Het huis van de Familie Dane

Isobel sloot verward de deur en schudde haar hoofd. 'Niemand is thuis en... ja ik heb de tijd?' zei ze en liep naar binnen toe. Ze snapte echt neit wat hij nou van plan was, of wat hij wilde bereiken. Hij zei haar geen eens gedag. Was het dan echt zó erg geweest? In lichte wanhoop ging Isobel op de bank zitten en trok haar benen op. Ze hoefde hem niet te vragen waarover hij wilde praten, want dat wist ze wel.

Woody volgde haar, maar ging niet zitten. Hij bleef staan en stopte zijn handen weer terug in zijn zakken. Een paar keer begon hij, maar kapte zijn eigen woorden weer af. Hoe moest hij haar uit gaan leggen hoe hij er over dacht? 'Ik wil je graag proberen uit te leggen waarom ik zo reageerde.' zei hij uiteindelijk zachtjes terwijl hij naar de grond keek. 'En ik wil me verontschuldigen.' voegde hij nog toe, omdat dat waarschijnlijk net zo belangrijk was. Zeker voor Isobel. Hij had zich deze week echt als een zak gedragen.

Isobel keek hem aan en knikte. 'Oké.' zei ze zacht. Ze was blij de tweede zin te horen. Deze week had ze meerdere malen toenadering gezocht en Woody had ze allemaal net zo hard weer afgekapt. Toch zei ze verder niets. Ze wilde dat hij het zelf zou vertellen en ze nam zich dan ook voor haar mond te houden tot dat hij klaar was met praten.

Woody ijsbeerde voor Isobel heen en weer en stopte uiteindelijk om met zijn handen door zijn haren te gaan. 'Oke.' zei hij om zichzelf er eindelijk toe te zetten om te vertellen wat er door hem heen ging. 'Izzy, ik heb nog nooit een meisje zo leuk gevonden. En eigenlijk vind ik je veel meer dan leuk. Ik heb nog nooit eerder een vriendin gehad, dus dit is sowieso allemaal nieuw voor me. En ik wist dat jij al met meer jongens wat gehad had, ook al was het misschien niet erg serieus - en ik beschouw 'ons' wel als iets serieus -. Dus ik had nogal een naïef idee dat we naast dat tenminste wel onze eerste keer konden delen. Of misschien probeerde ik gewoon te negeren wat ik al eens over je gehoord had. En toen je het me dus vertelde, dat het met Thomas was, dat kon ik gewoon niet hebben.' Hij hield zich kort stil om te bedenken wat hij hier nog aan toe ging voegen.

Isobel knikte begrijpend. 'Dat snap ik,' zei ze oprecht. Zij zou er zelf ook van balen als hij vertelde dat hij geen maagd meer was en het ook nog eens had gedaan met iemand uit haar turn team. Enkel vond ze zijn reactie wel iets té overdreven. Hij had haar een week genegeerd, een hele week lang. 'Maar snap je ook dat ik het je heb verteld? Ik wilde dat je het van mij hoorde en niet van iemand anders, mocht iemand het per ongelijk vertellen.' Er waren niet veel mensen die het wisten, maar de mensen die het wisten konden natuurlijk altijd hun mond voorbij praten: zoals Elle bijvoorbeeld. 'Het is echt niet iets waar ik trots op ben Woody, maar het is gebeurd en daar kan ik niets aan veranderen.'

'Ik was nog niet klaar..' zei hij zacht en keek haar toen aan. 'Ik waardeer het echt dat je het me vertelt hebt. Ik geloof niet dat ik me beter had gevoeld om er op een andere manier achter te komen. Het is gewoon dat ik- nouja, ik ben opgevoed door mijn ouders. Zij waren net zo oud als jij bent toen ze verliefd werden. Ze hadden allebei nog niemand anders gehad en ze waren gewoon gemaakt voor elkaar. Dat idee heb ik altijd mee gekregen. Ik zou dit, ons, niet proberen als ik niet zou denken dat er een toekomst voor is. Ik vind het heel moeilijk te begrijpen dat je verliefd kunt worden en een tijd later die liefde kunt verliezen om vervolgens datzelfde gevoel voor iemand anders te hebben. Daar geloof ik niet in.' Hij hoopte dat ze het begreep.

