De brug

Kate wist niet wat voor antwoord ze kon verwachten. Ze hoopte in ieder geval dat hij niet afgeknapt was nu zij zijn problemen wist en hij de hare. Ze glimlachte opgelucht en met een tevreden gevoel naar hem terug. Ze was wat overrompeld door Stephen en hoe makkelijk het was om met hem om te gaan. Dat was ze helemaal niet gewend. 'Dat is dan een deal.' Ze raakte met haar vinger kort zijn hand aan en twijfelde of ze hem vast moest pakken, maar trok toen maar geheel haar hand weg.

'Deal,' herhaalde hij en glimlachte naar de lucht, tot ze opeens haar hand weg trok. Meteen schaamde hij zich dat hij zo vrijpostig tegen haar deed: hoe goed kenden ze elkaar nou eigenlijk? 'Ik denk dat ik zometeen maar eens verder ga trainen... Anders kan ik gedag zeggen tegen een plekje in het boksteam.' Zwakjes lachte hij en stond op, om zijn hand uit te steken naar haar. 'Helpend handje nodig?'

Kate grinnikte en schudde haar hoofd. 'En ik zou natuurlijk dat echt niet op mijn geweten willen hebben, dat je niet in het boksteam komt.' Ze was rechtop gaan zitten toen Stephen ging staan en nam zijn uitstekende hand aan om helemaal overeind te komen. 'Dankje. En niet alleen voor dat handje, maar voor.. ja, alles.' Kate glimlachte wat onhandig. Ze liep naar de oever om haar rugzak op te pakken en slingerde die op haar rug.

'Ik heb me ook opgegeven voor de andere vechtgroepen - niet dat er veel zijn...' Hij bloosde en voelde hoe zijn gezicht in een trotse blik stond. 'Maar daar wilde ze me wel meteen hebben. Enkel het boksteam niet.' Hij keek haar aan en knikte vriendelijk. 'Jij ook bedankt. Het was leuk om met je te praten en ik kijk uit naar de volgende keer.' Hij deed zijn zonnebril op, glimlachte nog speels en rende toen verder met Kate constant in zijn gedachten.

Kate bekeek zijn trotse blik en glimlachte omwille van hem. 'Ik zie je vast wel op school, ofzo.' Ze stak haar hand nog op als afscheid en bleef hem toen enkele tellen nakijken. Hij wist na twee ontmoetingen al meer van haar dan al haar vriendinnen te horen hadden gekregen in één jaar. En dat kwam allemaal door hem. Uiteindelijk nadat ze haar schoenen had aangetrokken ging ze zelf terug naar huis.

NIEUW.

Het was koud, zelfs voor een september dag en Isobel stond te verkleumen op de brug. Ze had hier met Woody afgesproken, maar hij was er nog steeds niet. Ze wist niet goed wat er de laatste tijd aan de hand was, maar sinds ze het argument hadden gehad over dat reisje naar Parijs, voelde het alsof er iets tussen hen instond. Ze wist niet hoe hij daar tegenaan keek en daarom had ze gevraagd of hij hierheen wilde komen. Gewoon even weg van thuis, weg van de rest, zodat ze er een goed over konden praten, want om eerlijk te zijn: ze haatte dit gevoel alsof er afstand tussen hen zat.

Woody was al bij de brug aangekomen, maar was enkele tellen in zijn auto blijven zitten. Toen hij zijn moed bij elkaar geraapt had, stapte hij uit de auto en pakte zijn rugzak van de achterbank. Al snel zag hij Isobel op de brug staan en liep hij snel op haar af om vluchtig een kus op haar wang te drukken. Hij wist dat ze hier waren om te praten. En als Woody ergens niet goed in was, dan was het wel in praten, maar hij snapte net zo goed dat het nodig was. 'Zullen we onder de brug gaan zitten? Daar komt geen regen en geen wind. Ik heb een kleed bij om op te zitten.' Afwachtend keek hij haar aan.

'Hé.' Een kleine glimlach verscheen op Isobel's gezicht. Ze wilde hem een kus geven, maar al snel bleek dat hij het gewoon bij een kus op de wang hield. Haar teleurstelling verbergend, glimlachte ze nog steeds en knikte ze. 'Ja, dat lijkt me een goed idee.' Ze twijfelde of dat ze zijn hand vast moest nemen, maar besloot het niet te doen. Wat onhandig liep ze het heuveltje af - gleed bijna uit - maar kreeg het toch voor elkaar om met beide benen op de grond te blijven. Onder de brug was het inderdaad warmer. Het gras was hier nog droog en het waaide er niet. 'Hoe gaat het?'

