De brug

Onderzoekend keek Woody haar aan en overdacht zijn volgende woorden. 'Als je het wil: je kunt me alles vertellen.' zei hij zacht en drukte toen een kus op haar kruin. Hij kon zich goed voorstellen hoe rottig ze zich moest voelen over een ruzie tussen haar en Elle. Die meiden waren onafscheidelijk, dacht Woody altijd.

Isobel keek hem met een klein glimlachje aan. 'Niet alles Woody...' Ook al wou ze het er misschien allemaal uitgooien, ze durfde het niet. Bang voor zijn reactie, bang voor zijn vooroordelen - over wat hij van haar zou vinden. Hij zou haar nooit meer hetzelfde aan kunnen kijken, hij zou nooit met dezelfde blik in zijn ogen kunnen kijken zoals hij nu deed en dat wilde Isobel niet kwijt raken. Dus dan móest ze maar met een geheim leven, met een geheim voor hem.

Woody keek bedenkelijk naar haar mooie gezichtje en gunde haar toen een begrijpelijk glimlachje. 'Nee, inderdaad, al die meiden dingen, dat hoef ik helemaal niet te weten.' zijn glimlach veranderde langzaam in een grijns. Hij wilde haar niet dwingen iets te vertellen als ze dat niet wou. Daarom maakte hij er maar een grapje van. Hij had zelf ook zijn geheim en dat kon hij haar ook niet vertellen.

'Dankjewel..' Ze was blij dat hij het begreep, ook al zat hij er met zijn woorden naast. Het was absoluut geen meiden ding, maar dat zei ze maar niet. Ze was allang blij dat hij niet bleef doorvragen zoals Elle had gedaan. 'Maar laten we het over iets leukers hebben, want - wist je bijvoorbeeld al dat wij om precies te zijn al bijna twee maanden iets hebben?' vroeg ze lachend. '28 november..'

Woody probeerde te vergeten dat ze geheimen voor elkaar hadden. Hij stuitte er op alsof het een probleem was, omdat hij wist hoe belangrijk het was dat je elkaar kon vertrouwen, maar zo lang kenden ze elkaar nog niet eens. Er kwam vast ooit een beter moment om het elkaar te vertellen. Bij haar opmerking lachte Woody, maar stopte daarna meteen. 'Echt waar?' Hij had er helemaal nog niet over ne gedacht. Woody was uberhaupt vergeten op welke dag ze echt iets hadden gehad, maar goed, nu zou hij dat wel onthouden. '28 november.' herhaalde hij met een verlegen glimlach.

Isobel glimlachte. 'De tijd gaat best wel snel, vind je ook niet?' Het voelde niet alsof het twee maanden waren, het voelde eigenlijk veel korter. Het was inmiddels harder gaan sneeuwen en ze pakte wat sneeuw van de grond af. 'Ik weet dat we er allebei een hekel aan hebben, maar ik kan het toch niet laten.' Ze gooide de sneeuwbal die ze had gemaakt in zijn gezicht en lachte, om vervolgens een stukje weg te rennen. Dit was nog best leuk - tot dat ze zelf geraakt zou worden natuurlijk.

'Ja, inderdaad, verrassend snel.' Woody had echt nooit gedacht dat hij zo lang een relatie zou kunnen hebben met een meisje. Dat hij er sowieso één had verbaasde hem al. Toen Isobel zei dat ze het toch niet kon laten, keek Woody verward op en zag toen de sneeuwbal naderen. 'Ah, Izzy! Die krijg je terug hoor!' Hij lachte toen hij voorover bukte om zijn eigen sneeuwbal te maken en vervolgens achter haar aan te rennen. 'Dane! Ik krijg je wel!'

Isobel gaf een klein gilletje toen hij achter haar aan kwam rennen en pakte snel wat sneeuw van de grond. Natuurlijk nu ze hem rennend moest gooien, gooide ze hartstikke mis, maar het liet haar wel lachen. Hij was veel sneller dan dat zij was, dus het enige wat ze nog kon doen was zijn sneeuwballen ontwijken - iets wat ook lastig was omdat hij in het football team zat en dus nogal goed kon mikken. 'Heb genade oh machtige Woody.' zei ze lachend en pakte nog wat sneeuw van de grond af.

