Het huis van de Familie Dane

Woody keek naar Elle en begreep dat het nu geen zin had om achter Thomas aan te gaan. 'Isobel!' Hij riep haar nog na, maar ze was allang naar binnen verdwenen en Woody zuchtte diep. Hij richtte zich op zijn zusje en schudde zijn hoofd. "Elle ik laat je nu niet alleen. Kom hier.' Hij sloeg zijn armen om het tengere lichaam van zijn zusje en legde zijn hoofd op het hare.

'Verdomme Thomas! Waar hang je uit!?' Ze was woedend op hem en ze kon niet wachten om hem recht tegen zijn neus te slaan met haar vuist. 'Ik hoop voor je dat je weet wat je zojuist hebt gedaan, want ik ben het helemaal zat McKenzie!' Ze opende de deur van het kantoor van haar moeder. Er lagen spullen op de grond, dus ze waren hier overduidelijk geweest, echter waren ze er niet meer. 'Jezus Thomas!' Soms had ze last om haar woede te beheersen - zoals nu.

Bij de armen van Woody om haar heen begon ze weer te snikken en sloeg ze ook haar eigen om hem heen. 'Ik hou van je, Woody,' fluisterde ze en keek hem toen recht aan. 'Je moet achter Isobel aan gaan. Die blik... Ga snel, oké!' Ze duwde hem richting het huis en zelf veegde ze de tranen van haar gezicht af. Ze hoopte maar dat Isobel en Woody geen domme dingen zouden doen. Want ondanks wat Thomas had gedaan, ze wou niet dat hem iets aangedaan werd.

'Ik ook van jou, Elle.' Woody gleed met een hand over haar schokkende rug en keek haar toen aan. Hij knikte uiteindelijk, maar hield Elle nog enkele tellen vast. 'Ik wil dat je Alex opzoekt. Ga niet in je eentje weg of hier in je eentje rond lopen. Zeg maar tegen Alex dat we zo naar huis gaan. Ze zat net nog ergens op een bankje.' Woody oogde haar met een strenge blik en drukte toen snel een kus op haar wang voor hij snel naar binnen liep. 'Isobel?' Zijn stem galmde door het huis.

Isobel hoorde hoe Woody haar naam riep, maar ze reageerde er niet op. Toen ze alle deuren had open getrokken en hem nog steeds niet had gevonden, liep ze naar de voordeur toe en opende deze. En jawel, Thomas zat daar, doodleuk op een grote steen. In háár voortuin. 'Kijk eens wie we daar hebben, meneer Thomas - die o zo goed was voor mijn vriendinnetje Elle. Ik zweer je, als je haar ooit nog eens aanraakt met één van die poten van jou, dan zorg ik er persoonlijk voor dat al je vingers gebroken worden!' Haar stem was woedend en de blik in haar ogen precies hetzelfde. Nog voor ze het zelf door had, raakte haar vuist zijn neus.

Thomas hoorde Isobel praten, maar zelf keek hij enkel voor zich. Hij wist werkelijk niet wat hij had gedaan. Hij wist het wel, maar wou het niet beseffen. Dit zweverige gevoel dat hij had, en geheel door de alcohol kwam, deed hem niets goed. Voor hij het wist voelde hij een zware klap en ging zijn hoofd naar achteren. De smaak van bloed proefde hij in zijn mond. 'Verdomme trut!' schreeuwde hij.

'Ik ben een trut?' vroeg ze gefronst - de pijn in haar hand negerend. 'Durf mij eens een trut te noemen, als je je realiseert wat je Elle hebt aangedaan. Die klap was nog wel het minste wat je verdiende!' Maar die klap was ook het enigste wat ze hem aan kon doen. 'Waag het eens om nog eens in de buurt van Elle te komen...'

'Een feestje met ons twee? Dat kunnen we zeker? Maar waar? Of bedoel je hier?' Ze lachte en keek hem aan. Haar blik ging naar de alcohol. 'Anders nemen we wat van hier mee, niet?' Riley was gemakzuchtig wat betrof hoe ze een feestje kon maken. 'Weet je, ik laat het aan jou over en dan laat ik me wel leiden door jou.'

Elle zocht naar Alex, maar kon haar niet zo snel vinden. Ze ging naar binnen, om haar daar te zoeken, toen ze opeens geluiden uit de voortuin hoorde. Bekende geluiden. Langzaam deed ze de voordeur open en zag Isobel staan en een bloedende Thomas. Stap voor stap liep Elle naar hen toe en slikte moeizaam toen ze Thomas zag. 'Hier is een zakdoekje,' mompelde ze en keek Isobel angstig aan. Haar gezicht stond vol woede en Elle wist dus ook wel zeker wie Thomas had geslagen.

