Het noordelijke bos

Joe zag door alle wazigheid heen zijn vader boven hem en daarna verscheen ook Ariel. Hij had het steenkoud en alles deed pijn. Nog nooit was hij zo wakker geworden, het was alsof al zijn spieren verrekt waren en zijn botten gebroken. Moeizaam probeerde hij overeind te komen, maar dit alles zonder succes. Het enige wat hij nu nog wilde was naar huis toe gaan en in zijn bed liggen, hopend dat de pijn vanzelf minder zou worden.

Frances hoorde het gesnik van Alex aan en deed wat haar krachten haar nog toelieten. Ze was blij ook Logan bij zich te voelen. Ze steunde tegen hem aan en liet haar ogen kort die van hem ontmoeten. De nacht was zo zwaar geweest dat ze bang was dat ze Logan niet meer kon helpen. Zwak legde ze haar hand op een blauwe plek en brandwond die door de ketting ontstaan was en sloot haar ogen gefrustreerd. Dit moest lukken.

Alex rilde ondanks de dekens die ze om zich heen voelde en de armen van haar ouders. De oppervlakkige pijn was minder, maar die in haar botten bleef. Ze had nog nooit zoiets gevoeld, tenminste dat dacht ze, maar uiteindelijk herkende ze het als de pijn die ze de vorige keer ook gevoeld had. 'Pap, pag, gaat het?' vroeg ze met haar iele stemmetje en keek naar haar vader die er beroerd uitzag. Ze wilde niet weten of zij er ook zo uitzag.

Eli had Joe in zijn armen genomen en keek naar het vermoeide gezicht. Hij streek wat haar uit het gezicht en keek naar Ariel. 'Wat is er gebeurd?' siste hij. Toen pas viel hem op dat er nog een groep half naakt en gebroken bij hen in de buurt zat. Hij herkende Alex van één van Joe's foto's en vlug schermde hij zijn zoon's blikveld af zodat hij haar niet in deze staat zag.

Ariël keek de twee uitdrukkingloos aan en sloeg haar armen om haar benen heen. 'Het ging mis,' zei ze voorzichtig en zacht. 'Joe viel me aan en rende weg. Ik had het nauwelijks door. Jij ging erachteraan en we kwamen bij Frances aan. Het ging mis, Eli, maar nu is alles goed.' Ze wilde het niet vertellen, niet dat Joe Frances bijna had aangevallen of dat Eli een dier met huid en haar had verslonden. 'Ik kan het niet, Eli, om op jullie beiden te passen.'

Hij keek in doodvermoeide gezicht van Frances en haalde haar hand van de zijne af. 'Spaar je krachten of help Alex, oké? Het gaat goed met me,' loog hij, overtuigend volgens hemzelf, en keek Alex aan. 'Hé Lexje, met papa gaat alles goed,' stelde hij haar gerust. 'En hoe gaat het met jou, bikkel? Heeft mama je goed kunnen helpen?' Hij wierp een snelle blik naar achteren en zag nu pas dat de jongen Joe was, haar vriend. Hij ging herzitten en blokkeerde haar gezichtsveld.

'Kunnen -' begon Joe en kwam langzaam maar zeker overeind. 'Kunnen we hier alsjeblieft weggaan?' stamelde hij bibberig en keek naar zijn vader. Hij wilde zich niet zo zwak voelen, maar al zijn kracht was simpelweg uit hem getrokken.

- ik heb geen inspiratie :')

Eli keek naar Ariel en legde zijn hand op haar schouder. 'Niet doen, Ariel. Praat jezelf niet de grond in.' Zijn stem klonk net zo uitgeput als hij er uit zag. Hij zou haar later maar moeten overtuigen dat het niet haar schuld was geweest. Hij richtte zijn blik op Joe en knikte. 'Natuurlijk. Denk je dat je kunt staan? Ik draag je anders wel.' Bezorgd hielp hij Joe rechtop te zitten en sloeg de deken nog eens goed om het lange lichaam heen.

Alex had moeite met ademhalen door de tranen. Ze voelde zich zo slecht, maar was blij te horen dat het goed ging met haar vader. Ze knikte. Het ging niet goed met haar, maar het zou weer beter gaan. Dat hoopte ze tenminste. Ze wist alleen niet of ze dit nog een keer zou kunnen doorstaan. Nu al zag ze op tegen de volgende maand. Toen ze haar moeder op zag staan klampte ze zich aan haar vader vaste en kalmeerde ze zichzelf. Het hielp echter niet toen ze een bekende stem hoorde. 'Joe?'

