De brug

'Ja, inderdaad.' Woody was tevreden te horen dat ze het nog kon volgen. Hij wilde zich niet meteen storten op het ongeluk en hij vond dat ze dit moest weten om het volgende te begrijpen. 'Elle en ik zijn er beiden vrij vroeg achter gekomen dat we heksen waren. Mam en oma gaven en geven ons nog steeds les. En één keer heeft mijn moeder het gehad over vuur. Ze liet ons vuur sturen of hoe je het wilt noemen. Alleen het was een erg korte les. Als opdracht moesten we er mee oefenen. Elle en ik vonden het beiden heel spannend, dus we oefenden er uitvoerig mee, maar we waren helemaal niet goed voorbereid. Mam had het laten zien, maar meer niet. En ze was die avond weg, met pap en er was niemand om op ons te letten.' Hij haalde adem en keek voor houvast naar Isobel.

Isobel hoorde de spanning in zijn stem en keek hem aan. 'Oké, ga verder...' Dat er iets was gebeurd met dat vuur was inmiddels wel duidelijk, maar wat precies wist Isobel nog steeds niet. Toen hij haar aankeek, pakte ze zijn hand stevig beet. Ze wilde duidelijk maken dat ze er voor hem was, dat ze er meer van snapte dan dat hij zou weten. Dat zij óók in die wereld zat, misschien niet helemaal in dezelfde - maar wel in de bovennatuurlijke wereld. Het was dus makkelijker voor haar om te begrijpen en te bevatten wat er precies aan de hand was.

'Het was de bedoeling dat ik op Elle en Alex zou passen. Ik had weken geklaagd dat ik echt wel oud genoeg was om dat te doen en éindelijk kwam er niemand op ons passen maar had ik die verantwoordelijkheid.' Woody hield stevig Isobel's hand vast. 'Ik had Alex al naar bed gestuurd en Elle had ik naar haar buiten verbannen. Het was een warme dag, maar op een gegeven moment werd het wel érg warm. Ik negeerde het totdat ik Elle hoorde.' Woody was steeds zachter gaan praten en had moeite zijn stem niet over te laten slaan.

Isobel keek Woody aan bij zijn verhaal en hoe zachter zijn stem werd hoe treuriger haar blik. Ze vond het zielig voor hem, want ook al had hij het nog niet verteld, ze had al een vermoeden wat er was gebeurd en ze vond het vreselijk dat hij zich zo moest voelen: dat het zijn schuld was. Zachtjes wreef ze over zijn rug heen, wachtend tot hij verder zou gaan met praten.

Woody hield kort stil, maar hij ging snel verder voordat hij zichzelf niet meer aan zou kunnen zetten tot het einde van het verhaal. 'Ik rende naar buiten en de schuur, het schuurtje stond in brand. Ik hoorde Elle wel, maar ik zag haar niet. Ze zat daarbinnen en ik wist dat er iets fout was gegaan. Maar ik kon niets doen. De vlammen waren al zo hoog en ik kon niet eens met water overweg.' Woody's stem haperde en klonk schor, maar hij moest nu doorgaan. 'Opeens stonden mijn ouders naast me. Ik weet nog dat mijn moeder vanalles probeerde, maar ze gaf op. Omdat ze niets kon doen, maar ze gaf gewoon op.' Hij was overeind gekomen en liep op en neer door de kamer. 'Mijn vader is naar binnen gerend. Hij heeft haar uit het schuurtje gehaald en gered.'

Isobel was stil en keek hem alleen aan. Ze had geen idee wat ze hierop moest zeggen. Ze vond het vreselijk dat dat was gebeurd en eigenlijk verbaasde het haar enigszins dat Elle het haar nooit had verteld. Het ergste vond ze nog dat ze het idee had dat Woody zichzelf er de schuld van gaf. Ze gaf een zacht kneepje in zijn hand, maar zei verder niets. Geen een woord dat ze in haar hoofd had leek gepast.

'Mijn vader ging die schuur in, die op instorten stond en hij kwam er uit mét Elle. Ik snap nog steeds niet hoe hij het gedaan heeft, maar hij stond daar met Elle. Isobel, ze waren zo erg verwond door de vlammen. Ik ben weggevallen en werd pas een paar uur later wakker. Mijn moeder was toen nog bezig met het helen van de brandwonden. Alles is nu weg, ongeveer. Maar we vergeten het niet. En mijn vader. Hij- Hij was woest op mijn moeder omdat ze ons met vuur kennis had laten maken. Net zoals ik trouwens. Ik was boos op haar en op mezelf. We stonden daar maar!' Zijn stem klonk nu harder dan eerst. Woody kon zich maar met moeite inhouden.

Isobel liet zijn hand los toen zijn stem harder werd. 'Misschien... Misschien moet je proberen om niet meer zo boos te zijn, het is gebeurd en daar kunnen jullie niets meer aan veranderen. Boos blijven lost geen problemen op.' Moest zij nodig zeggen: Zij was ook nog steeds boos op Elle. 'Ik snap dat het lastig is, en vergeten kan je zoiets natuurlijk nooit, maar - mensen vergeven is een goede eerste stap.'

