De brug

De brug is bij iedere visser gekend in Mystic Falls, maar ook tieners komen hier graag in de lente en zomer om pootje te baden of te stoeien in het water. De natuur, maar ook het asfalt van de gewone wereld lokt hen. Best komt men hier overdag aangezien men nooit weet wat men hier kan aantreffen. Of wie.

Tara liep het pad af naar de brug met haar fototoestel in haar handen. Het was herfst, maar in haar groenige jas merkte ze daar nauwelijks iets van. Fast Car van Tracy Chapman. Zachtjes kwamen de woorden uit haar mond: 'You got a fast car, And I want a ticket to go anywhere, Maybe we make a deal, Maybe together we can get somewhere...' Een hand ging door haar haren en daarna nam ze nog enkele foto's.

Als een typische Engelsman liep Noah met een paraplu in zijn handen richting een brug die hij al een tijdje geleden had gezien. Het zag eruit als een vredig plekje en dat had hij wel even nodig. Uitvinden dat er iets als "magie" bestond was niet zomaar iets en Noah was er nogal sceptisch over, maar de dingen die hij had gevonden in zijn familiebestanden waren nogal... zorgwekkend. Vannacht had hij er niet van kunnen slapen en tijdens zijn lessen kon hij zich al helemaal niet concentreren - wie weet wat er wel niet allemaal in zijn klas rondliep.

Tara schrok op bij de man waarop haar camera stand hield. Ze ging meer tussen het riet staan en trok zo een foto van hem. Hij leek net op Marry Poppens met die paraplu, maar in een heel knappe versie. Als dat niet haar nieuwe, favoriete, leerkracht was. Ze kwam te voorschijn met een glimlach en hing het fototoestel weer rond haar hals. 'Hallo meneer.' Ze glimlachte slechts naar hem waarbij haar ogen stopte bij die van hem. Licht beet ze op haar lip. Waarom waren de jongens op school niet zoals hém?

Noah werd uit zijn gedachten gezogen door een stem die hem begroette. 'Oh - hai, Tara is het, niet waar?' vroeg hij ietwat beduusd en herstelde zichzelf snel weer. In zijn achterhoofd maalde zijn gedachten nog steeds verder, maar zijn aandacht richtte hij op haar. Het was een leerlinge uit zijn klas, aardig meisje - fel, dat zeker - maar aardig. 'Wat een prachtige dag, vind je ook niet?'

Het viel Tara op dat hij ondanks de prachtige dag toch een paraplu bij had. 'Dat is het zeker, meneer Parker. Toch hebt u een paraplu bij?' Hierbij glimlachte ze en keek hem vrolijk aan. 'Dus aan het wandelen of met specifieke redenen naar hier gekomen?' Weer draaide ze zich om. Ze wou een foto maken van een vogel die op de brug zat. Om precies te zijn was het een kraai met iets glanzend in zijn snavel.

Noah keek naar zijn paraplu en lachte. 'Macht der gewoonte denk ik, en daarbij - ik ben overal op voorbereid.' Hij had eigenlijk geen idee waarom hij een paraplu bij zich had, maar om dat nou te zeggen klonk ook weer zo dom. 'Oh, en noem me buiten school alsjeblieft gewoon Noah - als je me Meneer Parker noemt voel ik me meteen zo oud.' Het voelde vreselijk om "meneer" genoemd te worden, hij was tenslotte pas 22 en een stagair. 'Gewoon, een beetje de omgeving verkennen en wat rondkijken - geen specifieke redenen.'

'Mag ik dat wel, Noah?' Hierbij draaide ze zich terug om en keek hem met een glimlach aan. Het was vreemd om hem buiten de lessen te ontmoeten, maar Tara had net zoals al de andere meisjes een crush op hem. Ze bedoelde enkel dat als hij haar zou aanraken of kussen ze wel zou weten wat haar reactie daarop zou zijn; erg veel feedback. Als je begrijpt wat er in haar hoofd omging...'En je wist mijn naam? Dat zijn al goede pluspunten voor een leerkracht te zijn.' Ze liep weer langs hem voor een foto.

