jaren nooit aangevallen, zelfs niet als hij honger had, dus was ze ook niet bang voor hem. Ze leidde hem langzaam van de andere weerwolven weg.

'Hallo, Joseph.' Frances glimlachte naar de jongen en probeerde zo rustig mogelijk te blijven. In haar hoofd ging het er chaotisch aan toe maar dat liet ze niet merken omdat ze hem niet ongerust wilde maken. Ze keek om en zag Ariel met de andere wolf weglopen. Ze vroeg zich af wie die wolf was, maar had al zo'n idee. Dat weerwolvengen was iets gruwelijks zoals het zich van vader op zoon of vader op dochter of moeder op dochter verplaatste. Vervolgens wierp ze een blik op de hemel boven hen en veronderstelde dat het niet lang zou duren voordat ook Alex en Logan terug zouden veranderen.

Eli keek naar de menselijke gedaante en zette eerst een paar stappen behoedzaam naar achteren. Uiteindelijk kwam hij grommend naar voren, maar snuffelde aan de mens. De helft van de geur was hem zeer bekend maar er was ook iets ongewoons aan de gestalte. Hij haalde zijn neus op en volgde haar toen.

Joe ademde zwaar in en uit, maar was nog niet in staat om antwoord te geven. Het was verwarrend, want waarom was zij hier? Ze kon geen weerwolf zijn, dan zou ze nog steeds in die gedaante verkeren, maar waarom was ze er dan wel? En nog een betere vraag: wat had voor die pijn gezorgd?

Ariel liep naar achteren tot ze op goede afstand waren van de andere twee wolven. Zo kon ze alles in de gaten houden en ook zien hoe het met Joe ging. Langzaam aaide ze met haar hand langs de kop van de wolf en sloeg daarna haar armen om hem heen. Ze begroef haar hoofd in zijn vacht en voelde hoe er een traan over haar wang liep. 'Sorry dat ik Joe niet heb beschermd, Eli, en dat hij nu pijn heeft.'

Frances ging verder met Joe's wonden en was tevreden toen ze tenminste het ergste weg kon werken. Meer kon ze niet doen. Vooral niet omdat ze wist dat ze zometeen nog de wonden van haar man en dochter moest verzachten. Deze keer moest ze haar krachten over drie man verdelen. 'Probeer niet te veel te bewegen.' vertelde ze Joe en keek toen op haar horloge. Het begon nu echt ochtend te worden. Haar ogen schoten naar de roodbruine wolf en triest keek ze toe hoe de pijn van de transformatie weer toesloeg. Ze hoorde nu ook weer haar man janken van de pijn.

Eli ging terug op de grond liggen en legde zijn hoofd tegen de benen van de vrouw aan. Hij had niet door wat ze zei en dat ze uberhaupt iets had gezegd. De wolf wachtte. Uiteindelijk kwamen de pijnscheuten weer terug en kronkelde hij op de grond.

Ariel voelde hoe Eli onder haar begon te stuiptrekken en ze bleef hem vasthouden, tot hij menselijke vormen begon te krijgen en ze hem los moest maken. Van dichtbij bekeek ze hem, zag ze hoe elk bot weer naar de menselijke vorm trok, hoe er langzaam weer een menselijke huid ontstond. Hoe Eli weer langzaam terug kwam. Toen de transformatie helemaal was voltooid, ging ze op haar knieën naast hem zitten en drukte een kus op zijn wang. 'Wakker worden, Eli.'

Voordat Logan het wist, lag hij weer menselijk op zijn buik, nog steeds geketend aan de boom. Langzaam hief hij zijn hoofd op en fronste verward, nog steeds afwezig door de pijn, maar ook omdat hij veel te veel mensen zag voor zijn doen. 'Lexje? Lex! Alex?' riep hij wanhopig en keek om zich heen, tot hij opeens haar als een hoopje op de grond zag liggen. Hij trok aan zijn ketens, maar hij kon niet dichtbij genoeg komen.

Nog steeds lag Joe op de, Frances had gezegd dat hij niet veel mocht bewegen en dat advies was niet moeilijk op te volgen: hij kon amper bewegen. De grond onder hem was koud, en terwijl hij naar de lucht staarde kon hij zien hoe het langzaamaan licht werd, wat betekende dat zijn vader ook ergens moest zijn en weer aan het terug veranderen was.

Alex had geen idee wat er met haar gebeurde. Ze had pijn en haar lichaam bewoog zich zonder dat ze dat bewust deed. Eerst had ze geen idee wie of wat ze was, maar uiteindelijk vielen alle stukjes weer op hun plek. Levenloos hing ze tegen de boom en huilde. Ze snikte hevig en voelde haar lichaam schudden. Ze hoorde haar vader maar vond haar stem niet om terug naar hem te roepen.

Frances had Joe weer toegestopt met de deken en legde haar hand op zijn voorhoofd. Hij zou het voor nu wel redden zonder al te veel pijn. Ze moest nu naar Alex en Logan. 'Joe, sorry, ik ben zo bij je terug.' Ze stond vlug op en liep toen eerst naar Logan toe. Haar gezicht was grauw en triest. Ze maakte hem los en kuste hem kort. Ze gaf hem zijn kleding en liep toen alvast naar Alex toe om het slappe lichaampje in haar armen te nemen. Ze zakte met Alex op de grond neer en wiegde haar heen en weer terwijl ze de wonden en blauwe plekken met enkele spreuken leit verdwijnen.

Eli voelde zichzelf langzaam terugkomen en pakte de herinneringen en gevoelens die hij had gretig aan. Het was altijd een hele opluchting jezelf terug te vinden, maar het ging nog altijd gepaard met een hoop pijn. Hij keek Ariel aan en zijn hand schoot naar haar arm. 'Waar is Joe?' vroeg hij haastig en keek om zich heen of hij zijn zoon zag.

Spoiler:

Ariel trok Eli voorzichtig omhoog en sloeg zijn arm om haar schouders heen. 'Joe is hier, we gaan nu naar hem toe,' zei ze zacht en nam hem langzaam en voorzichtig mee naar Joe, die op de grond lag, gewikkeld in een deken. Ze zette Eli naast hem neer en zakte toen door haar eigen benen van vermoeidheid. Dat heen en weer transformeren vergde een hoop energie van haar. Ze bekeek Eli en Joe zwijgend.

Spoiler:

Logan kuste haar ook zacht terug en, nadat hij was losgemaakt, begon hij zich voorzichtig aan te kleden. Elke beweging deed pijn. Hij stond op en liep stapje voor stapje naar zijn vrouw en dochter toe. Ondertussen keek hij verward naar het schouwspel naast hem, vooral naar Ariel die er erg goed voor haar leeftijd uit zag. Hij kon niet meer helder nadenken. Hij knielde bij zijn vrouw en dochter neer en sloeg zijn armen stevig om ze heen, terwijl ook de tranen over zijn wangen liepen. 'Lexje toch.'