Het huis van familie Dallas-Lewis

Isobel zag Woody nog roder aanlopen en moest lachen. 'Het toetje is echt verrukkelijk.' complimenteerde ze toen ze ook haar bord leeg had en keek grijnzend naar Alex die om Elle's overgebleven toetje vroeg. Ze snapte niet waarom Elle zo weinig at, maar ze besloot er verder geen aandacht aan te besteden.

Elle keek met een glimlach op en duwde snel haar bordje naar Alex toe. 'Natuurlijk mag je hem hebben, ik heb toch geen honger meer,' zei ze opgelucht. Ze glimlachte naar de anderen aan tafel en begon toen weer een het staren naar de tafel. Ze had niet veel te zeggen en de spanning tussen Isobel en haar lag er nog steeds dubbeldik op. Ze hoopte echt dat het snel over zou zijn.

Woody keek met gefronste wenkbrauwen hoe Elle niets van haar toetje gaf en het ook nog eens aan Alex gaf. Hij voelde hoe zijn handen begonnen te trillen en zijn lippen hard op elkaar werden gedrukt. Hij stond op en sloeg met zijn handen op tafel. 'NEE!' schreeuwde hij boos en wees naar Elle. 'Jij. Eet. Dat. Op.... Nu!' Zijn ogen waren wijd uitgesperd en hij leek niet eens meer op de normale Logan. Deze aanvallen waren na de brand begonnen, toen hij zijn dochter nog maar net op het nippertje had gered. Meestal ging het gewoon heel erg goed met hem, maar soms, zoals nu, ontvlamde hij in woede.

Frances had haar ogen nog op Elle gericht toen ze ineens haar man hoorde. Dat had ze niet zien aankomen. Het was al weer een tijd geleden gebeurd en Frances was er dan ook helemaal niet op voorbereid. Ze schoot overeind en stond zo aan haar man's zijde. 'Allen, wil je Isobel mee naar boven nemen? Alex, Elle, ruimen jullie de tafel op?' Het waren geen vragen meer, maar eerder gebeden. Ze kon zich er echter niet druk om maken. Haar handen legde ze op Logan's wangen en zo keek ze hem aan. 'Logan, rustig maar.'

Woody was in eerste instantie geschrokken van zijn vader's uitbarsting, maar hij kende het maar al te goed. Bij zijn moeder's dwangbevel stond hij abrupt op van tafel en nam Isobel aan haar hand mee naar boven. Het was zo goed gegaan die avond dat er wel iets had moeten gebeuren. Hij vluchtte met haar zijn kamer in en wreef daar verwoed door zijn haar. 'Sorry, sorry dat je dat moest zien.' zei hij zacht met trieste stem.

Alex hield haar handen angstig voor haar mond en keek naar haar vader, de lieve aardige man. Zij had maar weinig van zijn uitbarstingen meegemaakt. Dus ze was nog steeds overrompeld als er weer één kwam. Nadat ze naar haar moeder had geknikt, klampte ze zich aan Elle vast en stond samen met haar op.

Elle keek haar vader met grote ogen aan en kon niets uit haar mond krijgen. Ze was de aanvallen niet vergeten, maar was er ook niet meer op voorbereid, omdat de laatste alweer zo lang geleden waren. Ze luisterde niet naar haar moeder, maar pakte haar zusjes hand stevig vast en trok haar mee naar boven. Eenmaal in haar kamer sloeg ze haar handen voor haar gezicht en zakte ze op bed. 'Ik dacht dat hij erover heen was,' snikte ze. 'Ik schrok zo erg.'

Logan fronste toen iedereen op stond en wees boos naar Elle. 'Jij, jij gaat niet weg! En jij ook niet, Alex!' Hij wilde ze vastgrijpen, zodat ze niet weg zouden gaan, maar opeens verscheen Frances voor hem. Hij keek haar onbegrijpelijk aan en verhardde toen zijn gezicht. 'Vroeger was het voor mij niet vanzelfsprekend dat ik elke avond eten had, laat staan een dessert! Ik ga het niet toestaan dat mijn dochter een of andere anorexiapatiënte wordt!' bromde hij hard en boos.

Alex kroop bij haar grote zus op bed en sloeg haar armen om Elle heen. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze wist niet wat ze moest doen. Haar hoofd legde ze tegen Elle's schouder aan. Haar ogen bleven echter droog, ondanks haar wanhoop. Het klopte niet als haar vader zo boos was. Dat paste helemaal niet bij hem. Haar moeder was altijd degene die iedereen standjes gaf en nog wel eens uit haar slof schoot, maar niet haar vader.

