Het huis van de Familie Dane

'Kom op, je mag het best zeggen als je er nog niet klaar voor bent of je het gewoon niet wilt? Ik wordt echt niet boos hoor, ik dacht gewoon.. Nu we hier zijn - lijkt dat me de volgende stap om over te praten.. Meer hoeft het niet te worden voor nu. Enkel praten is goed.' Ze glimlachte een klein beetje bij zijn verlegen blik en ze ging in kleermakerszit voor hem zitten. 'Het is oké Woody, echt. Je hoeft je nergens voor te schamen.'

Nerveus ging Woody met zijn hand door zijn haar en keek Isobel maar weer aan. 'Ik, eh-' Hij herhaalde een paar keer een incomplete zin en zuchtte toen diep. 'Nou, ja, je weet vast wel dat ik, uhm, het nog nooit gedaan heb.' Dat was er in ieder geval al uit. Zijn teamgenoten plaagden hem er graag mee. En nu ze wisten dat hij iets met Isobel had, vroegen ze hem er keer op keer naar. Niet dat Woody zo graag zich wilde uitsloven bij zijn teamgenoten, maar toch: het was nog iets dat hem een buitenbeentje maakte. 'Ik heb geen idee of ik er al aan toe ben..' zei hij uiteindelijk eerlijk. Natuurlijk wilde hij het wil - hij was een 19-jarige jongen - maar hij wist niet of het al wel een geschikt moment was. Opeens realiseerde hij zich iets en keek Isobel ernstig aan. 'Heb jij? Ik bedoel: al eens?' Ze zou vast begrijpen wat hij bedoelde.

Isobel keek hem aan en glimlachte naar hem. 'Ja, dat wist ik wel ja.' zei ze met een glimlachje en pakte zijn hand beet. 'Het is oké als je er nog niet aan toe bent. Alles op zijn tijd. Het is de eerste keer dat we bij elkaar logeren, dan hoeven we niet meteen allerlei dingen uit te spoken.' zei ze geruststellend. De vraag die hij stelde had ze al aan zien komen, maar toch zag ze er enigszins tegenop om het hem te vertellen. 'Ja.. ik heb al eens seks gehad. Het was maar één keertje en het was niet eens met iemand van wie ik echt hield... Eigenlijk heb ik er best veel spijt van. Ik had beter erover moeten nadenken.' ratelde ze en keek hem licht verontschuldigend aan.

Woody wreef zijn handen over zijn bovenbenen en keek Isobel met een rood hoofd aan. Hij was hier helemaal niet op voorbereid, maar hij had het wel degelijk aan kunnen zien komen toen hij er mee instemde hier te blijven. 'Oh.' Hij wist niet of hij teleurgesteld moest zijn of niet omdat het feit dat zij geen maagd meer was. Woody slikte en haalde zijn schouders op. 'Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen tegenover mij. Ik bedoel: ik zag je niet eens staan vorig jaar, dus op zich-' Nee, oke, het zat hem echt dwars dat hij de onervaren persoon was van de twee.

Isobel fronste haar wenkbrauwen. 'Ik weet dat je het liever anders had gezien, maar het is nou eenmaal niet anders en ik kan er ook niets aan veranderen.' zei ze tegen hem en pakte zijn handen beet en glimlachte. 'Je bent toch niet boos op me hè?' vroeg ze zachtjes aan en hem keek naar het dekbed.

In de ideale wereld hadden ze misschien de eerste keer kunnen delen, maar de echte wereld was verre van die ideale wereld. Woody schudde zijn hoofd. Hij moest er niet zo mee in zitten. Het was echt geen ramp. Het zou het voor hem alleen een stuk ongemakkelijker maken. 'Nee, nee. Ik ben niet boos, dat zou belachelijk zijn.' Hij keek haar aan met een klein glimlachje. In zijn hoofd spookte de vraag waar hij eigenlijk liever geen antwoord op had: met wíe had ze het gedaan? 'Zullen we de film maar de verder kijken?' verzuchtte hij.

'Oh.. oké, mooi.' zei ze met een glimlachje en ging weer terug tegen het bed aanzitten. 'Ja, natuurlijk.' zei ze en zette de film weer aan. Gelukkig kwamen de verdere details niet: waar, hoe, wanneer en bovenal: met wie? Ze ging weer tegen hem aanzitten en legde haar hoofd tegen zijn schouder. Zolang hij het niet zou vragen zou alles wel goed komen. Misschien zou hij het zelfs wel vergeten.

