Het huis van familie Dallas-Lewis

Frances zag de blik in de ogen van haar man. Ze omhelsde Logan en hield hem stevig vast. 'Logan, dat is niet waar. Je moet echt niet zo denken.' Haar hand legde ze op zijn wang en streng keek ze in zijn vermoeide ogen. 'Het is niemands fout en al zou dat het wel zijn, het is nou eenmaal zo.' Het was niet dat ze het zomaar moesten accepteren, maar het was noodzakelijk dat ze er mee om zouden gaan op een gepaste manier. Dat Logan zichzelf de schuld gaf zou echt niet helpen.

Hij zuchtte en wilde het liefst in huilen uitbarsten. Wat ze ook zou zeggen, de rest van zijn leven zou hij zich altijd schuldig voelen voor het feit dat zijn dochter een wolf was. 'Dus, hoe gaan we het haar vertellen?' vroeg hij voorzichtig en zacht. Hij keek er heel erg tegenop. Hij zou eindelijk aan zijn kinderen vertellen wat híj was. 'En gaan we het Elle en Woody ook vertellen?'

Frances kuste Logan teder en keek hem toen weer aan. 'Gewoon, zoals het is. Dat ze het van jou heeft en dus niet de enige is en dat jij er niets aan kan doen en Alex zelf ook niet.' Ze legde haar andere hand op zijn andere wang en hield hem zo vast. 'Ja. Ze zijn oud en wijs genoeg en we kunnen nooit al hun vragen beantwoorden zonder door de mand te vallen.' Frances liet Logan weer los toen ze een geluid in hun slaapkamer hoorde en niet veel later de warrige krullenbol van Alex door de deur zag komen. 'Mam? Pap? Waar hebben jullie het over?'

Hij liet zijn lippen over de hare strelen en op de een of andere manier stelde het hem gerust. 'Als jij het zo zegt, klinkt het zo gemakkelijk,' zei hij zachtjes en keek verbaasd op bij een klein stemmetje onder hen. Hij glimlachte en tilde zijn dochter op. In zijn ogen was ze nog een klein meisje, zijn kleine meisje. 'Alex, we gaan je zometeen vertellen wat er nou is gebeurd. Ben je warm genoeg aangekleed? Of zullen we een deken halen?' Hij liep met haar naar de bank en zette haar erop.

Alex vond het nooit erg om als klein meisje gezien te worden door haar ouders. Ze werd graag door hen geknuffeld en vertroeteld alsof ze nog 8 jaar oud was. 'Nee, het is goed zo.' Alex wilde te graag weten wat er gebeurd was en keek meteen haar vader en moeder aan toen ze eenmaal op de bank zat.

Frances volgde haar man en dochter naar beneden en ging naast hen op de bank zitten met Alex in het midden. Ze keek Logan kort aan en legde haar hand op die van haar dochter. 'Alex, je weet dat ik en je broer en zus heksen zijn. Zij hebben mijn gen overgenomen.'

Logan keek naar Alex en zuchtte bij Frances' woorden. 'Jij bent geen heks, daar zijn we al een tijdje geleden achtergekomen. En wat blijkt nu ook, je hebt mijn gen overgenomen. En ik ben... Ik ben...' Hij slikte moeizaam en keek zijn vrouw aan. Hij nam een grote hap adem en keek Alex weer aan. 'Ik ben een weerwolf. En jij ook, lieve Alex. Wij gaan je zo goed mogelijk ermee helpen, lieverd, je staat er niet alleen voor.' Hij had geen idee wat hij moest zeggen.

Alex luisterde aandachtig naar haar ouders. De woorden over het gen verwarde haar in eerste instantie, omdat ze zich afvroeg wat het in hemelsnaam met haar situatie had te maken. Totdat ze de woorden van haar vader hoorde. Alex keek hem verbijsterd aan en staarde vervolgens naar haar handen. 'Maar-' Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen en keek haar moeder voor hulp aan. Frances glimlachte zwak. 'Ik heb je vader ook altijd kunnen helpen. Iedere maand, als we met zijn tweeën weg zijn, dan is het volle maan en vind de transformatie plaats.' Frances' woorden waren zacht en leken niet tot Alex door te dringen. 'Maar, papa, waarom heb je dat nooit verteld?' vroeg ze met een trillende lip.

