Het huis van de Familie Dane

Woody had zijn ogen op Isobel gericht en probeerde haar niet te veroordelen voor wat ze had gedaan. Hij zou ook zoiets hebben gedaan als Elle niet in de buurt was geweest. Misschien zelfs als hij moediger was geweest. Hij zuchtte en wreef over Elle's schouder. 'Ik ga Alex wel zoeken en dan gaan we naar huis.' Hij streek Elle's dikke tranen van haar wangen met alle voorzichtigheid die hij in zich had en keek toen weer naar Isobel. 'Blijf even bij der, dan ben ik zo terug met Alex.' En met die woorden verdween hij de tuin in om zijn andere zusje te halen.

Na nog een zachte en liefdevolle kus liet Willy haar lippen met rust en legde hij zijn hand op haar wang. Hij wou op haar woorden antwoorden, toen hij opeens Woody zag rondlopen. En hij zag eruit alsof hij iemand zocht. 'Alex, daar loopt je broer! Hij ziet er een beetje overstuur uit, misschien moet je maar even naar hem toe gaan,' zei hij voorzichtig, terwijl hij zijn gezichtsuitdrukking probeerde te peilen.

Alex vond het vervelend dat er juist nu tussen hen inkwam, maar toen ze haar broer's gezicht zag, was ze die gedachte al weer vergeten. 'Woody?' Ze stond op en liep snel achter hem aan. Haar broer vertelde haar snel wat er gebeurd was en dat ze naar huis zouden gaan. Met een bleek gezicht liep ze terug naar Willy en pakte ze zijn handen vast. 'Sorry, maar ik ga nu naar huis, Elle-' Ze fronste boos en balde haar vrije hand. 'Thomas heeft een ander meisje gekust en Elle heeft ze betrapt en nu is ze van streek, wat ik helemaal begrijp en Woody gaat haar nu naar huis brengen en ik weet anders niet hoe ik thuis kom.'

Isobel omhelsde haar vriendin stevig. 'Alles komt wel goed, Ellie. Alles komt altijd goed.' mompelde ze zachtjes en streek over haar haren heen. Ze voelde zich om een of andere reden altijd ontzettend verantwoordelijk over Elle en zeker op dit soort momenten. 'Als er iets is, of als je me nodig hebt - dan bel je me, oké? Ook al is het drie uur 's nachts, dat maakt me niets uit, dan kom ik. Goed?'

Willy keek Alex verbaasd na en dronk maar verder van zijn drankje. Geduldig wachtte hij op haar. Toen ze terug was gekomen en had verteld wat er aan de hand was, knikte hij begripvol en glimlachte bemoedigend naar haar. 'Dat is geen probleem, Alex! Ik denk dat ik zo ook maar weer eens naar huis ga.' Hij fronste zijn wenkbrauwen bij haar woorden; hij vond dat niets voor Thomas. 'Oh, shit, wat rottig voor Elle. Hopelijk trekt ze het zich niet te persoonlijk aan.' Hij drukte nog een kus op Alex' lippen en zwaaide haar toen uit.

Elle moest enkel nog harder huilen toen Isobel haar omhelsde en paniekerig klemde ze ook haar handen om haar vriendin heen. 'Ik wil hem niet kwijt, Isobel,' huilde ze en begroef haar gezicht in haar vriendin's nek. 'Hij zei dat hij van me hield, wat heb ik nou fout gedaan? Ik snap het niet!' Ze snikte hard en deed geen moeite meer om de tranen tegen te houden. Het had toch geen zin om alles op te kroppen. 'Dat- dat zal ik doen.'

Alex knikte naar Willy, maar was met haar gedachten al bij Elle. Ze had de laatste tijd met zo'n grote lach rondgelopen. Waarom moest er nou zoiets bij Elle gebeuren? 'Ik zie je op school!' Vlug kuste ze Willy terug en zwaaide ze naar hem waarna ze zich verlegen bij haar broer voegde. Samen gingen ze naar binnen en Alex keek bezorgd naar haar zus en Isobel. Ze zei niet maar ging aan de andere zijde van Elle staan en streek over haar rug.