Frances was sceptisch wat betreft Logan, maar ze kon hem nu toch al niet meer helpen. Ze kwam met veel gekreun overeind om naar de rugzak toe te lopen en kleding voor Alex te pakken. Zo kwam ze langs het groepje rondom Joe. Ze richtte haar ogen op Ariel en vervolgens begroette ze Eli ernstig. Het speet haar dat ze zijn zoon had neer moeten halen, achteraf gezien was het nergens voor nodig geweest. Frances knielde terug neer bij Alex en Logan en trok een shirt over Alex' hoofd.

Ariel knikte lichtjes en keek Eli met grote ogen aan. 'Je kan hem niet tillen, Eli. We doen het samen wel.' Ze wist wel zeker dat Joe het niet toe zou laten dat zij hem zou tillen. 'O, wacht heel even Eli!' In een seconde was ze bij hun transformatie plaats gekomen, pakte de tas op, en was in een andere seconde weer bij Eli. Ze haalde er kleding uit en gaf ze aan Eli. 'Dan krijg je het niet koud. Ik heb ook kleding voor Joe bij mij.' Zelf liep ze ook nog in hele dunne kleding rond, maar zij zou er uiteraard niets van voelen.

Logan bleef zijn dochter vast houden en knikte. 'Joe is daar ook. Maar nu is het geen tijd om te gaan kletsen, jullie moeten beiden lekker warm douchen en dan gaan slapen. Dan kunnen jullie morgenmiddag bijkletsen.' Liefdevol drukte hij een kus op haar voorhoofd en liet haar los, toen Frances haar kleding aan deed. Hij knikte ook vriendelijk naar Eli; ze waren goede vrienden op de high school geweest. Jammer genoeg was hun contact verwaterd.

Joe hoorde de stem van Alex en dat was nog hetgeen wat hem op dit moment het meest frustreerde. 'Haal me hier weg... Haal me hier nú weg!' riep hij boos uit en keek naar Ariel. 'Blijf van me af, trut!' Hij was niet vergeten wat hij gisteravond had gezien en hij zou het ook zeker niet ongehoord laten. Nu snapte hij wel waarom zijn vader nooit thuis was, hij was bij haar en dat was hem gisterenavond pas duidelijk geworden.

Eli was Ariel maar heel even kwijt. Ze doemde zo weer uit het niets op en Eli trok dankbaar de kleren aan die ze had meegenomen. Hij keek ontzet naar Joe toen deze boos werd op Ariel. Hij was moe, maar keek zijn zoon genadeloos aan. 'Ze heeft je geholpen, Joe.' zei hij en zuchtte toen terwijl hij naar Ariel keek. Hij wist niet meer hoe hij zijn zoon moest overtuigen van haar goedheid. 'We gaan nu weg.' mompelde hij en bukte om een schouder onder Joe's arm te steken.

Alex keek naar haar vader en schudde haar hoofd. Ze wilde niet wachten. Wanhopig keek ze om haar vader heen toen ze Joe hoorde roepen. Toen ze haar kleren aan had probeerde ze overeind te komen, maar ze kwam niet erg ver. 'Joe-' Haar stem brak terwijl ze eindelijk op haar benen stond en naar hem toe strompelde. Ze zakte bij hem neer en keek naar zijn vader, een man die ze alleen van foto's kende. Daarna keek ze met tranen in haar ogen naar haar vriend.

Frances was blij dat Logan Alex vertelde dat ze nu niet naar Joe toe kon. Zij hoefde het dan tenminste niet te doen, maar ondanks de woorden van Logan, krabbelde Alex toch overeind. Frances vond de kracht niet om haar tegen te houden en ze keek Logan moedeloos aan. Moesten ze daar wel tussen komen? Eerlijk gezegd kon ze niet zeggen of Alex verbaasd was Joe hier te vinden en dat beangstigde haar nog het meest. Hadden ze het al van elkaar geweten?

'Interesseert me niet!' snauwde Joe tegen zijn vader en duwde zichzelf met het laatste beetje kracht dat hij had overeind. Tot zijn grote ergernis kroop Alex ook nog eens naar hem toe. Haar kleine lichaampje zat in elkaar gedoken naast dat van hem. Hij was blij dat hij wat kleding aan had, al was het enkel een broek, anders voelde het al helemaal ongemakkelijk. Aan de ene kant wilde hij er voor haar zijn, maar het deed pijn om te weten dat ze nooit bij hem zou kunnen horen. Toch zette hij zich over zijn eigen woede heen. 'Alex, Alex kijk me aan.' zei hij dwingend. 'Je bent oké Alex, er is niets aan de hand, alles is goed.' stelde hij haar gerust en opende zijn armen om haar daarin te nemen.