Woody mikte goed en raakte haar op haar benen. Hij zou haar nooit zomaar in het gezicht raken of op een andere pijnlijke plek. Met een lach verzamelde hij nog meer sneeuw en produceerde een heel arsenaal aan sneeuwballen om Isobel te bekogelen. 'Je kunt je overgeven, dan ben ik misschien nog genadig.' Woody keek haar grijnzend aan en wachtte haar antwoord af.

'Oké, oké. Ik geef me over.' lachte Isobel, die het sneeuw van haar broek afklopte. Zs had natuurlijk weer eens geen handschoenen aan, dus haar handen waren ijskoud en vuurrood. 'Ik geef me over machtige Woody.' grijnsde ze en gaf hem een klein kusje op zijn lippen. Sneeuw was niet altijd iets slechts, soms was het best leuk.

Woody glimlachte naar Isobel en pakte haar verkleumde handen vast. Hij wreef ze warm en haalde daarna een paar handschoenen uit zijn jaszak. 'Hier, trek die aan voor je handen er af vallen.' Hij glimlachte nog maals en kuste haar zacht voordat hij de handschoenen over haar handen trok. 'Sneeuw is ook niets voor jou, hè?' zei hij met een grijns.

'Nope, sneeuw is niets voor mij.' zei ze lachend en keek naar de veel te grote handschoenen die ze aan had. 'Mijn handen zijn echt ontzettend klein vergeleken met die van jou.' grijnsde ze en sloeg haar armen om zijn middel heen. Ze keek hem aan, zonder wat te zeggen en glimlachte. 'Ik mag blij zijn met zo'n knapperd als jij.' zei ze giechelend en kuste hem.

'Alles van jou is klein in vergelijking met mij.' Woody torende al gauw boven iedereen uit, alhoewel hij niet abnormaalm lang was. Hij had alleen een bepaalde bouw die het deed lijken alsof hij een stuk langer was. Bij haar opmerking bloosde Woody en mompelde hij wat onverstaanbaars toen Isobel haar lippen op die van hem drukte. Woody legde zijn hand onder haar kin en kuste haar zo teder terug.

Het was koud buiten, maar van binnen in voelde Isobel een warmte opwellen. Zijn lippen waren heerlijk zacht en ze voelde zijn vingers op haar kin. 'Heb je vanavond iets te doen?' vroeg ze zachtjes tegen zijn lippen aan en krulde die van haar op in een glimlach.

'Isobel-' Hij negeerde haar vraag en keek haar aan met een onzekere blik. Die twijfel was echter al snel weg toen hij haar glimlach zag. 'Izzy, ik houd van je.' zei hij zacht, maar zeker van zijn zaak. Woody wist niet of 2 maanden te snel was om echte liefde te voelen, maar op dat moment in de koude sneeuw met haar warmte dacht hij daar helemaal niet over na. Het was hem alleen maar heel duidelijk dat het hem kapot zou maken als het op niets zou uitlopen tussen hen.

Isobel's glimlach verdween voor minder dan een seconde omdat ze moest verwerken wat hij had gezegd, maar daarna werd haar glimlach alleen maar groter en stralender. 'Ik hou ook van jou.' Isobel was iemand die die woorden serieus nam, iemand die het ook meende als ze het zei. Tegenwoordig zei iedereen "ik hou van je" tegen elkaar, maar Isobel hield écht van hem. 'Dus, heb je wat te doen vanavond?' vroeg ze lachend en ging op haar tenen staan om een kusje op zijn neus te geven.

