De brug

Tara lachte. 'Zo, zo, de leerling leert de leerkracht weer eens iets bij. Deze kant.' Ze haakte haar arm door de zijne en trok hem lichtjes de andere kant op. 'Dat idee staat me trouwns wel aan, het klinkt al niet verkeerd.' Het was plagend bedoeld. Tara wist dat ze nooit deze man kon krijgen, maar hem leuk vinden kon iedereen.

-ergens daar verder (in een café)?

N E W

Zahra stond op de brug en was druk bezig met het bloed rond haar lippen weg te strijken met haar duim om die zorgvuldig in haar mond te steken. Er was een stroper geweest in de bossen... Die man had even pech dat ook iemand op hem had gejaagd. Ze had hem zo "gehersenspoelt" dat hij zichzelf zou aangeven bij de politie. Daar had Mystic Falls ook weer geen last van. Lust naar bloed was soms haar enige drijfveer. Ook nu. De schemering werd meer avond.

Tristan had de geur van bloed op kilometers afstand geroken en liep nu in het bos om de herkomst ervan te vinden. Hij kwam bij de rivier aan en zag een gestalde op de brug staan. Het leek op iemand die zich aan het verfrissen was na de jacht; een vrouw en aantrekkelijk ook nog. Hij liep wat dichter naar haar toe en zag dat ze het bloed ook at. Een vampier, dat kon niet anders.

Doden of verwonden deed haar op een rare, zieke, manier altijd echt plezier. Werkelijk genot. Een andere vampier had er ooit eens een grapje over gemaakt; dat ze meer mannen moest vastgrijpen en dat ergens anders.
Zahra draaide zich om bij de aanwezigheid van een ander. Het was donker en ze geloofde sterk dat deze man een vampier was. Het bloed kon dus geen kwaad. 'Hallo vreemdeling,' De hallo kwam er vleiend uit bij het zien van zijn gezicht in de maneschijn. Ze was hier slechts kort en nu al mocht ze zo iets knap aanschouwen. Dit begon goed.

Hij liep de brug op tot hij bij haar stond en hield even zijn hoofd schuin bij het aanzicht van haar. Stroompjes bloed liepen nog uit haar mondhoeken en haar ogen ontmoetten even de zijne. 'Hé,' glimlachte hij enkel en leunde over de reling van de brug. Even bekeek hij of hij een lijk kon vinden, maar tevergeefs; ze had niks voor hem overgelaten. Hij draaide weer naar haar om en bekeek haar eens goed.

Zahara haalde lichtjes haar wenkbrauwen op. 'Wil je soms ook een beetje?' Haar stem klonk zoet, maar was niets goeds van plan. Hierbij streek ze een vinger en keek hem speels aan waarna deze in haar mond verdween. Niet dat ze serieus was. Zij had de buit binnen gehaald dus zij ging er ook mee lopen. Op haar stiletto's liep ze moeiteloos verder naar een bankje dat iets onder de brug stond.

Hij staarde haar enkel aan en probeerde haar karakter te peilen, haar leeftijd, haar naam. Hij had niet het idee dat ze zo oud was en dus een bedreiging kon vormen. Hij keek haar na en volgde haar toen naar de brug toe, terwijl hij haar achterkant bekeek, terwijl ze licht met haar heupen wiegden. Dat was dus echt niet verkeerd. 'Wat is je naam? Je leeftijd?' vroeg hij serieus. Eerst maar de zakelijke dingen, en dan de pret.

Zarha lachte even geamusseerd bij die vragen. 'Rustig aan, cowboy...' Ze ging zitten en deed nu al het bloed van haar mondhoeken weg door een tissue. 'Zahra van 1840, maar 22 in het algemeen. Je kan volgens mij zelf wel uittellen. Is het niet...? Wat is jouw naam?'

Tristan hield niet van spelletjes. Hij plaatste zijn handen naast haar hoofd en kwam zo dichter naar haar toe. 'Ik hou niet zo van rustig doen,' siste hij. Hij luisterde naar haar woorden en blies gefrustreerd zijn adem uit. Dit was niet zijn maakster, ze was veel te jong. Hij duwde zich van haar weg en streek met zijn hand door zijn haar. 'Tristan. 24 jaar. 1611. Sorry van net. Ik zoek iemand, dus ik moest weten of jij die persoon was.'

