De brug

Isobel haalde haar schouders op. 'Familie weekendjes, feestjes, logeren bij een vriendin... Ik heb alle smoesjes die je je maar kan bedenken al gehad.' zei ze en schudde haar hoofd. 'Nee ze was niet boos..' Isobel was zelf boos, maar ze vond het lastig om dat aan hem uit te leggen. 'Het ligt gewoon ingewikkeld, die ruzie dan.' Alles was ingewikkeld op dit moment.

Woody ging terug op het bed zitten en nam Isobel zo met zich mee. Hij streek wat haar uit haar gezicht en kuste haar teder. 'Probeer er maar even niet aan te denken.' zei hij zacht. Hij wilde hier niet meer over verder praten. Het was zo een zwaar onderwerp en het stond hem helemaal niet aan. Nu wilde Woody haar gewoon vast houden. Hij omhelsde haar en streek over haar rug.

Isobel legde haar hoofd tegen zijn schouder aan en knikte. Zij had eveneens geen zin om er nog verder over te praten. In haar hoofd maalden er nog wel duizenden gedachten rond, maar die probeerde ze ook buiten te sluiten. Alles zou zoveel makkelijker zijn als er alleen mensen bestonden op de wereld, geen rare wezens. Dat maakte alles veel moeilijker dan dat het moest zijn.

Woody bleef over haar rug strijken met zijn grote handen en hield haar stevig tegen zich aan. Het kon hem niet schelen wat ze was. Tenminste natuurlijk vond hij het vervelend voor haar, maar hij liet zich daardoor niet uit het veld slaan. Zijn mening over haar was nog steeds hetzelfde. Woody hield van Isobel, mét of zónder haar wolvengen.

Isobel keek Woody met een glimlach aan en gaf hem een klein kusje. 'Bedankt,' zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze streek langs zijn wang en omhelsde hem nog stevig. Isobel liet hem weer los en kuste hem nogmaals. 'Ik ben blij dat ik jou heb.'

'Ik ben ook heel blij met jou, mijn lieve Izzy.' Hij raakte haar lippen met zijn vingers aan en zuchtte toen. 'Ik moet zo weer naar huis. Ik heb beloofd veel thuis te zijn deze tijd.' Hij kwam overeind bij deze woorden en liep nog eens naar de muur met alle foto's. Zo een fotomuur zag er altijd zo idealistisch uit. Je zag nooit een slécht moment op een muur. Alleen de goede, een selectie van het allerbeste.

Isobel glimlachte en knikte. 'Dat lijkt me een goed idee, ze hebben je harder nodig dan ik op dit moment.' Ze stond op van het bed en stak een hand naar hem uit zodat hij ook op kon staan. 'Doe ze de groeten van me,' Ze vond Woody's familie leuk, ze waren altijd zo open en hartelijk tegenover anderen, in tegenstelling tot die van haar.

'Zal ik zeker doen.' Woody glimlachte naar Isobel en strekte zijn armen naar haar uit. Hij zou niet weg gaan zonder een goed en gepast afscheid. Hij omhelsde haar, tilde haar kin op met zijn vinger en drukte een lief, klein kusje op haar lippen. 'En als er iets is, dan bel je me en sta ik binnen 3 seconden op de stoep. Je staat er niet meer alleen voor, Izzy.' Woody keek haar doordringend aan en lachte zijn tanden toen weer bloot.

Isobel kreeg een grote glimlach op haar gezicht bij zijn woorden. 'Je wilt niet weten hoeveel dat voor me betekend, echt.' Ze kuste hem, verlangend en liefdevol, want dat waren tenslotte de dingen die ze op dit moment voelde. Haar handen gleden zachtjes over zijn rug heen en ze zou willen dat hij nog even kon blijven, maar ze wist dat ze hem thuis ook nodig hadden.

