Het huis van familie Dallas-Lewis

Woody wilde er iets tegen inbrengen, maar Kai had gelijk en dus zuchte Woody maar en haalde zijn schouders op. Daar moest hij Elle maar heel dankbaar voor zijn, dat zij een goede neus had voor geweldige meisjes. 'Oh, mag je spelen op het gala! Dat is geweldig! En ik wil het graag horen.' Woody keek altijd heel erg op tegen Kai die zo geweldig goed met muziek was.

Kai haalde zijn gitaar tevoorschijn en sloeg wat noten aan. 'Maar het ironische is dat het eens een rustig, melancholisch liedje is, en ik geen meisje heb voor wie ik het kan zingen...' Hij zuchtte diep uit en begon met spelen. Na een tijdje begon hij erbij te zingen en kwam hij helemaal in het lied. Het was een meeslepend, romantisch lied en Kai wist nog steeds niet waar hij de inspiratie vandaag had gehaald.

Woody luisterde aandachtig en was zoals altijd weer razend enthousiast toen Kai klaar was. Alles wat die jongen met zijn gitaar deed was geweldig goed. Dit keer was het wel anders dan Woody van Kai gewend was en hij vroeg zich af waarom. 'En je weet zeker dat het niet over een bestaand meisje gaat? Want het klinkt echt gemeend.' zei Woody met een grijns.

Nieuw

Alex had haar armen om haar lichaam heen geslagen en probeerde zo zichzelf bij elkaar te houden. Ze was naakt, doodop, alles deed pijn en ze had geen idee wat er gebeurd was. Haar hoofd was een puinhoop. De tranen stroomden over haar wangen en ze hapte meerdere malen naar adem terwijl ze trillend door het bos liep. Het enige waar ze aan kon denken was dat ze thuis moest zien te komen. Alex' hart maakte een sprongetje toen ze het dak van haar huis zag. Ze rende en struikelde de achtertuin door om de achterdeur te kunnen bereiken.

Logan zat met zijn handen in zijn haren op de bank en keek wanhopig naar het plafond. Hij en Frances hadden alle buren, al Alex' vrienden gebeld, maar niemand wist waar ze was. Ze hadden heel Mystic Falls doorgereden om haar te zoeken, maar ze konden haar nergens vinden. Hij stond op het punt om op te geven, om het uit te schreeuwen van wanhoop. Hij sprong op en ijsbeerde door de kamer. Hij moest iets doen, maar hij wist niet wat.

Frances was de rustige van de twee. Ze had de hele dag nog maar weinig gezegd. Met een neutrale blik staarde ze uit het raam. Op de een of andere manier verwachtte ze dat Alex daar ineens op zou komen dagen, met een glimlach op haar gezicht en die onschuldige grote bruine ogen. Logan's vader had hen gewaarschuwd dat Alex niet thuis was en hoewel Logan en zij niet hadden geslapen vannacht waren ze meteen naar huis gekomen. Wat moesten ze anders?

Alex zocht met haar handen naar de deur en de klink. Haar ogen liepen over van de tranen, haar beeld was wazig. Ze vond de klink en voelde tegelijkertijd pijn in haar hand. Ze stommelde de keuken binnen die aan de achterkant van het huis zat en zag de grond op zich afkomen. In een hoopje lag ze op de keukenvloer en snikte om hulp.

Logan hoorde het geluid van de achterdeur en daarna een wanhopig en pijnlijk gesnik. Alex. In een rotvaart rende hij naar haar toe en knielde naast haar neer. 'Frances!' bulderde hij door het huis en legde zijn hand op Alex' haren, om deze zacht te aaien. Tranen van ongeloof stonden in zijn ogen, omdat hij zichzelf in Alex zag, net zo verward en kapot na een transformatie. 'Papa is bij je, Alex, mama komt er ook aan. Je bent veilig,' zei hij met brekende stem.

