Het huis van familie Dallas-Lewis

Liefdevol legde hij zijn hand op haar wang en kuste haar terug. 'Dat is goed om te horen. Echt goed om te horen.' De laatste tijd hadden ze het nogal krap bij kas; alle beetjes geld waren dus welkom. Hij haalde zijn schouders op en zuchtte. 'Ik heb bij paar bedrijven gesolliciteerd... En daar horen we de komende tijd dan wel het resultaat van. Nee, de kinderen zijn nog niet thuis. Ze zijn vast bij wat vrienden.'

Frances nam Logan mee de keuken in en drukte nog een kus op zijn wang voor ze hem los liet. Daarna ging ze in de weer met wat pannen om alvast het eten voor te bereiden. Ze kookte op dinsdagen altijd net wat uitgebreider omdat ze dan een hele middag voorbereidingstijd had. 'En denk je dat het wat gaat worden? Want anders hoorde ik dat de familie Eston het huis wilde opknappen. Misschien kun je daar wel wat bijklussen?' Ze vond het nog altijd vervelend dat Logan geen vaste baan had. Het lag natuurlijk neit aan hem, maar zo liepen ze wel geld mis dat ze echt nodig hadden. 'Oh oke, dan hebben we een middagje voor onszelf?'

Logan ging op het aanrecht zitten, zoals hij vroeger ook deed, en haalde zijn schouders op. 'Ik heb werkelijk geen idee. Ik ben natuurlijk geen overduidelijke keuze; ze doen er natuurlijk veel beter aan om jongere werknemers aan te nemen.' Zijn gezicht klaarde op en hij knikte instemmend. Hij zou daar inderdaad kunnen helpen, want hij was hartstikke handig. Opnieuw knikte hij en ging naast haar staan, om een zachte kus op haar haren te drukken. 'Ik zal je helpen met het eten.'

'Julie Eston heeft een trui afgeleverd om te laten maken. Als het goed is komt ze hem overmorgen halen, dus dan zal ik wel eens navraag doen.' Frances had haar keukengerei een moment met rust gelaten om haar armen om Logan's nek te slaan en hem een kus te geven. 'Dat is fijn.' Er waren vaak niet genoeg momenten voor hen tweeën. Er was altijd wel iemand bij van de families. En dat bracht Frances op het volgende onderwerp terwijl ze de groenten voor de ovenschotel uit de koelkast haalde. 'Heb je nog iets van je vader gehoord?'

Hij legde zijn handen op haar heupen en trok haar zo dicht tegen hem aan. Zacht kuste hij haar terug en liet haar maar met moeite los. 'Mooi, dan hoor ik het nog wel van je,' zei hij en legde alvast de snijplanken klaar om de groentes te snijden. Daarna keek hij gefronst op en haalde zijn schouders op. 'Niet echt... Frankie, ik heb zo'n idee dat hij dement aan het raken is. En het idee... Ik haat het.'

Frances stalde de groentes uit en keek Logan met een trieste blik terug aan. Ze legde haar handen op zijn wangen en keek hem bedroefd aan. 'Het spijt me zo, Logan. Hij is natuurlijk ook al oud. En tegen dementie kan ik niets doen. Ik merkte het de laatste tijd ook, dat hij dingen vergat die hem ooit zo belangrijk waren.' Frances herkende het van haar eigen oma. Ze was toen zij en Logan nog op de middelbare school zaten ontzettend ziek geworden, maar had dat net zo snel weer overwonnen. Enkele jaren later werd ze echter toch gegrepen door dementie.

'Ik vind het gewoon vreselijk om hem zo af te zien takelen,' zuchtte hij, 'terwijl ik aan de andere kant denk dat het hem wel eindelijk bevrijdt. Van het eenzame leven, het nog steeds wolf worden.' Hij begon fanatiek te snijden en sneed zo alle frustratie eruit. 'Maar laten we het over iets anders houden... Frankie, ik heb de laatste tijd zo weinig met de kinderen gesproken; heb ik nog dingen gemist?'

Frances zuchtte en hield Logan kort tegen om hem recht aan te kunnen kijken. 'Lieverd, je vader heeft nu ook een aantal goede jaren achter de rug gehad. Ik denk dat het hem goed heeft gedaan, ook al geeft hij het niet toe, dat wij hier zijn gebleven en dat de kinderen zo dol op hem zijn.' Ze wilde er niet eens aan denken hoe het wolfzijn in gang zou gaan wanneer de vader van Logan echt dement was. Iemand moest zorgen dat de man op tijd zijn huis uit was en er weer terugkwam. Frances liet Logan weer verder gaan met de groentes en glimlachte om hun kids. 'Nou, Woody en Elle hebben nog steeds hun vriendinnetje en vriendje. En Alex- Ik krijg geen hoogte van haar op het moment.'

