Het noordelijke bos

'Oh, dan gaan we zeker weten bij jou! Anders krijgen we vast een verliefde Woody op ons kop,' lachte ze en leunde weer lachend tegen haar vriendin aan. 'Oh ja, we lopen vreselijk achter! Ik vind het eigenlijk ook helemaal niet leuk om het alleen te kijken. En jij moet me maar weer eens vertellen wat er gebeurd is, ik ben er echt compleet uit!' Ze giechelde en keek Isobel vrolijk aan.

Isobel begon te lachen. 'Zie je het al voor je?' vroeg ze met een grijns en glimlachte. 'Ik zal je binnenkort wel even op de hoogte stellen van alles. Ik loop ook achter, maar ik heb mijn vader zo ver gekregen om alles samen terug te kijken, enkel vind ie er helemaal niets aan. Wat ook niet zo raar is, ik ken namelijk niet veel mannen die Grey's leuk vinden.' giechelde ze.

[NEW]
Willy liep nukkig door het bos, terwijl hij elk stukje blad probeerde weg te schoppen in zijn frustratie. Het was oorlog geweest in zijn huis. Zijn moeder en Ruby hadden een godganse grote ruzie gehad en Willy probeerde het allemaal te sussen, maar toen begonnen ze op hem te schelden. Dus had hij in zijn wanhoop het huis midden in de nacht verlaten en liep nu dus maar ergens in het bos te dwalen. De waarschuwingen van zijn moeder over het bos waren totaal verdwenen in zijn hoofd.

Alex zat met haar handen in haar haar in de auto. Ze was alleen. Met haar ouders ging ze niet meer mee en Joe was met zijn ouders op reis. Ze wist niet hoe ze dat deden rond de volle maan, maar het enige waar ze zich zorgen over had gemaakt was haar eigen transformatie. Joe had ze natuurlijk verteld dat ze het wel alleen afkon, maar of dat ook waar was moest nog blijken. Toen ze de pijn erger voelde worden, stapte ze de auto uit en ging op weg naar haar plek met een rugzak in haar handen.

Toen Willy op een open plek aan kwam, zette hij zijn handen in zijn zij en keek op naar de lucht. Er stond een hele grote en heldere volle maan aan de hemel en meteen bekroop Willy een angstig gevoel. De woorden van zijn moeder over weerwolven kon hij zich dan wel herinneren. Maar was dat niet wat hij vanavond wou? Avontuur? Misschien wel uitdaging? Want ook al had hij het nooit toegegeven, het feit dat zijn moeder en zusje heksen waren, gaven hem een rotgevoel. Waarom was hij niet speciaal?

Het was een moeizame toch, maar Alex durfde hem nooit eerder te maken dan op het laatste moment. Tijdens het lopen schoten er velen gedachten door haar hoofd. Ze leidden haar af van de pijn of tenminste dat hield ze zich voor. Al strompelend kwam ze op de open plek aan en liet ze zich op haar knieeën zakken. Ze lette niet op haar omgeving, maar wist dat de maan over minder dan een half uur op zijn hoogtepunt moest zijn. Dat voelde ze wel. Langzaam begon ze haar schoenen los te maken.

Willy draaide zich om, toen hij dacht wolvengehuil te horen, en begon onmiddellijk verder te lopen. Angstig had hij zijn handen in zijn haren gedaan en sprak zichzelf ondertussen zelfvertrouwen toe: het was niet echt geweest, hij verbeeldde het zich gewoon. Wolven kwamen in deze contreien niet voor en weerwolven bestonden niet. Zijn moeder vertelde hem ook vaak genoeg sprookjes en realiteit en fictie kon hij op dit moment niet uit elkaar halen. Ook al voelde hij zich rustiger worden, zijn voetstappen werden sneller en zo bewoog hij zich snel door het bos.

Alex trapte haar schoenen met een verbeten gezicht uit en pakte toen haar tas er bij. Als ze met Joe was, durfde ze het aan om zonder maatregelen te transformeren, maar zo alleen deed ze het liever op dezelfde manier als haar vader. Dat voelde veiliger aan, hopelijk. Het geluid van het klingelende metaal veroorzaakte spontane kippenvel. Met trillende handen keek ze op naar de lucht en hoorde ze een kwijnend geluid haar mond verlaten. Ze kon het nog altijd niet.

Willy kromp opnieuw in elkaar, toen hij opnieuw het wolvengehuil hoorde, maar deze keer was het anders: het was alsof het een mens was die het geluid maakte. Zonder er ook maar bij na te denken, begon hij te rennen en klom hij de eerste de beste boom in. Rillend ging hij op een hoge tak zitten en keek naar beneden, wachtende tot hij iets zou zien. Maar natuurlijk kwam er niets. Na een tijdje zo gezeten te hebben, vielen zijn ogen langzaam dicht.

