Het huis van familie Dallas-Lewis

Joe keek haar aan en sloot de deur, om vervolgens twijfelend op het bed te gaan zitten. Het enigste waar hij nog aan kon denken was aan het feit dat het hem speet. Hij had er geen controle over gehad. 'Het spijt me Alex...' murmelde hij zachtjes en ging naast haar liggen, op de dekens weliswaar.

Alex keek toe hoe Joe op het bed ging zitten en ze glimlachte triest toen hij naast haar kwam liggen. Met haar goede arm pakte ze zijn hand vast en kneep er zachtjes in. Ze was niet boos op Joe, absoluut niet, want ze wist hoe de controle over jezelf verdween bij de transformatie. Het trieste gevoel dat ze had, was waarschijnlijk ontstaan door het medelijden dat ze had met Joe en met haarzelf. Dat ze dit iedere maand moesten doorstaan en dat er altijd zoiets ergs kon gebeuren zonder dat ze er werkelijk iets tegen konden doen. 'Het is oke, Joe.'

'Het is niet oké Alex, wie weet had ik je wel veel erger kunnen verwonden... of je had dood kunnen zijn!' Er zou een flinke tijd overheen gaan voor hij zichzelf hiervoor zou kunnen vergeven - als hij zichzelf überhaupt zou kunnen vergeven. 'Wat... wat heb je tegen je ouders gezegd?' vroeg hij zich af. Het was overduidelijk dat ze niet wist dat Joe de veroorzaker was geweest van dit leed.

Alex zuchtte en legde de zijkant van haar hoofd tegen dat van hem aan. 'Maar dat is niet gebeurd, Joe. Het is nu goed afgelopen. Laten we alsjeblieft niet aan andere scenario's denken.' Ze zuchtte nogmaals en trok haar deken nog wat hoger op. 'Ik heb ze verteld dat ik aan het veranderen was toen ik werd aangevallen door een andere wolf. Dat ik maar weinig heb gezien, omdat het zo plotseling gebeurde terwijl ik al aan het transformeren was.' Ze nam wat afstand zodat ze Joe aan kon kijken. 'Hoe- Er was toch ook niets meer met jou gebeurd, toch? Was je wel goed thuis gekomen?'

Joe keek haar aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, neer er is niets meer met mij gebeurd, voor zover ik weet dan tenminste.' Voor hetzelfde geldt had hij wel iemand anders aangevallen, of was hij in gevecht geraakt met een andere wolf. Hij wist het echt niet meer. 'Ik ben niet naar huis toe gegaan, tenminste niet meteen.' zei hij schouder ophalend. 'Ik was dood ongerust, ik heb jou nog uren lopen zoeken en toen heb ik je ouders gebeld, die zeiden dat je gewoon thuis was, maar meer wilde ze niet over je kwijt... Toen wist ik al dat ik.. nou ja, je weet wel.' Dat moest de reden wel zijn.

Alex was opgelucht te horen dat Joe tenminste niets meer was overkomen. 'Vonden ze het niet vreemd dat jij ze belde om naar mij te vragen? Mijn ouders keken me zo alwetend aan toen ik mijn verhaal vertelde. Alsof ze wel beter wisten-' Alex was ontzettend bang dat ze Joe de schuld van alles zouden geven. Maar ze had er net zo een groot aandeel in gehad. Als ze nou gewoon thuis was gebleven en met haar ouders was meegegaan.. Ze pakte zijn hand weer vast.

Joe schudde zijn hoofd. 'Ik ben na die twee jaar goed geworden om dingen te verbergen. Het was al vrij laat. Ik had gezegd dat we iets hadden afgesproken om wat te drinken, maar dat je niet was komen opdagen en dat ik zeker wilde weten of alles wel goed ging.' mompelde hij. Nog steeds voelde hij zich ellendig, ondanks het feit dat Alex er wel weer bovenop zou komen. 'Ben je echt niet boos op me?'

Alex knikte langzaam en besloot dat hij wel gelijk moest hebben. Ze hadden het vast niet door. 'Nee! Joe, natuurlijk niet' Haar stem sloeg over toen ze dat zei, ze wilde niet dat hij dat dacht. Ze kneep haar ogen samen omdat de opwinding pijn veroorzaakte in haar schouder. Voorzichtig ging ze terug tegen de kussens liggen. 'Haal je alsjeblieft niet in je hoofd dat het allemaal jouw schuld is en dat ik boos ben, oke?' zei ze zacht.