'Ik probeer de namen zo goed mogelijk te onthouden ja.' Het was nogal een klus aangezien hij veel klassen les gaf, maar tot nu toe lukte het hem redelijk om alles te onthouden. 'Veel met fotografie bezig zie ik?' Hij had helemaal niets met fotografie: hij was bagger in foto's maken en hij stond er zelf altijd vreselijk op - vond hij zelf dan tenminste. Zijn oma dacht daar heel anders over, die was dol op al die schoolfoto's en paradeerde daar dan ook altijd erg trots mee rond.

Tara keek op. Veel mensen namen haar niet serieus aangezien ze zogezegd de gemene cheerleader was, maar Noah leek een beetje interesse te tonen. 'Ja, fotografie en zang. Cheerleaden natuurlijk ook...' Hij had haar vast en zeker al in haar uniformpje zien rondlopen of in haar in een jongen zijn Wildcats (?) jasje. 'Iets anders dan Engelse literatuur en lessen voorbereiden of heb je geen leven buiten dat?' Hierbij veegde ze een lok uit haar gezicht. 'Oh, No-ah.' Ze hield haar camera klaar.

'Ik reis veel en ik lees veel - en ik slaap veel, jetlag.' zei hij met een grijns. 'Laat ik het zo zeggen, ik heb de laatste drie jaar nogal veel gestudeerd, dus ik moet opzoek gaan naar een nieuwe hobby.' Nee, naast lezen had hij had niet echt een hobby - hoe graag hij dat misschien ook wilde. 'Oh nee, geen foto's - ik sta er altijd uitzonderlijk slecht op.' lachte hij.

Tara glimlachte en haalde haar fototoestel van haar gezicht weg. 'Maar ik ben wel een Greenheart...' Er hingen enkele foto's van haar moeder op school. Ook al zei ze het zelf; ze heeft geleerd van de beste. 'Kijk hier,' Ze toonde de foto die ze daarjuist had genomen van hem. Waarna ze hem zijlings aankeek. 'Zie, toch nog niet zo slecht hé? Je bent fotogeniek als je niet te veel moeite doet.'

'Nee, het ziet er echt vreselijk uit.' lachte hij toen hij de foto zag. De dag dat hij toegaf dat hij goed op een foto stond moest nog komen en als het aan hem lag kwam die dag nog lang niet. 'Je hoeft hem niet weg te gooien hoor, alleen je zal mij nooit horen zeggen dat ik goed sta op een foto.' Het fototoestel van zijn grootouders heeft hem haast getraumatiseerd. 'Maar ik geef toe, foto's maken kan je wel.'

Tara keek weg van het toestel en hem met lichtjes opengesperde mond aan. 'Het kan me niet schelen wat je denkt, Noah Parker. Meisjes liggen te smelten op hun banken voor u en u beweert dat u niet goed op foto's staat? Belachelijk, hooguit belachlijk.' Ze grijnsde een tikkeltje speels. 'Ach... Mijn moeder is veel beter, maar ze heeft me er een beetje mee in gesleurd.'

Noah keek haar fronsend aan en begon te lachen. 'Meisjes smelten in hun banken als ik voor de klas sta? Juist.' lachte hij. Dat sloeg werkelijk helemaal nergens op. Hij was niet... knap of aantrekkelijk - hij was gewoon een random gozer uit Engeland die les gaf op Mystic Falls High en that's it. 'Maar, ik vind ze al erg goed - dus ik zal je moeders werk eens bewonderen in de gangen van de school.'

Tara keek hem licht geirriteerd aan. 'Oh! Als ik foto's onder jouw les zou maken zou je het speeksel wel zien druipen uit hun mondhoeken.' Haar toon werd een tikkeltje uitdagender. 'Zeker doen. Zolang u mijn moeder maar niet aanbid. Oké, rottig grapje. Sorry.' Vrolijk ging ze op een bankje zitten. Dit was vreemd, maar leuk. Vooral spannend om zo tegen een leerkracht te praten.

