Het huis van de Familie Dane

Woody zuchtte. Hij wist dat ze gelijk had, maar hij kon gewoon niet anders dan zich druk maken om zijn zusje. 'Ja, sorry.' Samen met Isobel ging hij op het bed liggen en sloeg hij de dekens over hen heen. Teder kuste hij haar terug en raakte met zijn vingertoppen lichtjes haar wang aan. Hij glimlachte naar Isobel en drukte uiteindelijk nog een kus op haar voorhoofd. 'Welterusten, lieve Izzy.' fluisterde hij zacht.

Op één of andere manier kon Isobel nooit in slaap vallen als ze op haar rug lag. Dus draaide ze zich op haar zij en kroop ze zo dicht mogelijk tegen Woody's lichaam aan. 'Welterusten.' Ondanks dat ze moe was, zou het vast nog wel even duren voor ze in slaap zou vallen: direct in slaap vallen lukte haar nooit, alhoewel, nu lag ze heerlijke tegen haar vriend aan, wellicht dat dát enig verschil nou maken. 'I love you,'

Woody voelde Isobel tegen hem aanliggen en slaakte een diepe gelukzalige zucht. Hij had nooit gedacht dat het zo goed zou voelen om een vriendin te hebben en samen met haar in slaap te vallen. Er was niets meer dan dat nodig, eigenlijk. Hij keek haar, zo goed als dat kon, toen ze verklaarde dat ze van hem hield. 'Ik ook van jou. Ik ook van jou.' herhaalde hij en kuste haar nog zacht.

Nu ze hier zo lag had ze helemaal geen zin om te slapen, dan kon ze er niet van genieten. Zijn zachte kussen lieten haar glimlachen en met haar vingers streek ze langs de korte stoppeltje op zijn kin. 'Je moet je scheren.' zei ze lachend en kuste hem ook zacht. Isobel wilde zo lang als ze kon van dit moment genieten, je wist nooit wat er kon gebeuren.

Woody grinnikte. 'Vind je dit niet aantrekkelijk dan?' vroeg hij plagend. Het was niets voor Woody om te veel tijd aan zijn uiterlijk te besteden, maar sinds hij iets met Isobel had, was hij zich wel iets bewuster geworden van zijn voorkomen. Voorzichtig gleed hij met zijn hand langs haar heup en kuste haar terug. 'Zo komen we nooit aan slaap toe.' lachte hij wat verlegen.

'Ik vind die stoppeltjes woest aantrekkelijk, maar nu krijg ik iedere keer als ik je kus een scrub-behandeling.' lachte ze. 'Misschien vind ik het wel helemaal niet erg dat we niet aan slapen toekomen. We hebben straks nog genoeg tijd om te slapen. Maar als jij wilt slapen moet je het gewoon zeggen.' Ze wilde hem niet wakker houden als hij wilde slapen.

Woody lachte en streek plagerig met zijn wang langs de hare. 'Ik vond het wel bij mijn imago als ruige football speler passen. Misschien helpt het me wel met de scouts.' Hij grinnikte en schudde vervolgens zijn hoofd. 'Ik wil nog niet gaan slapen. Ik ben allang blij dat deze avond nog een goed einde heeft en daar wil ik van genieten.' Woody glimlachte en drukte een kus op haar wang.

'Ik denk het ook, die denken vast "Die gast is echt geweldig, maar die stoppeltjes doen het hem. We nemen hem aan."' lachte ze en luisterde met een grote glimlach naar zijn volgende woorden. 'Mooi,' Het was een geweldig gevoel dat ze zo naast hem kon liggen en nog beter was nog dat er niemand thuis was, behalve hen. Ze konden doen wat ze wilde, zonder dat er ook maar iets van werd gezegd. Zachtjes zette Isobel haar lippen op die van hem en kuste hem innig.

