Het huis van familie Dallas-Lewis

Ze hief haar hoofd op naar Woody en glimlachte. 'Bedankt Woody. En ik ben echt blij voor jou en Isobel. Het is goed om te merken dat je zo'n goede vrouwensmaal hebt,' plaagde ze hem en schudde toen haar hoofd. 'Ze gaan niet weg, Woody, niet...' Ze stopte snel toen haar zusje zich ook bij hun voegde. Ze sloeg haar arm om haar heen en drukte een dikke kus op haar wang. 'Ik ben nog steeds zo trots en blij dat je mijn zusje bent, Alex,' fluisterde ze in haar oor en glimlachte naar haar.

Logan begon steeds bezorgder te worden toen zijn vrouw niet bleek te antwoorden. Hij drukte een kus op haar lippen, maar kreeg geen reactie. 'Lieverds, blijven jullie even beneden?' Hij keek ze ernstig aan, zodat ze wisten dat hij het meende, en nam toen Frances mee naar boven. Hij zette haar neer op hun bed en knielde voor haar neer. Wanhopig pakte hij haar knieën vast en keek haar recht in haar ogen aan. 'Frankie? Zeg alsjeblieft iets, lieverd, alsjeblieft! We zijn nu met zijn tweeën, je kan alles vertellen.'

Woody lachte zachtjes en kuste zijn beide zussen op hun wangen. Hij ging voor hen door het vuur, altijd. 'En we gaan je zo goed we kunnen helpen, Alex.' Alex drukte zich tegen haar broer en zus aan en glimlachte van oor tot oor. Natuurlijk was het allemaal nog even vreselijk, maar voor nu kon ze het aan dankzij haar familie. Ze keek om en zag haar ouders naar boven gaan. 'Gaat het wel goed met mama?'

Frances liet zich naar boven leiden door Logan en ging op het bed zitten. Ze steunde met haar ellebogen op haar benen en legde haar handen op Logan's wangen. 'Sorry, Logan, het spijt me zo erg. Ik had het zoveel beter willen doen.' Ze hield haar tranen tegen en voelde weer eens die drang naar haar eigen moeder.

Logan glimlachte naar zijn vrouw en streek geruststellend met zijn handen over haar benen. 'Je doet het geweldig, lieverd. De kinderen houden zo enorm veel van je en ik ben echt smoorverliefd op je. Je doet niets fout en hebt nog nooit iets fouts gedaan.' Hij drukte zich omhoog en ging naast Frances zitten, om zijn armen stevig om haar heen te slaan. Toen hij nog geen reactie kreeg, drukte hij zacht zijn lippen op haar wang en hoopte dat ze iets zou zeggen. 'Was er iets beneden gebeurd toen ik bij Alex was?'

'Dat is niet waar Logan. Ik heb zoveel fout gedaan. Dat met Elle-' Frances leunde tegen zijn schouder aan. 'Ze zei net dat ze nog altijd nachtmerries had.' fluisterde ze zacht en onderdrukte een snik. 'En Woody, je hebt zijn blik niet gezien.' Ze sloeg haar armen om Logan heen en legde haar hoofd tegen zijn borst.

Hij trok haar zo goed als het ging op zijn schoot en hield haar zo stevig vast als maar kon. Hij hoopte dat ze nu eindelijk eens alles en dan ook alles eruit kon gooien, het liefst nog met tranen. In al die jaren... Hoe vaak had ze nou gehuild? Zo'n drie keer? Ze was zoveel sterker dan dat hij was. 'Nachtmerries?' fluisterde hij geschrokken en keek verward naar de muur. Waarom had ze hen dat nooit verteld? 'Frankie, dat handelen we zometeen allemaal af, laat eerst alles eens gewoon los.'

Frances voelde de tranen al komen, maar wilde ze in eerste instantie niet aan Logan laten zien. Ze had ze in al die jaren bewaard voor haar moeder die haar problemen maar al te goed had begrepen. Maar ze snapte dat ze het niet kon blijven verbergen voor Logan, hij was haar man. Ze zuchtte en met die zucht stortte ze in en zocht Logan op voor steun.

