Het huis van de Familie Dane

'Aaron speelt voetbal, maar de andere kleine man doet niets.' antwoordde Isobel's vader en dacht diep na. 'Dat is een goede vraag jongen, er zijn er zo veel. Al vind ik The Good, The Bad and The Ugly toch nog eens van de meesterlijkste.' zei hij enthousiast, waardoor Isobel begon te lachen. 'Nou, volgens mij kan ik jullie twee aan de tafel achterlaten, want zo te zien hebben jullie nog wel wat gespreksstof.' zei ze met een grijns en at wat van de spaghetti.

'Voetbal is ook leuk! Maar football is nog leuker.' Woody grijnsde naar Aaron en at toen nog wat van zijn eten. 'Die is natuurlijk ook niet superbekend zónder reden.' Hij glimlachte en keek toen naar Isobel. 'Sorry, maar zo heel veel western liefhebbers zijn er nou eenmaal niet, dus ik moet hier natuurlijk gebruik van maken!' Met een jongensachtige grijns tikte hij Isobel's enkel met zijn voet aan.

Isobel glimlachte toen hij haar voet aantikte en knikte. 'Ik snap het alweer, Aaron, Jayden en ik worden vanavond zeker weer naar boven geloosd zodat jullie films kunnen gaan bespreken. En ik had het nog zo tegen je gezegd pap, steel mijn vriend niet in, maar het is al te laat.' grapte Isobel lachend en gaf haar vader een por.

woody lachte, maar keek Isobel toen met een glimlach aan. 'Voor geen goud laat ik me weghouden bij jóu.' Hij vond zijn grap zelf wel goed geplaatst. Goud, cowboys, westerns, dat hoorde bij elkaar. Langzaam at hij verder en zocht naar nieuwe woorden om op tafel te gooien. Er was een moment geweest dat hij zich heel erg op zijn gemak had gevoeld, maar zodra er weer een stilte viel, kwam dat ongemak terug.

Isobel grinnikte. 'Dan is het goed,' zei ze met een lach. 'Jayden, wilde jij niet nog iets vragen?' vroeg ze aan haar broertje, waarna hij verlegen naar zijn bord keek. Normaal waren het zulke drukke stuiterballen, maar zodra er iemand kwam die ze niet kende waren ze zo stil als maar zijn kan. 'Wil...' begon hij twijfelend en keek Isobel bevestigend aan, waarop ze bemoedigend knikte. 'Wil je me een keertje leren hoe je football speelt?'

Woody keek afwachtend naar Jayden en glunderde toen hij de vraag uit de mond van het jongetje hoorde rollen. 'Natuurlijk! Heel graag zelfs! Heb je het al wel eens gespeeld?' Zijn enthousiasme was overduidelijk en met een glimlach keek hij naar Isobel. Het ging zo goed tot nu toe. Dat had hij zelf nooit gedacht. Onder tafel haakte hij zijn voet zacht om haar enkel en keek toen weer naar Jayden en vervolgens ook naar Aaron. 'Stiekem hoop ik dat ik jullie grote zus eens in zo'n pak krijg met een bal in haar handen. Ze kan het vást niet.' zei hij lachend.

Jayden schudde zijn hoofd. 'Nee, nog nooit.' Isobel glimlachte, waarna ze voor de grap beledigd naar Woody keek. 'En je wordt bedankt, van je vrienden moet je het hebben hè.' zei ze grinnikend. 'Ik denk dat ik het nog beter kan dan dat je denkt.' Ze had nog nooit football gespeeld en waarschijnlijk was ze er ook bagger in, maar dat maakte niet uit. 'Ik kijk wel gewoon toe vanaf de zijlijn.'

Woody lachte zachtjes en keek haar schuldig aan. 'Sorry, ik geloof wel dat je het kan hoor.' Zijn glimlach was een verontschuldiging, maar tegelijkertijd was het een speelse lach. Hij at verder zijn bord leeg en luisterde naar het gesprek dat de twee jongens voerden over een of andere jongen van school die ook football speelde. Woody vond het wel interessant.

