Het noordelijke bos

Willy sloeg beschermend zijn arm om haar middel heen en beet hard op zijn tong om geen vragen te gaan stellen. Het leek wel alsof er met de seconde meer bijkwamen. 'Ga maar slapen,' zei hij uiteindelijk zachtjes en streek met zijn vingers door haar haren. Na enkele minuten sloot hij ook maar zijn ogen en viel in een droomrijke slaap. Keer op keer achtervolgde de wolf hem weer, en enkele keren was het ook Alex die achter hem aan zat...

Alex was al snel vertrokken. De nachten na de transformatie waren voor haar altijd droomloos. Ze was daar erg dankbaar voor, omdat ze niet wist wat voor dromen ze anders zou hebben. De inspannning putte haar echter altijd zo uit, dat ze steeds in een diepe slaap viel. Pas uren later zou ze wakker worden en kwamen de vervelende beelden, de nachtmerries, terug. Toen Alex haar ogen dan ook opende, zocht ze meteen naar Willy.

Kreunend en steunend werd Willy wakker en vermoeid wreef hij met zijn hand over zijn gezicht. Hij had allesbehalve goed geslapen, en zelfs Alex' aanwezigheid had hem niet kunnen kalmeren. Wat anders nogal ironisch was geweest, gezien al zijn dromen over haar gingen. En deze nacht waren ze niet vredig geweest. 'Goedemorgen,' zei hij, toen hij zag dat ze wakker was, en glimlachend legde hij zijn hoofd weer neer op het kussen. Voorzichtig gaf hij haar een kus.

Alex glimlachte een goedemorgen terug, hoewel ze het niet als een erg goede ochtend beschouwde. Ze kuste hem net zo voorzichtig terug en keek hem kort onderzoekend aan of hij niet al iets van verafschuwing in zijn ogen had. Het enige wat ze zag waren de wallen onder zijn ogen en voorzichtig streek ze zijn overeind staande haar plat. 'Heb je nog wat kunnen slapen?' vroeg ze met overslaande stem. Alex kuchte voorzichtig om de rauwheid te laten verdwijnen.

Hij stopte alle herinneringen aan zijn dromen ver weg in zijn hoofd en glimlachte zo overtuigend mogelijk. 'Nou, eigenlijk heb ik best prima kunnen slapen,' loog hij en legde zijn hand op de hare. 'En jij? Hoe gaat het verder met je?' Peilend bekeek hij haar en eindigde bij haar gezicht. Het enige wat hij opmerkte, was hoe onderzoekend ze hem terug keek. Ongemakkelijk kuchte hij en gebaarde naar de deur. 'Wil je al ontbijten? Of je ouders bellen?'

Alex kwam overeind en wreef de slaap uit haar ogen en hopelijk ook de herinneringen aan die nacht. 'Het gaat weer.' Ze schoof haar - of Ruby's - shirt omhoog en zag dat er slechts een litteken te zien was op haar buik. Ze streek er met een vinger over en keek toen Willy weer aan. 'Pap en mam zullen nog niet wakker zijn. En ik heb nog geen honger.' Zwijgend wendde ze haar blik af en klom toen van Willy's bed. Ze zou nu zijn vragen beantwoorden. Anders wilde ze het vast en zeker steeds uitstellen.

Willy keek gebiologeerd naar de genezen wond. Het was een klein litteken geworden. Ondertussen was Willy ook van het bed geklommen en deed een T-shirt over zijn pyjama broek aan. Tegelijkertijd dacht hij over enkele vragen na: waar moest hij in godsnaam beginnen? 'Alex, ik- ik heb zoveel vragen. Kan je me anders gewoon alles vanaf het begin vertellen? En alsjeblieft, houd geen dingen weg, ik ben wel wat gewend. Je weet vast wel van mijn moeder en zusje, niet waar?' Hij glimlachte scheef en ging op bed zitten.

Alex had de gordijnen open gedaan zodat de kamer in het licht baadde. Ze genoot van de warmte van de zon en ging op Willy's bureaustoel zitten. Ze trok haar voeten op de stoel en sloeg haar armen om haar benen heen. Kort keek ze hem aan en haalde toen diep adem. Ze had het nog nooit iemand uit hoeven leggen, behalve Ruby dan, ooit, maar ze moest nu een verhaal van maanden herhalen. 'Weet- weet je nog toen ik vermist was? En dat ik in de krant stond omdat ik onderkoeld was geweest nadat ik verdwaald was geraakt in het bos? Jouw moeder heeft toen geholpen met zoeken, volgens mij. Dat was de eerste keer dat ik transformeerde. Ik wist er niets van, had het niet door. God ik had nog nooit zoveel pijn meegemaakt. Ik weet niet meer hoe ik toen thuis gekomen ben. Het is nog steeds grotendeels één waas. En toen ik thuis was, wisten mijn ouders meteen wat er aan de hand was.'