Woody leunde zelf ook weer tegen het frame van het bed aan en legde zijn arm terug op haar schouders. Het voelde nu allemaal ineens een stuk anders. Hij irriteerde zichzelf door zo te denken, maar hij voelde zich niet op zijn gemak. Woody hield zichzelf echter stil en keek naar de film zonder dat die echt tot hem door drong. Zijn gedachten schoten alle kanten op, maar kwamen steeds terug bij diezelfde vraag.

Isobel keek zijn kant op en kon voelen dat hij totaal niet ontspannen zat. 'Je mag het wel vragen hoor... of zeggen, dat was je dwars zit.' Net als Elle was hij geen goede leugenaar, je kon zo van zijn gezicht aflezen dat hem iets dwars zat. Ze wist wel wat er zou gaan komen en ze wist ook al het antwoord op de vraag, maar hij moest er zelf mee komen: híj moest de vraag stellen.

'Nee, nee, ik moet er alleen even aan wennen.' Woody keek kort naar Isobel en drukte een klein, klunzig kusje op haar wang. Hij zou het haar niet zomaar vragen. Woody wist zeker dat hij die persoon nooit meer aan zou kunnen kijken. Misschien zou hij Isobel niet eens meer aan durven kijken. Daarom hield hij zich in en keek naar het scherm. Ze zouden er zo weer overheen zijn.

'Jeetje Woody, ik wil niet dat je me amper nog een normale kus kan geven omdat ik toevallig met iemand seks heb gehad. Sorry hoor, het spijt me dat ik naïef was vorig jaar.' zei ze lichtelijk geïrriteerd en klom van het bed af om haar glas drinken te pakken. Hier bleef ze even staan en keek naar Woody toe. 'Ik had zelfs nog beter kunnen liegen erover.' mompelde ze.

'Dat is- Hoe? Dat is niet waar!' stamelde Woody en keek Isobel met grote ogen aan. Was ze nu boos op hém? Waar sloeg dat nou weer op? Hij kwam zelf ook van het bed af en keek naar Isobel. 'Dus je denkt dat je maar net zo goed kan liegen? Vertel je me daarom niet met wíe je het hebt gedaan? E wanneer?' Met een frons staarde hij haar aan en schudde toen zijn hoofd. 'Nee, stop, ik wil helemaal niet weten hoe en wat.' zei hij gefrustreerd en draaide ze zich weer om.

'Je hebt me niet eens gevraagd met wie het was! Dus waarom zou ik het dan zeggen?' merkte ze scherp op en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Nu kan je het krijgen ook. Het was vorig jaar, in de kleedkamers met Thomas. Hier nu weet je dat ook weer en kan je lekker boos op me worden!'

Woody viel abrupt stil toen hij Isobel's woorden hoorde. Beduusd staarde hij haar aan. De radertjes in zijn hoofd draaiden op volle toeren. Thomas. Thomas?! Woody kon niet bevatten dat zoiets werkelijk gebeurd zou zijn. Met zijn handen in zijn haar liet hij zich op de rand van het bed neer komen en wreef vervolgens over zijn gezicht. Had Thomas hem dat niet even kunnen melden? Zoiets deden jongens toch? En Elle, zou zijn zusje het weten?

'Kijk, zie je. Nu ben je boos omdat ik het heb gedaan met Thomas, zelfs nog voordat ik met jou of Elle omging.' merkte ze op en keek hem aan. 'Als ik het met Joe, Willy of weet ik veel wie had gedaan dan was het vast niet zo'n grote ramp geweest, of wel soms?' Hij had geen recht om boos te worden op haar: hij kende haar nog niet eens toen het gebeurde.

'Ik ben niet boos.' Zijn stem was amper hoorbaar. Hij was inderdaad niet echt boos. Eerder gefrustreerd en teleurgesteld en ergens was hij boos. Hij pakte zijn schoenen, die hij uit had gedaan erbij, en trok deze weer aan. Daarna liep hij naar Isobel toe en keek haar aarzelend aan. 'Maar je hebt het niet met Joe of Willy gedaan, maar met Thomas. En het spijt me dat ik dat niet meteen kan accepteren, maar het voelt gewoon-' Woody's woorden zwakten af totdat hij haar zwijgend aankeek. 'Isobel, ik ga naar huis.'

'Nee, nee - nee Woody wacht.' Ze pakte zijn hand beet en keek hem licht gepijnigd aan. 'Wil je - ik, alsjeblieft?' zei ze zachtjes. Het deed pijn dat hij het niet gewoon kon accepteren, dat hij daardoor weg wilde gaan. Het was de bedoeling dat ze een gezellige avond zouden hebben, dat ze naast elkaar in slaap zouden vallen en weer naast elkaar wakker zouden worden, maar dat zou niet gebeuren. In ieder geval niet op de manier dat Isobel het zou willen.