'Logan, sst, sst.' Frances probeerden zijn ogen op haar gericht te houden en hield hem stevig vast, mocht hij zich los willen breken. Ze gokte dat het voorval van Alex te maken had met deze plotselinge terugval. Haar hoop van de afgelopen dagen dat Logan het wel zou kunnen handelen verdween meteen. Het was gewoon later gekomen dan ze verwacht had.

Elle sloot het geschreeuw van haar vader vanaf beneden uit en sloeg ook haar armen om haar kleine zusje heen. 'Raar he, als dat gebeurd,' zei ze zachtjes. 'Het is gewoon zo... onwerkelijk. Pap die boos wordt. Pap is nooit boos, we mogen altijd alles van hem! Maar ik heb altijd het gevoel gehad dat hij na de brand is veranderd. Het is.. het is mijn schuld dat dat gebeurde! Dat hij die aanvallen heeft!'

Logan voelde hoe de kracht uit zijn spieren trok en hij weer op zijn stoel zakte. 'Frances,' zei hij zachtjes en beet trillerig op zijn lip. 'Het is zo oneerlijk. Alex... Elle... Het gaat helemaal niet goed met ze.' Hij sloeg zijn armen om zijn vrouw heen en huilde tegen haar schouder aan. Hard en met lange, wanhopige snikken. 'En nu heeft Woody eindelijk zijn vriendin meegenomen en dan gebeurt dit. Alles gaat altijd fout, Frankie, alles. Ik wou dat alles normaal was, dat wij allemaal normaal waren, ik wil dit niet voor mijn kinderen.'

Alex liet Elle meteen los toen ze die woorden hoorde. Ze keek naar haar zus met grote ogen en schudde ongelovig haar hoofd. Daarna sloeg ze Elle, niet erg hard, maar wanhopig en schudde huilend haar hoofd. 'Dat is- dat is níet waar, Elle! Dat heb jij niet gedaan!' Haar stem sloeg over en het was slechts een gepiep geworden. Ze stond op van het bed en liep door de kamer rond. Wat als hun vader die uitbarstingen kreeg vanwege het weerwolf gen? Misschien zou Alex er ook wel last van krijgen? Ze was zo bang.

Frances zakte op haar knieeen neer naast de stoel en legde haar armen op zijn benen. Ze pakte zijn handen vast en kneep er zacht in. 'Logan, houd op. Dat is niet waar. Het gaat hartstikke goed: het is zo lang geleden dat dit gebeurd is. Het ging hartstikke goed. Wij houden van onze kinderen en zij van ons en we mogen het dan niet breed hebben en misschien wat rare trekjes hebben, maar we zijn een hechte familie en we kunnen dit samen aan. We gaan Alex helpen, we zorgen dat Elle zelfverzekerder wordt en we steunen Woody met zijn vriendin en hopelijk zijn beurs. En jou, we helpen jou ook.'

Isobel realiseerde boven pas wat er nou gebeurd was. Ze keek Woody aan en legde haar beide handen op zijn wangen. 'Het is oké.' Het was niet het gedrag van zijn vader wat ze goed probeerde te praten, maar het gevoel wat híj had. Hij mocht zich best zo voelen, ze kon het zien aan zijn gezicht: verdriet en wanhoop, maar het maakte Isobel niet uit. 'Als er iets is wat je kwijt wilt weetje dat ik altijd voor je klaar sta hè.'

Elle keek Alex geschrokken aan en volgde met haar ogen de bewegingen van haar zusje. Zachtjes zuchtte ze en pakte ze Alex' hand vast, om haar zo naast haar op bed te trekken. 'Weet je, Alex, het is inderdaad niet waar,' loog ze en keek haar zusje geruststellend aan. 'Het is vast iets dat komt door de jeugd van papa, denk je ook niet? Dus niets ernstigs, Alex, wees maar niet bang, lief zusje.' Ze drukte een kus op haar haren en keek haar met glunderende ogen aan. 'Zullen we Woody en Isobel gaan storen?'

Logan keek zijn vrouw een tikkeltje wanhopig aan en stond toen op, om haar mee te nemen naar de bank en hierop te gaan zitten. Zijn armen lagen om Frances, om haar zo die ene knuffel te geven die hij al de hele avond wou geven. 'Ik weet niet wat er gebeurde. Ik ben bang, Frances, voor mezelf. Ik heb het niet in de hand en ik vraag me ook af of het überhaupt wel in de hand gehouden kan worden.' Hij liet haar los en drukte een kus op Frances' lippen. 'Je hebt gelijk, we hebben het dan niet breed, maar hebben wel elkaar. Ik had niets lievers willen hebben. Ik hou van je, ik hou van de kinderen, ik hou van Isobel, van jouw moeder en mijn vader. Ze horen allemaal bij de familie.'

