Het noordelijke bos

NEW

Isobel liep samen met Elle over één van de vele paadjes in het bos heen en glimlachte naar haar. 'Dus vertel, zijn er nog wat interessante dingen gebeurd de afgelopen tijd?' Het was zowaar warm, dus liep Isobel met haar jas open. De zonnestralen piepte door de takken heen, waar alweer bladeren aan begonnen te groeien en ze kon niet anders dan toegeven dat ze ervan genoot.

Elle had haar handen in haar zakken gestopt en liep zo rustig naar Isobel, terwijl ze van het heerlijke weer genoot. Bij haar vraag werd ze rood en kuchte zachtjes. 'Nou, eigenlijk is er best iets interessant gebeurd,' fluisterde ze met nog rodere wangen en keek Isobel met een klein glimlachje aan. 'Thomas en ik waren vorig weekend alleen bij mij thuis. En toen... En toen...' Ze schraapte haar keel en sloeg haar ogen neer. Isobel zou het wel weten.

'Nee!' riep Isobel uit en keek haar aan. 'Isabelle Dallas-Lewis, vertel me niet dat je met Thomas naar bed bent geweest!' Het was maar goed dat ze midden in het bos liepen en niet over straat, anders had de hele buurt het meteen geweten. 'Vertel me eens hoe het was?' vroeg ze lachend en keek haar aan. 'Je hebt er toch geen spijt van hè?'

Elle kromp in elkaar bij Isobels woorden en glimlachte toen schuldbewust. 'Het is echt gebeurd,' stemde ze in en giechelde toen. Haar gedachten dwaalden af naar de avond en met een glimlach keek ze Isobel weer aan. 'Het was pijnlijk, maar wel fijn. Thomas was heel erg lief en voorzichtig.' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, ik heb geen spijt. Het was een erg leuke en fijne ervaring.'

Isobel glimlachte. 'Mooi zo,' zei ze met een lach en omhelsde daar. 'Ik zal mijn vreugdedansje wel achterwege laten.' lachte ze en liep verder. 'Volgens mij is Woody er nog lang niet aan toe.' mompelde ze en glimlachte eventjes. 'Ik weet t gewoon niet. En sinds dat gesprek durf ik het hem ook niet meer te vragen, dus nu wordt het gewoon wachten tot hij ermee komt.'

'Of het komt er misschien gewoon een keertje van! Ik was ook echt niet van plan om zomaar het bed in te duiken met Thomas, maar ik... Het gebeurde gewoon. En dat gaat ook een keer met jou en Woody gebeuren, let maar op.' Elle knipoogde en liep weer verder, terwijl ze haar handen verstopte in haar mouwen. Het was echt koud, vooral voor deze tijd van het jaar.

Misschien wilde ze het veel te graag. Het was niet perse dat ze naar bed wilde, maar ze wilde gewoon dat moment met hem delen. 'Je hebt vast gelijk,' zei ze met een glimlach en haakte haar arm in die van haar vriendin. 'Nou, van mij mag de zon wel weer komen hoor. Ik heb het veel te koud zo met al die wind.' zei ze lacherig en keek haar vriendin aan. 'En zijn er verder nog dingen gebeurd waar ik op de hoogte van gesteld moet worden?'

Elle legde haar hoofd op Isobels schouder en liep zo verder. Het was heerlijk om weer eens wat tijd door te brengen met haar vriendin. Ze schudde haar hoofd. 'Verkiezingen zijn gelukkig bijna over, op school gaat het goed en thuis gaat het gelukkig ook alweer beter. En bij jou, Isobel? Nog spannende gingen gebeurd?' Elle vond maar dat ze een saai leven was en ze was er blij mee. Het was een perfect leven.

'Mooi, ik ben blij dat het thuis weer beter gaat.' Ze vond het echt rot dat het er thuis zo aan toe ging bij Elle en Woody. Zeker nu ze het een keertje mee had gemaakt, die uitbarsting van haar vader was nou niet echt fijn om tussen te zitten. 'Nee, mijn moeder wilt nog steeds alles veranderen en ze maakt nog steeds ruzie met m'n vader, maar mijn vader houdt nog steeds van d'r en blah blah blah.' Isobel werd er echt gek van en het zou haar absoluut niet uitmaken of ze wegging of niet. Zodra ze klaar was met school zou zíj weggaan en dan had ze er tenminste geen last meer van.

Elle trok haar vriendin nog wat dichter tegen haar aan en keek haar serieus aan. 'Dat is balen, Isobel. Het wordt vast wel wat beter.' Ze zuchtte en staarde naar de bomen. Het einde van het schooljaar was in zicht en de meeste van hen zouden klaar zijn met school. 'Weet jij eigenlijk al wat je na school gaat doen, Bel? Blijf je hier of verhuis je? Wat ga je uberhaupt studeren?'

'Ik wil psychologie gaan studeren en ik heb altijd gezegd dat ik uit huis zou gaan als ik klaar zou zijn met school, maar ik weet het niet. Alles is meteen weer zo ver weg, ik wil Woody hier niet alleen achterlaten en mijn vader met mijn broertjes ook niet.' Ze zag echt in een dilemma en ze had geen idee wat ze nou precies moest doen. Gelukkig zou het nog wel even duren voordat ze zou moeten kiezen en misschien zou ze wel een jaartje wachten voordat ze zou gaan studeren. 'En jij?'

'Ik... Ik vind rechten en politiek wel leuk. Het zou heel erg leuk zijn om bijvoorbeeld advocaat te worden, of... ik weet niet, president van de Verenigde Staten?' Ze werd rood toen ze het gezegd had en wendde beschaamd haar gezicht af. Het was absurd om zulke grote dromen te hebben. 'Als ik klaar ben met school, dan verlaat ik Mystic Falls meteen. Onmiddellijk. Ik wil hier zo snel mogelijk weg.'