Isobel snapte in eerste instantie niet wat hij bedoelde, maar al snel kreeg ze door hoe hij dacht. 'Je denkt dat ik Thomas hield?' veronderstelde ze en stond op, om haar armen om hem heen te slaan. 'Woody, ik wil dat je heel goed naar me luistert. Ik hield niet van Thomas en dat heb ik ook nooit gedaan. Ik vond hem een leuke jongen en ik heb een fout gemaakt door seks met hem te hebben. Er is maar één iemand van wie ik hou, dat is van jou en dat zal ook nooit veranderen. Niet als het aan mij ligt tenminste.' Als dat het enige was waar hij mee zat, dan was dat probleem nu opgelost: ze had nooit van Thomas gehouden, ze had hem destijds leuk gevonden, maar dat waren in haar beleving twee hele verschillende dingen.

Woody keek Isobel aan en hij kon niet meer ontkennen dat hij emotioneel was geworden door dit hele gedoe. Zijn blik werd wazig en hij sloeg zijn armen ook om Isobel heen. 'Sorry, ik snapte het gewoon niet. En ik maakte me ook zorgen voor Elle. Ik had gewoon een dubbel gevoel de hele tijd. Dat kwam niet echt ten goede voor jou. Sorry dat ik me zo stom gedroeg.' Hij legde zijn voorhoofd tegen dat van Isobel aan en sloot zijn ogen om de tranen tegen te houden. Ze betekende gewoon ontzettend veel voor hem. 'Mag- Mag ik je kussen?' vroeg hij zacht en keek haar weer aan.

'Het is oké,' verzekerde Isobel hem en knikte glimlachend bij zijn woorden. 'Natuurlijk mag je dat.' Ze kon zien dat zijn ogen vochtig waren en dat raakte haar, maar ze had zich voorgenomen om niet te gaan huilen, wat er ook zou gebeuren, dus deed ze dat niet. Zachtjes zette ze haar lippen op die van hem en ze kon niet ontkennen dat ze dit had gemist. Het voelde zo ontzettend goed om zijn lichaam weer tegen dat van haar aan te voelen.

Woody voelde zich oprecht opgelucht nu dat er allemaal uit was en het tussen hem en Isobel goed zat. Hij kropte zijn gevoelens soms net te veel op en dan sloeg hij soms door. Hij wreef vlug een traan die over zijn wang rolde weg, hopend dat Isobel die niet had gezien. Toen Woody haar lippen voelde, kuste hij haar zacht terug en legde zijn hand op haar wang. Zijn andere arm hield hij stevig om Isobel's lichaam heen. Dat had hij al een hele week willen doen, maar hij was er te koppig voor geweest.

Isobel maakte haar lippen voorzichtig los van de zijne en keek hem glimlachend aan. 'Ik ben blij dat het weer goed tussen ons zit, want ik voelde me er echt heel erg ellendig over.' zei ze tegen hem. Iedereen had het gemerkt. De hele week was ze chagrijnig en treurig en ze had nergens zin in. Zelfs haar moeder vroeg hoe dat zo kwam, en als zíj het vroeg dan betekende het dat het wel heel erg duidelijk was.

Woody keek haar met een grote glimlach terug aan en knikte. 'Misschien helpt als ik je vertel dat ik me net zo rot heb gevoeld. Maar ik was echt een eikel, dus ik verdiende het.' Hij pakte haar hand vast en ging met haar in de bank zitten. Zijn armen sloeg hij gretig om haar heen. Na zo'n lange week voelde het goed haar weer in zijn armen te hebben.

'Dan is het goed,' zei Isobel plagend en gaf hem een kus. Het voelde des de beter om hier na die ruzie met hem te zitten. Zijn armen voelde nog veiliger en zijn lichaam nog warmer dan voorheen. Isobel kroop bovenop hem en kuste hem teder. Het klonk misschien slecht; maar ze kon op dit moment echt niet van hem afblijven.

Woody snoof Isobel's typische geur in en bekeek stiekem ook haar aura, wat hij vaker had gedaan voor ze echt iets hadden gehad. Ze had een hoop felle kleuren om haar heen hangen. Hij keek haar met een lach aan, maar zette haar beleefd terug op de bank. Hij wilde nu gewoon bij haar zijn en praten, meer niet. 'Ik heb nog niet met Thomas gepraat.' zei hij dan ook maar om misschien een gesprek op te starten.

'Ik ook niet, ik weet ook niet of hij weet dat jij het weet... maar ik denk het niet.' zei ze oprecht. Ooit had ze met Thomas afgesproken dat ze het nóóit, maar dan ook nóóit tegen iemand zou zeggen. Echter toen ze het aan Elle had verteld, moest ze het wel aan Woody vertellen, want ze wist dat het anders ooit uit zou komen en als dat gebeurde, wilde ze dat het van haarzelf kwam, en niet van zijn zusje. 'Ben je van plan om met hem te praten?' vroeg ze nieuwsgierig aan hem en keek hem aan.

