Het huis van de Familie Dane

Jay lachte en keek haar aan. 'Is Thomas zo iemand? Leuke broer heb je.' Enkel was die van hem ook zo; een rasechte vrouwenjager en feestbeest. Jammer genoeg kon hij niet hier zijn. Jay vreesde dat hij ooit nog in zijn leven zou voorkomen. 'Ik deel enkel niet. Dat geheimpje wil ik gerust met je delen.'

Alex kneep haar ogen samen en lachte. 'Dat mag. Als je dat wil. Maar ja, ik denk dat we nu wel, ja, zeg maar-' Ze keek naar de mensen die naar hen toe waren gedraaid en verstopte haar rode gezicht snel achter haar haren. 'Natuurlijk vindt hij het leuk! Hij is alleen gewoon bezorgd, denk ik.' Ze ging verzitten op het bankje en streek haar krullen naar achteren toen ze zeker wist dat haar rode wangen weg waren.

'Ja, ik gun het haar ook! Maar ik ben altijd bang dat het verkeerd afloopt voor ze. Dat ze er niet goed over na hebben gedacht ofzo.' Woody glimlachte zwakjes. Hij wilde Elle en Alex graag behoeden voor problemen en dat werd alleen maar moeilijker nu ze ouder werden en vríendjes kregen. Hij volgde Isobel naar de dranktafel en pakte voor zichzelf nog een biertje. Nooit dronk Woody meer dan hij kon hebben. Vandaar dat hij ook nog nooit dronken was geweest. Alleen één keer had hij zich wat aangeschoten gevoeld, maar dat was het.

'Ik snap het wel, maar ik zie Alex niet aan voor iemand die er niet goed over nadenkt.' Alex, Elle en Woody waren wat dat betreft in Isobel's ogen allemaal hetzelfde: ze waren nogal preuts en dachten over alles drie keer na. 'Maak je nou maar geen zorgen om hen, het komt wel goed met die twee. Daarbij - Willy doet geen hond kwaad.' grinnikte ze. 'Waar is Elle eigenlijk naartoe?'

Enkel hij had gelachen, maar voelde al snel hoe zijn rug tegen een deur rustte. Blijkbaar zaten ze in het bureau (?) van de familie Dane. Hij wist hoe fout dit was, maar misschien had Lexi gelijk en was Elle niks voor hem. Emelia was ook maar niks voor hem; te knap, nieuw en het feit dat ze beiden dronken waren. 'Dus Emelia, hoe zou je het me willen bewijzen?'

'Je hoeft me ook niet te delen, ik sla hem wel van me af.' Eigenlijk had ze helemaal geen zin in een dronken Thomas, dus zou ze hem zo goed mogelijk ontwijken, tot half drie - want dan zouden ze inderdaad naar huis toe gaan. 'Wil je nog iets te drinken? Of wil je lekker door blijven dansen?'

Emelia trok één wenkbrauw op. 'Nou, ik weet wel een paar trucjes hoor.' merkte ze op en "klemde" hem vast tussen haarzelf en de deur. Haar lippen streken enkel heel kort over die van hem heen. Haar hand gleed langs zijn kaak, waarna ze hem écht kuste.

'Ja, oke, je hebt gelijk. Ik moet me ook niet zo druk maken. Maar het is gewoon dat ik me nu sowieso zorgen maak om haar.' Hij zuchtte en nam een slok van zijn bier. Elle had haar angst voor vuur en Alex had haar weerwolf gen. Daar moest nou eenmaal voorzichtig mee om gegaan worden. 'Elle?' Woody keek de tuin rond en haalde zijn schouders op. 'Ik zou het niet weten. Ik zie Thomas ook niet. Waarschijnlijk zijn ze samen ergens gaan zitten?'

Isobel knikte. 'Ja, ze zal vast wel ergens rondlopen met hem. Het zal wel goed zijn.' Ze besloot er verder niet meer over na te denken. 'Nou, ik denk dat ik deze dans even ga uitzitten. Tenzij je natuurlijk staat te popelen om lekker uit je dak te gaan.' Ze pakte zijn hand beet en nam hem mee naar een bankje aan de zijkant van de tuin.