Hij streek met zijn hand over haar haren en beet gefrustreerd op zijn lip. Waarom was dit toch zo moeilijk? 'Omdat we jullie niet bang wilden maken. Je vader die elke maand een weerwolf zou worden... We dachten dat dat jullie bang zou maken.' Hij keek Frances aan voor steun. Hij had geen idee of hij dat wel goed had gezegd. Achter Alex' rug pakte hij haar hand vast.

Alex keek haar vader aan en schudde haar hoofd onbegrijpelijk. 'Maar dat zou toch gemeen zijn. Het maakt je toch niet anders?' In haar hoofd haalde ze Joe en zijn vader er bij. Ze had het nooit gemerkt aan Joe, dat hij een weerwolf was en toch deelden ze het gen. Alex leek zich dat nu pas echt te realiseren en staarde naar haar handen met open mond. Frances streek met haar duim over Logan's hand. 'En het is al moeilijk genoeg één geheim te moeten bewaren. Laat staan 2.' Ze zag de afwezige blik van haar dochter en drukte een kus op het krullende haar.

Hij glimlachte flauwtjes en keek zijn onschuldige, lieflijke dochter aan. 'Dat weet ik, lieverd. Maar ik denk dat dit het beste was, om jullie jeugd zo zorgeloos mogelijk te maken, en te wachten tot het goede moment om het te vertellen. Dat is dít moment. Zometeen gaan we ook met je zus en broer erover praten.' Hij zuchtte en kneep zachtjes in Frances' hand. Het voelde nog steeds alsof dit zijn schuld was. 'Heb je er nog vragen over, Alex?'

'Vind je het goed als we het tegen Woody en Elle zeggen?' vroeg Frances nog gauw, omdat ze dat niet wilde doen zonder toestemming van haar dochter. Alex had echter geen bezwaren, omdat ze geen idee had hoe ze tegen hen zou kunnen liegen. Laat staan dat ze tegen Ruby of Joe een leugen zou kunnen vertellen. 'Ik heb nu geen vragen meer.' ze Alex zachtjes en keek nog kort naar haar moeder en vader. 'Ik ga Woody en Elle er bij halen.' kondigde Frances aan en ging de trap op om de rest van het gezin te halen.

Toen Frances weg was, zuchtte Logan en keek Alex aan. 'Ik ga je helpen, kleine Lex. Zoiets als gisteravond gaat nooit meer gebeuren.' Hij drukte een kus op haar haren en wachtte tot de rest van het gezin zich bij hun hadden gevoegd. Elle was al bijna helemaal aangekleed en had haar betraande gezicht gewassen, zodat er niets van te zien was. Ze liep samen met haar broer naar beneden en zag daar haar moeder staan. 'Mam, wat is er toch allemaal aan de hand?'

Woody liep achter zijn moeder met Elle naar beneden en bekeek de gezichten van zijn ouders. Ze zagen er zo droevig uit, ook al probeerden ze het beiden overduidelijk te verbergen. Alleen de kleine Alex had niet die trieste blik. Ze leek eerder nogal verward. Frances wees haar kinderen naar de andere bank en zei dat ze moesten gaan zitten. 'Je vader en ik willen jullie iets vertellen. En Alex, ook.' Het was heel wat om dit te vertellen aan haar kinderen. Het voelde alsof ze Logan verried, maar ook Alex, nu ze hetzelfde geheim deelde.

Elke ging op het puntje van de bank zitten en keek haar ouders bang aan. Ook keek ze zijdelings Alex aan en legde even haar hand op haar knie. Ze was zo dol op Alex en ze zou het vreselijk vinden als er iets ergs met haar gebeurt of gebeurd is. Ze keek haar ouders afwachtend aan en keek toen ook Woody aan. Ze had geen idee wat ze zouden vertellen. Logan slikte moeizaam en probeerde zijn jarenlange geheim onder woorden te brengen. Het lukte niet, dus keek hij zijn vrouw voor hulp aan.