Hij sloeg zijn armen nog steviger om haar heen toen de tranen kwamen en zuchtte opgelucht. Dit stelde hem veel meer gerust dan dat ze zich groot had gehouden. Hij wreef over haar rug en voelde hoe zijn shirt nat werd, maar het deerde hem niet. Toch raakte haar tranen en de reden waardoor ze er waren, hem wel. Hij beet hard op zijn lip en voelde dat zijn ogen waterig werden. 'We hebben het net goed gedaan, Frankie,' zei hij om zichzelf en haar te overtuigen van hun kunnen. 'En we gaan Alex helpen. En Elle ook met haar nachtmerries. Alles, en echt alles gaat goedkomen lieverd.'

'Ik weet ook wel dat het goed gaat komen, dat zegt moeder ook altijd, maar het voelt helemaal niet zo.' snikte Frances in Logan's shirt. Ze had in geen tijden haar tranen zo de vrije loop gelaten en ze moest toegeven dat het opluchtte, maar ook dat ze teleurgesteld was in zichzelf. Het had nooit zo ver hoeven komen. 'Het voelt vreselijk te zien dat iedereen zoveel pijn heeft. Alex, Elle, Woody en jij, Logan, vooral jij. Waarom kan ik het niet gewoon oplossen?' Soms leken haar krachten haar zo nutteloos.

NEW

Isobel had een lange training achter de rug en was snel naar huis gegaan om te kunnen douchen en om te kleden. Ze zou vanavond bij Woody blijven eten en hoewel ze er al vaak genoeg was geweest, voelde het dit keer anders: veel officiëler dan normaal. Toch besloot ze zichzelf te blijven, gehuld in een spijkerbroek met een licht roze topje erop en een zwarte blazer stapte ze in de auto en niet veel later stapte ze weer uit voor het huis van Woody. Nog snel checkte ze haar haren in de spiegel, verliet de auto en belde aan.

Woody had ongeduldig in de bank zitten wachten totdat Isobel aan zou komen. Hij had de deur scherp in de gaten gehouden, zodat niemand anders deze voor hem open zou kunnen doen. In de keuken hoorde hij zijn moeder en zusje druk in de weer met potten en pannen. Woody had iedereen al op het hart gedrukt dat ze Isobel gewoon normaal moesten behandelen, zoals altijd als ze voor Elle kwam. Hij had er echter niets op tegen dat ze alles uit de kast hadden getrokken om iets lekkers op tafel te zetten. Toen de bel eindelijk ging, sprong hij op, opende de deur en begroette Isobel met een verlegen kus op haar mond. 'Hé.'

Frances stond met Alex in de keuken en gaf haar instructies over wat er moest gebeuren. 'Elle? Elle, wil je de tafel alvast dekken?' riep ze vanuit de keuken terwijl ze door een pan met saus roerde en ondertussen Alex terugstuurde naar de kelder om andere uien te halen. 'Die zijn te scherp, pak de kleintjes maar.' Ze kon niet ontkennen dat ze het heel wat vond dat Woody's vriendin kwam eten. Ook al was het Isobel: het was haar zoons vríendin. Frances kon niet anders dan enthousiast zijn.

Alex vond koken leuk, echt waar, maar ze had een hekel aan stress. En haar moeder werd ongelooflijk gestressd als ze voor andere moest koken. ze liep terug naar de kelder om andere uien te halen en zag ondertussen dat Isobel er al was. Toen ze terug kwam, overhandigde ze de goede uien en nam het roeren in de saus over van haar moeder. 'Isobel is er al.' kondigde ze aan. Ze had meteen spijt van haar woorden, want het bezorgde Frances alleen maar meer stress.

Isobel glimlachte breed toen Woody de deur opende en gaf hem een kus. ‘Hé, ik ben zo snel gekomen als ik kon – maar de training liep weer eens uit.’ zei ze grijnzend en hing haar jas op aan de kapstok. Het voelde hier bijna aan als haar tweede huis, maar toch was ze ergens een beetje nerveus. Ze deed ook haar schoenen uit en keek hem daarna met een glimlach aan. ‘Het ruikt echt heerlijk.’

Elle zat op de bank en keek hoe haar moeder en zusje bezig waren in de keuken. Meestal waren Woody, zij en hun vader daar niet welkom, omdat al het eten in hun handen niet echt eten werd. 'Oké mam!' riep ze en pakte de borden en het bestek uit de kast. Zorgvuldig en netjes dekte ze de tafel en maakte van de servetten leuke vormpjes. Haar vader kwam haar helpen en ze porde hem even zachtjes in zijn zij. 'Al zenuwachtig pap?' lachte ze en dekte verder de tafel. Logan wreef met zijn handen over elkaar en herschikte de borden, nadat Elle ze neer had gezet. 'Ook al is het Isobel... Ik vind het spannend,' gaf hij toe. 'Na alle chaos hier in huis...'