Alex keek Joe ernstig aan totdat hij zijn armen voor haar spreidde. Ze viel er zo wat in en snikte tegen zijn schouder aan. Ze was zo blij hem weer te zien en te horen dat hij eens niet boos op haar was. 'Joe, joe-' huilde ze en klampte zich aan hem vast. 'Ik kan dit niet, echt niet.' fluisterde ze. Ze doelde niet alleen op die transformatie maar ook op de ruzie tussen hen. Ze vond het vreselijk en nu deed niet alleen haar lichaam pijn, maar alles. Ze hikte na van het huilen en voelde dat zijn schouder nat was geworden. 'Sorry.' mompelde ze afwezig, maar bleef in zich in zijn armen schuil houden.

Logan verbeet de pijn en stond op, terwijl hij naar de twee jonge mensen keek. Hij vond het niet fijn om hun moment te verbreken, maar deed het toch. Zachtjes pakte hij Alex in zijn armen op en hield haar stevig vast. 'Beweeg alsjeblieft niet teveel,' mompelde hij met zijn ogen gesloten en had even een seconde nodig om de pijn te verbijten. 'Sorry Joe. Je mag haar vanmiddag weer spreken.' Zo draaide hij zich om en nam Alex mee richting Frances. 'We gaan.'

Joe zei niets terug, hij wist waar ze het over had. 'Ik weet het...' zei hij zachtjes en omhelsde haar stevig. Hij wist niet of hij nu ineens alles zou kunnen vergeten, maar het miste wat hij kon doen was dat hij er nu voor haar kon zijn, dus dat deed hij. 'Het is oké,' stelde hij haar gerust en wreef voorzichtig over haar rug heen. Hij deed het niet te hard, want hij wist hoe ze zich op dit moment zou voelen: alles deed pijn. Joe keek fronsend op toen haar vader Alex weg nam van hem. Hij wilde nog protesteren, maar wist dat dit niet het goede moment was.

Alex keek Joe aan en toen ze wilde glimlachen was het niet meer dan een grimas. Ze was zo opgelucht de verzachtende woorden uit zijn mond te horen. Ze pakte zijn hand vast, maar werd toen overeind geholpen door haar vader. Onbegrijpelijk keek ze hem aan en wierp vervolgens een blik op Joe. 'Pap, ik wil niet-' Maar Alex wist dat het geen zin had om tegen te stribbelen. Ze durfde het niet eens. Voor ze bij haar moeder waren keek ze nog eens naar Joe en wierp hem toen een echte glimlach toe. Weliswaar zat er net zo veel verdriet als geluk in, maar het was een echte lach.

Frances keek naar haar dochter en haar vriend en slikte de prop in haar keel weg. Dat deze twee jonge mensen hetzelfde lot deelden vond ze onbegrijpelijk. Ze wist niet waarom Logan tussen beiden kwam, maar ze wist beter dan hem tegen te spreken. Ze hielp Logan met Alex en liep zo langzaam verder. Ze waren allemaal uitgeput.

Eli was verrast door het gesnauw van Joe, maar de boosheid die op kwam zetten verdween al snel toen hij zijn zoon met Alex zag. Hij stapte zelf naar Ariel toe en legde een hand op haar schouder. Het liefst zou hij haar omhelzen, maar dat zou pijn doen én Joe zou het zeker als nog een teken van liefde zien of wat die jongen zich ook in zijn hoofd haalde. Toen Logan Alex weg had gehaald, trok hij zelf Joe overeind en ondersteunde hem.

Ariel keek op toen ze de hand van Eli op haar schouder voelde. Het liefst wou ze in zijn armen springen, haar verontschuldigen voor wat ze allemaal fout had gedaan, vertellen dat het haar pijn deed hoe Joe tegen haar deed. Maar ze glimlachte enkel geruststellend en hield haar handen in elkaar gevlochten voor haar borst. Ze vond het al erg genoeg dat Joe nu dacht dat zijn vader en zij een of andere liefdevolle relatie hadden. Ze liep stilletjes achter de twee mannen aan.

Logan keek niet meer naar de jongen en ook niet naar Alex. Zelfs Frances leek hij niet op te merken. Met zijn blik strak gericht op de bos rand liep hij stug verder en zei niets tegen zijn dochter en vrouw. Hij was moe, ze waren allemaal moe, en het liefst lag hij nu gewoon veilig in bed, met Alex tussen hem en Frances mee, alle drie veilig. Met elke stap deed zijn lichaam pijn, maar koppig liep hij gewoon verder.

