Het huis van familie Dallas-Lewis

Hij knikte en geeuwde. 'Ik ga ook in slaap vallen, vrees ik,' zei hij zachtjes en trok haar naar hem toe. Zo nestelde hij zijn hoofd op het kussen met zijn armen om zijn vrouw heen. 'Welterusten Frankie,' zei hij zachtjes en sloot zijn ogen, om al snel in slaap te vallen. Hij was een makkelijke slaper en werd dan ook van weinig dingen wakker.

Nieuw

Woody stond in de garage voorovergebogen over de motorkap van de gezins auto. Op de een of andere manier had Elle het voor elkaar gekregen dat het ding het niet meer deed. Aangezien Woody de meest technische in de familie was, kon hij het probleem oplossen. Dat scheelde weer kosten bij de garage en Woody vond het leuk om te doen. Hij was gewoon met zijn handen bezig en hoefde alleen maar logisch na te denken. Simpeler kon niet.

Kai liep op zijn gemak door de straat van Woody en zag hem al snel staan knutselen bij de auto. Hij legde zijn handen om zijn mond en riep: 'HEY BOB!' Hij rende naar zijn vriend toe en sloeg zijn armen om hem heen. 'De eeuwige bouwer! Hoe gaat het?' Hij bekeek de auto en schudde zijn hoofd. 'Dat ding is bijna antiek, Woody. Waarom wou je moeder hem ook alweer niet weg doen?'

Woody stootte zijn hoofd tegen de motorkap toen hij ineens een schreeuw door de straat hoorde galmen. Over zijn hoofd wrijvend keek hij op en zag de bron van het lawaai: Kai. Hoe kon het ook anders, als die jongen geen muziek maakte, dan zorgde hij wel op een andere manier voor geluid. 'Ook hallo, Kai. Ik geloof dat ze er te gehecht aan is.' Hij wierp een blik over zijn schouder naar de auto en grinnikte. 'Maar het stelt niet meer zoveel voor nee.'

Hij moest lachen om Woody's geklungel en zette zijn gitaar tegen de auto aan. Hij haalde zijn schouders op. 'Ach joh, je kan het vast wel maken. Hoe gaat het met je? Met je ouders? Je zusjes?' Hij leunde tegen de auto en keek zijn vriend vragend aan. 'Zullen we trouwens ook even wat drinken? Sorry, normaal ben ik niet zo onbeschoft, maar mijn ouders hebben mijn auto ingenomen en nu moet ik overal lopend naartoe.'

'Goed, goed en goed.' Woody glimlachte en legde zijn gereedschap aan de kant. Zijn handen wreef hij simpelweg aan zijn oude shirt schoon. 'Natuurlijk.' Woody liep hem alvast voor richting het huis en wierp een kritische blik naar Kai. 'Wat is deze keer de reden dat ze je straffen?' vroeg hij nieuwsgierig. Kai's ouders verzonnen altijd weer de vreemdste redenen vond Woody. Hij had maar geluk met zijn ouders als je het zo bekeek.

Hij liep achter Woody aan naar binnen en zuchtte. 'Ze zijn erachter gekomen dat ik helemaal geen extra wiskunde lessen volg, maar in plaats daarvan in de schoolband zit. Straf: twee weken geen auto. Extra veel werken in het restaurant. Elke avond laten zien dat ik mijn huiswerk heb gedaan.' Hij rolde met zijn ogen en leunde tegen het aanrecht aan. Woody had zo'n geluk met zijn familie. Kai was daar best vaak jaloers op.

Woody keek kort naar zijn vriend. Hij leefde mee met hem en vond het vervelend dat zijn ouders zo streng moesten zijn, maar het was nou eenmaal zo. Woody zou zijn vriend steunen en als het nodig was zorgen dat hij niet gesnapt werd, maar hij kon er niets aan veranderen. En dat frustreerde hem vaak. 'Als ik de auto aan de praat krijg mag je hem vast wel lenen.' Woody pakte er twee glazen bij. 'Moet je nu ook uit de schoolband?'