Woody liep naar de gang om hun jassen te vinden en kwam niet veel later terug met de stapel in zijn armen geklemd. 'Izzy, ik breng ze naar huis en dan-' Hij fronste en zuchtte. Woody kon niet zeggen of hij nu nog wel zo'n zin had in vannacht. Moesten ze er maar een leuke avond van maken terwijl Elle slapeloos in bed lag? En hij kon moeilijk Isobel meenemen nu haar huis vol stond met gasten. Besluiteloos keek hij naar de tuin.

'Je hebt niets verkeerd gedaan, Ell. Echt niet.' Niemand verdiende dit, maar Elle zeker niet. Ze was altijd al zo onzeker en dan kwam dit er ook nog eens bovenop: ze dacht dat het allemaal aan haar lag. Isobel wist echter wel beter: Thomas kon zijn handen gewoon niet thuishouden als hij dronken was - het was zíjn fout, niet die van Elle. Ze keek op toen Alex naast hen kwam staan en ze liet Elle los. 'Volgens mij is er nog iemand die je een stevige knuffel wilt geven.' zei ze met een kleine glimlach. Bij de woorden van Woody keek ze op. Ondanks dat ze het vreselijk voor Elle vond en ze Woody's punt totaal snapte, had ze zich nog steeds ongelofelijk verheugd op deze avond. 'Ik - eh... kies zelf maar wat je doet Woody.' mompelde ze en liep richting de tuin om hem wat bedenktijd te geven.

Elle voelde hoe Isobel haar los liet en zag Alex voor haar staan. Snel toverde ze een glimlach op haar gezicht en omhelsde haar kleine zusje; ze wilde niet dat ze zich zorgen om haar zou maken. 'Mijn lieve Alex,' fluisterde ze en drukte een kus op haar haren. 'Heb je een leuke avond gehad? Zag ik je nou met Willy?' Het was fijn om zo even met haar zusje te kunnen praten, het leidde haar van Thomas af. Schuldig keek ze naar Woody. 'Woody, blijf gewoon bij haar slapen. Jullie hebben er beiden zo op verheugd! Ik zou het vreselijk vinden als ik jullie nacht verpest.'

Alex wist wel beter dan in die glimlach te trappen, maar ze wilde Elle maar al te graag afleiden dus vertelde ze haar snel over haar avond met Willy. 'Dus ik geloof, denk ik, dat hij mijn vriendje is.' eindigde ze haar verhaal met een blos en een glimlach waarna ze Elle nog eens stevig omhelsde. Ze knikte instemmend toen haar zus zei dat Woody maar gewoon moest blijven. 'Je kan ons thuis afzetten en terug rijden en dan blijf ik wel bij Elle. Dan ga ik weer bij haar in bed slapen zoals vroeger. Dan houd ik Elle wel warm.' Ze knipoogde naar haar zus en pakte toen de jassen van Woody aan.

Woody keek zijn zussen dankbaar aan en volgde snel Isobel om zijn armen om haar lichaam te slaan. 'Izzy, ik breng ze alleen thuis en dan kom ik terug om die loeiharde vuist van je te verzorgen, oke?' Hij drukte een kus in haar nek en liet haar al gauw weer gaan om zijn zusjes snel thuis te krijgen. Straks had hij genoeg tijd met Isobel. Hij trok zijn eigen jas en wenkte Elle en Alex. 'Gaan jullie mee?'

Isobel glimlachte bij de woorden van Woody. 'Dan zie ik je zo meteen weer. Ik ga iedereen naar huis sturen, ik ben het helemaal zat.' Ze liep nog terug naar de keuken en omhelsde Elle stevig. 'Hou je taai en onthoudt wat ik heb gezegd. Als je ons nodig hebt dan bel je hè?' Ze glimlachte nog even en liep vervolgens naar de tuin, waar de mensen - die er nog waren - stonden. 'Ja, het feest is over! Jammer, volgende keer beter jongens. Hup, allemaal eruit!'