'Logan, je moet nooit denken dat je het niet in de hand hebt. Je kunt er altijd tegen vechten. Ik weet zeker dat het weer beter zal gaan. En alsnog is het niet jouw fout. Het komt goed.' Frances zat nu bij Logan op de bank en kuste hem zacht terug. 'Ik houd ook van jou Logan. En daarom laat ik het niet toe dat je zo hopeloos doet.' Ze glimlachte kort en legde toen haar hoofd tegen zijn schouder. 'Je moet je zo wel verontschuldigen bij Elle, lieverd. Ze was aardig geschrokken en bij Alex en Woody, natuurlijk.' Ze vond het belangrijk dat hij dat deed, zodat hun kinderen nooit zouden denken dat hij dit bewust deed.

Alex keek Elle achterdochtig aan. 'Dat bedoelde ik niet, Elle.' mompelde ze geraakt omdat Elle haar woorden niet erg serieus leek te nemen. Ze kon echter niet lang boos blijven op haar zus en grinnikte bij haar voorstel. 'Maar wat als ze nou aan het zoenen zijn? Dat wil ik echt niet zien hoor.' giechelde ze en sloeg haar armen om Elle heen.

Woody zuchtte diep. Hij nam Isobel in zijn armen en verborg zijn gezicht in haar haar. 'Het is wel eens vaker gebeurd. Vroeger kwam het wel eens dagelijks voor. Maar hij kan er niets aandoen, Isobel. Hij heeft het helemaal niet door.' Hij wilde niet dat ze een slecht beeld zou krijgen van zijn vader. Woody had altijd al opgekeken naar die man, zelfs voor hij wist door welke hel hij iedere maand moest.

Isobel keek hem aan en omhelsde hem stevig. 'Ik snap het..' Hij wist het misschien niet, maar Isobel snapte het werkelijk. Wellicht niet om dezelfde reden, maar een paar dagen voor de volle maan kon ze ook aardig haar geduld verliezen en ontzettend uit haar slof schieten. Soms uit het niets, meestal kwam het uit het niets. 'Het is oké, Woody.'

Woody keek Isobel weer aan en glimlachte zwakjes naar haar. Hoe wanhopig het hem ook maakte, hij leerde er ondertussen wel mee leven dat zijn vader zo zijn uitbarstingen had. Hierin leek hij veel op zijn moeder, maar zijn zusjes hadden het er zeker moeilijker mee. 'Isobel-' zei hij zacht en streek door haar zachte haar. 'Dankjewel dat je zo begrijpend bent.' Dat waardeerde hij heel erg.

Isobel glimlachte naar hem en streek langs zijn wang. 'Ik ben er altijd voor je, dat weet je. Ook al is het drie uur 's nachts.' Het klonk ontzettend cliché om dat te zeggen, maar het was wel de waarheid. Hij kon haar altijd bellen of wat dan ook, zelfs als hij 's nachts voor haar deur zou staan zou hij welkom zijn. Ze gaf hem een klein kusje en glimlachte.

'En ik voor jou.' Woody drukte een kus op haar voorhoofd en hield haar toen nog even in zijn armen. Isobel was zijn steun en toeverlaat geworden zoals hij nooit gedacht had. Des te blijer was hij met haar. 'Vind je het oké om even bij Elle en Alex te kijken?' Hij maakte zich lichtelijk zorgen om hen. Vooral Elle. Alex leek meestal alles wel in zich op te nemen, maar vergat het net zo snel. Elle daarentegen onthield elk detail en vooral sinds wanneer de uitbarstingen waren begonnen.

Isobel knikte. 'Natuurlijk.' Ze snapte dat ook zij hartstikke geschrokken waren. Voor Isobel was alles zo snel gegaan dat ze pas door had wat er gebeurde toen het al voorbij was. Nog steeds niet snapte ze waar de uitbarsting vandaan was gekomen, maar er zou vast een goede reden voor zijn geweest. Deze hoefde ze niet te weten en als Woody erover zou willen praten, dan zou ze het vanzelf wel horen.

Woody nam Isobel mee naar de kamer van Elle en klopte op de deur. Hij kon zicht niet voorstellen hoe raar dit wel niet voor Isobel zou zijn. Ze snapte er waarschijnlijk niet veel van. Woody zou het haar wel vertellen, een keer. Maar nu kon hij dat nog niet. Het was een geheim, een erg zwaar geheim dat de hele familie al jaren meedroeg. 'Elle, Alex? Mogen we binnen komen?'

Nog voordat Elle kon antwoorden, hoorde ze een stem achter de deur en deed ze deze snel open. Ze zag Woody en Isobel staan en viel meteen in de armen van haar broer en beste vriendin. 'Ik was zo bang,' fluisterde ze en keek naar Woody op. 'Ik dacht echt dat hij erover heen was. Ik heb geen idee hoe het nou gekomen is.' Elle wenkte Alex om ook mee te doen aan de knuffel en sloot ondertussen de deur achter hen.