Alex zat tussen haar ouders in en keek naar haar grote broer en zus. Hoe vaak ze in huilen was uitgebarsten omdat ze net zoals hun wilde zijn. Hoe vaak ze had gewenst dat ze niet zo gewoontjes was, maar speciaal zoals haar moeder en Elle en Woody. Maar nu was ze zoals haar vader. Alex keek naar de gezichten van haar ouders en stond toen op om tussen Elle en Woody in te gaan zitten. 'Ik ben een weerwolf.' zei ze resoluut, omdat ze niet tegen de spanning kon. Haar hoofd liet ze op Woody's schouder rusten en ze pakte Elle's hand vast. Ze wilde geen afstand tussen hen en zichzelf creeëren. 'En papa ook.'

Frances had haar blik op haar man gericht, ook toen de kleine Alex bij haar broer en zus ging zitten. Ze voelde de brok in haar keel en kneep in haar man's hand om hem aan te sporen. Ze had echter nog niet over de woordkeuze na kunnen denken of Alex had het al verwoord. Maar Frances kon haar ogen niet van Logan's ernstige gezicht afwenden.

Woody had zijn arm om Alex heen geslagen en keek naar zijn ouders. Hij snapte niet wat zijn vader en moeder zo tergde dat ze ineens zo triest leken. Hij keek naar zijn zusje toen zij de stilte verbrak en het duurde een tijdje voor de woorden tot hem doorgedrongen waren. Met grote ogen keek Woody vragend naar zijn ouders.

Elle keek met grote ogen naar de grond en streek zacht met haar duim over haar zusjes hand. Dus Alex was zoals haar vader, beiden weerwolf. Elke slikte en had even paar secondes nodig om dit te verwerken. Ze keek op en staarde naar haar vader. 'Waarom heb je ons dat nooit verteld?' Logan slikte en kreeg geen woord uit zijn mond. Zijn grootste geheim was uitgekomen en dat betekende heel veel voor hem. Hij keek Frances aan voor houvast en keek toen naar zijn kinderen. 'Dat is waarom je moeder en ik elke maand een avondje weg zijn. Dan is de volle maan.'

Frances had niet meer het gevoel dat haar kinderen in dezelfde kamer zaten. Ze had zich zo gefocust op Logan dat ze haar kinderen even vergat, maar ze kwam des te harder terug in de realiteit. 'We hebben het nooit verteld omdat we jullie niet onderdeel wilden maken van die wereld. Als jullie alleen van heksen wisten dan konden we jullie vast en zeker beschermen voor het andere. Maar met Alex-' Frances schraapte haar keel. 'We konden toch niet blijven liegen.' zei ze zacht.

Alex luisterde naar de woorden, maar ze deden haar niet veel. Ze dacht er alleen maar aan dat ze het veel eerder had willen weten. Misschien had ze dan eerder Joe kunnen helpen én ze had zichzelf kunnen voorbereiden op een mogelijke toekomst. Achteraf gezien voelde ze zich alleen maar heel stom dat ze nooit iets door had gehad of dat haar ouders nooit de mogelijkheid onder ogen hadden gekomen dat hun dochter een weerwolf kon zijn. Ze zuchtte en knipperde de tranen weg.

Woody luisterde met open mond naar het verhaal. Ongeloof en verbijstering waren van zijn gezicht te lezen. Hij balde zijn vuisten en keek van zijn vader naar zijn moeder. Dit kon hij niet begrijpen. 'Dit is ongelooflijk.' zei hij stug en Woody keek naar zijn handen die trilden. 'Door ons voor te liegen en informatie te onthouden kun je ons echt niet beschérmen.' zei hij verwijtend. 'Nu heeft Alex dit álleen moeten doorstaan, nou die leugen heeft haar in ieder geval niet geholpen.'