Hij knikte instemmend op haar vragen: die herinneringen zaten nog helder in zijn geheugen. Ondanks dat ze op dat moment nog geen relatie hadden, hield hij haar natuurlijk wel goed in de gaten. Ze was een vriendin van zijn zusje, natuurlijk paste hij op haar, dat deed toch elke broer?! 'M-maar je bent het dus nog niet je hele leven?' vroeg hij verbaasd. Vannacht had hij nogal na liggen denken over die hele weerwolven mythe en hij was erachter gekomen dat hij er maar weinig van wist. Enkel de standaard vooroordelen. 'Is het genetisch? En zijn je ouders het ook? En Elle en Woody dan?' Hij nam voor haar plaats en pakte verontschuldigend haar hand vast. Misschien wilde ze wel helemaal geen vragen beantwoorden.

Alex nam Willy's vragen in zich op en beantwoordde ze geduldig één voor één. 'Het is inderdaad genetisch. Mijn vader is een weerwolf en mijn opa ook. Woody en Elle hebben het gen van mijn moeder overgenomen. Ik heb jarenlang niets gemerkt, dat komt wel vaker voor. Ik had net zo goed nog een heks kunnen worden en dat hoopte ik ook heel erg. Ruby heeft ook pas heel laat haar krachten ontdekt. En dat was wanneer ik voor het eerst transformeerde. Het gen is er dus altijd geweest, misschien heeft mama het altijd al gevoeld, ik weet het niet.' Ze hield zijn hand met haar eigen beiden handen vast en keek hem, zijn reactie peilend, aan.

Hij opende zijn mond, maar sloot hem ook alweer snel. Hij had hier geen passend antwoord op, dus kwam er enkel een lange a-klank uit zijn mond. 'Nou, dan hebben we dit gesprek gelukkig ook weer gehad,' zei hij met een klein glimlachje en kneep zachtjes in haar handen. Daarna stond hij op en nam haar in zijn armen. 'Durf ook maar een seconde te denken dat ik je niet accepteer door deze informatie en onze relatie is over!' grapte hij, maar met een serieuze ondertoon. Hij accepteerde zijn moeder en zusje, dus waarom zou hij Alex niet accepteren? Zij kon nou eenmaal niets aan haar genen doen. 'Zullen we gaan ontbijten?' vroeg hij rustig.

Alex keek Willy iet wat beduusd aan en sloeg haar eigen armen ook om hem heen. Ze zou dit voor geen goud kwijt willen, dus viel er een last van haar schouders nu Willy het leek te accepteren. Ze was echter verward dat hij geen andere vragen had. Alex had gedacht dat hij nog wel even door zou vragen. Het was niet simpel uit te leggen. 'Eh, Willy, ik- Je kan nog steeds niet bij me zijn rond de volle maan. En-' Het voelde alsof hij nog niet eens de helft wist, maar misschien hoefde Willy ook al die informatie niet. 'Ja, laten we eten. En als je nog vragen hebt, dan moet je ze gewoon stellen.'

Hij schudde zijn hoofd en keek haar verontschuldigend aan. 'Sorry Alex, maar ik vind dit wel genoeg vragen voor een rustige zondagochtend. En om heel eerlijk te zijn... Zoveel hoef ik er niet vanaf te weten. Niet op dit moment,' zei hij zachtjes en beschaamd. Toch was hij wel blij dat hij eerlijk bij haar kon zijn. Maar hij wilde gewoon niet dat zijn nachtmerrie's nog erger zouden worden. 'Ja- ja eten!' zei hij met een glimlach en drukte een kus op haar wang.

Alex was dieper geraakt door zijn woorden dan ze liet blijken. Het bleek maar weer eens hoe abnormaal haar situatie eigenlijk ook was. 'Dat is begrijpelijk,' besloot ze en glimlacht zwak. Ze pakte zijn hand vast en trok hem zo mee naar beneden. Ze had graag open willen zijn met Willy over haar weerwolf zijn. Maar nu bleek dat hij liever niet te veel wist, zou ze dingen voor zich blijven houden. Alex wilde hem niet afschrikken. Ze wilde zo graag bij Willy zijn.

Bij haar trieste glimlach voelde Willy een steek in zijn maag en zijn schuldgevoel werd er enkel groter door. Deed hij er eigenlijk wel goed aan om niet verder te vragen? Veel tijd om erover na te denken kreeg hij niet, want al snel volgde hij Alex naar beneden en opende hij de koelkast. 'Wat zullen we gaan eten? Wil je melk met muesli, of wil je een broodje? Ik kan ook pannenkoeken bakken?' Met een glimlach keek hij haar aan.

Alex nam plaats aan de keukentafel en zette haar ellebogen op het houten blad. 'Nou, ik durf het niet aan om jou pannenkoeken te laten bakken. Ik weet hoe jij dat doet,' giechelde ze. 'Doe maar gewoon een broodje ofzo.' Ze probeerde niet te denken aan zijn eerdere woorden en droeg haar glimlach met een zekere vastberadenheid. Ze had Willy willen vertellen over het ongeluk van een paar weken geleden toen ze ook gewond was geraakt, maar door een andere wolf. Ze wilde hem vertellen over Joe en waarom ze zo een sterke connectie met haar vriend had. Ze wilde een hoop, maar vond het egoïstisch er nog langer over door te gaan.