'Ik weet het niet. Eigenlijk hoop ik het onderwerp te vermijden. Ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen.' Woody pakte een pluk haar tussen zijn vingers en speelde er voorzichtig mee. Hij vond het nog steeds een ongemakkelijk onderwerp, maar kon er nu al beter over praten dan een week geleden. Toen was hij helemaal dichtgeklapt. Hij pakte haar hand vast en drukte met een glimlach een kus op haar wang. 'Nu kan ik je dus wel vragen of we naar het feestje van Thomas en Lexi gaan, toch?'

Isobel knikte begrijpend. 'Anders, als hij erover begint zeg je gewoon dat je in het begin boos was, maar vooral op mij - maar dat je het nu kan accepteren en dat het verleden tijd is?' opperde ze. Een ander antwoord zou ze niet kunnen bedenken. 'Natuurlijk gaan we! Iedereen komt en het wordt vast en zeker super gezellig!' Isobel hield van feestjes en die van Lexi en Thomas hadden niet voor niets een reputatie.

Woody knikte. Zo zou hij het maar aanpakken. Dan moest het wel goed komen. Hij lachte om haar enthousiasme vanwege het feest. Zelf voelde hij zich niet zo opgewekt met dat feest in het vooruitzicht. Hij ging wel eens naar feesten van zijn teamleden en hij vermaakte zich er prima, maar het was gewoon niet helemaal zijn ding. Ach, met Isobel aan zijn zij zou het natuurlijk heel anders zijn.

'Kom kom, dat kan wel iets enthousiaster! Het wordt hartstikke gezellig. Daarbij zijn de feesten van Lexi en Thomas gewoon hartstikke leuk, er is goede muziek en geen malloten die zich helemaal klem zuipen, want die worden gewoon op straat gezet. Feestjes moeten leuk zijn en niet uit de hand lopen.' Natuurlijk waren er altijd mensen die het te bond maakte, maar ze zorgde er wel voor dat hun feesten niet uit de hand liepen.

Woody grinnikte en rolde met zijn ogen. 'Oke, fijn, prima, Isobel ik zal me gaan vermaken omdat ik jou graag een plezier doe.' En eigenlijk vond hij het ook wel fijn dat hij dan in de buurt van Elle was. Woody wist dat ze nog nooit zulke feestjes had meegemaakt en wie wist wat er allemaal wel niet fout kon gaan.

Isobel lachte. 'Zo mag ik het horen.' zei ze en drukte een kus op zijn lippen. 'Denk je dat Elle ook komt?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en keek hem aan. Ze wist dat Elle niet zo van de feesten was, maar nu ze iets met Thomas had, zou ze vast en zeker komen: of ze nou wilde of niet, want zo was Elle.

Woody knikte. 'Ja, ik geloof van wel. Ik denk niet dat ze zomaar niet zou komen. Ik denk dat ze graag zoiets zou proberen vooral omdat het zo niet Elle is.' Hij glimlachte en haalde zijn schouders op. 'Ik vind het ook wel fijn dat ik een oogje in het zeil kan houden als ik daar ben.' Hij pakte haar hand vast en speelde teder met haar dunne vingers.

Isobel knikte en glimlachte. 'Dat is inderdaad precies de reden waarom ze gaat,' zei ze lachend. Kort keek ze naar hun handen en glimlachte naar hem. 'Ik ben blij dat het weer goed is..' zei ze zachtjes en keek hem aan. Ze vond het vreselijk dat hij niet meer tegen haar praatte.

NEW

Isobel zat met haar benen in een kleermakerszit op de bank. Veel mensen snapte niet waarom ze dit deed - en zijzelf eigenlijk ook niet - maar ze had het al vanaf kleins af aan gedaan. Woody had net gesms't dat hij zou komen en met smart wachtte ze op hem. Het deed haar altijd goed om hem weer te zien. Gelukkig waren haar broertjes met haar vader naar hun oma toe, dus die zouden ze voorlopig niet zien en haar moeder... tja - god mocht weten waar die uithing, waarschijnlijk gewoon op haar kantoor - zoals altijd.

Woody zou eerst Alex wegbrengen naar haar training omdat het weer nogal tegenzat, maar uiteindelijk was om die reden de training ook gecanceld. En dus had Woody Isobel opgebeld en gevraagd of hij langs kon komen. Eerlijk gezegd had hij niet gedacht dat ze zou weigeren, maar nu wist hij tenminste meteen of haar familie thuis was of niet. Toen hij in haar straat aangekomen was, parkeerde hij de auto op de oprit en rende naar de voordeur. Zelfs dat kleine stukje zorgde ervoor dat hij drijfnat was.