Het huis van de Familie Yorke.

Meg knikte. 'Beloofd.' Ze keek hoe hij de kamer verliet en stond daarna ook op om een lange douche te nemen. Joe was al een paar uur wakker en staarde al die tijd naar zijn plafond. De afspeellijst die hij had aangetikt was een half uur geleden al afgelopen, maar nog steeds had hij niets nieuws opgezet. Alles van gisteravond maalde door zijn hoofd heen. Wie was die derde wolf geweest en waarom kwam het op hém af? En het ergste van alles: hij moest zijn moeder onder ogen komen.

Eli klopte op de deur van Joe's slaapkamer en luisterde aan de deur of hij iets hoorde. Na deze nacht dat ze voor het eerst samen de volle maan hadden meegemaakt, speet het hem nog meer dat Joe zijn genen had overgenomen. Het was een schuld die hij nooit af zou kunnen lossen. Eli had Meg nog niet verteld over de pijn en hij hoopte dat ze er nooit naar zou vragen, want hij kon het niet aan haar te moeten vertellen hoeveel pijn hun zoon alleen had geleden. Na een diepe zucht klopte Eli nog eens. 'Joe, ben je wakker?'

Joe reageerde niet toen er op de deur geklopt werd, maar toen hij zijn vader hoorde vragen of hij wakker was, haalde hij de deur van het slot af en liep weer terug naar zijn bed. 'Ja ik ben wakker.' mompelde hij wat nors en keek weer naar het plafond toe. 'Wat?'

Eli liep de kamer binnen en zag de norse uitdrukking op Joe's gezicht. Eli wist niet goed hoe hij het moest interpreteren: was het Alex die hem dwars zat of was het de afgelopen nacht? 'Joe, dat kan ik beter aan jou vragen. Waarom dat sikkeneurige gezicht?' Eli bleef ongemakkelijk in het midden van Joe's kamer staan en keek bescheiden rond.

Joe keek zijn vader voor een enkele seconde aan, en liet zijn blik vervolgens weer op het plafond vallen. 'Mijn beste vriendin is vermist, m'n moeder weet dat ik iedere maand in een gigantisch monster verander en oh we zijn vannacht bijna aan stukken gescheurd. Dus ja - ik ben chagrijnig.' Hij had Alex al meerdere malen gebeld, maar iedere keer kreeg hij voicemail.

Eli zuchtte en liep naar voren om naast zijn zoon op het bed te gaan zitten. 'Alex komt vast wel terug.' Hij kende de dochter van Logan en Frances niet, maar hij herinnerde zich hen nog wel goed. Eli keek nog eens de kamer rond, omdat hij niets te zeggen had en zag toen een foto op het bureau van Joe. 'Is dat je vriendin?' vroeg hij terwijl hij opstond en de foto vastpakte. Ergens was ze erg herkenbaar, maar Eli kon haar niet plaatsen.

Joe keek naar de foto die zijn vader in z'n handen had. 'Nee, dat is Alex.' mompelde hij bijna onverstaanbaar en pakte de foto van hem, om deze terug te zetten. 'Alex zou nooit zomaar zonder reden midden in de nacht weggaan.' Er moest wel iets gebeurd zijn, hij kende Alex te goed om te weten dat ze dat nooit uit zihzelf zou doen.

'Aha.' Ze leek op haar ouders. Eli bestudeerde het gezicht van zijn zoon en vroeg vervolgens: 'Ken je haar al lang?' Misschien dat zijn vragen hem konden afleiden. Hij had geen idee hoe hij de problemen van zijn zoon op kon lossen. Er was geen oplossing voor al die problemen. 'Heb je al geprobeerd naar haar huis te bellen?'

'Anderhalf jaar ofzo...' Hij kende haar niet belachelijk lang, maar de manier hoe ze elkaar ontmoet hadden had een band geschept, tenminste - dat dacht hij altijd. Ze had hem tenslotte naar zijn auto geholpen op het moment dat hij het zelf niet kon. 'Ja, alleen ze namen niet op. Ze zijn denk ik naar Alex aan het zoeken..' Of ze namen gewoon niet op.

'Misschien hebben ze haar al weer gevonden en zullen ze dat straks laten weten. Maak je maar niet zo'n zorgen, met zo'n onschuldig meisje kan vast niets gebeuren.' Eli legde een hand op Joe's schouder en glimlachte geruststellend. Hij was zoveel gevaar gewend dat hij vaak dacht dat niemand anders iets ergers kon overkomen.