'Och Isobel! Reflecteer jezelf toch niet de hele tijd met Elle. Ik weet ook wel wat ik deed totaal fout was. Rot verdomme op! Je bemoeit je altijd met alles.' Zijn neus bloedde erg hevig, maar hij keek enkel op toen Elle dichterbij kwam. Enkel nam hij het zakdoekje niet aan. Hij stond eerder recht en probeerde weg te lopen, maar door de pijn geraakte hij amper vooruit.

Isobel keek vol ongeloof naar Elle. ‘Je vriend is net vreemd gegaan! De jongen waar je van houdt, waar je je fucking maagdelijkheid aan bent verloren is vreemdgegaan… en jij biedt hem een zakdoekje aan?!’ Ze snapt echt niet wat Elle bezielde. Was ze werkelijk zo naïef om hem terug te nemen, na wat hij haar geflikt had. Natuurlijk zouden sommige mensen zeggen “het was maar een kus” maar als hij het één keer doet, zal niets hem weerhouden om het nóg een keer te doen. 'Ik laat mijn beste vriendin in ieder geval niet vallen zoals jij dat hebt gedaan McKenzie.'

'De jongen waar ik van houd ja,' zei ze zachtjes, terwijl de woorden keihard binnen kwamen. Ze had gelijk, wat was ze aan het doen? Maar als ze hem nu gewoon zou laten stikken... was ze dan niet net zo erg als Thomas? Maar de grootste klap was nog wel dat hij gewoon weg liep. Ze pakte dankbaar Isobels hand vast, maar bleef naar Thomas kijken. 'Thomas, gaat het wel? Ik- je ouders schrikken zich rot als ze je zo zien.'

Thomas zijn handen waren voor zijn gezicht geplooid, maar dat deed enkel nog meer pijn. Hij hing helemaal vol met bloed. Het deed pijn om Isobel zo over hem te horen praten. 'Het enige wat ik kan zeggen, Elle, is dat het me spijt. En luister maar godverdomme naar je blonde vriendin. Zeg tegen mijn zus waar ze me kan vinden. Mijn ouders moeten hier niet achter komen.' Hij keek kwaad op naar Isobel, maar toen hij naar Elle keek zag hij hoe verdrietig ze was. Dat brak iets in hem.

Isobel keek hem aan en keek daarna naar Elle. Ze gaf haar een klein kneepje in haar hand en sloeg vervolgens haar arm om haar heen. 'Ik zal zeggen tegen Lexi waar je bent.' mompelde ze nog, waarna ze Elle mee naar binnen nam. 'Woody, we zijn in de keuken.' Ze ging er vanuit dat Woody nog steeds naar hen aan het zoeken was. Ze pakte een handdoek uit de lade en maakte deze nat onder de kraan. 'Ik ga Lexi even halen, neem anders even iets te drinken, een beetje water of zoiets.' zei ze met een kleine glimlach tegen Elle en liep richting de tuin, waar ze Lexi al snel had gevonden met haar vriend Jay. Ze legde niet uit wat er gebeurd was, enkel dat Thomas haar nodig had en dat hij in de voortuin was. Ook gaf ze haar tegens de vochtige handdoek die ze uit de keuken had meegenomen, om hier vervolgens weer terug naartoe te lopen.

'Gewoon met z'n tweetjes, ergens anders. Bij het water misschien, of in mijn achtertuin - die is toch groot genoeg om niet gezien of gehoord te worden. Tenzij je niet van nacht zwemmen houdt natuurlijk...' lachte hij. Soms vond hij het heerlijk om gewoon eens in het water te springen, het maakte niet uit welk moment van de dag het was: ochtend, middag, avond of zelfs nacht.

Riley lachte en keek hem aan waarbij ze de sigaret weg gooide. Ze nam nog enkele flesjes bier en in haar vrije hand en hem in de andere. 'Nachtzwemmen klinkt helemaal niet verkeerd,' lachte ze en liep al lachend voorbij een jongen die op de grond lag en nogal bloedde. 'Ieuw. Dit is inderdaad niks voor ons.' Ze nam plaats in Joe zijn auto.

