De brug

'Ja zeker. Binnenshuis architect, en het is natuurlijk héél erg belangrijk dat we de laatste trends volgen.' Haar woorden waren sarcastisch en hoe vaak ze ook tegen haar vader had gesmeekt om er iets aan te doen, er gebeurde niets. "Het is een hobby van je moeder, dus laat haar maar haar gang gaan." Ach, ze bleef in ieder geval van Isobel's kamer af, dat was al een hele geruststelling. 'Nou, op naar de warme chocomelk.' grijnsde Isobel, pakte zijn hand vast en leidde hem naar de keuken.

'Iedere keer iets anders, dat moet vast vermoeiend zijn.' Woody keek naar Isobel en het speet hem dat ze niet zo goed met haar moeder op kon schieten. Hij volgde haar naar de keuken en leunde tegen het aanrecht aan terwijl hij naar Isobel bleef kijken. Hij vroeg zich af hoe het zo kwam dat Isobel niet met haar moeder door een deur kon. Of het lag aan hun karakters of dat er meer achter zat. Zelf had hij namelijk nogal een vervelende ervaring wat betreft zijn moeder.

'Geloof me, dat is het ook.' grijnsde Isobel en schonk de warme chocomelk in de bekers. Ze pakte een bus slagroom uit de koelkast. Eerst spoot ze wat slagroom op de chocomelk en keek Woody aan. 'Mond open,' zei ze lachend en hield de spuitbus voor hem. De slagroom moest altijd op de bovenste plank van de koelkast staan zodat haar broertjes er niet bij konden: anders zat de kamer binnen de kortste keren onder.

Woody bekeek Isobel en lachte toen ze de spuitbus voor hield. 'Nee, nee. Jij eerst!' Gemakkelijk stal hij de slagroom uit haar handen en hield hem boven Isobel's hoofd. Met een grote grijns spoot hij een klein toefje slagroom op haar neus. 'Dat staat je best goed, Izzy.' Zijn vrije hand legde hij op haar zij.

Isobel haalde de slagroom van haar neus af en begon te lachen. 'Kom hier met die spuitbus.' Ze pakte ze slagroom bus van hem af en spoot wat onder zijn neus. 'Wat schattig.' lachte ze en zette de spuitbus neer. Ze pakte de chocomelk op en nam er een klein slokje van. 'Oké, dat is heet.' lachte ze.

Woody grijnsde, maar voelde hoe de slagroom zo aan zijn neus bleef plakken. Dus snel likte hij met zijn tong het witte spul weg en pakte toen ook een mok chocolade melk. Voorzichtig dronk hij er van en constateerde hetzelfde als Isobel. De chocomel was inderdaad nogal heet. 'Het zal zo wel afgekoeld zijn.' En met die woorden voerde hij een simpele spreuk uit die het goedje meteen wat afkoelde. 'Hier, deze is beter.' Woody overhandigde haar zijn mok met een klein glimlachje.

'Dankje,' Isobel nam een slok en inderdaad was deze afgekoeld. 'Zullen we naar boven toegaan? Voor het geval voor mijn twee terroriserende broertjes thuiskomen.' lachte ze en liep alvast de trap op. Haar kamer was op zolder, wat ideaal was aangezien daar verder niemand hoefde te komen.

Woody glimlachte. Hij wist dat zijn ouders het er niet mee eens waren, maar zo nu en dan voerde hij wat kleine spreuken uit. Zonder dat iemand het door had, natuurlijk. Hij knikte en volgde haar de trap op. 'Is je kamer helemaal boven?' vroeg hij toen ze nóg een trap op ging. Ondertussen keek hij om zich heen. Het huis was zoveel groter.