'Dat is waar. Hij is gek op de kinderen en ook op jou, Frankie. Het zal hem inderdaad vast goed hebben gedaan,' stemde hij met Frances' woorden in en ging verder met snijden. Zijn vader zou nog een hele klus voor hen worden; hij kon niet in een verpleeghuis door zijn transformaties, dus moesten ze hem misschien wel in huis gaan nemen. Logan glimlachte ook en keek Frances toen aan. 'Ik ga wel een keer met Alex vissen en dan zal ze vast wel vertellen wat haar dwars zit.'

Aangezien Logan zo snel door de groentes heen ging, had Frances de ovenschaal er vast bijgepakt en vette ze deze in. Ze lachte om Logans voorstel. 'Dat klinkt als een goed idee.' spotte ze plagend. Hoewel het nog niet eens zo gek bedacht was. Ze zou vast breken onder het oog van haar vader als ze urenlang samen aan het vissen waren. 'Weet je trouwens of Woody zijn aanmeldingen de deur al uit heeft gedaan? Ik heb het idee dat hij nogal aan het uitstellen is, maar hij moet echt een alternatief weten te vinden als het football niets wordt.'

Hij schudde zijn hoofd en haalde zijn schouders op. 'Ik dacht eerst dat ik me gewoon zou voornemen dat hij het maar zelf moest regelen, maar we moeten er toch even achteraan gaan, Frankie. Straks heeft de jongen niets geregeld. Moet ik anders de komende tijd met hem wat universiteiten gaan bezoeken? En daar dus studies gaan bekijken? Zo krijgt hij een beter beeld wat studeren nou in houdt.'

'Dat zou fijn zijn. Hij heeft zijn zinnen nu te veel gezet op die sportbeurs.' Frances pakte met een zucht de aardappels uit de koelkast die al gekookt waren en klaar waren om gepureerd te worden. Voorzichtig ging ze te werk terwijl ze verder nadacht over Woody. 'Het is moeilijk om hen opties te geven nu we zelf nooit gestudeerd hebben. Ik had graag Elle meegenomen naar de beste universiteiten, maar ik zou niet weten hoe. Elle weet er vast en zeker meer over. Zij kan mij beter rondleiden.'

Logan zuchtte en leunde tegen het aanrecht aan. 'Het zou ook maar wat zijn als hij die sportbeurs zou winnen... De hele wereld ligt dan voor hem open. Hij kan dan kansen gaan benutten die wij hem nooit kunnen geven.' Hij keek zijn vrouw aan en waste ondertussen zijn handen. 'Ik denk dat Elle zich wel redt. Als er iemand hoogstwaarschijnlijk een beurs wint, dan is het Elletje wel. En ik denk inderdaad dat ze jou beter kan rondleiden,' grinnikte hij.

Frances glimlachte. Logan en zij mochten dan geen uitgebreide opleidingsmogelijkheden hebben gehad, hun kinderen hadden tenminste wel elke kans die ze hadden benut. Dat kwam natuurlijk ook doordat Logan met het weerwolfgen maar beperkte dingen kon doen, maar toch. 'Ik ben erg trots op onze kinderen. Ze hebben werkelijk grootse plannen. Ik denk niet dat ik die ooit heb gehad.' Met een zucht deed ze de groentes in de schaal, stapelde de aardappel puree erop en kruidde het geheel ondertussen.

Toen hij zijn handen gewassen had, ging hij achter zijn vrouw staan en sloeg zijn armen om haar middel heen. Liefdevol drukte hij een kus op de achterkant van haar hoofd en legde daarna zijn kin op haar schouder. 'Die heb je wel gehad, Frances. Wij wilden trouwen, kinderen hebben, een leven opbouwen. En dat is allemaal gelukt, Frankie. Waren dat geen grootste plannen dan?'

Frances lachte zacht terwijl ze verder ging met haar eten. 'Daar heb je gelijk in, lieverd. Zeker voor ons waren het nogal grootse plannen. Of voor mij dan. Ik had echt nooit gedacht dat ik kinderen zou krijgen. Laat staan drie!' Met een simpele beweging zette ze de oven aan en schoof de ovenschotel er in om vervolgens haar handen te wassen en eindelijk haar armen om Logan te kunnen slaan. 'Wat ik wel niet allemaal aandurf met jou.'

Nieuw

Het was een wonder dat Alex' ouders haar nog niet vastgebonden hadden aan het bed, want ze hadden haar al bijna alle andere mogelijke straffen gegeven. De komende tijd zou bestaan uit school, werken en thuis zijn en dat was het. Niet dat ze nou veel meer kon met haar verwondingen. haar vader en moeder waren absoluut niet te spreken geweest over het feit dat ze zonder te overleggen en zonder het te zeggen was weggeglipt en alleen was getransformeerd. Ze vonden het vreselijk dat haar iets overkomen was, ze zag het in hun ogen, maar tegelijkertijd wist Alex hoe zeer ze hen teleur had gesteld. Joe had ze maar geheel weggelaten in haar verhaal. Dat deel kon ze zelf nog niet eens geloven.