Frances was zo gefixeerd op de straat dat ze pas doorhad wat er gebeurde toen ze Logan door het huis hoorde roepen. Ze snelde naar de keuken en vond daar haar man en dochter op de grond. Met haar rug tegen de muur voelde ze haar lip trillen toen de realiteit toesloeg. Ze hield zichzelf overeind door aan de verwarming vast te houden, maar vanbinnen was ze al ingestort.

Alex voelde de warme armen van haar vader om haar koude lichaam heen, maar ze kon niet stoppen met trillen of huilen. 'Papa, papa..' jammerde ze door de hevige snikken heen en klampte zich vast aan haar vaders kleding. Ze wist het allemaal niet meer en ze was zó bang. Wat als er iets ergs was gebeurd? En de pijn die ze voelde, waar kwam die vandaan?

Hij sloot zijn ogen en bedacht zich wat zijn vader gedaan zou hebben als hij hier lag. Of beter gezegd, wat zijn vader jaren geleden had gedaan toen hij Logan in deze staat vond. Hij griste een deken van de bank en sloeg deze om Alex heen. Daarna tilde hij haar op en nam haar mee naar boven, om haar op zijn en Frances bed neer te leggen. 'Frances!' riep hij opnieuw, deze keer dringender en harder.

Frances kwam pas weer in beweging toen Logan haar nog eens riep. Ze nam de trap met 3 tredes tegelijk en voor ze hun kamer inging, stuurde ze een slaperige maar geschrokken Woody terug zijn kamer. Gelukkig was Elle niet wakker geworden. Die was waarschijnlijk moeilijker tegen te houden. Ze kwam de kamer binnen en keek vragend naar haar man. Frances keek niet naar Alex, omdat ze bang was dat ze zichzelf dan niet in de hand zou kunnen houden. 'Wat- wat kan ik doen?'

Alex liet zich optillen door haar vader. Ze had toch geen energie om tegen te stribbelen en ze had tevens maar half door wat er gebeurde. Ze lag op het bed en had haar blik gefixeerd op haar vader omdat ze hem niet uit het oog wilde laten. Misschien zou er dan nog iets gebeuren. 'Papa, wat is er gebeurd?' vroeg ze met gebroken stem.

Hij keek hoe zijn vrouw de kamer in kwam, maar hij liep niet naar haar toe - hij wou dichtbij Alex blijven. Dus pakte hij haar hand vast en bracht haar oor dicht bij zijn mond. 'Ze... Ze heeft een transformatie gehad.' Hij struikelde over zijn woorden, zodat hij niet eens wist of ze hem wel überhaupt had verstaan. 'Ze is gewond... Kan je haar genezen?' Hij probeerde zich met alle macht staande te houden, maar het was zo moeilijk. Hij beet gefrustreerd op zijn lip tot het bloedde en keerde zich weer om naar Alex. 'Heb je het warm, Alex? Wil je onder de dekens? Kan je haar anders onder de douche doen of in bad?' vroeg hij aan Frances.

Frances knikte, ze had het al gedacht, ze had het misschien zelfs al geweten. Alex voelde altijd 'anders' aan dan haar andere kinderen, maar ze had gehoopt dat het slechts iets in haar hoofd was. Ze knikte bij zijn vraag en knielde bij het bed neer, naast Logan. 'Laat jij anders het bad alvast vol lopen?' Doelgericht ging ze te werk en sloeg de deken open zodat ze de verwondingen op kon zoeken. Terwijl ze bezig was keek Frances naar het gezicht van haar kleine meisje en hield haar tranen tegen.

De tranen waren gestopt, Alex had er geen meer over. Maar nu voelde ze juist de pijn in haar hand en schouder. Ze volgde helemaal niet wat er allemaal gebeurde, maar zag alleen haar moeder tevoorschijn komen. En de zeurende pijn werd minder, maar verdween niet.