Noah lachte en schudde zijn hoofd. 'Oké, oké ik geloof je.' grinnikte hij en ging naast haar zitten. De paraplu belandde op de grond en hij keek even rond. 'Ik zal haar niet aanbidden.' zei hij met een grijns en het viel hem op dat haar toon veranderd was. Ach, het was buiten schooltijd - dus wat maakte het uit wat hij dan deed?

Tara wist dat haar moeder een relatie had gehad met een leerkracht toen ze even oud was al zij. De biologieleerkracht, Arthur. Waarschijnlijk zouden haar moeders hormonen ook bij deze op hol slagen. Noah Parker... 'Dus wat doet u dan voor wat plezier te bleven?'

'Pfoe, volgens mij ben ik maar saai - ik lees veel, en ik kijk veel films - het liefste actie en aangezien ik hier nog niet zo bekend ben trek ik er veel op uit. Uitzoeken wat goede restaurantjes en cafés zijn enzo.' Echt specifieke hobby's - zoals iets creatiefs ofzo - had hij niet. 'Ik ben maar een saaie Brit.' grapte hij.

Tara dacht even na bij zijn woorden. Een saaie Brit? Als ze ouder was en nog meer momentjes met hem gehad zou hebben dan zou ze het wel weten. 'Pas maar op voordat ik je toch aan mijn moeder koppel,' plaagde ze hem en glimlachte. 'Misschien is het tijd om er eentje te vinden?'

'Een hobby?' grinnikte hij en knikte. 'Als jij iets interessants weet, laat het maar horen.' Hij was niet creatief en al helemaal niet technisch ingesteld. Hij zou echt niet weten wat hij als hobby zou moeten hebben - maar als ze iets wist was ze vrij om te roepen wat ze wilde. 'Het wordt wel een beetje koud, misschien kunnen we ergens iets opzoeken - een café of restaurant ofzoiets, dan trakteer ik wel.'

'Dan zal je het zeker en vast horen.' Zijn voorstel zorgde ervoor dat ze licht fronste. Kon hij het wel, mocht het wel? 'Ja, lijkt me leuk. Als jij er niet door in de problemen komt...' Hierbij stond ze op en had haar camera tussen haar handen. 'Fotografie is niet moeilijk trouwens. Het draait om gevoel. De rest van die technische kant komt er later bij.'

'Waarom zou ik in de problemen komen? Ik ben toch vrij om iets te gaan drinken met wie ik wil?' Hij snapte wel waar ze zich zorgen over maakte, maar hij vond het nergens op slaan: als hij iets wilde drinken met iemand moest dat kunnen - daarbij was het niet zo dat ze meteen in één of andere heftige liefdesrelatie terecht zouden komen. 'Geloof me, ik ben er vreselijk in. Er komen altijd van die standaard amateurfoto's uit.'

Wel... Waarom zou hij niet in de problemen komen. 'Een klein dorpje roddelt nogal snel en ik weet niet... Wie weet was er wel zo'n regel dat je niet met studenten mocht omgaan?' Hierbij maakte ze een profiel foto van zijn gezicht dat afstak tegen het beetje zonlicht. 'Noah, geloof mij nu eens... Iedereen kan een mooie foto nemen. Echt waar. Dus jij ook en ik ga je er echt in sleuren. Of je het nu leuk vindt of niet.' Grijnzend keek ze hem aan. 'Oké, nee. Zo vreselijk ben ik ook weer niet. Dus meneer, neem me maar mee.'

Noah begon te lachen. 'Voor zover is daar geen regel over - of in ieder geval, niet die gaat over uit drinken gaan met een leerlinge.' verzekerde hij haar en pakte zijn paraplu weer op. 'Nou, oké - misschien dan. Misschien!' zei hij grijnzend en stond op. 'Nou kom op, als ze gaan zeuren zeg ik wel gewoon dat ik niet wist dat je een leerlinge was ofzoiets.' zei hij om haar iets gerust te stellen en keek om. 'Oké, welke kant moeten we op - ik heb echt geen idee hoe ik hier gekomen ben.'