Joe stond twijfelend voor de deur van het huis van de familie Dallas-Lewis. Hij had geen idee in hoeverre haar ouders afwisten van het voorval en hij had ook geen idee hoe het met Alex zelf ging. Dat ze niet op school was gekomen, had hem al genoeg informatie te geven. Met een bos bloemen en wat chocolade drukte hij op de bel, afwachtend of er voor hem open werd gedaan. Hij was dood nerveus, ook al wist hij niet precies wat hij haar aan had gedaan, hij was vast en zeker de reden geweest.

Alex lag, omdat ze nou eenmaal niet zo mobiel was, op de kamer van haar oma die zich op de begane grond vond. Ze hoorde de bel dan ook meteen en was erg benieuwd naar wie er voor de deur stond. Haar ouders zaten, zo wist ze, in de kamer daarnaast en één van de twee hoorde ze opstaan. Het was vreselijk dat ze hier in bed lag en helemaal niet zág. Haar enige uitzicht was dat op de achtertuin en dat raam was half verscholen door een struik. Ze voelde zich onrustig en opgesloten.

Al snel werd Joe binnengelaten door haar moeder, die niets tegen hem leek te hebben. Hieruit maakte hij op dat ze het waarschijnlijk niet wist: wie zou nou weer de jongen binnen laten die haar dochter ernstig had verwond? Inderdaad, niemand. Toen Frances hem had verteld waar ze was, klopte hij zachtjes op de deur. 'Hé, Alex... mag ik binnenkomen?' vroeg hij zacht, hopend dat het geen probleem voor haar was.

Alex kon niet horen van wie de stemmen kwamen, maar toen ze een stem haar naam hoorde zeggen wist ze meteen wie ze was. De beelden van die nacht schoten meteen door haar hoofd en ze moest zich inhouden niet te gaan gillen of wat dan ook. 'Ja, ja, natuurlijk.' Met moeite kwam ze wat overeind zodat ze rechtop zou zitten als Joe binnenkwam.

Joe opende voorzichtig de deur en stapte naar binnen toe. 'Ik weet dat bloemen en chocolade absoluut niets goed kunnen maken, of ook maar de pijn een beetje kunnen verzachten, maar... maar ik weet dat het je favorieten zijn, dus ik dacht ik neem ze voor je mee.' Hij had zichzelf nog steeds niet vergeven voor wat hij had gedaan - wat het dan ook was geweest. De enige herinnering die hij had was dat hij bebloed wakker was geworden in de ochtend en Alex, die was nergens te bekennen. Toen hij van zijn ouders hoorde dat er wat gebeurd was met haar, had hij zichzelf de schuld gegeven: waarom zou hij anders bebloed wakker worden, zonder Alex. 'H-hoe gaat het met je?'

'Dat is lief van je Joe.' Alex keek iet wat beduusd naar Joe en probeerde een antwoord op zijn vraag te bedenken. Het was haar redding geweest dat ze een weerwolf was, had haar moeder haar verteld. Normaal zou iemand doodbloeden door de wond die ze had opgelopen, maar doordat ze zo snel heelde was de huid al snel gaan dichtgroeien. Dat betekende niet dat ze er nu al vanaf was. Het zou haar nog wel wat dagen kosten om aan te sterken en volledig te genezen. 'Niet zo goed.' besloot ze uiteindelijk. Ze vroeg zich af hoeveel Joe wist van wat hij gedaan had.

Haar antwoord bezorgde hem enkel een groter schuld gevoel. 'Alex, ik... ik weet nie wat er gebeurde. Ik weet sowieso niet wat er gebeurd is, ik weet dat ik je pijn heb gedaan. Dat... dat ik je heb aangevallen en ik voel me zo rot. Ik was het niet, ik heb het echt niet met opzet gedaan. Ik weet alleen dat ik wakker werd, onder het bloed en ik kon jou nergens meer vinden.' Hij ratelde maar door, maar viel stil en keek haar aan. 'Het spijt me zo Alex...'

Alex probeerde Joe te stoppen. Ze wist maar al te goed dat het hem zou spijten en ze wilde het niet horen. 'Joe, stop, doe de deur dicht. Mijn ouders-' Wat er gebeurd was als ze haar ouders had verteld dat ze van plan was geweest met Joe te veranderen en dat hij dit gedaan had, kon ze niet voorzien. Daarna klopt ze op het bed als teken dat hij daar kon gaan zitten. Hij was zo ver weg nu en ze kon niet eens naar hem toe. Ze kon hem niet omhelzen omdat het te veel pijn zou doen. Maar dat was het liefste wat ze nou zou willen doen: haar Joe omhelzen. Hopelijk zou dat haar het beeld van de wolf Joe doen vergeten.