Zahra grijnsde tevreden. 'Ik vond het anders wel lichtjes opwindend?' plaagde ze hem. 'Oké, laten we het houden op spannend. Ik ben niet wie je zoekt of wat je zoekt?' Ze speelde met een pluk haar en wond deze rond haar vinger.
De nieuweling was knap, maar zijn temperament stond haar niet aan.

Hij ging naast haar zitten en plaatste zijn handen achter zijn hoofd, om zo naar achteren te leunen. 'Gaat je niets aan,' zei hij kalm en keek haar toen aan. Of eerder, bekeek haar om te zien dat ze het standaard knappe uiterlijk van een vampier had. Enkel hun karakter zorgde er dan nog voor dat hij interesse in ze had, ze leken toch allemaal qua uiterlijk op elkaar.

'Meh, we zitten met eentje die geen humor heeft hoor. Meneertje zuurpruim.' Ze grijnsde even naar hem waarna ze haar haren goed legde. Ze kon er niet tegen als vampieren zo series waren... Ze overleefde alles en hadden alles al overleefd. Niks om je dus zorgen over te maken. 'Als je dus zo verder wilt doen; start met lopen voordat ik het doe.'

Hij glimlachte geamuseerd terug om haar uitbarsting en haalde met zijn vinger het laatste restje bloed van haar lippen af. Zelf stopte hij het in zijn mond en sloot even zijn ogen; hij moest snel weer gaan jagen. Met een frons en nog steeds die geamuseerde glimlach keek hij haar aan. In een snelle beweging had hij een pluk haar van haar goed gelegd en beet op zijn lip. Toch bleef hij gevoelig voor schoonheid en stond hij alweer paar dagen droog.

Zahra keek de jongeman geinteresseerd aan. Zijn pupillen werden groot bij het bloed, wat normaal was, maar toch leek hij daarjuist ook voor bloed te zoeken. 'Ik deel wel.' Ze bood haar pols aan. Vele vampiers vonden bloed delen erg intiem, dat was het ook, maar zij vond het eigenlijk zeer prettig. 'Of bent u ook soms nog kieskeurig?'

Hij beet op zijn lip en staarde naar haar pols. 'Nee, misschien later, maar toch bedankt,' zei hij beleefd, omdat bloed delen niet niets was. Al leek zij te denken dat het een spelletje was. Hij n nooit een pols van iemand aan, maar bood enkel zelf de zijne aan. Hij wilde niet zwak lijken door zelf van iemands pols te drinken, alsof hij zelf niet kon jagen. Hij keek haar weer aan en glimlachte. Ze was mooi.

Zahra liet de arm weer angs haar lichaam vallen en voelde zich lichtjes ondrgewardeerd door deze man. Alsof wat ze aanbood niet kon, alsof hij vies was van haar. Wat ze ergens kon snappen omdat ze elkaar nog maar net ontmoet hadden, maar tijd maakte niets meer uit eenmaal je een vampier was. 'Dan niet.' Ze viste een aansteker en een siagret uit het leren jasje dat ze aan had en stak er eentje op. Aanbieden deed ze niet meer. 'Wat is er, Tristian? Je ogen de kost aan het geven?' Ze glimlachte speels. 'El als je je ergert aan het feit dat ik zo impulsief ben en misschien raar in jouw ogen dan moet ik je waarschuwen; Het wordt erger met hoelanger je hier blijft zitten.' Nu was haar grijns breder, speelser, maar mystrieus.

'Dat doe ik inderdaad,' mompelde hij en bleef even met zijn ogen bij haar vrouwelijke rondingen hangen. Hij schaamde zich er niet voor om mooie vrouwen eens goed te bekijken. Hij keek op en fronste lichtelijk met een glimlach. 'Ik hou wel van impulsieve mensen,' murmelde hij en beantwoordde haar speelde lach met een van zijn eigen. Hij haalde de sigaret uit haar mond en nam er zelf een trekje van.