'Kom maar op,' Thomas glimlachte enkel bij het voelen van haar lippen. Ook hij verkende mee, speels, maar was onderdanig aan haar. Hij kuste haar terug, maar het duurde even voordat hij haar helemaal tegen zich drukte. Een arm lang rond haar middel terwijl de andere haar gezicht streelde.

Elle liep voorzichtig en stil achter de twee aan en stond stil voor de deur van de kamer waarin ze waren verdwenen. Ze hield haar hand op om te kloppen... toen ze opeens geluiden hoorde. Ze waren niet zomaar aan het praten of gezellig wat aan het drinken. Uit het niets voelde ze een woede door haarzelf trekken en hield haar hand voor het slot, om het met haar krachten gemakkelijk kapot te krijgen. Ze nam niet de moeite om haar handen te gebruiken om de deur te openen, maar ze sloeg hem met al haar kracht open en zag Thomas met Emelia kussend op het bureau. De woede werd al snel gedoofd door een groot verdriet en met waterige ogen rende ze weg naar buiten.

Ze draaide zich, samen met hem, om en ging op het bureau zitten. Er vielen wat dingen op de grond, maar daar had ze totaal geen aandacht voor. Hun lippen smolten samen en zijn vriendin had ze totaal niet meer in haar gedachten. 'En, zie je me nog steeds aan als een grijs muisje?' vroeg ze zachtjes. Toen de deur met een klap openvloog keek ze op. 'Oeps,'

Woody dronk nog wat van zijn bier en lachte toen ze hem meenam naar het bankje. 'Jij wilt deze dans uitzitten? Dat is nog eens een verrassing. En ik was nog wel bereid om mijn lot onder ogen te komen.' Hij streek met zijn duim over haar hand en glimlachte tevreden. Hij vond het echt niet erg om nu een rust momentje te nemen. Het liefst zou hij nu gewoon gaan slapen met Isobel in zijn armen, maar dat verlangen moest maar even wachten.

Isobel begon te lachen. 'Ach nee, het spijt me dat ik je zo teleur moet stellen.' grapte ze en legde haar hoofd op zijn schouder. Net toen ze wat wilde zeggen, zag ze dat Elle haar huis uit stormde. 'Elle? Elle, wat is er aan de hand?' Zonder erover na te denken stond ze op en liep ze achter haar aan.

Paniekerig stormde ze het huis uit, terwijl hij beeld van Thomas kussend met Emelia maar door haar hoofd spookte. Het was een beeld die nog een tijdlang in haar geheugen zal staan gegriefd. Opgelucht draaide ze zich om bij de stem van Isobel en huilend stortte ze zich in haar armen. Misschien was ze niet sterk, misschien was ze kwetsbaar, maar dat iemand haar zoiets aan zou doen... Ze híeld van Thomas.

Woody wilde zijn armen om zijn vriendin heen slaan, maar voor hij dat kon doen was ze al verdwenen. Hij stond abrupt op toen hij doorhad dat het om Elle ging en hij snelde Isobel achterna. Midden in de menigte vond hij hen en verbaasd bekeek hij zijn zusje. 'Elle, wat is er?' vroeg hij bezorgd terwijl hij de twee meiden naar de zijkant van de tuin leidde. Hij had geen zin in de nieuwsgierige blikken óf in de roddels.

'Hé, hé wat is er aan de hand?' vroeg Isobel, licht geschrokken toen Elle zich in haar armen stortte. Ze wreef zachtjes over haar rug heen met haar hand, terwijl ze vragend naar Woody keek. Hij wist waarschijnlijk ook niet wat er aan de hand was, maar Isobel had ergens zo'n vermoeden waar dit over ging. 'Elle, wat is er gebeurd? Is het iets met Thomas?'