Woody's serieuze gezicht veranderde spontaan in een gelukkig lach. In dit opzicht leek hij waarschijnlijk ongelooflijk veel op zijn vader. Woody was romantisch, ook al ontkende hij dat graag, en hij nam het houden van heel serieus. 'Volgens mij heb ik een afspraak staan met ene Isobel.' Hij wreef met zijn hand over haar wang en nam haar toen alvast mee terug naar de auto, voordat ze beiden koud zouden vatten.

'Oh, goh wie is dat?' vroeg ze lachend en stapte de auto in. Hij was nog warm van daarnet, dus Isobel deel haar handschoenen uit en legde deze op de achterbank neer. 'Ah, dit is een stuk beter dan die kou buiten, vind je ook niet?' Ze zette de kachel op zijn hoogste aan en haalde wat sneeuw uit haar haren.

'Het liefste en mooiste meisje dat ik ken. En ik ga vast geen lievere of mooiere tegenkomen.' Woody was ondertussen ook ingestapt en startte de auto. Hij verbaasde zichzelf nog wel eens over zijn openheid tegenover Isobel. Er waren maar weinig mensen met wie hij zijn gevoelens en gedachten deelde, maar met Isobel leek hij bijna alles te kunnen delen. 'Inderdaad. Waar wil je trouwens heen?'

'Volgens mij is er bij mij niemand thuis, en dan kunnen we warme choco maken met héél veel slagroom?' lachte ze en hield haar handen in de baan van de hete lucht die de auto in werd geblazen zodat ze een beetje konden opwarmen. 'Of had jij iets anders in gedachten?' Het maakte haar niets uit wat ze gingen doen, als ze maar samen waren.

'Ik doe het voor de heel veel slagroom.' lachte Woody met haar mee en reed zo de weg op. Hij moest wat zachter rijden in verband met de sneeuw, maar Woody kon goed rijden en had de auto prima onder controle, zelfs met gladheid. 'Ik vind het een prima idee.' Hij wilde haar niet meenemen naar zijn huis nu hij wist dat Elle en Isobel elkaar niet echt zagen op het moment. Dan zou het alleen maar lijken alsof Woody het er nog even inwreef voor Elle.

Isobel was veel te bang om in de auto te stappen met dit weer en ook fietsen was niet echt een succes, dus deed ze het meeste te voet. Woody daarentegen leek alles prima onder controle te hebben. Zelf was ze veel te bang om weg te slippen en ergens in de sloot te belanden, dus nam ze het zekere voor het onzekere. 'Ja ja, alleen maar voor de slagroom hè.' lachte ze en keek hoe ze haar straat inreden.

Woody grinnikte en reed de oprit van Isobel's huis op. Hij moest bekennen dat het ineens weer heel anders was om naar háár huis te gaan in plaats van naar zijn eigen vertrouwde stekje. Woody zette de motor af en sprong uit de auto om snel naar de andere kant te lopen en de deur voor Isobel open te houden. Het scheelde niet veel of hij had op de grond gelegen vanwege de gladde oprit, maar hij hield zich staande en glimlachte naar Isobel.

Isobel begon te lachen toen Woody bijna uitgleed. 'Sorry, ik vind het nou eenmaal grappig als mensen bijna vallen.' verontschuldigde ze zichzelf en stapte uit. Uit haar jaszak viste ze de sleutel van de voordeur en opende deze voor hem. 'Treed binnen, oh en let niet op de inrichting. Mijn moeder is het aan het veranderen, voor de vierde keer deze maand om precies te zijn.' Isobel werd gek van al dat geschuif en die nieuwe meubels. Iedere keer als ze er een beetje aan wende, werd alles weg over hoop gegooid.

Woody kon haar niets kwalijk nemen en lachte zelf ook. Hij deed de auto op slot en volgde haar naar de voordeur. De buitenkant alleen al was zo verschillend dan zijn huis, maar de binnenkant was al helemaal het tegenovergestelde. Het was modern en strak, iets wat in de huiskamer van de familie Dallas-Lewis niet te vinden was. Zelfs de muren waren niet recht in dat oude huis. 'ze doet iets met interieurs, toch?' vroeg hij haar toen hij zijn jas alvast uittrok.