Joe hinkte moeizaam richting de plek waar ze de auto hadden gezet. Helaas was het nog wel een eindje lopen, maar veel meer keuze dan lopen hadden ze niet. 'Het gaat wel pap,' mompelde hij en maakte zich los van zijn vader. 'Ga maar bij je vriendinnetje lopen.' Joe was boos op zijn vader en dat mocht hij weten ook. Het interesseerde hem niet dat het hem zogenaamd "hielp" dat zij er was, dit was geen helpen geweest, dit was iets compleet anders.

Eli kwam maar met moeite verder terwijl hij Joe ondersteunde, maar hij was minder tevreden toen zijn zoon zich van hem los maakte. Eli keek kort naar hem en vervolgens naar Ariel. Het was weer eens zo ver. Hij had het verpest. Hij negeerde de opmerking van Joe echter en haalde hem weer in. Vervolgens liep hij zelfs voorbij hem en liep een stuk voor hem uit. Het koste hem zijn laatste kracht, maar de frustratie stuwde hem voort tot hij bij de auto aankwam.

Alex probeerde het gedrag van haar vader te plaatsen maar ze begreep er niets van. Ze wierp een blik op haar moeder, maar de leek net zo verward door het stugge gedrag van haar man. Alex besteedde er al gauw geen aandacht meer aan omdat ze werd ingenomen door de pijn. De auto stond ineens zo ver weg. De reis er naartoe duurde ineens zo lang. Ze struikelde een paar keer bijna omdat ze haar voeten niet meer op kon tillen, maar Frances hield haar steeds staande. 'Logan, lieverd, kunnen we wat langzamer lopen? Alex houdt het niet bij.'

Ze kwamen uiteindelijk bij de auto aan en Ariel had aangezien hoe Eli koppig al zijn energie had verspild. 'Ik rijd wel,' zei ze zacht en ging achter het stuur zitten. Langzaam werden haar knokkels wit, doordat ze zo hard kneep. Die opmerking van Joe... Ze pakte de sleutels van de auto uit de tas en startte de auto, terwijl ze geduldig wachtte tot Eli en Joe waren ingestapt.

Logan stopte abrupt met lopen en keek over zijn schouder naar zijn vrouw en dochter. Ze liepen een heel stuk achter hem, beiden wit van de vermoeidheid en het verlies van energie. Hij liep naar de twee toe en tilde Alex voorzichtig opnieuw in zijn armen. Hij gebaarde naar Frances dat ze weer door moesten lopen. Hij wou geen seconde verliezen, hij wou zo snel mogelijk het bos uit zijn.

Stug liep Joe door en opende het portier van de auto. Met een zucht ging hij op de achterbank zitten en sloot van vermoeidheid zijn ogen. Zijn lichaam deed nog steeds overal pijn en hij was werkelijk uitgeput van vannacht, maar boven dat alles was hij verward. Over Alex, over zijn vader, over Ariel, over alles.

Eli stapte aan de bijrijderskant in en keek kort naar Ariel. Hij bedankte haar zo zacht dat ze het waarschijnlijk niet eens verstaan had. Ondertussen maalden de gedachten in zijn hoofd. Hij snapte niet hoe Joe hem met Ariel samen kon zien. Ariel was van Joe's leeftijd. Ze kon zijn dochter zijn! Het voelde vaker ook alsof ze een dochter van hem was dan een minares. Dat was zo'n onzin. Maar hoe ging hij dat aan Joe uitleggen?

Frances was bezorgd om haar man en ze volgde hem dan ook snel toen hij met Alex in zijn armen verder liep. Hij moest zijn energie zo niets verspillen. Het zou hem zomaar ineens te veel kunnen worden, maar hij was te koppig om tegen te kunnen houden. Bij de auto aangekomen opende ze de achterdeur voor Logan en Alex en stapte zelf achter het stuur in.

Alex wilde zeggen dat ze niet gedragen hoefde te worden, maar toen haar vader haar zo optilde, gaf ze geen kik meer. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en sloeg haar armen om zijn nek. Haar ogen sloten zich automatisch, maar schoten zo nu en dan weer open als er een pijnscheut door haar heen ging.

Ariël schudde haar hoofd, in een teken dat het niet erg was. Ze startte de auto en reed langzaam het bos uit. Ondertussen keek ze soms naar Eli en daarna weer naar Joe, om te kijken hoe het met ze ging. 'Is dat een vriendin van je, Joe?' vroeg ze vriendelijk. 'En Eli, dat waren Frances en Logan! Ik had ze al zo'n lange tijd niet meer gezien, grappig dat ze zijn getrouwd en kinderen hebben.'