'Je snapt het neit, Isobel. Jij hebt de gezichten niet gezien. En Elle, ze heeft nog steeds nachtmerries, dat vertelde ze me laatst. En pap, na dat ongeluk had hij steeds die uitbarstingen net zoals toen je bij ons kwam eten. Maar het was al zo lang geleden. Maar sinds Alex-' Woody hield abrupt zijn mond en keek Isobel geschrokken aan. Moest hij haar dat wel vertellen? Misschien was dit al wel genoeg voor haar.

'Nee, ik snap het inderdaad niet. Maar ik probeer het wel te snappen en ik probeer je te helpen, ondanks dat ik geen idee heb hoe zoiets zou moeten voelen.' vertelde ze hem. Ze wilde hem helpen. 'Sinds Alex wat? Wat is er met Alex?' vroeg ze verbaast aan hem. Elle had haar ook niets verteld over Alex. 'Heeft Alex ook krachten?' vroeg ze zich nieuwsgierig af.

Woody pakte Isobel's hand vast en keek haar smekend aan. 'Sorry, ik kan je dat niet vertellen. Ik-' Hij schudde zijn hoofd en vloekte binnesmonds. 'Alex is geen heks. We dachten altijd dat ze pas laat haar krachten zou ontwikkelen, maar ze bleef normaal. Net zoals mijn vader, tenminste dat dachten we.' Woody hield haar vast en hoopte dat ze niet verder zou vragen, maar tegelijkertijd had hij zich voorgenomen niets voor haar te verzwijgen.

'Het is oké.' zei Isobel, hoewel ze nieuwsgierig was wat er precies met Alex was. Ze kon de smekende blik in zijn ogen zien, dus besloot er er verder niets over te vragen. Het moest voor hem al moeilijk genoeg zijn om dit aan haar te vertellen, dus respecteerde ze het als hij sommige dingen niet kon vertellen. Ze had er nog over getwijfeld of ze haar eigenlijk geheim aan hem moest vertellen, maar ze was zo ongelofelijk bang dat hij haar anders zou gaan zien. Dat hij haar niet meer wilde zien, of dacht dat ze anders was dan dat ze eerst was en dat wilde ze niet. Ze wílde het hem wel vertellen, omdat ze het liegen zat was, maar ze durfde het niet te riskeren. Het zou er toch ooit van moeten komen. Woody was niet dom en hij kende de legendes, dus ooit zou hij erachter komen, ooit zou hij het ritme gaan zien: iedere maand twee dagen weg zijn, rond de tijd van de volle maan. 'Woody... er is ook iets dat ik moet vertellen. Maar wil je me alsjeblieft beloven dat je me niet anders gaat zien, alsjeblieft.' Ook haar blik was smekend.

Woody had Isobel naar zich toe getrokken en keek haar onbegrijpelijk aan. Zijn wereld was zo vreselijk in de meeste gevallen dat hij zich moeilijk voor kon stellen in wat voor situatie Isobel zich bevond. 'Je kunt me alles vertellen, ik zal je niet veroordelen. Ik houd van jóu.' Hij drukte ee kusje op haar wang en wachtte toen af op haar woorden.

Isobel slikte een brok in haar keel weg en keek hem aan. 'Beloofd?' Ze was zo ongelofelijk bang voor zijn mening. 'Twee jaar geleden... toen - eh - ik was op een feestje. En ik voelde me al een paar dagen niet lekker, ik had hoge koorts en ik hallucineerde. Op een dag was het over, en besloot ik naar een feestje te gaan en...' Er klopte niets meer van haar woorden, alles ging door elkaar en ze voelde de tranen in haar ogen prikken. 'Je kent toch de rest van de legendes? Weerwolven, vampieren, hybrids..' Ze keek hem voor een fractie van een seconde aan en wendde haar gezicht toen weer af. 'Ééns per maand, met volle maan, verander ik in iets wat ik zelf niet meer ben...' Het woord weerwolf wilde ze niet eens uitspreken, ze walgde van het woord.

Woody staarde ontzet naar Isobel en wist op zijn beurt niets te zeggen. Hij legde zijn hand op haar wang, kauwde op de binnenkant van zijn wang en zweeg. Hij had geen idee hoe hij hier op moest reageren. Het was niet zo dat dit zijn mening over haar veranderde, maar Woody was zo verbaasd over dit 'nieuwtje' dat alle woorden tekort schoten.

Isobel keek Woody kort aan toen hij niets zei en verborg haar gezicht in haar handen. 'Ik had het je nooit moeten vertellen...' mompelde ze en begon te snikken. 'Nu vind je me vast een of ander monster.' snikte ze. Ze had zichzelf tegen moeten houden, ze had naar haar instinct moeten luisteren.