Isobel begon te lachen. 'President van de Verenigde Staten? Wauw, nou dan kom ik bij je wonen in het witte huis.' grapte ze en knikte. 'Ik wil ook weg uit Mystic Falls, dat sowieso. Al weet ik nog niet wanneer.' Ze wilde weg, maar ze wilde mensen ook niet achterlaten. 'Ach, ik zie wel wat er gebeurd.'

Elle keerde zich naar Isobel toe en keek haar serieus aan. 'Isobel, doe altijd wat jij wilt. Blijf hier niet, enkel omdat je ouders, vriendinnen of Woody hier blijven. Als jij psychologie wilt studeren, moet je het doen ook!' Ze glimlachte bemoedigend naar haar vriendin en liep weer verder. 'We zouden naar dezelfde universiteit kunnen gaan?'

'Gaan we samen naar New York... of Washington! Zie je het al voor je?' Zelf moest ze grijnzen om het idee. Natuurlijk was het een leuk idee en natuurlijk moest ze doen wat ze zelf wilde, maar op één of andere manier kon ze toch niet iedereen zomaar achterlaten. Hoe graag ze het misschien ook wilde.

Elle's ogen begonnen te glunderen; ze was nog nooit buiten Mystic Falls gekomen. 'Dat lijkt me geweldig!' zei ze enthousiast en haakte weer haar arm in de hare. 'Dat gaan we doen! We moeten eigenlijk eens universiteiten gaan bekijken, oh oh, en uitzoeken hoe we misschien een beurs kunnen ontvangen! Ik heb er al weleens naar gezocht!' Ze ratelde maar door en begon steeds enthousiaster te worden.

'Dan mogen we eerst wel miljonair worden.' Ze mochten dan misschien wel een beurs krijgen. Of tenminste, Elle mocht dan wel een beurs krijgen, Isobel kwam daar helemaal niet voor in aanmerking, ze moesten alsnog verdomde veel geld hebben om een appartement of kamer in New York te kunnen huren. 'Zet die droom voorlopig nog maar even uit je hoofd.'

Ze zweeg en dacht na over Isobels woorden. Elle was niet iemand die zomaar haar dromen kon negeren of vergeten; als ze iets wou, dan zou ze er ook alles aan doen om dat te bereiken. Dat betekende niet altijd dat het ook zou lukken, maar wel dat ze er alles aan had gedaan. 'Of je moet een rijke man aan de haak slaan,' giechelde ze plagerig.

Isobel begon te lachen. 'Ja, dat is inderdaad ook een optie. Maar op dit moment ben ik helaas bezet, tenzij jullie ineens de loterij winnen.' Studeren in een grote stad was leuk, maar Isobel zou overal mee genoegen nemen, zolang ze maar een beroep had waar ze plezier in had en een gezin waar ze trots op kon zijn.

'Nee, inderdaad, Woody is allesbehalve rijk,' lachte ze, 'net zoals ik. Jammer genoeg.' Het liefst studeerde ze dit jaar al af, dan mocht ze hier eindelijk weg. Enkel... Hoe zouden Thomas en zij dat gaan doen? Misschien ging hij wel naar de andere kant van het land! Of zij... 'Denk je trouwens dat je relatie met Woody nog lang gaat duren?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Ik hoop van wel, maar je weet natuurlijk nooit hoe het gaat.' Ze hoopte dat hun relatie nog jaren zou duren, maar je had het helaas niet altijd voor het zeggen. 'En hoe zie jij je toekomst met Thomas? Is hij een blijver of toch niet?' Ze was dan wel haar maagdelijkheid aan hem verloren, maar dat zei niets; kijk maar naar Isobel zelf.

'Nee inderdaad, je weet nooit hoe dingen gaan lopen,' zei ze stilletjes en schopte tegen een steentje aan. Ze had geen idee hoe het met haar en Thomas zou aflopen, dus haalde ze enkel haar schouders op. Ze hadden het hartstikke leuk en eigenlijk wilde Elle ook helemaal niet dat het over zou gaan, maar dat zou ze hem natuurlijk nooit durven vertellen. 'Hij is wel een blijver,' zei ze met rode wangen.

'Mooi,' zei Isobel met een glimlach. Het interesseerde haar vrij weinig dat ze haar maagdelijkheid was verloren aan iemand waar ze eigenlijk niet van hield, maar Elle was zo'n meisje dat ze dat niet gunde. Ze gunde haar iemand waar ze echt van hield, iemand waar ze bij wou blijven en als Thomas die jongen was, dan was Thomas die jongen.

Elle knikte verlegen en stopte haar handen in haar zakken. Paar maanden geleden had ze echt no way gedacht dat ze nu een vriendje zou hebben en zelfs met hem naar bed zou zijn geweest. Zo bleek maar weer dat het leven je kon verrassen. 'Heb je misschien zin om weer eens te komen logeren?' vroeg ze opeens enthousiast. 'Of ik bij jou? En dan weer de hele nacht series kijken en chocolade eten.'

'Ja natuurlijk!' zei ze met een glimlach en haalde haar schouders op. 'Mij maakt het niet uit bij wie, zolang we maar niet gestoord worden.' zei ze met een grijns en haakte haar arm weer in die van haar. 'We moeten Grey's Anatomy nog steeds afkijken... En Gossip Girl ook!' lachte ze. De laatste tijd waren ze daar helemaal niet meer aan toe gekomen.