Riley grinnikte, maar nam zijn hand vast. 'Joe, waarom heb ik het gevoel dat je over me zorgt zoals een broer? Ben ik zo snel al in de friendzone beland?' Hierbij pruilde ze, maar schoot daarna in haar lach. 'Oké, ik ben echt zo niet grappig. Maar goed, je wilt niet dansen, niet lang sterren kijken én niet dronken worden. Dan is het jouw beurt om me te entertainen. Dus ik zou met iets goeds afkomen als ik jou was.' Deels bedoelde ze het speels, maar haar woorden klonken nogal onschuldig. Ze nam nog enkele hijsen van de sigaret en keek hem aan.

Elle knikte snikkend. 'Ik zag hem, ku-kussend met iemand anders.' Ze veegde haar ogen droog, maar bleef Isobel vast houden. 'Hij zei dat hij van me hield, Bel. Wat heb ik in godsnaam nu weer fout gedaan?' riep ze wanhopig uit en liet haar vriendin los, om boos haar handen in haar haren te stoppen, terwijl nog steeds de tranen uit haar ogen stroomden. Ze was een bom woede en verdriet die op het punt stond om te ontploffen.

Woody snapte niet waar die tranen zo plots vandaan waren gekomen. Hij kon er zijn vinger niet op leggen, totdat Isobel Thomas noemde. Met een neutrale blik vroeg hij om Elle's aandacht daar haar naar hem toe te draaien. 'Waar zag je hem? Waar is hij nu Elle?' vroeg hij haar met trillende stem. Dit kon niet waar zijn en toch zou Elle ook nooit liegen. Hij wachtte ongeduldig op haar antwoord.

Thomas wist niet wat er was gebeurd. Waarom dat hij dit had gedaan. Hij wist enkel dat het was gebeurd en daarbij staarde hij Emelia aan. 'Oeps? Oeps? Godverdomme! Elle!' Maar hij stopte halfweg de bureau om in een stoel te gaan zitten. Met een hand ging hij door zijn haren. 'Sorry Emelia, maar ik denk dat we beter naar buiten gaan... Hoewel, ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ga naar buiten.' Hierbij stond hij op en vond zich een weg naar de voortuin om daar te gaan zitten.

Isobel keek haar aan en liet haar voorzichtig los. 'Je hebt niets verkeerd gedaan, Elle. Helemaal niets,' verzekerde ze haar en keek naar Woody. Ze wilde zeggen dat ze dit moesten oplossen, zonder geweld, maar zelf voelde ze ook woede opborrelen. Ze nam niet eens de moeite om te vragen waar hij was, ze liep linea recta naar binnen. 'Thomas! Waar ben je, verdomme!'

Elle keek van de een naar de ander en schudde wanhopig haar hoofd. 'Ik ken deze blikken en nee, jullie gaan niets doen! Alsjeblieft!' Ze probeerde Isobel nog terug te trekken, maar ze was al weg... Met een serieuze blik keek ze Woody aan. 'Woody, ik ben zeventien jaar, ik kan dit zelf regelen. Zoek alsjeblieft Isobel en maak er een leuke avond van... Alsjeblieft, Wood!'

Emelia keek hem oog rollend aan toen hij direct van haar weg liep naar buiten toe. Een blond meisje liep door het huis heen, roepend naar Thomas, maar ze besloot zich er buiten te houden en naar huis toe te gaan. Dit feestje was plots niet meer zo interessant. Ze liep echter niet via de achtertuin, maar via de voortuin. 'Jammer, het had een leuke avond kunnen worden Thomas.' En met deze woorden verliet ze het huis

- gone.

'Ik ben nou eenmaal saai, Riley. Ik kan er niets aan doen.' lachte hij en keek haar even aan. 'Kunnen we er niet gewoon samen een feestje van maken. Met z'n tweeën?' Hij was niet zo'n feestbeest, zeker niet met mensen waar hij niet zoveel mee had: zoals de footballers. 'Ik heb eigenlijk geen idee wat ik hier in eerste instantie doe om heel eerlijk te zijn.'