'Dat is het juist, ze is onschuldig en daarom kunnen er wel dingen gebeuren pap. Niet iedereen is opgewassen tegen de wereld zoals jij of mam. Ze ziet vaak geen kwaad in van bepaalde dingen, ze was niet eens bang toen ik zei dat ik een weerwolf was. Ze keek me aan alsof het niets was.' Hij had totaal niet nagedacht over wat hij zojuist had gezegd en bedacht nu dat het waarschijnlijk niet echt handig was om te zeggen dat hij tegen Alex had gezegd dat ie een weerwolf was.

'Wát?' Eli keek met grote ogen naar Joe en schudde toen ongelovig zijn hoofd. 'Je hebt het haar verteld? Wanneer?' Voor hetzelfde geld had die Alex hem uitgelachen, hem voor gek verklaard en het rond gebazuind als het laatste nieuwtje. Wie weet wat er gebeurd zou zijn als de verkeerde mensen het te weten waren gekomen. 'Joe ben je helemaal gek geworden?' Misschien was hij nu wel te hard, maar de bezorgde vader kwam abrupt in hem naar boven.

Joe keek hem aan. 'Rustig man, ze heeft gezworen dat ze het aan niemand zou vertellen.' zei hij, terwijl hij opstond en de foto terug op het bureau zette. 'Vorige week, toen we elkaar ontmoet hadden vond ze me in het bos en heeft ze me geholpen - dus ik moest na anderhalf jaar wel een verklaring ervoor geven oké.' vertelde hij zijn vader en keek hem aan. 'En je kan me niet wijsmaken dat jij het nooit aan iemand hebt verteld.'

Eli zuchte nog eens en wreef door zijn warrige haar. Hij had lang niet genoeg geslapen om dit soort dingen normaal te verdragen. 'Dat is anders, ze kwam-' Eli hield abrupt zijn mond toen hij zichzelf er op betrapte dat hij Joe bijna over Ariël had verteld. 'Laat maar, je hebt het haar nu toch al verteld.' verzuchtte Eli en keek naar zijn handen. Dat zijn zoon er zo zeker van leek dat hij het aan meer mensen toevertrouwde dan hijzelf ooit had gedurfd, verbaasde hem oprecht.

Joe keek hem aan. 'Ik ben in ieder geval niet zoals jij, ik durf het wel te vertellen aan de mensen waar ik om geef.' snauwde hij, toen hij kon merken dat zijn vader er niet blij mee was. Zijn vader was bang geweest om het te vertellen aan zijn moeder, maar zo was Joe niet. Hij wilde niet met dat geheim rondlopen voor tientallen jaren. 'De enige reden waarom mam je nooit hier wilde hebben is omdat je haar nooit wat vertelde. Je liet haar overal buiten en als je hier was besteedde je alleen maar aandacht aan mij.'

'Joe, houd op, alsjeblieft.' Eli was opgestaan en liep naar een raam toe waar hij stil hield en zichzelf staande hield door de vensterbank vast te grijpen. 'Ik kón het niet, Joe. Ik houd zo veel van je moeder, dat zal je nu nog niet begrijpen, maar ik was zó bang dat ik haar pijn zou doen, dat ik niet goed genoeg was voor haar. Heeft Meg je wel eens verteld hoe moeilijk ze het had in haar jeugd? Ik wilde haar leven niet nog moeilijker maken door het feit dat ik een weerwolf was en ben. Ik wéét dat het fout was alles voor haar te verzwijgen, maar het ging ook steeds slechter met mij en-' Eli stopte de woordenstroom, hij had vast al te veel gezegd.

Joe keek naar zijn vader. 'Je hebt haar leven alsnog moeilijk gemaakt.' merkte hij op. 'Door altijd weg te zijn.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ik weet dat ze in pleeggezinnen heeft gezeten ja.' Ze had het hem wel eens verteld, maar van verdere details wist hij niets af. 'Dus wie heb je het verteld? Wie was zoveel belangrijker dan mam om het aan te vertellen?'