Uiterst voorzichtig legde Logan zijn dochter op de bank neer en ging er zelf naast zitten. Eenmaal hij zijn hoofd neer kon leggen tegen de bank, sloot hij zijn ogen en moest hij moeite doen om niet weg te zakken van vermoeidheid en pijn. Om zichzelf af te leiden streek hij met zijn hand door Alex' haren en vocht tegen de bewusteloosheid.

'Nee,' mompelde hij nors en zakte af en toe weg van vermoeidheid. Hij had absoluut geen zin om te praten tegen die twee, tegen geen van beiden. Die Ariel mocht als het aan hem lag ook meteen weer uit hun leven verdwijnen, maar iets zei hem dat zijn vader het daar niet mee eens zou zijn. 'De volgende transformatie gebeurd dit dus niet meer. Dan ga ik alleen, zoals ik altijd deed.' meldde hij hun, maar zei verder niets.

'Ze hebben één zoon en twee dochters. Dat was hun jongste, Alex. Een vriendin van Joe.' vertelde Eli aan Ariel omdat Joe het niet leek te willen. 'Als die twee niet samen waren gebleven dan zag het er somber in voor de rest van de mensheid.' zei El met een glimlach en keek toen om naar Joe. 'Dat is belachelijk, Joe. Dit wil je niet in je eentje doen?' Hij keek zijn zoon ontzet en vol verontwaardiging aan. Hij kon zich niet eens meer herinneren hoe het was om alleen te veranderen, maar hij wist hoe vreselijk hij zich toen had gevoeld. Totdat hij Meg leerde kennen natuurlijk en later Ariel.

Alex was op de achterbank in slaap gevallen en lag tegen haar vader aan. Frances had de auto gestart en reed nu richting hun huis. Ze brak haar hoofd over allerlei mogelijke redenen waarom Logan zich zo had gedragen, maar ze wist het echt niet. Via de achteruitkijkspiegel keek ze hem aan. 'Logan, wat is er aan de hand?' vroeg ze achterdochtig.

'Ik heb het al twee jaar in mijn eentje gedaan, dus geloof me. Dat gaat me wel lukken.' verzekerde hij ze sarcastisch. 'En anders zoek ik wel beter gezelschap dan jullie twee.' Hij wilde absoluut niets te maken hebben met Ariel en zijn vader kon op dit moment ook door de grond zakken als het aan hem lag.

Ariel luisterde niet meer naar de stemmen van de twee mannen en lette enkel op de weg. Haar handen waren wit van het knijpen en haar lippen waren in een ferme streep getrokken. Ze wist niet hoe lang ze dit nog zou kunnen volhouden. Eenmaal bij hun huis keerde ze zich om naar Eli en glimlachte zwakjes. 'Tot ziens,' mompelde ze en stapte de auto uit. Meteen rende ze het bos in en liet haar tranen de vrije loop gaan.

Logan keek via de spiegel terug naar Frances en wendde al snel zijn gezicht af. 'Niets. Let nou maar gewoon op de weg.' Hij staarde naar buiten en was opgelucht toen ze bij hun huis aankwamen. Hij tilde Alex in zijn armen en nam haar mee naar binnen, om haar voorzichtig op haar bed te leggen. Het werd wazig voor zijn ogen, dus liep hij snel naar zijn eigen kamer toe en ging op bed liggen, terwijl hij in zijn kussen schreeuwde. Hij had zo ongelofelijk veel pijn.

Als Eli niet zo moe was geweest, dan was hij uitgevallen tegen Joe. Hij zuchte nu enkel geërgerd. Toen Ariel zomaar verdween frustreerde hem dat net zo erg. Hij wist hoeveel pijn haar dit zou doen. Hij gunde zijn zoon geen blik meer, maar verdween het huis in. In plaats van dat hij naar de slaapkamer ging, sloot hij zich op in de muziekkamer en liet zich daar gaan. Alleen muziek kon hem op het moment tot rust brengen en uiteindelijk viel hij ook met een gitaar onder zijn arm in slaap.

Frances wist niet hoe ze de afstandelijkheid van haar man moest interpreteren. Ze hield zich echter stil. Dit was niet het goede moment om met hem te praten. Ze sloot zijn gedempte geschreeuw buiten en kroop bij haar dochter op het bed. Ze legde de krullenbol in haar schoot en streelde door het zachte haar terwijl ze zelf ook weg dommelde.