Zahra protesteerde nauwelijks toen de sigaret uit haar mond werd gehaald. 'Wel, wel, eerst naar mijn borsten staren en dan sigaretten pikken? Dat noem ik anders ook wel impulsief. Eerst zo afstandelijk...' Hierbij keek ze hem aan. 'En ik hou wel van mannen die knap zijn.' Meer kon ze niet echt zeggen over hem. Wou ze ook niet, want innerlijk was weer emotionele waarden. Iets wat ze zich niet kon permitteren. 'Je ziet er niet gelukkig uit, Tristan.'

Hij rookte de sigaret op en staarde naar het water. 'Ik ben nooit in mijn leven gelukkiger geweest,' zei hij enkel, de leugen ervan proevend. Toen de sigaret op was, pakte hij een eigen, stopte hem tussen haar lippen en stak hem aan. Zo bleef hij dichtbij naar haar gezicht kijken. 'Je moet vampiers nooit vertrouwen,' mompelde hij. 'Afstandelijkheid laat je langer leven, Zahra.'

Zahra opende haar lippen lichtjes voor de sigaret, maar was geamuseerd door zijn woorden. Afstandelijkheid zou langer doen leven. Haar ene hand kwam op de plaats van zijn hart. Als het moest dan zou ze haar nagels harder doen prikken, door zijn huid doen boren. Hij was waarschijnlijk de hartenrover geweest, maar zij kon daar altijd een eind aan maken. 'Ik heb ander advies dan dat. Het is niet verkeerd om open te zijn, maar het is verkeerd om om iets te geven. Om een persoon of een fantasie. Dat kan je vermoorden.' Hierbij streelde ze eerder zijn borstkas dan verder hem treiteren met haar nagels.
Ze nam een trekje en blies wat rook in zijn gezicht waarna ze hem lichtjes wegduwde in plaats van hem zo dicht te houden. Iets zei haar dat ze niet zoveel plezier met hem kon beleven. 'Je bent slecht in liegen trouwens. Ook al ben je kijk-mij-ben-zo-een-oude-vampier-dus-ik-weet-alles-beter. Ik hou van mijn gelijk te krijgen. Misschien een tip naar de toekomst toe, Tristian.'

new.

Toen de auto eenmaal geparkeerd stond, stapte Isobel uit. Ze pakte haar muts uit haar tas, want het was weer gaan sneeuwen en ze kon er absoluut niet tegen als er sneeuw in haar haren bleef hangen. Het sneeuwde zeker niet zachtjes, maar Isobel moest toegeven dat het wel romantisch was.

Woody zette de auto stil en stapte uit. Hij trok zijn jas nog net wat hoger dicht en liep om de auto heen om een arm om Isobel heen te slaan. 'Links, rechts, achteruit, rechtdoor? Zegt u het maar.' Hij keek haar glimlachend aan en tuurde toen naar de lucht waar de sneeuw met vlokken uit naar beneden dwarrelde. Het zag er echt wel prachtig uit.

'Laten we maar voor rechtdoor kiezen.' zei ze lachend en liep recht vooruit. 'Heb je eigenlijk meegekregen dat Elle en ik ruzie hebben? Of nou ja, een felle onenigheid.' Ze wilde het eigenlijk geen ruzie noemen, ruzie klonk meteen weer zo heftig. 'En ik heb tegen haar gezegd dat ik tijd nodig heb en nou ja -' Ze onderbrak zichzelf en keek hem aan. Ze had geen idee wat hij er wel en niet van wist.

'Wat?' Woody keek haar ongelovig aan en streek over haar arm. 'Hoe komt het?' vroeg hij verbaasd en keek haar vragend aan. Hij ahd de spanning gemerkt, maar dacht dat dat over hem ging en ondertussen weer voorbij zou zijn. Het was hem wel opgevallen dat Elle en Isobel elkaar niet zo vaak meer noemden, maar dat ze echt ruzie hadden gehad wist hij iet. 'Wacht, dus jullie spreken nu niet af met elkaar? Maar je ziet mij wel?' Waarom voelde hij zich nu een verrader tegenover Elle?

'Ik zou willen dat ik dat kon zeggen...' Ze kon het op geen manier aan hem duidelijk maken waar de ruzie over ging. Waarschijnlijk was hij allang bekend in die wereld, maar daar wilde ze eigenlijk niet aan denken. 'Eerst niet, maar we hebben gepraat en - nou ja - we praten in ieder geval weer met elkaar en ik heb gezegd dat ik gewoon even ruimte nodig heb. Meer niet.'