Elle glunderde bij Alex' woorden en drukte een dikke kus op haar wang. 'Oh, Alex, ik weet zeker dat Willy een hartstikke leuke jongen is,' zei ze geruststellend en keek toen Woody aan. Ze nam haar jas aan en trok de stof dicht tegen haar aan. Ze wou zo snel mogelijk naar huis toe. Bij de omhelzing sloeg Elle ook stevig haar armen om haar vriendin heen en drukte een kus op haar wang. 'Bedankt, Isobel. Ik kan me geen betere vriendin voorstellen dan jij,' fluisterde ze, legde nog even liefdevol haar handen op haar vriendin's wangen en liep toen achter Woody en Alex aan.

Thomas keek zijn zus ge-ergerd aan. 'Serieus, ga jij ook nog beginnen? Zeg liever tegen Jay dat hij Isobel verrot schopt. Och, zeur nier. Ik ga niet naar huis.' Hij stond op en deed de hand weg van zijn zus bij het opstaan. Hij wou geen ruzie thuis. Hoe hij dit moest uitleggen. Hierbij liep hij terug naar de steen en ging daar zitten. 'Blijf maar met Jay. Ik wil je nacht niet verpesten. Zelf geraakik gemakkelijk tot aan het ziekenhuis of zoiets.' Zijn hoofd voelde zwaar van de alcohol.

'Nee, ik ga niet "ook beginnen" ik wil gewoon begrijpen wat er in je hoofd omgaat Thomas. Ik beschuldig je nergens van, je bent m'n broer. Thomas was alles voor haar, samen met Jay en de rest van haar familie. 'En nee, we gaan niemand verrot schoppen. Het was laag van Isobel om je een klap te geven, maar dat betekend niet dat wij ons gaan verlagen tot dat niveau.' zei Lexi. 'Je gaat helemaal nergens naartoe. Denk je niet dat pap je net zo lang gaat zoeken tot hij je gevondwn heeft als ik alleen thuis kom. Dan krijg ik straks op m'n flikker dat ik je niet mee heb genomen en daarbij ga ik je in deze toestand wcht niet allen laten.'

'En ik ga echt niet naar huis,' protesteerde hij en bleef koppig zitten. 'Nee? Isobel gaat mogen opletten voordat ik haar leven tot een hel maak. Of haar fucking kaak breek. Wie denkt ze wel niet dat ze is? Wat wou je doen? Naar de spoed rijden? Papa vermoordt ons toch wat we ook doen. Gelukkig hebben we mama nog. Hoewel die ons helemaal niet gaat sparen.' Hij keek voor zich uit. 'Kom op, we halen je vriendje en we zijn weg hier. Eerst nog ijs uit die diepvriezer en enkele messen die ik naar Isobel kan werpen.'

Lexi keek haar broer aan. 'Thomas, we gaan niemand's kaak breken en al helemaal geen messen werpen naar mensen. Dat maakt het er echt niet beter op. Ik zeg niet dat Isobel het recht had om dit te doen, maar als iemand op míjn feestje mijn beste vriendin zou bedriegen, zou ik ook pist zijn Thomas.' Natuurlijk koos ze de kant van haar broer - in het opzicht dat Isobel hem nooit had mogen slaan - waarom hij vreemd was gegaan snapte ze zelf ook niet. 'Kom op, ik ga Jay halen en dan tover ik wel ergens ijs vandaan. En dan gaan we naar huis, of je er nou naartoe wilt of niet.'

'Ik haat je zus.' Pessimistisch keek hij haar de hele tijd aan. 'Ik haat je echt.' Hierbij stond hij ook recht. De pijn was te zwaar om werkelijk zich te concentreren op iets. Daarbij bloedde het nog steeds serieus. Toch wist hij dat hier iemand voor moest boeten. Dat was Isobel. Ze had gelijk gehad wat betrof het vreemdgaan, maar niet op het feit dat ze opeens neuzen moest gaan breken. 'Lexi, hij staat er nog eens niet meer recht op. Zelf ik ben daar nuchter genoeg voor. Man, dit doet pijn. En ik bedroog Elle, ja. Maar dat wijf kuste mij daarnet voordat ik het zelf doorhad. Daarbij had ze wel aangename lippen...' Hierbij liep hij naar binnen. Jay dus.