'Geeft niet. Dat heeft mijn moeder alleen maar meer tijd gegeven. Ze flipt hem helemaal.' Woody grinnikte naar Isobel. Voor ze de kamer in kon lopen, pakte hij haar hand vast en keek haar met een frons aan. 'Sorry, alvast, als mijn familie raar gaat doen, ofzo.' Hij wierp een nerveuze blik richting de keuken en kuste haar toen nog snel voordat Woody haar verder meenam. 'Mam, pap, Isobel is er.'

Frances keek op van de gesnipperde uitjes en zette Alex aan het werk terwijl ze zelf haar handen grondig waste en vlug haar haar fatsoeneerde. Toen ze zich omdraaide zag ze nog net de kus die Isobel en Woody deelde. Het deed haar zo denken aan haar en Logan toen ze zo oud waren. Zo onschuldig en pril. Ze glimlachte en deed haar schort af. 'Hallo, Isobel. Hoe gaat het met je? Wil je alvast wat drinken?'

Alex keek toe hoe haar moeder de uien sneed en snapte nog steeds niet hoe ze dat zonder tranen deed. Toen zij het overnam stonden haar ogen meteen vol. Ze was blij toen ze klaar was en ze in de saus kon doen. Ze maakte de laatste dingetjes af, zodat ze klaar waren om op tafel gezet te worden. Vrolijk begroette ze Isobel terwijl ze heen en weer liep om de pannen op te dienen.

‘Dat zal wel meevallen, jij kan je beter voorbereiden op mijn ouders.’ Isobel lachte en keek om naar mevrouw Dallas-Lewis. ‘Met mij gaat het prima, en met u?’ Ze kwam hier wel al lang, toch gebruikte ze nog steeds de woorden “mevrouw” en “u”, zo was ze nou eenmaal opgevoed. ‘Iets te drinken klinkt heerlijk,’ Een glimlach speelde over haar lippen heen en ze liet haar hand in die van Woody glijden. 'Hé Alex!'

Elle en Logan hadden net de laatste borden neergezet, toen Woody met Isobel binnen kwam. Van onder haar wimpers keek Elle Isobel aan en wist niet helemaal wat ze moest doen. Na hun ruzie hadden ze eigenlijk niet meer gesproken. Ze glimlachte dus naar Isobel en liep toch maar naar haar toe, om haar een stevige knuffel te geven. 'Hé Bel!' glimlachte ze en hield Isobel een stukje van haar af, om haar goed te bekijken. 'Hoe gaat het?'

Logan glimlachte trots toen zijn zoon samen met Isobel binnen kwam. Hij legde zijn handen op haar schouders en drukte een kus op haar voorhoofd. Stiekem had hij haar toch altijd een beetje als dochter beschouwd, zo vaak kwam ze bij hun over de vloer. 'Ik ga even Frances helpen met de uien, zometeen is het eten klaar. Kids, ga alvast maar zitten.' Hij probeerde niet als de suffe vader over te komen, maar dat ging lastig, dus vluchtte hij snel naar zijn vrouw toe. Hij drukte een kus op haar wang en lachte. 'Spannend he!'

Isobel begon te lachen bij de zorgzaamheid van Logan en keek naar Elle. 'Ja het gaat wel goed.' zei ze met een glimlachje. Ze had Elle nog steeds niet helemaal vergeven voor haar nieuwsgierigheid. Dat was de enige reden waarom ze het wist, als ze niet had doorgedramd had Isobel het haar nooit verteld. Maar het was gebeurd en daar kon ze nu niets meer aan veranderen, dus ze moest het accepteren.

Frances knikte en schonk voor Isobel wat sap in. Daarna vulde ze ook de andere glazen die op tafel stonden. Terug bij het aanrecht lachte ze om Logan en pakte zijn hand vast. 'Heb jij nu ook ineens een hoop herinneringen? Van ons? Ik herken me wel in die twee.' Frances keek Logan met een glimlach aan en kneep in zijn hand om vervolgens alvast bij de kinderen aan tafel te gaan zitten.

Woody wees Isobel haar stoel en schoof deze zoals het een echte heer behoorde naar achteren. 'Je kunt hier zitten. Dit is oma's plek, maar ze is vanavond bij een bingo avond.' vertelde hij met een glimlach. Hij keek kort van Elle naar Isobel en merkte de spanning tussen de twee op, maar ging er verder niet op in. Hij hoopte alleen dat hij niet de reden was van die spanning. Woody dacht dat dat al weer opgelost was.

