De brug

Stephen luisterde geïnteresseerd naar haar woorden. Toen het zijn beurt was, stond hij grinnikend op en streek zijn shirt glad. 'Ik ben 17 en ik woon samen met mijn vader, stiefmoeder en stiefzuster. Ik ben gek op alle vechtsporten, maar vooral op boksen.' Over het volgende onderwerp dacht hij diep na. Wat droomde hij? Had hij überhaupt een droom? 'Ik- ik zou later graag politieagent willen worden,' zei hij zachtjes.

Kate keek naar hem op en luisterde aandachtig. 'Dat is erg boeiend.' Het was niet moeilijk om hem voor te stellen als politieagent. 'Het past wel bij je, denk ik.' Kate kende Stephen natuurlijk helemaal nog niet, maar een eerste indruk had haar wel een idee van hem gegeven. 'Is je vader ook politie agent? Of ben je door iets anders op die droom gekomen?' vroeg ze hem nieuwsgierig.

'Dat valt toch wel mee?' plaagde hij lacherig. 'Dus jij droomt ervan om ooit op het toneel te staan als danseres? Of ligt je ambitie bij een ander beroep?' Glimlachend trok hij wat blaadjes van zijn schoen af en keek daarna weer naar het water. Misschien zou hij zometeen ook wel met zijn voeten erdoorheen lopen. Onder zijn wimpers vandaan bekeek hij haar en haalde zijn schouders op. Moeizaam slikte hij. 'Nee, voor geen speciale reden,' loog hij.

'Nee, anders zou ik het toch niet zeggen?' Kate glimlachte en haalde vervolgens haar schouders op. 'Geen idee. Als ik maar kan dansen. Misschien ga ik wel op de dansschool die mijn zus op gaat zetten werken en blijf ik daaar les geven. Dat lijkt me prima.' Kate doorzag de leugen meteen, omdat het zo herkenbaar was, maar wist daarom ook dat ze niet verder moest vragen. 'Oke, volgende vraag. Wat wil je nog meer van me weten?'

'Oh, je hebt een oudere zus?' vroeg hij verbaasd. Dat moest wel, wou ze een dansschool opzetten. 'Ik heb ook een oudere broer, maar ik zie hem nooit. Hij is ook al in de twintig, heeft zijn eigen leventje opgebouwd et cetera.' Na de dood van zijn moeder had hij zijn broer niet meer gezien. 'Wat ik nog meer van je wil weten? Even denken... Oh, heb je een vriend?' Hij kon het niet laten om met speelse ogen naar haar te kijken.

Kate knikte. 'Ze is 20 en ik zie haar iedere dag.' glimlachte ze. 'Heb je wel een goede band met je broer? Anders moet je hem echt opzoeken. Het is zonde zo'n relatie te laten verwateren.' Kate pleitte altijd al voor broer en zus relaties. Ze was zelf zo gesteld op haar zus dat het moeilijk in te denken was dat je het niet goed kon vinden met hen. Lachend schudde ze haar hoofd. 'Nee, ik heb je toch verteld hoeveel waardering ik heb voor de jongens hier.'

Hij schudde een beetje droevig zijn hoofd. 'Mijn vader en broer hebben erge ruzie gehad. En ik scheel zoveel met mijn broer dat we ook nooit een hele erge goede band hebben kunnen opbouwen. Toch mis ik hem wel,' zei hij zachtjes. Daarna moest hij weer lachen en stond op, om richting het water te lopen. Hij begon Kate met de minuut een leuker meisje te vinden. Hij trok zijn schoenen uit en liep door het water. 'Ja, dat heb je laten blijken,' lachte hij.

Kate keek hem met een trieste blik aan. Ze vond het vervelend te horen dat zijn familie zo uit elkaar leek te liggen. 'En je moeder dan? Heeft je broer nog wel eens contact met haar of jij?' Toen ze zag dat hij het water inging, twijfelde ze geen moment en stond ze al gauw met blote voeten naast hem. 'En jij ging mijn standaard opkrikken toch?' grinnikte ze geamuseerd.

Hij glimlachte toen ze naast hem in het water stond. Als antwoord op haar vraag knikte hij enthousiast. 'Ik zal de jongens manieren wel in de jongens slaan!' zei hij, terwijl hij wat boks bewegingen deed. 'Grapje hoor.' Hij grinnikte, maar voelde toen hoe zijn gezicht langzaam vertrok. Moeizaam keek hij weg, maar vormde een smalle, nonchalante glimlach op zijn gezicht. 'Mijn moeder is overleden. Paar jaar geleden.' Hij besloot eerlijk tegen Kate te zijn.