Hij wimpelde zijn aanbod weg. 'Ach joh, een beetje beweging is goed voor me. Ik ben bezig om mijn fiets weer op te knappen, zodat ik net zoals jou goed sportief bezig ben. En dan eens niet enkel met mijn armen,' lachte hij. Hij pakte een glas uit de kast en vulde deze. Hij kwam al zo lang bij Woody over de vloer, dat het net zijn tweede huis was, waar hij wel alles mocht doen en zijn ouders niet op zijn neus keken. Hij beet even op zijn lip. 'Weet ik eigenlijk niet. Waarschijnlijk wel.'

'Kijk maar uit hoor, die vetrollen zullen extra goed te zien zijn als je eindelijk rich and famous wordt.' grinnikte Woody. Hij vulde zijn eigen glas met een sapje en nam er een slok van. 'Hoe zijn ze er eigenlijk achter gekomen?' vroeg Woody nieuwsgierig. Meestal waren Kai's smoesjes waterdicht. Woody had soms niet eens door hoe het allemaal in elkaar zat. Maar met zulke ouders moest je wel creatief zijn.

Hij zichtte en dronk van zijn glas. 'Door school. Zo stom, ik had het allemaal niet waterdicht gemaakt. Wel voor mijn ouders, maar ik had niet ervoor gezorgd dat er een info over de schoolband van de school naar mijn ouders zou komen.' Hij zuchtte opnieuw en keek naar zijn gitaar. Het leek wel alsof alles tussen hem en zijn droom stond. 'Maar, nog bijzondere dingen de laatste tijd gebeurd?'

Woody keek zijn vriend aan en leefde met hem mee. Het was wat als je ouders precies tegen datgene waren dat jij het liefste deed. 'Laat ze hetde volgende keer maar hier heen sturen, als dat helpt.' stelde Woody voor. Hij dronk nog wat van zijn sap en leunde tegen het aanrecht. 'Eh, niet echt. Gewoon zoals normaal.' Woody had zich omgedraaid om zijn lege glas om te spoelen en om Kai's blik te vermijden. De enige persoon die hij over Isobel had durven vertellen was zijn grootmoeder. Hij had haar meteen toen hij thuis kwam opgebeld. Omdat ze niet in Mystic Falls woonde, kon ze het moeilijk doorvertellen. Oma Lewis had het zo aan de hele familie rond gebazuind.

'O jee, Woody, ik ken die houding van je,' zuchtte Kai en ging op het aanrecht zitten. 'Wat heb je nou weer gedaan, Wood?' Hangende schouders, ontwijkende blik; Kai kende zijn vriend veels te goed. 'En ja, dat heb ik al eens eerder gedaan,' lachte Kai, 'brieven naar jouw huis laten sturen. Hopelijk hebben je ouders het niet doorgehad.' Hij dronk zijn glas sap leeg en vulde hem opnieuw met water.

Woody keek naar Kai en wreef over zijn achterhoofd. 'Ik heb niet echt iets gedaan. Het gebeurde gewoon, denk ik.' Woody had geen idee hoe hij dit moest brengen, dus besloot hij maar gewoon voor de directe aanpak te gaan. 'Ik heb geloof ik iets met Isobel?' Er klonk nog steeds twijfel in Woody's stem, hij kon het nog niet echt geloven.

Hij keek hem verward aan. 'Wat gebeurde er? Oh, er kan niets gebeuren zonder dat jij er iets aan hebt gedaan, onthoud dat Wood.' Hij luisterde ingespannen en moest toen heel hard lachen. Feliciterend sloeg hij hem op zijn rug. 'Wood is in love!' riep hij uit en omarmde zijn vriend. 'Jij gluiperige Romeo! Zomaar meisjes versieren?' Hij grinnikte en schudde ongelovig zijn hoofd.

Woody werd natuurlijk rood en probeerde te doen alsof het hem niet deerde. Hij grijnssde jongensachtig en haalde zijn schouders op. 'Ik heb echt niet zo veel gedaan hoor..' Dat was waar, als het aan zijn initiatieven had gelegen was er nooit iets tussen hem en Isobel gebeurd. Het was Isobel die het heft in handen had genomen. Dat was maar goed ook.