Woody had een grijns op zijn gezicht en kuste Isobel even liefdevol terug. Voorzichtig en wat onhandig trok hij haar naar zich toe en streek met zijn handen door haar blonde haren. Toen hij haar weer los liet, haalde hij nogal verrast diep adem en keek Isobel aan. Ergens in zijn achterhoofd wist hij wel dat dit het ultieme moment was om net die stap te nemen. Haar familie was niet thuis. Ze hadden het rijk alleen. Woody wist alleen nog steeds niet hoe hij er over dacht.

Isobel was voor een moment hoopvol, toen hij haar beetpakte, maar al snel liet hij haar ook weer los. Ze duwde een pluk haar weg achter haar oor en beet zachtjes op haar lip. 'Ik- ik weet dat je er waarschijnlijk nog niet over na wilt denken, dat je er niet klaar voor bent, maar...' Ze had echt geen idee hoe hij hierop zou reageren, dus keek ze onzeker weg. 'Ik wil gewoon graag weten hoe jij erover denkt, over... seks.'

Woody zuchtte onopvallend en wreef ongemakkelijk over zijn voorhoofd. Hij snapte ook wel dat ze het er een keer over zouden moeten hebben, maar alsnog vond hij het niet bepaald prettig. 'Ik weet het gewoon niet Isobel. Ik-' Beschaamd wendde hij eveneens zijn blik af. 'Ik wil het wel, maar ik voel me er nu nog niet goed bij?' Hij wist niet of hij het goed onder worden bracht. 'Sorry..'

'Oh..' Isobel kon de teleurstelling in haar stem niet onderdrukken. Ze was er haast zeker van geweest dat dit het moment was, dat hij er nu wel klaar voor zou zijn, maar niets was minder waar. Hij wilde wel, maar hij voelde zich er niet goed bij. Als hij wilde, waarom konden ze er dan niet gewoon voor gaan? Het desnoods enkel proberen? Ze draaide zich op haar rug en staarde beduusd naar het plafond.

Woody vond het nogal verontrustend dat Isobel zo stil bleef. Hij had gedacht dat ze hem misschien zou proberen te overtuigen of misschien gerust te stellen, maar geen van beiden gebeurde. 'Izzy, het spijt met echt, ik weet alleen niet-' Hij zuchtte weer en zocht haar hand op. 'Je snapt toch wel dat het niet door jou komt? Dit is mijn schuld, maar ik kan het gewoon niet nu, geloof ik.' Hij keek naar haar gezicht en hoopte dat ze het zou accepteren.

Isobel keek hem aan. 'Waar komt het dan door? Is er iets dat ik kan doen? Ben je ergens bang voor? Ik snap het gewoon niet Woody..' Ze zuchtte verslagen uit en rolde zich weer terug op haar zij. Ze zou er alles aan doen om dat moment met hem te mogen beleven, maar het zag ernaar uit dat die tijd voorlopig nog niet zou komen. 'Ik wil je nergens toe dwingen, dat weet je zelf ook, maar ik wil het gewoon begrijpen.'

'Ik weet gewoon niet wat ik er van kan verwachten.' gaf Woody mompelend toe. 'Maar het hóeft toch niet per se? Ik bedoel; daar gaat het toch niet om?' Hij verstrengelde hun vingers en keek Isobel aan. 'Ik houd van je, Izzy, echt waar. Ik kan het alleen nog niet.' Hij legde zijn voorhoofd tegen dat van Isobel en liet voorzichtig hun neuzen raken.

'Ben je... ben je bang dat ik teleurgesteld raak? Dat ik te hoge verwachtingen van je heb?' vroeg ze fronsend. 'Want als dat zo is, dan ben je jezelf voor niets gek aan het maken. Ik verwacht niets Woody, ik wil... ik wil gewoon het moment delen en nee, het gaat niet perse om de seks, het gaat om het moment. Ik weet hoe magisch zo'n moment kan zijn en... en ik wil het gewoon met jóu delen.'