Isobel knikte. 'Helemaal op zolder.' Eenmaal boven opende ze de deur en liet ze hem binnen. Ze had het helemaal naar háár smaak ingericht, zonder hulp van haar moeder - anders was ook deze kamer een circus geworden. 'Het is niet veel bijzonders hoor.' zei ze met een grijns en zette haar chocomelk op het kleine tafeltje neer. Één van de muren was helemaal bedekt door allemaal foto's en op de andere hing een plank waar haar turn trofeeën op stonden. Onder het raam stond haar tweepersoons bed en aan de foto wand stond haar bureau.

Woody liep haar kamer binnen en keek in het rond. Hij bleef lang hangen bij de foto's en probeerde ze allemaal één voor één te bestuderen. Nogal wat keer zag hij zijn zus er tussen hangen. Voorderest waren het vooral mensen die hij niet kende. Vervolgens verplaatste hij zijn aandacht naar de trofeeën en keek hij zijn ogen uit. 'Jeetje. Hoe lang turn je eigenlijk al?' Hij pakte voorzichtig een klein, gouden trofeetje op en keek naar het titelplaatje.

'Sinds dat ik vijf ben, eerst bij een turnvereniging en toen ik op school kwam ben ik daar verder gegaan.' Ze was trots op de trofeeën die ze had gewonnen en turnen was een groot deel van haar leven geworden. Isobel pakte nog een paar foto's van haar en Woody van haar bureau af en pinde deze vast op de muur met de rest van de foto's. 'Zo, nu is ie pas echt compleet.' zei ze met een glimlach.

Woody keek glimlachend toe hoe ze foto's van hen samen op hing. Hij ging achter haar staan en legde zijn handen op haar schouders. 'Nou, hopelijk komen er nog meer bij, toch?' Het was nooit compleet, zo'n muur, daarom verzamelde Woody niets. Dan werd hij helemaal gek omdat hij dan álles wilde hebben. De gehele verzameling in één keer.

'Er komen er nog heel veel bij. Waarschijnlijk zie je straks alleen nog maar foto's van ons.' grapte ze. In haar hand pakte ze haar mok chocomelk en ze nam een grote slok, met als resultaat dat er slagroom op haar bovenlip zat. Lachend likte ze dit eraf en zuchtte gelukzalig uit.

Woody had zijn mok al op het bureau gezet en hield zo Isobel vast. Uiteindelijk zuchtte hij, sloeg zijn armen om haar heen en legde zijn hoofd op haar kruin. 'Izzy, ik wil je iets vertellen.' Hij had er al een paar dagen over na gedacht en had vandaag besloten het haar direct te zeggen. Woody hield van Isobel en dus vond hij dat ze alles van hem moest weten.

Isobel keek om naar hem en hard ergens al een vermoeden waar het over ging. Het had iets te maken met het gesprek dat ze met Elle had gehad. Dat hele heksen gebeuren, of in ieder geval iets in die richting. Ze zette haar mok neer, pakte zijn hand vast en liep richting het bed om daarop te gaan zitten.

Woody nam bij Isobel plaats op het bed en keek haar aan. 'Ik wilde je uitleggen hoe het komt dat mijn vader zo zijn uitbarstingen heeft. En wat ik daar mee te maken heb.' Hij zocht naar haar hand en pakte deze stevig vast. 'Waarschijnlijk gaat het allemaal heel vreemd klinken, maar ik wil dat je wacht met je vragen totdat ik klaar ben. Oke? Anders valt het helemaal niet meer te volgen.' Woody beet op zijn lip. 'En laat me alsjeblieft uitpraten, want ik kan het allemaal uitleggen.'

'Je bent een heks... of is het mannelijk een tovenaar?' Ze keek hem met een klein glimlachje aan. 'Of zeg ik nu iets heel belachelijks?' Eigenlijk was ze er haast vanuit gegaan dat hij dezelfde krachten had als Elle, al wist ze dat niet zeker - omdat Elle het enkel had gezegd van zichzelf en haar moeder.