'Je wilt niet weten hoeveel jij voor mij betekent.' Woody beantwoordde haar kus met evenveel liefde van zichzelf. Het speet hem dat hij haar nu alleen moest laten, maar hij kon niet te lang weg blijven van thuis. 'Ik zie je op school weer. Dankje voor de heerlijke chocomel.' Hij liep alvast naar beneden toe, want hij wist dat hij anders nooit weg zougaan.

Isobel liep achter hem aan naar beneden toe. Gelukkig was er nog steeds niemand thuis, dus kon ze hem tenminste normaal gedag zeggen. 'Geen probleem, en ik zie je inderdaad op school weer.' Ze wachtte tot hij zijn jas aan had en gaf hem toch nog een kus. 'Ik ga je missen..' Ze zou willen dat hij hier bij haar kon blijven, dat 's nachts tegen hem aan kon kruipen, maar helaas.

Woody maakte een afkeurend geluid en streek met zijn hand langs Isobel's wang. Hij wilde haar het liefst meenemen en niet loslaten, maar dat kon nou eenmaal niet. Met een laatste kus liep hij naar de deur en zwaaide naar Isobel. 'En anders bel je me maar, als je het niet meer aankunt.' Hij lachte nog voor hij de auto instapte en terug naar huis reed.

Nieuw

Kate stond met haar enkels in het water en hurkte neer om met haar handen door het heldere water te gaan. Ze was nogal in een dip geraakt die dag vanwege één van de uitspraken van de dokters. Natuurlijk hadden zij en Maia het al aan zien komen, maar ze hadden hun moeder nu definitief nog maar een paar weken gegeven. Nog niet eens een maand. Ze wilde niemand laten zien wat dat nieuws met haar deed, daarom was ze het huis uitgevlucht. En tot haar verbazing stond het water laag genoeg voor haar om er doorheen te waden en te dansen tussen de kiezels.

Stephen rende hijgend door het bos. Zijn voorhoofd en shirt waren nat van het zweet en hij voelde zijn spieren protesteren, maar hij moest door en doorgaan. Om in het boksteam van de school te komen, moest hij echt weer gaan trainen. Hij kwam aan bij de brug, maar stopte abrupt. Kate stond in het water en ze leek hem nog niet gezien te hebben. Voorzichtig liep hij richting paar bomen, zodat hij niet gezien kon worden, maar bekeek haar zelf wel.

Kate was weer overeind gekomen nadat ze haar gezicht met het koele water had gewassen. Daarna sloot ze haar ogen en maakte ze met een glimlach op haar gezicht een draai. Bij iedere pas die ze maakte, liet ze haar voeten nog net door het water glijden. Zo danste ze naar de andere kant van de oever. En ondertussen hoopte ze dat ze maar niet uit zou glijden over de gladde stenen. Maar eigenlijk had ze vooral haar gedachten opgesloten en dacht ze alleen aan de muziek in haar hoofd.

Na een tijdje Kate bekeken te hebben, kwam hij achter de bomen vandaan en liep hij zwijgend naar haar toe. Hij wou haar niet laten schrikken en daardoor riskeren dat ze zou uitglijden. Ondertussen bedacht hij haar eerdere woorden; ze was echt een goede danseres. Je zag dat ze meegevoerd werd... door iets. Net zoals hij zich liet meevoeren als hij vocht. Op die momenten was hij werkelijk... gelukkig.

Uiteindelijk stopte Kate. Ze kon niet eeuwig doorgaan. Alles had nou eenmaal op een gegeven moment een einde. Ze zuchtte en hief haar hoofd op. Ze zag al snel Stephen staan toen ze terug bij de oever kwam en met een afwezige blik keek ze hem aan. 'Nu heb je me toch zien dansen.' constateerde ze zonder werkelijk te laten horen wat ze er van vond dat hij haar had bekeken.