Lachend waadde Kate stukje bij beetje verder het water in. Ze stond met haar rug naar Stephen toe, dus zag ze zijn uitdrukking niet veranderen. Ze verstijfde toen ze Stephens antwoord hoorde. Ze dacht er niet eens aan om hem te condoleren of uberhaupt maar met hem mee te leven. Kate dacht alleen maar aan haar eigen moeder en dat zij ook zou overlijden. Binnen een paar weken. Dan moest ze mensen ook vertellen dat haar moeder gestorven was.

Hij zuchtte toen zij een lange tijd zweeg en langzaam draaide hij zich naar haar om. 'Het is niet erg, ik heb het geaccepteerd. Ik hoop enkel dat het gewoon tussen ons blijft en... Kate, gaat het wel?' Bezorgd legde hij zijn hand op haar schouder en bekeek haar zorgvuldig. Haar gezicht was wit weggetrokken en ze zag er nogal verstijfd uit. Hij wist niet wat hij moest zeggen, dus klopte hij maar onhandig op haar schouder.

Kate was zich niet erg bewust van haar zwijgen. Ze staarde naar het water en overdacht al haar éigen problemen. Pas toen ze zijn hand voelde, keek ze hem met waterige ogen aan. 'Sorry, sorry-' Ze probeerde de tranen in te slikken maar voelde ze al gauw over haar wangen lopen. 'Mijn moeder- Ik weet niet of je het niet al gehoord hebt. Iedereen in het dorp weet het, maar jij niet natuurlijk, je bent nieuw.' Misschien was het toch wel zoveel makkelijker dat je iemand niet meer uit hoefde te leggen dat je moeder doodziek was. Ze sloeg haar armen om haar middel. 'Mijn moeder gaat dood.'

Stephen keek haar met grote ogen aan en langzaam schudde hij zijn hoofd. 'Dat had ik nog niet gehoord,' zei hij zachtjes en keek haar vol verdriet aan. Hij wist precies hoe ze zich op dit moment voelde. 'Kom eens hier,' murmelde hij en sloeg zijn armen om haar heen, zodat ze tegen zijn borst kon huilen. Het kwam als een bom bij hem in; het was alsof hij alles opnieuw beleefde door Kate, ook al kon ze er niets aan doen.

Kate had in geen tijden gehuild en schaamde zich werkelijk kapot. Zulke dingen hield ze voor zich zelf, dat deelde ze niet zomaar. 'Ik weet het al zo lang. Ze is ziek. Maar nu is het definitief.' Haar stem was zwak tegen Stephens borst en ze voelde niet alleen het nat van zijn zweet maar ook dat van haar tranen. 'Wist jij- Wist je dat je moeder zou doodgaan?' vroeg ze hem. Ze zou het begrijpen als hij er niet over wilde praten, maar het was voor het eerst dat ze iemand ontmoet had die haar misschien wel kon begrijpen. Of die haar kon vertellen at het wel goed kwam.

Stephen knikte instemmend op haar vraag en slikte moeizaam. Hij wou er niet over praten, maar toch deed hij het, omdat het Kate was. Ze zou hem begrijpen. 'Ze werd ziek en het was toen ook meteen gedaan. Ze had nog maar paar weken te leven. We hebben zoveel mogelijk leuke dingen gedaan, maar toen... toen was het ook over.' Hij keek haar aan en legde zijn hand op haar wang. 'Ik vind het vreselijk voor je Kate. En het zal zwaar worden.'

Kate had haar ogen gesloten terwijl ze naar hem luisterde. Ze had nooit begrepen waarom zoiets kon gebeuren. Daarom geloofde ze dus ook niet in die mythen en dat gevaar. 'Mam is al zo lang ziek. Ik kan me bijna niet meer herinneren hoe het was om geen zieke moeder te hebben, maar-' Ze haalde diep adem en keek Stephen aan. 'Sorry, het spijt mij van jouw moeder. Ik- Verdomme.' Boos op zichzelf wreef ze de tranen die maar bleven komen weg.

Ondanks de tragiek moest hij toch om haar lachen. Hij trok haar weer naar hem toe en legde zijn wang op haar haren. 'Dat maakt niets uit, Kate. Ik ben blij dat je mij hebt om alles eruit te gooien, iemand die begrijpt wat je voelt. Mijn stiefzus bijvoorbeeld... Ze snapt het gewoon niet. De pijn.' Het was misschien al een tijd geleden, elke dag deed het nog pijn. Hij zou nooit meer compleet zijn zonder moeder.