'Mooi,' grinnikte hij en sloeg een arm om haar heen, om zo door het huis, naar zijn auto te lopen. Er zat een jongen met een gigantische bloedneus in de voortuin. Joe wist dat hij Thomas heette en dat hij in het footballteam zit, maar daar bleef het ook bij. Even dacht hij eraan om te vragen of hij iets kon doen, maar Riley stond al bij de auto en er kwam al een blond meisje door de deur een gerend. Eenmaal bij de auto opende hij deze voor haar en wachtte tot ze was ingestapt voor hij zelf naar het portier liep en ging zitten.

Toen Isobel naar Lexi was gekomen, had ze de vochtige doek aangenomen en was ze naar de voortuin gesneld. Daar zat Thomas, de onderste helft van zijn gezicht bebloed. 'Thomas?! Wat is er in vredesnaam gebeurd? Gaat het?' Ze was tegenover hem geknield en begon zachtjes het bloed van zijn gezicht af te deppen.

Thomas begon meteen te jammeren van de pijn. Het leek harder te zwellen. 'Isobel haar vuist,' verklaarde hij. Hij hoopte dat ze minstens een barst had in haar hand van het slagen; voor wat, hoort wat. 'Ik heb iemand anders gekust en nu ben ik Elle kwijt, Lexi... Ik ben haar kwijt...' Hij was nog steeds aangeschoten en igenlijk wou hij maar al te graag wat alcohol tegen de pijn.

Riley zette de flesjes onder de zetels van de achterbank, maar keek op toen Joe bij in de auto kwam zitten. Met een glimlach ging ze weer beter zitten. 'Jouw huis of waar...?' Het maakte haar in principe niet het; ze zou bij hem zijn en hij zou niet alleen zijn. Nachtzwemmen leek haar dan ook wel leuk. Iets dat je gedaan moest hebben. Enkel bleef ze hem maar aankijken en speelde onbewust met een plukje haar. Al snel had ze zich voorovergebogen en hem gekust op de wang. 'Bedankt Joe voor me te leren kennen.'
---------------
Daar verder?

Woody had de boven en beneden verdieping al afgezocht, maar kwam Elle en Isobel pas in de keuken tegen. Met een fronsende blik keek hij naar de twee en bekommerde zich vervolgens maar om Elle aangezien zijn vriendin al weer naar buiten ging. Hij schonk een glas water voor haar in en hield het vervolgens haar voor. Woody zei niets, maar bleef stil wachten totdat Isobel terugkwam en haar keek hij met een onderzoekende blik aan. Hij wachtte af totdat ze zou vertellen wat ze had gedaan.

Isobel keek hem aan en ging op het aanrecht zitten. 'Ik heb hem ee klap gegeven... tegen zijn neus... met mijn vuist.' mompelde ze en keek eerst Woody, om vervolgens haar blik op Elle te laten rusten. Ze schonk voor zichzelf ook een glas water in. Het liefste zou ze iedereen gewoon wegsturen, en zich tegen Woody aannestelen in bed. 'Gaat het een beetje Elle?'

Lexi keek hem verbaasd aan. 'Isobel heeft dit gedaan?' Ze had Isobel niet aan gezien voor iemand die zoiets zou doen. 'Ho, stop - je hebt wat gedaan?' Ze zuchtte diep uit en depte voorzichtig verder. 'Thom, waarom?' Het was werkelijk de enigste vraag die ze had. Waarom had hij het in vredesnaam gedaan? 'Doe maar rustig, ik zeg zo wel tegen Jay dat we nu al weggaan. Ik ga je hier niet zo laten zitten...'

'Daar hoef je me niet voor te bedanken,' zei hij lachend, maar liep wel rood aan door haar kus op zijn wang. Hij wist niet wat hij moest denken, hoe hij haar moest zien. Ze konden het goed met elkaar vinden, dat was één ding dat zeker was, maar hij had geen idee wat ze dacht - wat zíj voelde. 'Nou, op naar mijn huis dan maar,' zei hij glimlachend en startte de auto om richting zijn huis te rijden

- ja, denk ff dat ik de meet met Iris daar afrond als ze er is! En daarna kunnen we meeten (:

Elle keek Thomas wanhopig aan en enkel door Isobels handen werden ze ervan behoed om Thomas niet te helpen en zijn gezicht schoon te maken; dat deed je als je iemands vriendin was. 'Sterkte,' zei ze nog enkel bibberig, voordat Isobel haar naar binnen bracht, terwijl ze steeds maar naar achteren keek naar Thomas. Binnen brak ze opnieuw en sloeg haar handen voor haar gezicht, om hard en met lange uithalen te huilen. Het liefst wou ze gewoon naar huis, naar haar ouders toe, naar haar bed toe. Maar het allerliefst wou ze naar Thomas toe.