'Ik ben niet bang. Het voelt gewoon niet als het moment. Ik wil dat het speciaal is. Dat ik er zeker van ben net zoals jij en dat we dat moment delen op een dag dat het gewoon helemaal goed zit.' Het was niet alleen dat het gedoe met Elle en Thomas hem had doen twijfelen, maar er was ook een bepaalde druk die dag. Haar ouders waren niet thuis. Hij had zijn wedstrijd gewonnen. Het was een oke feestje geweest. Het was logisch dat ze het nu zouden doen, maar voor hem was het niet zo.

Het hele onderwerp seks had de avond voor Isobel verpest. Waarom kon het nou niet gewoon makkelijk zijn? Waarom kon het niet gewoon gebeuren en konden ze zich er beide goed over voelen? 'Oké.' mompelde ze en trok haar benen op. Als hij er nu niet klaar voor was, wanneer zou hij er dan wel klaar voor zijn? Over een dag, een week - een jaar?

Woody kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Hij snapte nu wel dat Isobel er waarschijnlijk wel op gerekend had dat ze vannacht verder zouden gaan. Misschien had hij haar wel iets van een waarschuwing moeten geven. Eerlijk gezegd wist hij het echt niet meer. 'Izzy-' zei hij met een kreun. 'Alsjeblieft, vat dit niet slecht op.'

'Hoe moet ik het dan opvatten, Woody?' vroeg ze met tranen in haar ogen en draaide zich terug om naar hem. 'Ik wil je de tijd geven, echt geloof me. Maar ik wil ook dat moment kunnen delen, kunnen voelen.' murmelde ze. Isobel was niet boos op hem, eerder gefrustreerd door de situatie. Ze wilde hem niet dwingen, of hem ongelukkig laten voelen. 'Ik hou van je, maar ik wil ook een volgende stap zetten.'

Toen Woody de tranen in haar ogen zag, had hij al helemaal geen idee meer wat hij moest doen of zeggen. Was het omdat hij een jongen was dat ze verwachtte dat hij het wel zou willen? Als het meisje het niet wilde, dan zou een jongen het toch ook niet zo'n probleem vinden? Woody snapte het niet waarom het zo belangrijk was. Ze waren hartstikke vertrouwd met elkaar. Moest je dan per se ook seks hebben? 'We kunnen het toch ook later delen.' Langzaamaan begon hij ook geirriteerd te raken, hoe graag hij het ook wilde verbergen.

'Oké, oké laat maar. Ik heb geen zin om er ruzie over te maken.' mompelde ze en veegde de tranen uit haar ogen. 'Laten we het maar gewoon vergeten.' Voor hem was het misschien niets belangrijks, maar zij vond het wel belangrijk. Het was gewoon een ervaring, die ze wilde hebben met hem. De enige ervaring die ze tot nu toe had gehad was met Thomas, en dat was nou ook niet echt een rooskleurige herinnering.

Woody had geen woorden meer. Hij dacht dat hij het alleen nog maar erger zou maken. Ongemakkelijk bleef hij haar vast houden en streek met zijn duim over haar hand die hij nog steeds vasthield. 'Zullen we maar gaan slapen?' vroeg hij uiteindelijk na een stilte. De avond leek toch niet meer te redden.

Isobel haalde haar schouders op en kroop terug tegen hem aan. Ze was alles behalve moe, maar er zou waarschijnlijk toch niets gezelligs meer van komen, dus waarschijnlijk was gaan slapen de beste optie. 'Het spijt me,' mompelde ze haast onverstaanbaar. 'Als jij er nog niet klaar voor bent, dan moet ik dat respecteren. Ik heb het recht niet om boos te worden, of teleurgesteld te zijn over dat soort dingen.' gaf ze uiteindelijk toe: als zij het niet had gewild, had ze het ook niet leuk gevonden als Woody daar ophef over zou maken.

'Het spijt mij ook. En het is niet erg.' Woody legde zijn arm om haar schouders en streek zacht over haar huid. Hopelijk zou de volgende ochtend wat beter gaan dan deze hele complete avond. Hij was al lang weer vergeten dat hij die dag euforisch was geweest vanwege de overwinning. 'Welterusten, Isobel.' zei hij zacht en drukte een klein kusje op haar wang.