Alex voelde de laatste en hevigste rillign door haar lichaam trekken en schreeuwde het toen uit van de pijn. De tranen stroomden over haar wangen terwijl ze zich met het laatste beetje kracht ontdeed van haar benauwende kleren. Al snel wist ze niets meer dan de pijn, de pijn, de pijn en uiteindelijk was het zwart. Als wolf was ze haar eigen gedachten kwijt en resteerden de instincten. Al gauw schoot ze dieper het bos in.

Willy schrok wakker door een hartverscheurend, dierlijk gejank en hij zou uit de boom gevallen zijn, als hij zich niet snel had kunnen vasthouden aan een andere tak. Hard ademend ging hij weer rechtop staan en hoorde opnieuw het gehuil. Maar niet van een enkel dier, maar van meerdere gokte hij. Nadat hij diep adem had gehaald, kroop hij uit de boom en ging hij weer op pad. Ondanks dat hij doodsangsten uit sloeg, hadden die geluiden en beesten toch zijn interesse opgewekt. Hij pakte voor de zekerheid een stevige tak op en liep verder.

Alex rende door het bos en zigzagde om de bomen. Het enige doel dat ze had waren de prooien die ze op haar pad kwam. Dat ze de kettingen vergeten was, dat ze misschien haar vader en moeder ergens tegen zou kunnen komen en wat nog meer, kon ze allang niet meer bevatten. Het duurde uren voor er weer menselijke gedachten in haar hoofd terug zouden keren. De pijn keerde altijd te snel terug, maar ze had nog een laatste prooi. Met ontblote tanden sloop ze op de prooi af.

Willy liep op zijn hoede op een aanhoudend gehuil af. Constant zat hij maar te malen in zijn hoofd, of hij niet beter terug kon, of dat hij juist de uitdaging moest aannemen. Hij kon pas echt een beslissing maken, toen het geluid opeens regelrecht op hem af kwam stormen. Half vallend draaide hij zich om en begon te rennen, te rennen en nog harder te rennen met nog steeds de tak in zijn handen. Hij stopte pas, toen hij een donkere gedaante voor zich zag. In zijn snelheid zakte hij door zijn enkel en viel op de grond. Moeizaam hief hij zijn hoofd op en zag toen pas wat het was: een wolf. Paniekerig probeerde hij op te staan en weg te wezen, maar zijn enkel behoedde zich daarvan. Dus pakte hij de tak vast en keek het beest angstig aan.

De wolf zette zijn stappen en voelde de triomf toen de prooi op de grond terecht kwam. Langzaam naderde het met opgetrokken lippen en ontblote tanden. Maar op het moment dat deze toe wilde slaan, vond het zelf de grond met een tergend gejank. Het dier kronkelde op de grond en probeer overeind te komen. Het vechtte tegen wat er dan ook mocht gebeuren met haar lichaam. Zolang de pijn maar zou stoppen.

Het beest kwam dichter en dichterbij en Willy stond op het punt om of het leven uit dat beest te slaan, of te eindigen als hapje voor een wolf. Toen hij de eerste klap wou geven, gebeurde er iets ongelofelijks: het dier viel uit zichzelf op de grond en kronkelde, alsof hij pijn had. Willy nam niet de tijd om te kijken wat er aan de hand was, maar stond zo snel als hij kon op en rende weg. Achter een boom bleef hij hijgend staan, omdat hij door zijn enkel niet verder kwam. Vol angst wachtte hij af wat de wolf zou doen.

Alex. Dat was meestal de eerste gedachte die door haar hoofd heen schoot: ze heette Alex. En ze wilde altijd weer heel graag die Alex worden zodra de transformatie terug begon. Beelden schoten door haar hoofd. Sommigen waren uit haar herinneringen anderen waren vanuit een dierlijk perspectief. Uiteindelijk bleef er alleen het menselijke over en happend naar adem lag ze tussen de bladeren onder de donkere hemel met bloed dat nog aan haar huid plakte.

Willy sloot zijn ogen en wachtte op het moment dat hij hoogstwaarschijnlijk verslonden zou worden, maar het bleef stil. Het was werkelijk doodstil voor enkele seconde, tot hij opeens een mens horen, duidelijk happend naar adem. Misschien beangstigde hem dit wel meer dan de wolf. Langzaam kwam hij van achter de boom tevoorschijn en zag al snel de persoon in het gras liggen. De naakte, blanke huid was moeilijk te missen in het donkere landschap. 'Hey? Hallo?' Hij herkende de persoon niet door al het bloed en hij twijfelde of hij dichterbij moest komen.

Toen ze de adem weer gevat had, werd ze zich bewust van de steken diep in haar binnenste. Die transformatie zorgde nooit slechts voor fysieke pijn, maar ook voor mentale schade. Alex had het nooit kunnen verwoorden, maar ze wist dat Joe en haar vader het ook kenden. Bij het zien van het bloed op haar handen ontsnapte smekende woorden uit haar mond. 'Nee, oh fuck nee, alsjeblieft niet.' Haar handen trilden hevig toen ze schrok van een stem. Abrupt draaide ze zich om, maar zag door haar tranen de persoon niet. Haar stem stokte in haar keel, terwijl haar hart stoptein haar borstkas.