Kate keek verrast naar Stephen op toen hij moest lachen. Zwakjes glimlachte ze naar hem en verstopte ze haar gezicht weer in zijn shirt toen hij haar terug omhelsde. Kate praatte niet zo vaak met Maia over hoe ze zich nou werkelijk voelde over dit alles. Ze wilde sterk blijven in het bijzijn van haar zus, zodat ze niet dacht dat het haar schuld was dat haar jongere zusje de dood van hun moeder niet aan kon. 'Ik denk dat het niet te begrijpen is. Ik begrijp het zelfs soms ook niet helemaal. Het is zo onnatuurlijk.'

Hij zuchtte en haalde als antwoord maar zijn schouders op. Hoe kon hij haar het verdriet, de pijn, de onmacht uitleggen die zou komen als haar moeder echt was overleden? Dit was nog niets vergeleken bij dat verlies. Toch besloot hij om zijn mond te houden en haar langzaam los te laten. Met zijn shirt veegde hij haar ogen droog en glimlachte een beetje verlegen naar haar. 'Het is juist natuurlijk en dat maakt het moeilijk. Want we kunnen de dood niet stoppen.'

Kate liet zijn shirt los en stopte haar handen in de zakken van haar short. Wat ongemakkelijk veegde ze de laatste restjes tranen weg. Ze glimlachte terug naar hem en zakte door haar knieën om haar gezicht te wassen met het rivierwater. Zo zou ze hopelijk niet met rode gezwollen ogen thuis komen. 'Ik weet het.' zei ze zacht toen ze weer overeind kwam. 'Maar het is altijd zo vanzelfsprekend dat we ouders hebben.' Ze veegde haar gezicht af met de mouw van haar vest. 'Als ik het mag vragen: hoe lang is het geleden dat je moeder overleed?'

Toen kate hem had losgelaten, ging hij in het zand zitten en keek hij toe hoe ze zich weer fatsoeneerde. 'Hoe lang? Oh, alweer een tijdje,' loog hij. Niemand hoefde te weten dat de nummers die hij elke dag in zijn schrift schreef de dagen waren sinds zijn moeder was overleden. Hij was nog niet eens over de 365 dagen. 
Hij legde zijn enkels in het water en staarde over het water. Elke dag hoopte hij opnieuw dat zijn moeder gewoon zou aanbellen, alsof ze terug kwam van een zakenreis of vakantie.

Kate ging bij Stephen zitten en bestudeerde kort zijn gezicht. 'Dat is niet waar.' constateerde ze zonder hem te beschuldigen van een leugen. Ze kon het begrijpen als hij er liever niet aan terug dacht. Haar probleem had waarschijnlijk het zijne al erg genoeg opgerakeld. Met een vinger tekende ze lijnen in het zand onder haar. 'Misschien moet ik wel helemaal niet zo klagen. Ik weet al jaren dat mijn moeder een keer dood gaat. Ik heb nooit echt op haar kunnen rekenen. Zij moest steeds op Maia en mij rekenen. Misschien is het straks ook wel een opluchting als al dat leed voorbij is.' Het was helemaal niets voor Kate om zo haar gedachtes uit te spreken. Maar het voelde voor eens wel goed.

Geërgerd rechtte hij zijn schouders en keek haar aan. 'En wat dan nog?' mopperde hij en keek de andere kant op. Eerst wou hij niet meer reageren, maar al snel was hij weer omgedraaid en keek Kate serieus aan. Hij kon niet lang boos op haar blijven, bleek. 'Ik weet niet of het een reden is om niet te klagen. Het is ook een opluchting, ik was ook blij toen mijn moeder niet meer hoefde te lijden. Maar...' Hij zuchtte. 'Het blijft vreselijk.'

Kate was wat geschrokken dat hij zo nors reageerde, maar ze begreep maar al te goed dat ze dat zelf ook gedaan zou hebben. Kate zuchtte met hem mee en ging op haar rug liggen zodat ze naar de onderkant van de brug kon kijken. Het was nog zo'n mooie ijzeren constructie van vele jaren geleden. Gelukkig niet zo'n massief blok beton zoals je tegenwoordig zo vaak zag. 'Stephen?' Ze wachtte niet op antwoord maar ging meteen door: 'Zou je het leuk vinden om een keer iets te gaan doen samen? Gewoon zonder over al die problemen na te denken?'

Stephen ging ook op zijn rug liggen en bekeek nauwkeurig de constructie van de brug. Bij haar vraag draaide hij zijn hoofd naar haar toe en na een tijdje glimlachte hij. 'Natuurlijk, Kate,' zei hij en legde zijn hand weer op de hare. 'Dat lijkt me echt heel erg leuk. Dan kan je me meteen alle plekken laten zien die je me toen had aangeraden, weet je nog?' Zorgeloos lachte hij en keek weer naar de onderkant van de brug. Een gelukkig gevoel verspreidde zich in zijn borst.