Het huis van de Familie Dane

De harde regen kletterde tegen de ruiten aan en dat zorgde ervoor dat Isobel de bel de eerste keer niet hoorde. Toen ze hem weer hoorde gaan, snelde ze naar de deur om daar een drijfnatte Woody aan te treffen. 'Kom snel binnen!' zei ze, lachend om het aanzicht van zijn krullen die compleet tegen zijn voorhoofd geplakt zaten. Ondanks dat hij nat was, omhelsde ze hem en gaf ze hem een kus. 'Nou, het is wel lekker weer zeg.'

Woody bleef op de deurmat staan terwijl hij voorzichtig zijn jas uittrok. Hij wilde niet alles in de gang nat maken en Isobel ook niet. Hij gaf haar een bescheiden kus terug en glimlachte. 'Heerlijk weer. Maar dat betekende wel dat ik hierheen kon.' Hij wreef het water uit zijn haar en hing zijn jas over de verwarming heen. Vlug trok hij zijn schoenen uit en omhelsde Isobel toen volledig en teder. 'Hallo, Izzy.'

'Dan mag ik het weer dankbaar zijn.' lachte ze en sloeg haar armen stevig om hem heen toen hij haar omhelsde. 'De training van Alex ging zeker niet door,' Het zou haar verbazen als ze in dit weer zouden gaan trainen buiten. 'Wil je misschien iets te drinken?' Het feit dat niemand thuis was, bracht haar automatisch in een betere stemming.

Woody knikte. 'Inderdaad, je had haar eens moeten horen! Ze vond het niet kunnen dat het afgelast werd.' Hij lachte en liep toen met Isobel mee de gang uit. 'Lekker. Zou ik wat thee mogen?' Hoewel Woody nog altijd een bepaalde houding aannam als hij bij Isobel thuis was, voelde hij zich wel meer op zijn gemak. Het scheelde natuurlijk dat haar ouders niet thuis waren. Vooral haar moeder niet.

Isobel liep richting de keuken en begon te lachen. 'Ik denk dat ze wel anders praat als ze het een keer door laten gaan en ze in de zeikregen staat te trainen.' Gelukkig waren de turntrainingen altijd in de binnenzaal en een enkele keer buiten, als ze aan hun conditie moesten werken of zoiets. Ze zette twee koppen thee en liep hiermee naar de woonkamer. 'Nou, ik ben blij dat je er bent.' zei ze en ging weer op de bank zitten.

Woody zuchtte met een glimlach. 'Ze kan nogal lastig zijn de laatste tijd. Ze heeft het misschien nog steeds zwaar met-' Hij haalde zijn schouders op. Isobel zou wel weten waar hij op doelde. Hij ging naast haar in de bank zitten en pakte één van de koppen thee om er voorzichtig van te drinken. 'Ik ben ook heel blij dat ik hier ben.' verklaarde hij met een glunderende blik. Hij was nog altijd even verliefd op dit meisje. Hij had nog steeds die kriebels in zijn buik.

Isobel legde een hand op zijn schouder en knikte. 'Ik was ook knap lastig in het begin. Ik was chagrijnig, moe en ik zocht altijd ruzie met m'n ouders. M'n ouders gaven de puberteit de schuld, maar nu ik erop terugkijk weet ik wel beter.' Het was ook lastig, voor Isobel zelf, maar ook voor Alex. 'Als ze een keer met me wilt praten kan dat altijd hè. En hetzelfde geldt voor jou, maar dat wist je al.' Als ze Alex kon helpen, wilde ze dat met alle liefde doen.

Woody zette zijn thee weg om Isobel in zijn armen te nemen en een kus op haar kruin te plaatsen. 'Dat is lief van je, Isobel. Ze weet het alleen nog niet van je. Alleen Elle en ik weten het. En- En ik denk dat oma het misschien weet. Ze voelt dat soort dingen aan, ofzo.' Hij streek over haar bovenarm. Zelf was hij niet zo goed met het 'aanvoelen' van dingen. Daar was Woody waarschijnlijk te naïef voor. Waarschijnlijk was dat de reden dat hij zo slecht was in het lezen van aura's.