Woody keek Isobel na. Zijn handen tintelden en hij kneep ze samen tot vuisten. 'Denk je dat ik mijn eigen zusje en vader monsters vind? siste hij boos toen ze begon over het monster zijn. 'Dénk jij dat ik mijn éigen vriendin een monster zou durven noemen?' Zijn blik was ijksoud. 'Hoe laag schat je me in, Isobel?'

Isobel fronste haar wenkbrauwen en keek hem aan. 'Alex en je vader?' vroeg ze met grote ogen. Nu viel alles op zijn plek: dat was de reden waarom Elle van het bestaan van weerwolven had af geweten en waarom ze zo fel had gereageerd toen Isobel had gezegd dat het monsters waren, hetzelfde gold voor Woody. 'Ik ga je nu iets zeggen waar je niet blij mee zult zijn, dat weet ik. Maar ik wil het je uitleggen. Als ik - wij - in een weerwolf veranderen, zijn we onszelf niet meer. We zijn beesten, die alles wat op hun pad komt verslind als het aan onszelf lag. Zeker in het begin,' Haar stem was beheerst en de tranen die over haar wangen liepen waren gestopt. 'We weten niet meer wie we zijn en wat we doen, daar heb je geen controle over en vaak wordt je wakker zonder dat je ook maar weet wat er is gebeurd.' Ze wilde hem duidelijk maken dat ze niet gewoon een stelletje aaibare wolven waren die vrolijk rond huppelde in het bos. Ze waren gevaarlijk. 'Blijf alsjeblieft uit de buurt van de bossen rond volle maan, Woody - ik smeek je het.'

Woody pakte Isobel bij haar arm vast, maar toen hij merkte hoe ruw zijn aanpak was nam hij voorzichtig haar gezicht tussen zijn handen. 'Isobel, dat is níet waar. Jij bent geen monster, iedereen heeft een beest in zich, maar dat betekent niet dat je één bent.' Hij trok haar tegen zich aan en verzachte toen. Het was niet haar schuld dat iedereen in zijn omgeving óf een vreselijk ongeluk gehad moest hebben óf een weerwolf was. 'Maar wat als ik je kan helpen?'

Hij snapte niet wat Isobel zojuist had gezegd, of misschien wilde hij het niet snappen. Isobel wist niet welke van de twee het was en liet het er voor nu ook maar bij. Ze zou het hem wel een andere keer uitleggen, als hij ervoor open stond om haar te geloven. 'Dat zei Elle ook al..' mompelde Isobel en verborg haar gezicht tegen zijn schouder, om vervolgens haar hoofd te schudden. 'Niemand kan me helpen Woody... Zelfs jij en Elle niet.'

Woody wreef door haar haar en drukte zijn gezicht in de zachte lokken. 'Misschien kan ik je niet helpen, maar mijn moeder: zij heeft mijn vader altijd geholpen. En ze zou Alex ook gaan helpen. Zou ze jou ook niet kunnen helpen? Ze doet het vast wel.' Hij hield haar bij de schouders vast en keek haar aan. Ze kon niet alle hulp blijven weigeren.

Isobel schudde haar hoofd. 'Beloof me dat je het aan niemand verteld, niet aan je ouders en ook niet aan Alex. Aan helemaal niemand... Jij en Elle zijn de enige twee die het weten en daar wil ik het ook graag bij houden.' Ze wilde niet dat zijn ouders het ook wisten, ze zou zich doodschamen als ze daar weer zou zijn, ook al wist ze dat ze het zouden accepteren, ze wilde het gewoon niet.

Woody zuchtte en knikte. 'Natuurlijk, als jij dat wilt, dan beloof ik het je.' Hij streek met zijn duim over haar wang en drukte haar weer tegen zich aan. Terwijl hij haar zo vast hield, sloot hij zijn ogen. Hij was gefrustreerd en boos dat het zo moest gaan. Het was oneerlijk. 'Had je daarom ruzie met Elle?' vroeg hij zachtjes en keek haar toen weer aan.

Isobel knikte. 'Daarom had ik ruzie met Elle.' herhaalde ze zij woorden en omhelsd hem stevig. 'Ik was zo bang dat je me niet meer aan zou kijken als ik het je zou vertellen, ofdat je bang van me zo worden.' zei ze zachtjes. Ze had Woddy nodig, juist nu - en eigenlijk gold dat ook voor Elle. Al wilde Isobel dat niet toegeven.

'Ik was al voorbereid.' Woody probeerde het met een lach te brengen, maar hij kwam er niet zo goed van af. 'Oh god, Izzy, twee jaar al? Hoe heb je dat verborgen kunnen houden?' Het was een stomme vraag, aangezien hij het ook nooit van zijn eigen vader door had gehad. Zo zag je maar weer dat de mens ongelooflijk naïef kon zijn. 'Maar Elle was toch niet boos op je? Of-' Hij vond het moeilijk aan te nemen dat zijn zus anders gereageerd zou hebben dan zijzelf.