Joe knikte. 'Oké.' Zij was misschien niet boos op hem, maar dat betekende niet dat hij niet meer boos was op zichzelf. 'Kan ik misschien nog iets voor je doen? Wil je iets te drinken, of kan ik nog wat voor je kopen? Misschien wat zingen?' Hij had nu al spijt van die laatste zin. Waarom had hij het in vredesnaam voorgesteld? Ergens wist Joe het wel: als hij haar daarmee zou kunnen opvrolijken, zou hij alles doen.

Alex kon gewoon aan zijn gezicht al zien dat hij zich nog steeds veel te veel zorgen maakte. Ze wilde hem er op wijzen, maar kon niets zeggen omdat Joe al het woord nam. Ze schudde bij ieder voorstel haar hoofd maar lachte enthousiast bij het laatste. 'Echt? Weet je zeker dat je dat wilt? Ik heb nog steeds de gitaar die ik van je heb geleend boven staan! Dan kun je daar op spelen.' Ze gaf Joe een duwtje en grinnikte, maar nam haar arm algauw terug omdat ze haar schouder nog eens voelde.

Willy begroette hartelijk de ouders van Alex, maar haastte zich al snel de trap op richting Alex' kamer. Hij was zich rot geschrokken toen Elle hem had gebeld met het nieuws dat Alex gewond was. Vluchtig opende hij de deur en stond oog in oog met Alex. Maar ook met Joe, al merkte Willy hem pas erg laat op. Zijn hele aandacht was op Alex gericht. 'Alex! Jeetje, gaat het alweer beter? Je hebt toch niet Jackie Chan zitten imiteren?' grapte hij flauwtjes en drukte een kus op haar wang. Toen zag hij Joe pas. 'O, hey, Joe!'

Joe wilde net antwoord geven op Alex' haar vraag, toen Willy de kamer binnen kwam stormen. Zijn humeur was al vrij direct verpest: nu hij erbij was had Alex vast en zeker alleen maar oog voor Willy, niet dat hij jaloers was - maar Willy wist nergens vanaf, hij was enkel een mens, niets meer en niets minder. 'Hé Willy.'

Alex keek verrast op toen ze Willy de kamer binnen zag komen. 'Willy!' Ze glimlachte naar hem en fronste pijnlijk toen hij haar een kus gaf. 'Niet aan die kant alsjeblieft.' Ze wilde hem niet bezorgd maken, maar alles aan haar linkerkant was nogal gevoelig, dus kon ze hem maar beter waarschuwen. Aan de rechterkant bleef ze Joe's hand stevig vasthouden zodat hij niet weg zou gaan. 'Nee, ik heb geen Jackie Chan nagedaan.' grinnikte ze.

Willy fronste en trok er een stoel bij, terwijl hij haar met oprechte bezorgdheid aan keek. 'Wat- wat is er dan gebeurd?' vroeg hij zacht en keek hierbij ook Joe aan. Het was niet de jaloezie die parten speelde, maar wel nieuwsgierigheid; waarom was Joe hier eerder dan hij? Hij had altijd gedacht dat ze nog ruzie hadden. Tegelijkertijd rommelde hij in zijn tas en haalde er allerlei spullen uit. 'Kijk, ik heb een tijdschrift voor je gekocht, snoepjes, een Jackie Chan film, wat fruit, theezakjes..'

Joe rolde zijn ogen bij Willy's overdreven, uitbundige gedrag en trok zijn hand los. Hoe ging Alex in vredesnaam uitleggen aan hem wat er was gebeurd? Hij zou zich er in ieder geval buiten laten. 'Weet je, Alex. Misschien is het maar beter dat ik ga. Dan hebben jullie wat tijd samen.' En dan hoefde hij niet naar al dat geslijm te kijken.

Alex glimlachte zwakjes naar Willy toen hij heel zijn tas omkeerde. 'Oh, oh dat had je echt niet hoeven doen hoor! Maar dankjewel.' Ze keek Joe onzeker aan toen ze wilde uitleggen wat er gebeurd was. Ze had het er met haar ouders over gehad, want zij hadden natuurlijk ook een verhaal bij de directeur van de school moeten vertellen. 'Maar je bent er nog niet zo lang.' Teleurgesteld keek ze Joe aan. Natuurlijk kon ze het hem niet kwalijk nemen dat hij weg wilde, maar ze dacht dat ze dit allemaal uit hadden gepraat.

Willy keek Joe fronsend aan. 'Oh nee joh, waarom zou je weggaan? Ik denk dat Alex heel erg blij is met je gezelschap.' Hij haalde nog meer dingen uit zijn tas en ging toen weer op het krukje zitten, terwijl hij Alex glimlachend aan keek. 'Natuurlijk wel! Zo heb je ten minste iets om je mee te kunnen vermaken. Hoe erg zijn de wonden trouwens? En hoe is het nou gebeurd?'