Isobel plantte haar hoofd tegen zijn schouder aan. Ze had zowel Woody als Elle op het hart gedrukt dat ze écht niet wilde dat ze het aan wie dan ook zouden vertellen. 'Dat je oma het weet vind ik nog niet eens zo erg.' zei ze met een grijns. De oma van Woody en Elle zag ze niet vaak, maar als ze haar zag was ze altijd vriendelijk tegen haar. 'Weet je, ik ben blij dat je het weet... Dat ik geen leugens hoef te verzinnen en gewoon eerlijk kan zijn.'

Woody grinnikte met haar mee en hield haar nog maar met één arm vast om zijn thee terug op te pakken. 'Ik ook. Ik vind het fijn dat we geen geheimen hebben voor elkaar. Je hoeft me natuurlijk niet álles te vertellen.' Hij lachte wat verlegen en ging toen verder: 'Maar je kunt altijd alles met me delen.' Het was voor hem erg belangrijk dat ze dat wist en dat ze hem ook echt dingen zou vertellen. Zelfs als het minder leuke dingen waren.

'Dat weet ik,' zei ze en gaf hem een kus op zijn lippen. 'En je weet dat je ook alles bij mij kwijt kunt als je dat zou willen.' Ze wilde hem nergens toe dwingen. 'En ook als je iets dwarszit over ons, dan wil ik het ook weten, of als je ergens aan twijfelt.' Ze wist dat ze zelf soms zo enthousiast was, dat ze niet door had dat Woody zich misschien wel ongemakkelijk voelde, of ergens aan zou gaan twijfelen. Ze zou het vreselijk vinden als hij ergens mee zat en ze zou het niet doorhebben.

Woody knikte met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht. Het was goed dit tegen elkaar te zeggen, daar was hij van overtuigd. Na een korte stilte waarbij hij met een pluk haar speelde keek hij haar met een glunderende blik aan. 'Over een paar weken hebben we onze laatste wedstrijd. Met scouts. Dan moet het gebeuren.' vertelde hij haar. Het was nog altijd een zenuwslopend iets om zo lang te moeten wachten totdat die scouts nu eens kwamen. Woody wilde onderhand wel weten of hij goed genoeg was voor een beurs. Hij wilde weten of hij een toekomst had.

'Ik weet zeker dat het helemaal goed gaat komen. Je hebt er ontzettend hard voor getraind en iedereen ziet dat je de sterspeler bent... dat je míjn sterspeler bent.' zei ze met een glimlach, pakte zijn thee uit zijn handen, zette deze neer op de tafel en ging op zijn schoot zitten. 'Je gaat gewoon super hard je best doen en alles geven wat je in je hebt. Dan moeten ze je talent wel zien en Elle en ik moedigen je aan op de tribunes.' zei ze grijnzend.

Woody lachte om het vooruitzicht van een gillende Elle en Isobel. Zijn zus en Isobel waren wel zeker zijn favoriete supporters. 'Pap is ontzettend opgewekt. Hij praat nergens anders over en blijft me maar waarschuwen dat ik me absoluut niet moet bezeren of ziek moet worden.' Woody lachte weer en drukte Isobel tegen zich aan. 'Die beurs lijkt me geweldig, maar het enige nadeel is dat ik dan niet meer hier ben. Bij jou.'

Isobel gaf hem een klein kusje in zijn nek. 'Daar verzinnen we wel iets op.' Toch stemde de gedachte haar treurig. Wat als haar studie samen met zijn studie totaal niet samen ging. Sowieso zou hij het eerste jaar weg zijn, terwijl zij hier nog steeds zat. 'Ik kom je wel op zoeken, zo vaak als het kan. Maar daar hoeven we ons nog geen zorgen over te maken, want we hebben eerst de zomervakantie nog en daar gaan we gewoon een geweldige tijd van maken.'

Woody knikte instemmend. Hij wist dat het niet makkelijk zou worden, maar ze hadden nog genoeg tijd om zich voor te bereiden. 'We hebben nog een hele zomervakantie.' herhaalde hij met een lach. 'Zou je het leuk vinden om met mij op vakantie te gaan? Het hoeft niet lang! Maar gewoon; een paar dagen?' Verwachtingsvol keek hij haar aan.

Isobel kreeg een grote glimlach op haar gezicht en keek hem glunderend aan. 'Ja! Ja natuurlijk, dat zou super zijn Woody!' Ze kuste hem zacht, waarna ze hem weer aankeek. 'Zie je het al voor je, wij samen in een tentje, of in een hotel - ik weet niet wat jij liever wilt.' Isobel had in haar leven zowel gekampeerd, als hotelvakanties gehad en ze vond het beide leuk. Natuurlijk was een camping veel voordeliger en ergens ook wel knus: lekker 's avonds in de slaapzak tegen elkaar aan kruipen.