Isobel grijnsde en al snel had iedereen zijn bord leeg. 'Tijd voor het toetje!' Haar vader stond op en nam alle borden mee naar de keuken. Vroeger had hij in een restaurant gewerkt en altijd als er mensen op visite kwamen schepte hij op mijn het tillen van alle borden in één keer. Isobel leunde naar Woody toe. 'Zie je nou wel dat het helemaal niet zo erg is.'

Woody wilde opstaan om te helpen met het afruimen van de tafel, maar Isobel's vader leek absoluut geen hulp nodig te hebben. Hij keek naar Isobel en glimlachte. 'Je hebt zoals altijd weer eens gelijk.' verzuchtte hij en grijnsde toen naar haar broertjes. 'Vervelend hè, dat jullie zus altijd gelijk heeft.' Hij gaf haar een duwtje en keek toen toe hoe het toetje op tafel werd gezet.

Isobel stak plagend haar tong uit. 'Ze weten hoe vervelend ik kan zijn hè.' Beide jongens knikte, waarna Isobel ze onder de tafel plagend een zachte schop gaf. 'Maar ze kunnen ook niet zonder me leven,' lachte ze vervolgens. 'En volgens mij kan deze jongen hier naast me dat ook niet, hè Woody.' grapte ze en keek smachtend naar het heerlijke toetje. Fruit en ijs, de beste combinatie als je het aan haar vroeg.

Woody moest toegeven dat hij inderdaad niet zonder haar zou kunnen, maar dat gaf hij niet zomaar toe. Hij kreeg een toetje voorgeschoteld en nam een grote hap. Het was weer heerlijk. Wat koud wellicht, maar daar kon hij wel tegen. Woody glimlachte naar meneer Dane en vertelde nog maar eens dat hij het erg lekker vond.

Toen iedereen het toetje op leek te hebben, schoof Isobel haar stoel naar achteren en pakte wat kommetjes op, om deze naar de keuken te brengen. 'Ik denk dat Woody en ik maar eens richting boven gaan, we komen straks nog wel even naar beneden toe.' zei ze met een glimlach tegen haar vader. 'En als jullie naar bed gaan komen we wel even weltrusten zeggen.' Dat deed Isobel iedere dag.

Woody stond op en glimlachte naar de vader van Isobel. 'Dankuwel voor het eten.' Daarna ging hij met Isobel naar boven. Het was beter gegaan dan hij gedacht had, maar dat kwam wel vaker voor. Woody schatte liever iets negatief in zodat het des te positiever uit kan pakken dan dat hij eits onderschatte. Toen ze op isobel's kamer waren draaide hij zich met een glimlach naar haar om.

'En nu blijkt het maar weer dat je je helemaal nergens zorgen over hebt gemaakt,' zei ze grijnzend toen ze boven waren en sloeg haar armen om hem heen. Zachtjes kuste ze hem en keek hem glunderend aan. 'Ze vinden je nu al helemaal geweldig,' Isobel had geen idee wat haar moeder van hem zou vinden, maar eigenlijk ging ze ervan uit dat ze hem ook wel mocht: Iedereen mocht Woody.

Woody wond ook zijn armen om Isobel heen en keek haar trots aan. Ja, hij was trots dat haar familie haar mocht. En hij vond het super leuk om haar broertjes een keer te leren footballen. Elle had het nooit leuk gevonden en Alex was altijd te eigenwijs en te snel geweest dus was hij al vrij snel gestopt met haar te footballen. Je had gewoon jongens nodig om dat te spelen, volgens hem. Teder kuste hij haar terug.