Woody keek haar met grote ogen aan en was bijna van het bed opgesprongen, maar hij bleef zwijgend zitten. 'Wat? Hoe-' Hij schudde zijn hoofd en liet haar hand los. Elle had het haar verteld, dat zal het wel zijn. Hadden ze daarom ruzie gehad? Wat vond ze er van dat hij het ook was? 'Gewoon heks. Dat is prima.' Zijn hele verhaal dat hij vantevoren had voorbereid, was nu niet meer van toepassing en Woody had geen idee welke woorden hij nu moest gebruiken.

Isobel glimlachte klein en keek hem aan. 'Sorry, ik heb nu waarschijnlijk alles verpest door dat te zeggen, maar - doe je verhaal.' Ze gaf hem een klein kusje op zijn lippen en een kneepje in zijn hand. 'Elle had het me verteld, nou ja - ze had het van zichzelf verteld, en van je moeder... En toen je dat net zei ging ik er eigenlijk vrij direct vanuit dat jij ook... krachten hebt.'

Woody staarde naar Isobel en probeerde een paar keer iets te zeggen, maar er kwam niet veel uit. Steeds sloot hij zijn mond weer. Uiteindelijk wreef hij over zijn hoofd en keek naar zijn eigen handen. 'Izzy, heeft Elle je ook verteld over het ongeluk?' Woody kon zich maar moeilijk voorstellen dat Elle zich daaraan gewaagd had. Ze kon er nog niet aan herinnerd worden of het werd Elle al teveel wat betreft dat onderwerp. En Woody had het er zelf ook heel moeilijk mee.

Isobel fronste haar wenkbrauwen en schudde haar hoofd. 'Welk ongeluk?' vroeg ze zich verbaast af. Daar had ze Elle nog nooit één woord over horen zeggen en ze was dan ook erg nieuwsgierig naar wat er was gebeurd. Ze wilde hem nergens tot dwingen, maar nu hij erover was begonnen wilde ze wel graag weten waarover hij het had.

Woody had niet anders verwacht dan dit antwoord. Nogmaals zuchtte hij en zocht zijn woorden bij elkaar. 'Dat wilde ik je vertellen. Het is één van de redenen waarom mijn vader, eh-' Woody keek Isobel weer aan en haalde zijn schouders op. 'Waarom hij zo uitviel.' Hij wist nog niet hóe hij het moest vertellen, maar het zoou nu toch echt moeten.

Isobel knikte begrijpend en wreef zachtjes over zijn bovenarm. Het was de eerste keer dat ze hem zó zag, die pijn in zijn ogen. Het was lastig om zichzelf in bedwang te houden en hem niet te omhelzen. Ze had medelijden met hem, ondanks dat ze nog niet wist wat er nou precies was gebeurd. 'Je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt hè,' vertelde ze hem.

'Ik wil het graag vertellen. Het is alleen moeilijk.' Woody legde zijn hand op haar been en keek har fronsend aan. 'Niet alle heksen zijn hetzelfde. Dat is natuurlijk logisch, omdat niet iedereen even goed is, maar het heeft ook te maken met welke aanleg je hebt. Mijn familie is sterk aangetrokken tot het element aarde. Dat is ons sterkste punt. En zeker toen we klein waren hebben we daar veel over geleerd. De andere elementen zijn net wat moeilijker voor ons. Vooral vuur is nogal een ingewikkelde soort als je er geen aanleg voor hebt.' Woody slikte en keek naar Isobel of ze het allemaal nog volgde.

Isobel snapte wat hij bedoelde, maar begreep niet helemaal wat dit met "het ongeluk" te maken moest hebben. Hij wist vast en zeker wel waar hij naartoe wilde gaan, dus Isobel zei niets en knikte begrijpend. 'Dus jullie zijn meer van de planten en dat soort dingen?' Dat verklaarde wel waarom altijd alles in bloei stond in en om hun huis. Hun tuin was werkelijk prachtig en dat had nu een goede verklaring.