Logan sprong op en liep naar de badkamer toe om een bad vol te laten lopen. Hij zag zijn zoon in zijn deuropening staan, maar gaf hem geen kans om te spreken. 'Alles komt goed met je zusje. Ga maar weer je kamer in.' Hij stond alweer bijna bij zijn eigen slaapkamer, toen hij zich toch weer omdraaide. 'Kan je trouwens even bij Elle kijken?' Het kon niet anders dat zij ook wakker was geworden. Hij ging weer naast zijn vrouw staan en bekeek de wond in haar schouder. Het leek precies op diegene die hij ook altijd had.

Frances kon niet meer doen dan dit, het was moeilijker een weerwolf te genezen dan iemand zonder het gen. Ze streek over Alex' haar dat in klit zat totdat Logan terugkwam. 'Ja.' Ze knikte en kwam overeind om naar Elle's kamer te gaan en daar zachtjes aan te kloppen. 'Elle, ben je wakker?'

Alex voelde zich opgelucht toen de pijn nog maar een vervelende aanwezigheid was. Toen ze haar moeder zag verdwijnen zocht ze in paniek naar haar totdat ze haar vader weer zag. 'Papa, ik- ik weet niet wat er gebeurd is.' zei ze zachtjes en ze rolde zich op haar zij tot een balletje. Het was koud, zo koud.

Elle had haar gezicht in haar kussen verborgen en schreeuwde tot ze er hees van werd. Haar kussen was kletsnat door haar tranen en het spuug uit haar mond. Het leven was zo oneerlijk; Alex, het liefste en onschuldigste meisje dat er bestond, waar er iets mee aan de hand was. Ze hief haar hoofd een stukje op en schraapte haar keel. 'Ja, ga maar weer naar Alex toe, mam!' riep ze en verborg haar gezicht weer in haar kussen.

Logan was naast Alex gaan zitten en streek met zijn hand over haar haren. Hij suste haar tot stilte en keek haar verdrietig aan. 'Lieve Alex, ik weet wel wat er aan de hand is en ik ga je er mee helpen. Ik beloof je dat er nooit meer zoiets met je gaat gebeuren. Nooit meer.' Hij sloeg de dekens ook nog over haar heen en hoopte dat ze zo wat warmer werd. Hij keek zijn vrouw vragend aan. 'Is het bad al klaar?' vroeg hij en stond op het punt om Alex op te tillen.

Frances had al niet snel door wanneer één van haar kinderen zich niet goed voelde, maar nu had ze daar al helemaal geen oog voor. Ze ging bij Elle's kamer weg en stak de gang over naar de badkamer. Ze riep een bevestigend antwoord naar Logan en voelde met haar hand in het water of het niet te warm was. Frances draaide de kraan dicht en zocht alvast naar de grootste handdoeken. Daarna pakte ze een setje kleren voor Alex.

Alex begreep hem niet. Ze snapte niet hoe haar vader kon weten wat er aan de hand was. Waarom wist hij wel wat er deze nacht gebeurd was, maar had zij er geen idee van? Haar wereld was één chaos en draaide en tolde rond. Alex nam haar vader als houvast, als stabiel punt. Beide armen sloeg ze om zijn nek, ze wilde nu alleen maar vast gehouden worden.

Hij tilde zijn jongste dochter op en bracht haar naar de badkamer toe. Het voelde altijd al alsof zij nog zijn kleine baby was en nu al helemaal; hij had het gevoel alsof hij haar tegen al het kwaad moest beschermen. Hij kwam de badkamer in lopen en overhandigde haar aan Frances. Nog even keek hij zijn vrouw aan en drukte een zachte kus op haar wang. Ze moest nu ook wel doodop zijn, na al dat helen. Hij besloot om de dames alleen te laten en zakte naast de badkamer deur langs de muur op de grond. De deur hield hij op een kier, zodat hij alles in de gaten kon houden, voor als er wat fout ging.