Logan keek nog even naar zijn vrouw en richtte toen zijn blik op Alex. Hij zag de moeite in haar ogen, maar kon niet bij haar, omdat ze tussen haar broer en zus zat. 'Ik stel voor dat jullie alle drie vandaag thuis blijven. Dan kunnen jullie alles erover vragen en het verwerken. Het spijt me echt dat ik altijd tegen jullie heb gelogen.' Hij luisterde als versteend naar de woorden van zijn zoon en wist niet wat hij moest zeggen. 'Het spijt me echt. Ik weet wat jullie nu doorgaan en het is een klote gevoel. Maar voor mij was het toen het beste en voor jullie nu ook.' Met deze woorden stond hij op en liep naar boven. Daar plofte hij neer op bed en verborg zijn gezicht in zijn handen. Hij wist niet dat hij er zo'n moeite mee zou hebben.

Elle keek haar broer ongelovig aan. 'Het was de beste keuze, Woody. Wat had hij dan moeten doen? Ons vertellen dat hij een wolf was en wij moeten er maar mee leven zonder te weten hoe het is. We weten wat mam is, want dat zijn we zelf. Pap kan Alex helpen, dus wees eens blij met wat je wel hebt!' Fel stond ze op en keek hem woest aan. 'Je bent zo egoïstisch.'

Frances keek haar zoon ontzet aan en keek haar man hopeloos na. Het liefste had ze hem achterna willen gaan, ze kon en wilde hem nu niet alleen laten, maar ze had verantwoordelijkheid voor haar kinderen. Machteloos keek ze naar haar kinderen en zag Alex met tranen in haar ogen opstaan en naar boven vluchten.

Ze zocht haar vader op, kroop tegen hem aan en legde haar handen op haar oren zodat ze het geruzie van beneden niet hoefde te horen. Ze wilde niet weten hoe het had moeten gaan of wat er anders had moeten zijn, het was nou eenmaal zo en daar kon niemand iets aan doen.

Woody keek naar zijn zus en schudde zijn hoofd. 'Elle, doe niet zo naïef. Het hielp ook niet dat jij niets wist over vuur toen je dat ongeluk had. Als onze moeder dat nou niet voor zich had gehouden, was je niets overkomen.' Zijn blik gleed naar zijn moeder en toen hij haar expressie zag, wist hij dat hij veel en veel te ver was gegaan.

Logan sloeg zijn armen stevig om zijn dochter heen en schopte met zijn voet de deur dicht. Het geluid werd zo minder en hij haalde langzaam haar handen van haar oren af. 'Het spijt me, Alex. Het spijt me zo erg.' Hij had moeite om niet te gaan huilen, maar hij hield zich sterk voor Alex. 'Maar samen gaat het helemaal goed komen, niet waar? Mam en pap gaan je helpen, elke volle maan. Vandaag ga ik je over alles inlichten, zodat je niet meer bang hoeft te zijn. Ik heb het ooit alleen moeten doen, en dat ging ook goed.' Hij drukte een kus op haar haren en luisterde naar de gedempte stemmen beneden.

Elle's woedende blik was over gegaan naar pure haat. Ze had moeite om zich te beheersen en duwde hem hard tegen zijn borst aan. "Zeg dat nooit meer!' gilde ze en gaf hem nog een klap. 'Ik haat je! Ik haat je! Je verpest mijn leven! Wat ben je nou weer voor broer?!' De tranen stroomde over haar wangen en ze kon enkel schreeuwen van onmacht en woede. Alex was een weerwolf, haar vader was een weerwolf, zelf was ze enkel een groot mislukte heks. Ze keek haar broer aan en sloeg haar armen om hem heen.