'Ze maakte haar eigen leven een hel.' vertelde Eli aan zijn zoon. Het deed hem pijn terug te denken aan die Meg die zo verbitterd was. In de keren dat hij thuis kwam toen Joe geboren was, zag hij haar soms terug. De koppige tiener Meg die tegen de schenen van het leven wilde schoppen. 'Een oude vriendin van me, Ariël. Ik heb haar vast wel eens genoemd?' Eli had besloten eerlijk te zijn, omdat hij al die jaren alleen maar leugens had verkocht. Hij was er klaar mee.

Joe keek hem aan. 'Jij hebt haar daarbij geholpen, geloof mijn woorden maar. Ik was degene die haar weer kalm moest zien te krijgen als ze weer eens instortte, want jij was er niet.' Hij had eigenlijk geen idee of zijn vader dit wel wist, maar hij zou het hoe dan ook te horen krijgen. 'Wist je eigenlijk wel dat ze soms nachten huilend in bed lag? Weet je wel niet hoe vaak ik haar ervan heb moeten overtuigen dat je niet met een andere vrouw was?' Zijn moeder was de afgelopen paar jaar een wrak geweest.

Eli luisterde naar Joe vol angst om de verhalen en woorden die nog zouden komen. Hij wist wat voor schade hij had aangericht, maar het kwam nog harder aan als hij het hoorde uit de mond van Joe. Laat staan als Meg het hem recht in zijn gezicht zou duidelijk maken. Eli vermande zichzelf en draaide zich terug om naar zijn zoon. 'Daarom ben ik terug: ik wil alles goed maken. Of beter maken, ik geloof niet dat ik alles nog kan goed maken. Ik ben blij dat jij er was, maar ik had degene moeten zijn die er was voor je moeder en jou.'

'Kom je wel op tijd mee, na zeventien jaar.' Joe wist niet wat het was, of hij gewoon een chagrijnige bui had - of dat alles wat hij had opgekropt eruit kwam. In eerste instantie was hij blij geweest dat zijn vader er weer was, en ergens was hij dat nog steeds wel - echter realiseerde hij nu pas wát zijn vader precies had aangericht. 'Ik weet dat mam het je al heeft vergeven, dat is waarom ze geweldig is. Ondanks alles wat je haar hebt aangedaan houdt ze nog onvoorwaardelijk veel van je. Wees daar maar blij mee.'

'Ik ben er niet alleen om mijn huwelijk in stand te houden, maar ook om me te verontschuldigen tegenover jou, Joe.' Eli kon niet boos zijn op Joe, maar was slechts zeer bedroefd omdat het nogmaals bleek hoeveel pijn hij had veroorzaakt. 'Het spijt me vreselijk, vooral dat je de eerste transformaties alleen hebt door moeten maken. Ik- Ik had ook niemand die mij hielp, mijn ouders hebben het nooit geweten en ik wil juist dat er iemand is die jou kan helpen.'

Joe keek hem aan, maar zei niets. Hij moest blij zijn dat hij nu iemand had, maar hij was er al zo gewend aan geraakt om alleen te veranderen, dat hij die hulp haast niet meer nodig had, het was echter wel fijn om te weten dat er iemand was die begreep wat hij doormaakte. Iemand die de pijn snapte. 'Het is oké.' zei hij uiteindelijk.

Met een laatste diepe zucht liep Eli naar Joe toe en omhelsde hem stevig. Hij zou zijn zoon en vrouw niet nog eens achterlaten, dat kon hij hen niet aan doen. 'Je hoeft het me niet in een keer te vergeven, maar geef me een kans, oke? Ik ga mijn uiterste best doen.' Met een kleine glimlach wreef Eli door het haar van Joe en ging toen over op een ander onderwerp. 'Misschien moet je nog eens proberen te bellen naar de Dallas familie?'

Joe knikte. 'Ik weet dat je het goed wilt maken.' mompelde hij toen zijn vader hem omhelsde en keek hem aan. 'Ja, ik bel ze wel.' Hij pakte zijn mobiel en tikte het nummer van Alex' thuis. Hij ging een paar keer over, waarna Frances - Alex haar moeder - de telefoon op nam. 'Hallo Mevrouw Dallas-Lewis, u spreekt met Joe.' zei hij en keek zijn vader kort aan. 'Ik vroeg me af of er al nieuws was over Alex - ze is thuis? Echt, dat is geweldig! Hoe gaat het met haar?' Hij glimlachte.