Stephen ging op een steen zitten en wachtte op het moment dat hij haar zou zien. Na haar woorden keek hij bedenkelijk naar de grond en toen weer naar Kate. 'Je danst goed,' zei hij eerlijk. Stephen stond op en liep naar de oever toe, om met zijn hand erdoor heen te waden. Het was tot zijn verbazing niet zo koud als hij had verwacht. 'Dus dit is de brug waar je het over had tijdens gym?' vroeg hij benieuwd.

'Dankje.' Kate ging net buiten bereik van het water op de grond zitten, waar haar schoenen stonden en haalde een handdoek uit haar tas. Zorgvuldig maakte ze haar voeten droog. Met haar ogen volgde ze Stephen naar het water. 'Dit is die brug, ja. En ik zie dat je toch de omgeving hebt verkend. Geen enge dingen tegengekomen?' Ze gaf hem een plagende blik, maar glimlachte niet.

Hij moest lachen en schudde zijn hoofd. 'Geen enge dingen tegengekomen.' Hij draaide zich naar haar om en fronste verward. 'Waarom ben je eigenlijk gestopt met dansen? Omdat ik er nu bij ben? Ik kan ook gaan, als je dat liever hebt?' Ondanks dat hij nu een zus had, bleven vrouwen een raadsel voor hem. 'Ik was toch van plan om nog een rondje te rennen. Ik moet weer spieren gaan kweken voor boksen,' glimlachte hij trots.

'Koude voeten.' verklaarde Kate met wiebelende tenen. Ze trok snel een paar sokken aan en vervolgens haar schoenen. Ondanks dat het toch echt bijna zomer was, kon het nog best fris zijn, zeker als je jezelf nat maakte. Teleurgesteld trok ze haar korte broek recht en vouwde ze haar armen om haar benen. 'Moet je niet even pauzeren? Of rust nemen?' Soms, ook al gaf ze het niet toe, had Kate wel degelijk behoefte aan gezelschap.

Hij sprong vrolijk op en neer en maakte enkele boksbewegingen. 'Ik heb een conditie van hier tot Tokyo, ik heb nooit rust nodig,' grapte hij, maar zweeg toen hij haar gezichtsuitdrukking zag. 'Maar ik zal nog wel even blijven. Dan kan je mooi iets over jezelf vertellen!' Stephen realiseerde zich dat hij Kate rekende als zijn eerste vriendin hier in Mystic Falls. Hij had verder met nog weinig mensen contact gehad. Hij ging naast haar zitten en keek haar nieuwsgierig aan.

Kate glimlachte toen Stephen nog maar eens blijk gaf van zijn energie. Heeft niemand anders dat niet al voor mij gedaan? Ik zou denken dat iemand je vast wel iets over die rare Kate heeft verteld. Dat haar zus de geschiedenisleraar date of dat haar vader vertrok toen ze werd geboren of dat haar moeder doodziek is? Gelukkig zei ze die woorden niet hardop. 'Wat wil je weten?' vroeg ze hem daarom maar met een glimlachje.

Hij haalde zijn schouders op. 'Gewoon, de standaard dingen. Leeftijd, hobby's, thuissituaties, dromen,' glimlachte hij en veegde zijn voorhoofd af met zijn shirt. Het warme weer in combinatie met veel bewegen was nogal zweterig. Terwijl hij wachtte op zijn antwoord, zaten zijn gedachten alweer heel ergens anders. Fysiek was hij altijd in beweging, maar zijn gedachten bleven ook niet lang ergens hangen.

Kate stopte haar handen in de zakken van haar vest en keek Stephen met een glimlach aan. 'Ik ben 16, maar wordt 29 juni 17. Ik dans. En ik dans. Verder doe ik niet zoveel.' Ze grinnikte zelfbewust en streek haar haar achter haar oren. Normaal gebruikte ze het vooral als manier om zich te distantiëren van haar medemens, maar er was nu geen reden om zich te verschuilen. 'Ik-' Ze fronste en keek naar het water. 'Ik woon met mijn moeder en zus samen en mijn droom is te blijven dansen totdat ik echt niet meer kan. Als ik dat kan, dan ben ik al gelukkig.'