'En soms haat ik jou ook, maar toch hou ik van je.' zei Lexi met een lach rond haar gezicht, terwijl de situatie eigenlijk helemaal niet om te lachen was. Ze draaide zich om naar hem en keek hem aan. 'Zo scheef staat 'ie echt niet Thomas, hij is hoog uit gekneusd. Hier, houdt die doek er nou maar op.' Ze overhandigde hem de doek die ze in haar handen had. 'Ik ga Jay halen,' Met deze woorden liep ze naar de tuin toe, om Jay te zoeken. Blijkbaar had Isobel iedereen al weggestuurd, dus zo moeilijk was hij niet te vinden. 'Hé,'

Jay draaide zich om bij het horen van een bekende stem. 'Hey jij,' zacht drukte hij een kusje op haar lippen en liep met haar richting de voortuin. 'Dus alles oké met Thomas?' Jay zag dat zijn neus er nog op stond. 'Volgens mij gaan Isobel en Woody zo'n seks hebben vanavond.' Bij die droge woorden begon Thomas hard te lachen. 'Het komt wel goed met je broer als hij om mijn grappen moet lachen.' Toch nam Jay met een treurige blik haar handen vast. 'Moet ik je nu weer missen?' Eigenlijk had hij gehoopt om een moment enkel voor hun. Aan dit feestje was niets romantisch geweest buiten dansen.

'Ik denk dat 'ie alleen gekneusd is, maar volgens mij is Thom er van overtuigt dat hij 'm gebroken heeft.' zei ze lachend en keek hem naar haar broer. 'Als ie om jóu grappen kan lachen, dan zit het inderdaad wel goed.' plaagde Lexi hem en glimlachte kort naar hem. 'Ik vrees van wel, máár ik beloof dat we morgen iets gaan doen, met z'n tweeën. Iets leuks.' Lexi had deze avond het liefst compleet anders zien lopen, maar ze kon haar broer nou eenmaal niet alleen laten gaan. Haar ouders zijn furieus zijn als ze Thomas zo zagen en het minste wat ze kon doen, was het voor hem opnemen.

Jay nam haar in zijn armen. 'Ik kan ook altijd proberen via je raam naar binnen te klimmen? Met dat stukje dak dat lager ligt is het niet zo moeilijk.' (Zozo-Danny-moment!) Zijn lippen vonden even die van haar en keken haar glimlachend aan toen hij Thomas hoorde kreunen van de pijn. 'Niet te moedig zijn hé. Je broer is fijn, maar dit is zijn eigen schuld. Hoewel veel mensen lastig zijn op Isobel. Buiten enkele die dan weer lastig zijn op Thom omdat ze Isobel kennen of gewoon on-partijdige; geen keuze willen maken tussen Woody of hem...'

'Dat is inderdaad ook een heel erg goed idee,' zei ze lachend. Inmiddels waren ze al in de voortuin, omdat Isobel hen eruit had gebonjourd. 'Je kan met ons meerijden als je wilt? Dan stap je gewoon op de hoek van de straat uit, en sneak je via de achterkant weer naar binnen toe?' Haar vader had wel eens vertelt dat hij dat ook had gedaan toen zijzelf jong waren, dus als ze hen zouden betrappen en boos zouden worden, had ze altijd nog een goed argument: haar ouders hadden haar tenslotte op dat idee gebracht. 'Ik kies niemand zijn kant... Het was fout van Isobel, maar ook fout van jou Thomas. Klaar.' Ze had geen zin om te kiezen voor iemand.

Thomas keek enkel met een blik van irritatie naar zijn zus. 'Alsjeblieft, doe snel een beetje klef!' Hij wou zijn bed en niet denken aan morgen. Niet aan een kwaad teamlid dat zijn zusje wou beschermen, niet de boze vriendin waarmee hij de lakens had gedeeld en al helemaal niet aan Elle. Hoewel hij aan haar dacht en besefte dat hij het had verpest. De leegte zou hij morgen vooral beginnen te voelen.

Jay lachte en liep mee naar de auto. 'Doen we! Mama denkt toch dat ik bij Willy bleef. Of zoiets. Dus we hebben wel de tijd om bij elkaar te zijn lijkt me?'