Frances kon het niet opbrengen een glimlach aan haar man te schenken. Ze keek hem enkel veel betekenend aan en richte zich toen weer op Alex. Frances hielp haar in bad en wreef de modder van het tengere lichaam. Alex voelde zich langzaamaan warm worden, maar bleef beven alsof ze het nog steeds koud had. Geduldig haalde Frances de klitten uit Alex' bruine haar. De dochter voelde zich veilig, maar vervreemd en de moeder verloor juist het gevoel van veiligheid. Had Alex nou maar gewoon haar gen overgenomen. 'Is papa er nog?' vroeg Alex na een tijdje toen ze weer grip kreeg op haar omgeving en probeerde te bevatten wat er gebeurd was.

Logan staarde voor zich uit en bedacht zich hoe hij dit zou oplossen. Frances en hij zouden aan tafel gaan zitten met Alex om haar over haar weerwolf zijnde te vertellen. Daarna moesten ze Elle en Woody inlichten. Ook moesten Frances en Logan hun uitstapjes tijdens de volle maan wijzigen, omdat ze nu natuurlijk ook voor Alex moesten zorgen. Hij keek door de kier en glimlachte geruststellend naar haar. 'Papa is hier, Alex.'

Frances hielp Alex in haar kleren en droogde daarna met veel zorg de krullen van haar dochter. Ze omhelsde haar kort en liep toen naar de gang. Frances zag Logan op de grond zitten en beet op haar lip. 'Logan, kom, dan gaan we eerst slapen. Alex wil je bij ons liggen?' Ze gaf geen antwoord, maar ging zelf al in het bed van haar ouders liggen. Frances trok Logan overeind en kneep in zijn hand voor ze zelf ook naar de slaapkamer ging en bij Alex in bed kroop.

Logan keek op bij de stem van zijn vrouw en duwde zichzelf slaperig omhoog. Hij keek kort op zijn horloge en zag dat het drie uur in de ochtend was. Ze konden nog geruime tijd slapen, hij zou morgen toch niet werken, en Alex zou ook niet naar school gaan. Hij kneep terug in de hand van Frances en kroop aan de andere kant van het bed onder de dekens. Hij sloeg zijn armen om zijn dochter en vrouw heen en zuchtte. 'Mijn sterke, dappere dames,' fluisterde hij.

Frances zocht naar Logan's hand en met haar andere, vrije hand streek ze door het haar van Alex. Verstrengeld met haar man en dochter sloot ze haar ogen en probeerde niet te denken aan de gebeurtenissen van die dag, ook al was dat onmogelijk. Alex was al vertrokken voor ze het zelf door had. Die nacht had meer van haar gevergd dan ze ooit had kunnen denken. Frances kon aan niets anders denken dan dat ze medelijden had met haar jonge dochter, maar ook met de rest van haar familie. Pas naar een tijdje kon ze de slaap vatten.

Logan pakte stevig Frances' hand vast en liet deze dan ook niet meer los. Hij luisterde naar hun zachte, regelmatige ademhaling en keek hoe ze beiden sliepen. Zelf kon en wou hij niet slapen; hij moest zijn familie beschermen, tegen al het kwaad dat er bestond. Hij had nu gefaald met Alex, dus moest hij zorgen dat ze niet meer pijn zou lijden. Met deze gedachten bleef hij wakker en staarde naar het plafond.

Frances was al vroeg in de ochtend wakker geworden, maar durfde niet uit bed te kruipen omdat ze Alex niet wilde wekken. Haar blik gleed naar Logan's gelaat dat er vermoeid uitzag. Langzaam en voorzichtig kwam ze overeind en ging van het bed af waarna ze Logan wenkte ook uit bed te komen. Ze moesten afspreken hoe ze het Alex en haar broer en zus gingen vertellen.

Logan keek toe hoe zijn vrouw wakker werd en uit bed stapte. Ondanks zijn verkrampte spieren en ogen die maar dicht leken te willen vallen, schoof hij ook snel uit bed en volgde Frances naar de woonkamer toe. Eenmaal de deur achter hen gesloten, sloeg hij zijn armen om zijn vrouw heen en begroef zijn gezicht in haar haren. 'Het is allemaal mijn schuld,' mompelde hij met koude stem en keek zijn vrouw aan.