Toen Frances haar hoofd op zijn schouder legde, sloeg Logan beschermend een arm om haar heen en streek met zijn andere hand over haar rug. Hij zuchtte en knikte instemmend. 'Ik ga zometeen wel. Misschien als Isobel weg is, dan kan ik wat meer erover zeggen. Wil je alsjeblieft mee? Ik heb geen idee wat ik moet zeggen.' Hij drukte weer een zachte kus op haar lippen en glimlachte. 'Je hebt gelijk, Frankie. Alles komt goed.' Opnieuw zuchtte hij en sloot zijn ogen in een waas van vermoeidheid.

Woody omhelsde zijn zus en drukte een kus op haar haar. 'Is niet nodig, Elle. Je weet dat het altijd goed komt.' Hij trok zijn jongste zusje er ook bij en sloeg zijn brede armen om de twee meiden heen. 'Het is al lang geleden, hij gaat vooruit. Wees maar niet bang.' Hij streek door het haar van Alex en keek toen om naar Isobel. Woody pakte haar hand vast en glimlachte zwakjes naar haar.

Frances knikte. 'Je kunt beter even wachten tot ze thuis is ja.' Ze keek haar man aan en haalde haar schouders op. 'Denk je niet dat het beter is als je ze deze keer alleen aanspreekt?' Frances streek over zijn arm en keek hem vragend aan. Het was niet dat ze hem niet bij wilde staan, maar wellicht zou het goed voor hem zijn dit zelf te doen. 'Ik kan Isobel naar huis brengen. Dan kun je ze alledrie tegelijk spreken.' Misschien vond ze het ook wel moeilijk om haar kinderen zo onder ogen te moeten komen.

Alex keek naar haar broer en Isobel die binnen kwamen. Gretig deed ze mee aan de knuffel en bleef ze aan haar broer's zijde geplakt toen de omhelzing weer voorbij was. Ze vond het veel fijner om zelf gerustgesteld te worden dan dat ze iemand anders gerust moest stellen. Alex was een slechte leugenaar, dus kon ze moeilijk de schijn ophouden dat alles goed kwam.

Isobel wist niet goed wat haar aandeel in dit alles was. Het was overduideljk dat dit niet de eerste keer was dat zoiets gebeurde, maar ze durfde er eigenlijk ook niet naar te vragen. Toen Woody haar hand vastpakte gaf ze er een klein kneepje in en glimlachte ze geruststellend naar hem. Elle en Alex hadden hem nodig, dus misschien zou het beter zijn als ze richting huis zou gaan.

Elle keek met gefronste wenkbrauwen naar Woody. Zijn woorden waren niet waar, het ging niet beter met pap. Het leek alsof het beter ging, maar deze aanval zei toch iets heel anders. Toch zei ze er niets van, omdat Alex gerust gesteld leek door de woorden. Ze legde haar hoofd tegen Woody's borst aan en keek Isobel hierbij aan. 'Het spijt me zo erg dat je dat moest zien, Bel.'

'Dat is prima, Frances. Maar moet ik het echt in mijn eentje doen? Je weet dat ze met zijn drieën over me heen walsen.' Hij trok een droevige pruillip en drukte weer zijn lippen op die van Frances. 'Ik ben bang, Frances. Echt bang. Wie weet wat ze gaan zeggen? Hoe Woody over me denkt, nu ik dit heb gedaan waar zijn vriendin bij was. Of Elle en Alex, hoe boos ik op ze werd, Frankie.'

Isobel wuifde Elle's excuus weg. 'Het is oké Elle,' Ze gaf haar een klein kneepje in haar bovenarm en nam de omhelzing van Woody over. Misschien moest ze nu maar even de beste vriendin uithangen, daar was het in ieder geval wel de juiste tijd voor. 'Het is oké.' herhaalde ze nogmaals en omhelsde Elle stevig.

Woody zag de blik van Elle maar zou er later pas op in gaan. Ze kon de hoop niet verliezen dat het echt beter zou gaan. Hij zuchtte en keek naar de twee vriendinnen. Zelf omhelsde hij zijn kleine zusje en drukte een kus op haar haar. 'Izzy, ik zal je zo wel thuis afzetten, oke?' Hij vond het vervelend dat de avond niet langer had geduurd voor hen, maar het was nu geen goed idee om haar langer hier te houden.

Frances zuchtte en streek door haar haar. 'Logan, ze houden van je. Het is misschien confronterend, maar het komt wel goed.' Ze kuste hem liefdevol terug en streek over zijn wang. Vervolgens kwam ze overeind en trok Logan ook mee van de bank af. 'Ik ga Isobel nu naar huis brengen. Als je het niet fijn vind, kun je wachten tot ik thuis ben. Maar ik laat Woody nu niet rijden.'