Woody grinnikte en kuste haar tevreden terug. 'Ik moet zeggen dat ik niet erg veel vakantie ervaring heb. Maar we zijn wel een keertje gaan kamperen, dat was erg- interessant.' Het kwam er op neer dat er vooral veel gekibbel was geweest, maar goed wat wilde je met drie vrouwen? Hij en zijn vader hadden nooit ruzie. Een vakantie met Isobel leek hem toch nog net iets aantrekkelijker. 'Nou, dan gaan we dat zeker doen.'

Isobel legde haar hoofd weer tegen zijn schouder aan en glimlachte. 'Kamperen is leuk, en vooral erg gezellig - en romantisch natuurlijk niet te vergeten.' giechelde ze. Ze zag het al helemaal voor zich. 'Wat vind je trouwens van Thomas en Elle? Ik had het echt niet verwacht dat ze nu al zover waren. Als ik heel eerlijk ben, dacht ik dat wij echt eerder zouden zijn, maar ja.' lachte ze en keek hem nieuwsgierig aan.

Woody streek met zijn hand langs Isobel's schouder en legde zijn hoofd op haar haar. Bij het noemen van Thomas en Elle glimlachte hij in eerste instantie, maar keek haar vervolgens verward aan. 'Wat bedoel je? Dat ze al zo lang samen zijn?' Hij had geen idee waar ze over sprak en hij had zo'n vaag vermoeden dat hij ook niet wilde weten waar het over ging. Daar had hij de laatste wel vaker last van wat betreft Elle. Ze was een echte vrouw aan het worden en dat voelde nogal vreemd voor de grote broer.

'Nee, ik heb het over-' Toen bedacht ze zich dat het nog wel eens zo kon zijn dat Woody helemaal nergens vanaf wist. 'Oké, je moet me beloven dat je dit niet van mij hebt gehoord... maar Thomas en Elle nou ja - ze hebben... eh - het bed gedeeld met elkaar.' Ze voelde zich zo ongemakkelijk om aan haar vriend te vertellen dat zijn zusje het had gedaan met haar vriend. Het was helemaal niet haar recht om het hem te vertellen, maar ze was er vanuit gegaan dat hij het al wist en om nou ineens terughoudend te gaan doen, wilde ze ook niet.

Woody staarde Isobel aan. Hij wist werkelijk niet hoe hij op dat bericht moest reageren. Zijn hand viel van haar schouder en bleek keek hij van Isobel weg. 'Echt? Heeft ze je dat verteld? Wanneer?' Het duurde even voordat hij dit verwerkt zou hebben. Zijn zusje met Thomas.. Thomas met zijn zusje.. Wat was dit voor rare wereld?

Isobel haalde haar schouders op. 'Een tijdje geleden... maar zegt alsjeblieft niet tegen Elle dat ik je het verteld heb! Alsjeblieft!' Ze wilde niet dat haar vriendin boos op haar zou worden omdat ze het door had verteld aan Woody. 'Doe alsjeblieft alsof je van niets weet... of zeg dat je het via via hebt gehoord ofzo... als roddel.' Waarom moest ze dan ook zo stom zijn om het te vertellen? Of om het er überhaupt over te hebben.

'Nee, nee, ik zal niet zeggen dat je het gezegd hebt..' verzekerde Woody haar vluchtig. Hij zou haar niet verlinken bij Elle. Hij wist wel beter dan dat. Hij kon echter nog niet zeggen of hij het er niet met Elle over zou hebben. Hopelijk had ze het zelf ook gewild. Wat als het tegen haar zin was? Woody kon er niet aan denken. 'Vertel eens iets leuks. Iets anders.' vroeg hij haar.

Isobel haalde opgelucht adem en keek hem even aan. 'Ik mag volgend jaar misschien vertegenwoordiger van het turnteam worden!' zei ze enthousiast. 'De trainer heeft het voorgesteld aan de commissie, maar daar moet je een of ander traject voor doen. Dan wordt ik aanvoerder, zie je het al voor je.' lachte ze. Ze wilde het waarschijnlijk wel gaan doen, het stond ontzettend goed op je cv.