Alex liet haar hoofd tegen haar vader's borst rusten. 'Papa, het is niet erg. Echt niet. Het is gewoon zo en daar kan jij ook niets aan doen. En jij kan het, dus ik ook.' Ze opende haar betraande ogen en keek naar haar vader die al zo hoog in haar achting had gestaan maar nu nog verder steeg. Hij doorstond dit al jaren zonder er ook maar eens over uit te vallen, omdat hij het geheim moest houden. Ze had haar vader nog nooit zo gebroken gezien, maar dat was niet erg, want iedereen moest een keer een breakdown hebben. Met een kleine glimlach gaf ze een kusje op haar vader's wang.

Woody keek naar zijn moeder, maar zij bleef roerloos zitten en dus richtte hij zich weer op Elle. Haar uitbarsting trof hem harder dan elke andere ruzie die hij met haar had gehad. Ze leek het echt te menen. Woody wist niets terug te zeggen maar voelde toen ook dat zijn wangen nat waren. 'Elle, sorry, het spijt me. Ik wil alleen- Verdomme, Elle.' Hij wreef over zijn wang en hield haar vervolgens vast. 'Elle, je bent mijn kleine zus en ik houd van je. Sorry.' fluisterde hij.

Frances was geen centimeter verplaatst. Er was maar één moment geweest waarop ze zich een grotere mislukking had gevoeld dan nu en dat was de eerste keer dat ze bij Logan's transformatie was, toen ze hem niet had kunnen helpen. Ze staarde voor zich uit en kon niet anders denken dan dat ze nooit moeder had moeten zijn. Maar nu was ze het toch en kon ze niets doen.

'Ik hou zoveel van je, Woody,' snikte ze hard in zijn armen en voelde hoe zijn shirt door haar tranen nat werden. 'Ik hou zoveel van je. Laat me alsjeblieft nooit in de steek, ik heb je nodig, ik heb je zo erg nodig.' Ze keek naar hem op en voelde hoe haar benen trilden. 'Elke nacht voel ik weer de vlammen die me verbrandde. Elke, elke nacht. En ik kan er niets tegen doen.' Ze had nog nooit iemand over haar nachtmerrie's verteld.

Logan glimlachte naar Alex en woelde met zijn hand door haar haren. 'Laten we maar naar beneden gaan. Zin om vanmiddag met opa Dallas en mij te gaan vissen? Dan kunnen we je alles vertellen.' Opeens hoorde hij een gegil van beneden komen en keek Alex met opgetrokken wenkbrauwen aan. Wat zou er aan de hand zijn? Hij nam Alex mee naar beneden en zag hoe zijn beiden kinderen aan het huilen waren en zijn vrouw met een emotieloze blik ergens naar staarde. Hij kende het maar al te goed. Hij liep naar haar toe en nam haar gezicht tussen zijn handen. 'Ik ben hier, Frankie,' fluisterde hij en drukte zijn voorhoofd tegen de hare.

Woody streek door de lange haren van Elle en hield haar stevig vast met zijn andere arm. Hij vond het vreselijk mensen te zien huilen, laat staan zijn zusjes. 'Ik laat je nooit in de steek Elle. En Isobel ook niet. We helpen je samen.' Bij het noemen van de nachtmerrie slikte Woody hard en hij haatte zijn moeder voor het feit dat ze niets deed en daar maar zat. 'Ze gaan voorbij, Elle, dat weet ik zeker.'

Alex glimlachte opgewekt bij het idee om met haar vader en opa te gaan vissen. Opa Dallas was er weer boven opgekomen deze week nadat hij weer akelig ziek was geworden, dus ze spendeerde graag tijd met hem. Beneden aangekomen zag Alex een dramatisch tafereel voor zich. Ze hoorde dingen die nooit echt tot haar waren doorgedrongen, maar ze deelde het verdriet en voegde zich bij haar broer en zus.

Frances hoorde haar dochter aan en voelde de herinneringen die ze weggestopt had weer opborrelen. Ze was nooit bang geweest voor wat zij zelf was, ze had het nooit als iets gevaarlijks of afschuwelijks gezien, maar die gebeurtenis had haar mening drastisch veranderd. Frances voelde haar man's aanwezigheid, maar merkte hem niet echt op, omdat ze niet meer daar was maar in haar eigen gedachten.