Joe ging met tegenzin weer zitten en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Nou, dan blijf ik nog wel even.' murmelde hij. Niet omdat Willy het voorstelde, maar omdat Alex werkelijk teleurgesteld leek toen hij zei dat hij weg zou gaan. O wee als ze de waarheid zou vertellen, dan was het oorlog in deze kamer, beter gezegd in dit huis.

Alex kon Willy niet vertellen wat er echt gebeurd was, noch wat de schade werkelijk was. Haar vader had sterk benadrukt dat ze sneller zou helen en dat hoe erg haar wond ook was, ze er een stuk sneller bovenop zou komen. 'Het is niet zo heel erg meer. Maar papa en mama willen gewoon dat ik nog even thuis blijf.' besloot ze uiteindelijk. Ze glimlachte opgelucht toen Joe zei dat hij toch zou blijven. Op de een of andere manier waren de leugens dan minder erg. 'Ik was s'ochtends vroeg klaarwakker en toen besloot ik in het bos te gaan hardlopen, maar er was een wild dier. Ik kon niet zien wat het was, want voor ik het doorhad lag ik op de grond..'

Willy schrok van haar woorden en keek haar met grote ogen aan. 'Een wild dier? Dat meen je niet?! Het wordt met de dag gevaarlijker in de bossen,' zei hij geschrokken en pakte Alex' hand vast. Moeizaam slikte hij. 'Ik ben blij dat het niet ernstig is. Ik had er niet aan moeten denken dat je ernstig gewond zou zijn.' Hij keek Joe net zo geschrokken aan en toen weer naar Alex. 'Ik heb zoiets nog nooit gehoord.'

Joe had geen idee wat hij tegen Willy moest zeggen. Natuurlijk keek hij niet op van haar antwoord, zoiets zou hij ook vertellen aan zijn vrienden, maar het maakte het moeilijker om geschokt te reageren. Voor Willy was het een nieuwe wereld, iets gruwelijks - voor hem was het gewoon zijn leven. Wilde beesten: hij was er tenslotte zelf ook eentje. 'Maar het komt wel goed met Alex, dus wat het ook is geweest, de schade valt mee.'

Alex slikte en knikte. 'Ik ben er goed vanaf gekomen.' Ze glimlachte naar Willy en keek toen Joe aan. 'Papa vertelde me dat het misschien kwam omdat ik van het pad was gegaan en plots in het territorium van het dier was. Als iets of iemand dat zomaar betreedt kan dat het dier erg opfokken.' Het was meer en verklaring voor Joe dan voor Willy. Haar ouders hadden er op los geredeneerd waarom een wolf haar zomaar zou aanvallen terwijl ze aan het veranderen was. Het leek hen raar iets 'herkenbaars' aan te vallen. Maar ze hadden gelijk toen ze dachten dat ze op de plek van een andere weerwolf haar transformatie doorstond. Joe en zij waren op Joe's transformatie plek geweest.

Willy wist niet wat hij moest zeggen: hij kon het nog steeds niet bevatten dat Alex werkelijk door een dier was aangevallen. De bossen waren toch een stuk gevaarlijker dan hij dacht, ook al had zijn moeder hem vaak genoeg gewaarschuwd dat hij nooit in het donker of alleen de bossen in mocht. Niet dat hij er ooit naar had geluisterd. 'Gelukkig maar,' zei hij zacht en legde zijn hand op Alex' hand. 'Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren.'

Joe voelde zich werkelijk het derde wiel aan de wagen op dit moment. Hij ergerde zich dood aan het feit dat Willy zo naïef was. Hij moest eens weten wat er eens in de maand met zijn vriendin gebeurde. Hij wou dat alles gewoon een stuk makkelijker kon zijn: dat er geen geheimen waren in dit stadje, dat iedereen wist hoe het er voor stond, maar nee. 'Ik ook niet, Alex mag nog van geluk spreken.' Dat hij haar niet vermoord had, of verminkt of wat dan ook.

Alex glimlachte naar Willy en pakte zijn hand vast, zoals ze aan de andere kant die van Joe nog steeds vast hield. Ze wilde heel graag Joe gerust stellen dat het niet erg was en dat het zijn schuld niet was, maar dat kon niet met Willy er bij. Tegelijkertijd wilde ze dat Willy háár gerust zou stellen. Iet wat ongemakkelijk probeerde ze wat te gaan verzitten. 'Willen jullie misschien iets drinken? Of eten? Sorry dat ik zo'n verschrikkelijke gastvrouw ben.' glimlachte ze.