Isobel streek met haar vingers langs zijn wang en maakte zich los van hem. 'Ik hou van je,' zei ze zachtjes tegen zijn lippen aan en glimlachte. Het was bijna valentijnsdag en ze had eigenlijk geen idee wat ze voor hem moest kopen. Ze had het aan Elle willen vragen, maar die had ze ook al een tijdje niet meer gesproken, dus kwam het op haar eigen - beperkte - fantasie aan.

'Ik ook van jou, Izzy.' Woody ging met zijn hand door haar haar en hield haar stevig tegen zich aan. 'Ik snap niet hoe je jouw broertjes ooit vervelend zou kunnen noemen.' zei hij met een lach op zijn gezicht. Hij wist ook wel dat ze waarschijnlijk niet zo gehoorzaam en vriendelijk tegen Isobel waren als dat ze tegen hem waren, maar goed, het waren leuke jongentjes.

'Geloof mij maar, op het moment dat je ze echt leert kennen houden ze hun mond niet meer én bovenal is luisteren voor ze erg moeilijk.' Dat was altijd zo typisch van kinderen: zodra er vreemde over de vloer kwamen zeiden ze geen woord, maar zodra ze iemand goed leerde kennen werden ze kleine kakelende monstertjes.

Woody lachte en krulde een blonde lok om zijn vinger. 'Nou, daar kan ik vast wel tegen. Ik houd het al jarenlang vol met twee kletskousen.' Elle en Alex waren misschien stil in het bijzijn van anderen of vreemden, maar als ze vertrouwd en thuis waren praatten ze soms aan één stuk door. En Woody zat daar vaak tussen in. 'En ze zijn familie van jou en jou geklets kan ik ook prima aan.' Zijn lach werd alleen maar groter.

'Mijn geklets is niets vergeleken met dat van hen.' lachte Isobel en trok de onderkant van zijn shirt recht. 'Gelukkig kan je mijn geklets prima aan, anders hadden we een groot probleem gehad, denk je ook niet?' grapte ze en keek hem eventjes aan. Ze was blij dat ze die keer in het bos zo standvastig was geweest om bij hem te blijven, anders hadden ze hier nu niet gestaan.

'Wacht maar, we vinden vast wel iets anders om er een groot probleem van te maken.' Woody zei het met een lach, maar hij was echt bang voor hun eerste ruzie. Hij wilde helemaal geen ruzie met haar maken, maar hij wist ook wel dat dat onvermijdelijk was als ze een echte relatie wilden hebben. Hij liet haar los en ging op haar bed zitten en liet zich vervolgens achterover op zijn rug vallen. Zo keek hij naar het plafond.

Isobel ging naast hem op het bed liggen en pakte zijn hand vast. 'Nou, dat mag je nog wel een tijdje uitstellen, dat grote probleem.' zei ze met een grijns op haar gezicht en keek eveneens naar het plafond boven hen. 'Hier zou ik wel aan kunnen wennen, jij en ik, samen op bed liggend.' zei ze en kon een grote glimlach niet onderdrukken.

'Goed idee.' Woody draaide zich op zijn zij en keek naar Isobel. 'Ik ook wel, denk ik. Vooral in dat grote bed van jou. Dat van mij is zo klein.' Woody bloosde, maar glimlachte tegelijkertijd. Hij zou het geen probleem vinden om eens een nacht met Isobel te zijn. Dat was net weer dat stapje verder in hun relatie dat hij wel wilde nemen. Hij wist echter niet hoe zij daar tegenover stond en hij zou het nooit maar dan ook nooit durven vragen of voorstellen.

'Je mag hier wel een keertje blijven slapen hoor, of ik kom gezellig een keertje bij jou slapen. Lekker knus.' lachte ze en kroop tegen hem aan. Ze drukte zachtjes een kusje op zijn wang en glimlachte. 'Ik vind het echt zo ontzettend schattig als je bloost.' lachte Isobel en streek met haar vinger over zijn rode wang heen.

- nou ja, dan stelt Isobel het maar voor hè xd