'Nee, Isobel, ik kan dit echt niet nu. Misschien later, maar niet nu.' Woody zijn gezicht was iet wat kil, maar dat was zijn manier om om te gaan met problemen. Als iets hem diep raakte, dan zette hij een afstandelijk masker op en sloot hij zich af van anderen. Hij maakte zijn hand los en liep de trap af. In de woonkamer excuseerde hij zich bij haar ouders met een smoes dat zijn oma ziek was geworden en hij daarom toch echt naar huis moest. Daarna liep hij door naar de gang om daar zijn jas terug aan te trekken.

Isobel keek hem na en voelde dat haar lip begon te trillen. Niet veel later liepen er tranen over haar wangen heen en langzaam liep ze naar beneden toe. Toen ze de trap afkwam, draaide ze zich niet om naar de woonkamer toe, maar liep ze rechtstreeks door naar de gang en sloot de deur achter haar dicht. Met haar mouw veegde ze de tranen van van haar wangen af, maar veel nut had het niet, want ze bleven toch komen.

Woody stond al met zijn jas aan en draaide zich om naar Isobel. De tranen deden hem op het moment vrij weinig. Hij wilde nu gewoon naar huis. 'Ik ben niet boos.' herhaalde hij op een toon die iets heel anders zei dan de woorden. Hij zuchtte toen hij de tranen zag blijven komen. 'Ik zie je op school wel, Izzy.' zei hij nog zacht voordat hij de voordeur uit verdween. Met zijn handen in zijn zakken liep hij naar huis en trapte tegen een eenzame prullenbak aan om zijn woede te uiten. Hij was niet boos op haar, maar op zichzelf. Thuis aangekomen liep hij rechtstreeks naar zijn kamer.

(ik heb echt geen idee meer hoe woody bij isobel was gekomen xd)

Toen Woody de deur achter zich dichttrok, liet Isobel haar schouders verslagen hangen. Zonder nog ergens over na te denken, stormde ze naar boven toe en gooide de deur met een smak dicht. Waarom was ze ook zo stom? Nu had ze het helemaal verpest. Hij bleef wel herhalen dat hij niet boos was, maar dat was iets wat Isobel niet kón geloven. Natuurlijk was hij wel boos.

- the end -

NEW

Isobel was alleen thuis en liep zenuwachtig te ijsberen door de woonkamer heen. Woody had opgebeld, vragend of ze thuis was en toen ze had geantwoord met een simpele "ja" zei hij dat hij eraan kwam en gooide de haak erop. Sinds dat Isobel hem had verteld van Thomas, was het niet meer hetzelfde geweest. Alles leek geforceerd en ongemakkelijk en dat deed pijn. Iedere dag vertelde ze zichzelf dat ze het nooit aan hem had moeten vertellen en toch had ze het gedaan. Ze had ook werkelijk geen idee waarom Woody kwam en dat alles maakte haar nog zenuwachtiger.

Woody liep over straat met zijn handen in zijn zakken. Hij had ze gebald tot vuisten en voelde zijn nagels in zijn huid prikken, maar hij kon zich niet ontspannen. De afgelopen week had hij Isobel zoveel mogelijk ontweken. Hij zag haar soms op school, maar hij had haar nooit echt benaderd behalve als het niet anders kon. Elle had er naar gevraagd. Zijn ouders hadden het door gehad. En zelfs Alex had hem er van beschuldigd dat hij deze hele week veel te chagerijnig was geweest. Hij had nog niet met Thomas gepraat, maar hij vond dat het wel tijd was om wat woorden te wisselen met Isobel. Misschien was hij toch wel onredelijk geweest deze week. Hij stond stil voor de voordeur en wachtte enkele tellen voor hij aanbelde.

Isobel's hart maakte een klein sprongetje van nervositeit toen de bel ging. Ze moest zichzelf eerst kalmeren voordat ze naar de deur toe liep. Na diep in en uit geademd te hebben, legde ze haar hand op de klink en duwde deze zacht naar beneden om de deur te openen. 'Hé, Woody. Kom binnen.' zei ze met een klein glimlachje. Ze wist zich absoluut geen houding te geven tegenover hem. Moest ze hem een kus geven, moest ze blij zijn, moest ze niets zeggen? Ze wist het niet.

Woody stond te trillen op zijn benen en haalde diep adem toen de deur openging. Hij keek Isobel aan, maar kon het niet opbrengen om haar te begroeten. Hij liep langs haar het huis in en bleef met zijn jas aan in de hal staan. 'Isobel, ik moet even met je praten. Als je tijd hebt? Zijn je ouders thuis? Of je broertjes?' Nerveus keek hij achter zich en luisterde naar geluiden, maar hij vernam niets van haar familie.