Kai schudde ongelovig zijn hoofd. 'Ja ja, dat zeggen ze allemaal, Wood! Rokkenjager!' Ja, dit zou zijn vriend nog lang te horen krijgen. 'Wanneer ga ik haar ontmoeten? Wacht, is zij niet...' Kai dacht diep na en zette toen grote ogen op. 'O jee, heb je nou een relatie met de beste vriendin van je zusje? Wood... Leer je het dan nooit?!' Hij zuchtte en leunde tegen het aanrecht aan. Dat zorgde altijd voor problemen, zusjes.

Woody keek zijn vriend quasi boos aan omdat hij hem een rokkenjager noemde. Zo wilde Woody echt niet bekend staan, integendeel. Toen kai de link legde dat Isobel de beste vriendin van Elle was, kromp Woody ineen en zuchte diep. 'Ja, ik weet het. Ik heb het Elle ook nog niet durven vertellen. Denk je dat ze boos zal zijn?' Hij keek Kai vragend aan en hoopte dat hij hem een geruststellend antwoord zou geven, maar tegelijkertijd eerlijk was.

Kai zuchtte en bedacht zich hoe hij dit het beste aan zijn vriend kon vertellen. 'Gast, je zit diep, tot over je oren, in de problemen. Ik heb er ervaring mee, ik heb ook een keer gedate met de vriendin van mijn zusje. Weet je dat dan niet meer? Het was een ramp!' Hij dacht eraan terug en rilde meteen. Hij zou dat echt nooit meer doen.

Woody sloeg zijn ogen neer en zuchte nogmaals. Het was geen leuk antwoord, maar beter een eerlijk antwoord dan en leugen. Hij wreef over zijn kin en knikte toen Kai over de vriendin van zijn zus begon. 'Dat ging inderdaad niet zo goed nee.' En dat was nog een understatement. 'Maar ik kan me niet voorstellen dat Elle daar boos over zou kunnen worden, ik bedoel het is Elle!' merkte Woody hoopvol op.

'Wood, alle meiden zijn hetzelfde,' waarschuwde Kai en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ik zal mijn speech voor je begrafenis alvast voorbereiden, dan kan jij hem goedkeuren, oké?' Hij grinnikte en liep richting de woonkamer. 'Want dit komt nooit meer goed!' Hij plofte op de bank neer en wenkte hem. 'Dus, ga mij eens over die Isobel vertellen...'

'Maar Elle is anders en mijn zusje..' verklaarde Woody en liep achter Kai aan naar de woonkamer. Hij kon zich het echt niet voorstellen dat Elle het niet goed zou keuren terwijl Isobel het graag wilde. 'Dat zal vast niet nodig zijn.' zei Woody onzeker en ging naast Kai op de bank zitten. 'Eh, je kent haar wel: ze zit in het turnteam en ze straalt continu. Haar lach, haar haar, haar persoonlijkheid.' Woody haalde zijn schouders op. 'Maar dat wil je vast niet allemaal weten.'

'Woody!' zei hij hard en schudde zijn vriend door elkaar. 'Alle meiden zijn hetzelfde! Ik ruik een familieprobleem, uitgevochten op deze bank.' Hij ging achteruit geleund liggen en had een geamuseerde blik. Uiteindelijk zou het wel goed komen, maar nu mocht hij wel even door de modder kruipen. Hij haalde zijn schouders op. 'Er zitten veel meiden bij ons op school. Ik zou niet weten wie het is.'

Woody werd door elkaar geschudt en lachte om Kai's woorden. Misschien waren er nooit zulke erge ruzies in zijn familie als bij Kai, toch konden ze er hier ook wat van. 'Echt niet?' vroeg Woody ongelovig en keek Kai aan. Hij kon zich neit voorstellen dat iemand Isobel kon missen, maar hij was misschien wel wat bevooroordeeld.

Hij haalde zijn schouders op. 'Weet ik veel! Ik zou nog zo een, twee, drie weten wie het is hoor! En kom op, Woody, had jij het geweten als het niet de beste vriendin van je zus zou zijn geweest?' Hij trok vragend een wenkbrauw op en sprong toen opeens vrolijk op. 'Ik moet je mijn nieuwe lied nog laten horen! Je moet hem even goedkeuren, want ik ga hem op het gala zingen.'