Woody volgde Isobel naar beneden en schrok toen ze bijna uitgleed, maar had haar nooit op tijd op kunnen vangen. Zelf klungelde hij net zo goed tot onder de brug. Uit zijn tas haalde hij het kleedje en sloeg die open op de grond. 'Het- Het gaat goed.' Woody was verward door haar vraag. Het was volgens hem niet iets dat je aan elkaar zou vragen als je een relatie had, toch? 'Ik ben druk geweest met de zomertraining. Sorry. Het spijt dat ik niet hier was tijdens de, eh, volle maan.' Hij was een hele week weg geweest naar college om daar met een eerste week bootcamp te starten.'

'Oh, dat maakt niet uit.' wuifde ze zijn excuses weg. 'School is belangrijk.' verzekerde ze hem en ging op het kleedje zitten. Hij was veel weggeweest deze zomervakantie en ze had hem gemist, veel meer dan dat ze in eerste instantie had verwacht. Natuurlijk had ze verwacht dat ze hem zou gaan missen, maar ze had zich niet gerealiseerd dat ze eigenlijk zo afhankelijk van hem was. 'Hoe was de training, en bootcamp?' Sinds hij terug was, hadden ze elkaar nog niet veel gezien. Enkel wat sms'jes heen en weer, of telefoongesprekken.

Woody knikte instemmend en nam plaats naast Isobel. 'Het was zwaar, maar ik heb wel het idee dat ik er nu flink tegen aan kan. En ik ken mijn team nu al redelijk goed. Het zijn aardige gasten.' Woody was de hele zomer voornamelijk bezig geweest met het naar 'college' gaan. Hij had een introductie week achter de rug enn zomertraining zodat ze het seizoen football meteen goed konden beginnen. En daarnaast had hij enkele spullen moeten verhuizen naar zijn kamer op de campus. De plek waar hij doordeweeks zou zijn. 'Heb je het nog koud zo?' vroeg Woody bezorgd.

Isobel keek hem zijdelings aan en knikte. 'Dat is mooi, en bevalt de campus een beetje? Een mooie, kamer voor jezelf? Of deel je hem met iemand?' Zelf moest ze nog een jaar naar school, tot haar grote spijt. Ze was veel liever ook gaan studeren, al wist ze nog niet zeker wat. Ze wilde al die tijd psychologie gaan doen, maar nu was ze er niet meer zeker van. 'Een beetje.' gaf ze toe. Zo vreemd was dat niet: ze was altijd al een koukleum geweest.

'Ik deel hem met drie anderen. Eentje zit ook bij het football team en studeert daar ook Engels bij,' vertelde Woody haar. 'Maar je moet zeker een keer op bezoek komen. Dan kun je het zelf beoordelen.' Ondertussen haalde hij uit zijn rugzak een dikke trui en glimlachte hij ongemakkelijk naar haar. 'Kijk, ik dacht, misschien vind je het wel leuk. En aangezien je het altijd koud hebt.' Hij gaf haar de trui met het embleem van de universiteit en dus van zijn team die hij gekocht had op de campus.

Isobel keek naar de trui die hij haar overhandigde en begon te lachen. 'Woody, je bent een schat.' Ze wierp nog een blik op de trui en drukte haar lippen daarna kort op die van hem. 'Die gaat zeker van pas komen, zeker nu het winter wordt.' lachte ze en trok hem aan over het shirt dat ze aan had. Van de binnenkant was hij gemaakt van heerlijk zacht fleece, en het was zo'n trui waar je je heerlijk in kon verstoppen op koude winteravonden. 'Natuurlijk kom ik een keertje langs, ik ben ontzettend nieuwsgierig.'

Woody glimlachte opgelucht. Daar had hij in ieder geval goed aan gedaan. 'Hij staat je goed,' vertelde hij met een lach. 'Misschien bevalt de universiteit je daar wel. Ze hebben ook een faculteit met sociale wetenschappen.' Nu hij zo druk in de weer was geweest deze zomer, wist Woody ook hoe graag hij Isobel bij zich had. Ze hadden elkaar zo weinig gezien.