Willy liep langzaam stap voor stap naar de persoon toe. Toen de persoon - het bleek een meisje te zijn - opeens begon te praten, kromp hij ineen van schrik, maar dat was maar van korte duur: hij herkende de stem maar al te goed. 'Alex?' fluisterde hij ongelovig en vroeg het toen harder: 'Alex? Ben jij dat?' Op dat moment zag hij haar gezicht en wist hij dat zij het was. Geschrokken rende hij naar haar toe en knielde naast haar neer. Hulpeloos legde hij zijn handen op haar arm en schudde toen zijn jasje uit. 'Je bevriest nog, Alex! Jezus, wat doe je hier? Wat is er gebeurd? De wolf heeft je toch niet kunnen pakken?' vroeg hij geschrokken, terwijl hij zijn jas over haar lichaam legde en zo het bloed en haar naakte huid bedekte.

Alex kon slechts licht van donker onderscheiden, meer niet, maar de stem herkende ze meteen. Jammerend kroop ze naar achteren en sloeg ze haar armen beschermend om zich heen. 'Willy-' Het was maar een gefluister en angstig staarde ze hem aan. Ze was zo beduusd dat ze niets anders uitbracht behalve dat ze rillend zijn jas om haar lichaam heen klemde. Een paar keer probeerde ze iets te zeggen, maar uiteindelijk snikte ze alleen maar en vouwde ze dubbel op de grond.

'Alex? Alex, ik ben het maar... Willy! Gewoon Willy,' fluisterde hij wanhopig. Haar angstige blik ging door merg en been en omdat ze niets zei, werd hij er ook niet wijzer op wat ze hier precies deed. Hij bekeek haar nogmaals en langzaam begonnen er enkele puzzelstukjes in elkaar te vallen: de volle maan, de weerwolven, Alex vol bloed en wonden op de plek van de stuiptrekkende weerwolf die opeens verdwenen was... Zijn adem stokte en met grote ogen keek hij Alex aan. 'Je bent- je bent...' stotterde hij en legde zijn handen in zijn haren.

Alex had nu al op weg naar huis moeten zijn. Ze had haar moeder nodig met haar spreuken en haar vader met zijn geruststellende woorden. Of als Joe hier nu maar was geweest. Ze kon het al niet aan om het Willy te vertellen als ze volledig bij zinnen was, laat staan dat ze confrontatie nu aan kon. God, ze was de kettingen vergeten. Net zoals haar gedachten schoten haar ogen heen en weer. Ze moest zich focussen, anders werd ze gek. Ze klampte zich angstvallig aan Willy vast en schudde haar hoofd. 'Het spijt me, het spijt me zo!'

Hij deed zijn opengevallen mond weer dicht en bekeek Alex opnieuw. Ondanks dat hij wist wat ze dus werkelijk was, kon hij niet verder kijken dan zijn eigen vriendin: bloedend en gewond in het bos. Denken en realiseren kwam later wel, hij moest haar nu in veiligheid brengen. 'Alex, ik ga je optillen en uit het bos brengen. Dan gaan we naar mijn huis toe, oké? Mijn moeder kan je genezen.' Haar huis zou veel te ver lopen zijn, maar het ziekenhuis was ook nog een optie. Haar verontschuldigingen negeerde hij en voorzichtig wikkelde hij zijn jas om haar heen. Daarna legde hij zijn handen onder haan, op het punt om haar op te tillen.

Alex had niet de energie om hem tegen te spreken. Ze kon zich op het moment niet oriënteren, dus ze wist niet hoe ver ze van huis was geraakt. 'Mijn ouders- Kan-' Ze wreef met de bebloede handen over haar gezicht en had dat niet eens door. Waar ze gewond was en hoe ernstig had ze nog niet gezien. Ze besloot om het stap voor stap te benaderen, ze maakte zich nu te druk. Het kwam wel goed. 'Ik- Ik kan zelf lopen.' Alex trok zichzelf aan Willy omhoog en verbeet de pijn. Dit moest ze makkelijk kunnen.

Fronsend keek Willy toe hoe ze zich koppig omhoog trok en voelde een gevoel van ergernis opkomen, iets dat hij normaal maar weinig voelde. In een gemakkelijke, maar voorzichtige beweging had hij haar opgetild en hield haar stevig vast. 'Ik heb mijn mobiel niet bij me. Misschien werkt de oude telefoon bij de schapenkooi het nog wel? We- we kunnen het proberen en dan kan ik je ouders bellen.' Zelf wist hij namelijk totaal niet wat hij met haar aan moest. Het liefst wilde hij haar gewoon in zijn armen hebben, levend en gezond. Dit beeld van haar raakte hem diep in zijn hart. 'Ik- ik weet niet wat ik moet doen!'