Isobel ging zitten op de stoel die haar aanwezen werd en nam een klein slokje van de sap. In alle haast huis had ze niets meer gedronken en dat voelde ze nu toch wel. Ze had de oma van Woody, Alex en Elle wel eens gezien, maar niet ontzettend vaak. Ze wist dat ze meestal in de tuin bezig was en daar was Isobel niet vaak te vinden als ze op bezoek kwam. 'Het ruikt echt heerlijk mevrouw Dallas,' zei ze met een glimlach.

Alex was op haar vaste plekje aan tafel gaan zitten en bewoog heen en weer op haar stoel. Ze keek naar het eten dat voor hen stond en voelde de honger al opzetten. Met een half oor luisterde ze naar wat er gezegd werd en toen er een korte stilte was keek ze naar Isobel. 'Isobel, wanneer heb jij weer wedstrijd? Ik heb gehoord dat mijn team op dezelfde dag en op dezelfde school een wedstrijd heeft als het turnteam en ik dacht, misschien weet jij dat wel?' Alex mocht Isobel graag, ze keek op naar de vriendin van haar zus zoals ze ook op keek naar Elle en Woody.

'Ik heb volgende week, zaterdag ochtend een wedstrijd,' zei Isobel, terwijl ze opkeek naar Alex. 'En gaat het een beetje goed met de trainingen?' Ze was naar iedere sport bij hen op school benieuwd, en hun school had ook ontzettende goede sportteams - al zei ze het zelf. 'Ik heb gehoord dat jullie dit jaar ook een goede kans maken op een paar titels, voor welke ga jij?' Atletiek was een brede sport, net als turnen eigenlijk.

Elle keek nog even peilend naar Isobel, daarna naar Woody en ging toen toch maar zitten. Iets erover zeggen kon ze nu toch niets, dus moest ze het er maar bij laten. Ze ging naast haar zusje zitten, zodat Woody naast Isobel kon zitten, en staarde naar haar bord. Het voelde onnatuurlijk en raar dat Isobel nu niet voor haar kwam, maar voor Woody. Ze glimlachte naar haar zusje en kneep even in haar hand. Elle voelde hoe zweterig ze zelf was van de zenuwen.

Logan sloeg zijn armen om Frances' middel heen en drukte een kus op haar lippen. 'Een heleboel herinneringen,' glimlachte hij en pakte daarna ook een pan met eten op, om deze naar de kamer te brengen. Zelf nam hij ook plaats aan het hoofd van de tafel, zijn vaste plaats, en wachtte geduldig tot iedereen zat.

Woody glimlachte vanwege het enthousiasme van Alex. Het scheelde een hoop dat zij nu ook in een team zat. Normaal was hij de enige die met zijn vader over sport praatte, maar Alex voegde zich nu ook graag in die gesprekken. Hij keek er naar uit om haar te zien tijdens een wedstrijd. Ze scheen vrij snel te zijn. Woody wist alleen niet of hij dat een leuk idee vond: dat zijn zusje hem er uit kon rennen. 'Dus die wedstrijden zijn op dezelfde dag op dezelfde school?' Dan kon Woody én Isobel zien én Alex.

Frances luisterde naar de gesprekken en het speet haar nu dat ze aan de andere kant van Logan zat. Ze glimlachte naar hem en begon toen voor iedereen wat porties van het eten op te scheppen. Ze leit de borden rondgaan terwijl ze naar het gesprek over sport luisterde. Niet haar favoriete onderwerp, maar ze vond het erg leuk dat Woody zijn vader na ging en dat ook Alex haar sport had gevonden. In het hardlopen kon Frances zich wel terugvinden, dat had ze vroeger ook veel gedaan.

Alex knikte opgewekt. 'Dan hebben wij inderdaad ook een wedstrijd! Het is mijn eerste. Ik weet niet of ik er al kalar voor ben, eigenlijk. Ik mag nu meedoen aan de 60 en 100 meter sprint, maar ik hoop ook langere afstanden te mogen lopen.' Ze alleen maar met praten omdat ze eten voorgezet kreeg en ze haar honger graag wilde stillen. Ze was ontzettend nerveus voor de eerste wedstrijd. Alex had geen idee wat ze er van kon verwachten. 'Ja, het is beiden op Devon High en wij moeten 's middags.'