'Echt? Dan moet ik er zéker een keertje naartoe!' Hoe geweldig zou het zijn als ze beide op dezelfde campus zouden wonen? Natuurlijk zouden ze niet dezelfde lessen hebben, maar ze zouden elkaar veel meer zien dan dit jaar. 'Ik heb je gemist...' zei ze na een stilte en keek hem aan. 'En ik wil mijn excuses aanbieden. Ik had geen recht om boos te worden, met dat reisje naar Parijs.' Als hij niet meewilde, dan had hij die keuze gehad, wie was zij om hem te verplichten? 'Mocht je het willen weten, ik heb het reisje aan mijn ouders gegeven, als huwelijkscadeau. Alvast voor volgend jaar, dan zijn ze twaalf en een half jaar getrouwd.'

Woody knikte en glimlachte omwille van haar enthousiasme. Hij kon natuurlijk niet voorspellen hoe ze er voor zouden staan over een jaar, zeker niet nu het nu niet geweldig ging, maar wie weet wilde ze dan nog steeds bij hem zijn. 'Oh, Isobel, nee, je hoeft je excuses niet aan te bieden. Ik had er niet zo geïrriteerd door moeten raken. Het was gewoon niet goed terecht gekomen, denk ik.' Verontschuldigend en wat ongemakkelijk pakte hij haar hand vast. 'Dat is aardig van je. Ze zijn er vast heel blij mee.'

Isobel keek hem aan en knikte. 'Ja, ja ze zijn er inderdaad heel erg blij mee. Ik kreeg zelfs een bedankje van mijn moeder, wonder boven wonder.' Het was één van de weinige keren dat haar moeder haar ergens voor bedankt had. Meestal als Isobel iets had gedaan voor haar moeder, hoorde ze haar er nooit over, of erger nog: het viel haar niet eens op. Het voelde goed om eens een complimentje te krijgen. 'Maar ik ben nog steeds van mening dat we een keertje samen op vakantie moeten... en nee, dan boek ik geen dure reisjes naar Europa.' grapte ze. 'We zaten gewoon beide fout... ik had gewoon met je moeten overleggen voordat ik het ging boeken, maar- maar ik wilde het gewoon als verassing doen. Ik weet niet, ik vond het wel een romantisch idee, samen in een hotelletje in Parijs.' zei ze zachtjes en keek hem aan. Ze vond het nog steeds jammer dat het niet door is gegaan, maar het was beter zo.

Woody glimlachte zwak en lachte kort om haar woorden. 'We gaan echt nog wel eens samen op vakantie. Parijs is niets voor mij- Het is gewoon te anders, denk ik.' Hij haalde zijn schouders op en pakte zijn rugzak er toen weer bij. 'En dat romantische kunnen we ook gewoon hier doen.' Woody haalde uit zijn tas twee kleine waxine lichtjes en stak ze met een hoop klunzigheid aan. Dat romantisch zijn deed hij speciaal voor haar, want hij voelde zich er niet erg gemakkelijk bij. Maar Woody had wat goed te maken.

Isobel keek toe hoe hij de kaarsjes uit zijn tas haalde en af klungelig aan stak. 'Wat lief.' zei ze glimlachend en keek hem aan. Hij nam toch de moeite om dit voor haar te doen en ook al was het maar iets kleins, ze waardeerde het wel heel erg. Ze kroop dichter naar hem toe en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Ik hoop dat we wat meer tijd met elkaar door kunnen Vl. Renten voordat je echt naar de uni gaat.' Natuurlijk zou ze hem dan nog wel zien, maar enkel in de weekenden en dat was - als het aan Isobel lag - veel te weinig.

Woody was blij dat Isobel het gebaar waardeerde en legde voorzichtig zijn arm om haar schouders heen. 'Ja, ik ook. Het spijt me echt dat ik zo druk ben geweest. Ik had wat tijd voor je vrij moeten maken.' Hij wreef over haar schouder zodat ze het hopelijk nog wat warmer kreeg. 'En hopelijk zien we elkaar ook nog regelmatig als ik begin met de universiteit. Ik- Ik hoop niet dat dat onze relatie verpest. Ik geef heel veel om je, Isobel.'

'Het is oké. Ik denk dat we beide gewoon even wat tijd nodig hadden om alles op een rijtje te zetten.' Aan de ene kant had ze de afstand fijn gevonden, maar de afstand bewees juist hoe erg ze hem eigenlijk miste als hij er niet was. 'We vinden vast tijd,' verzekerde ze hem. 'en anders maak ik er tijd voor.' Het klonk misschien in andermans oren stom, maar Woody was voor haar iemand waar ze maar al te graag tijd voor vrij wilde maken. 'Ik hou van je... en ik wil dat je dat weet, dat je dat onthoudt.'