Het huis van de Familie Yorke.

Joe keek haar aan. 'Oh, oké.' Hij wist niet waarom hij wilde dat ze bleef, misschien was het egoïstisch om te zeggen dat hij niet alleen wilde zijn, maar hij wilde ook werkelijk dat zíj bij hem was. 'Ik ben blij dat je langs kwam.' Uit zichzelf had hij dat nooit gedaan, maar hij was blij dat zij wel dat initiatief had genomen.

Alex was terug naar de keuken gelopen, maar bleef in de deurpost hangen. Vanaf daar bekeek ze Joe. 'Ik wist dat jij te koppig zou zijn.' stelde ze en gaf hem nog eens een glimlach, hopend dat ze er eentje terug kreeg. Ze krulde een pluk haar om haar vinger en richtte haar ogen op de tegels. 'Joe, zou je me iets willen beloven?' vroeg ze zacht en keek op of hij haar wel gehoord had.

'Het ligt eraan wat ik moet gaan beloven.' zei hij en glimlachte ook naar haar. Hij stond op en liep naar haar toe. 'Nou, vertel wat moet ik je beloven?' vroeg hij aan haar en zag haar blik. Waarom praatte ze ineens zo zacht? Het was vast en zeker iets wat hij niet leuk zou gaan vinden, maar het moest eruit.

Alex hief haar hoofd op zodat ze Joe aan kon kijken, zoals altijd, hij stak zo ver boven haar uit. 'Dat je niet boos word of me gaat negeren of wat dan ook als ik niet-' Ze zuchtte en pakte zijn hand vast. 'Je weet we wat ik bedoel. Kun je me beloven dat je dan mijn vriend blijft?' Ze was er zo bang voor dat hij haar weer zou behandelen als een of ander meisje dat hij eigenlijk niet goed kende.

Joe keek haar aan. Hij wilde het haar niet beloven, maar toch deed hij het wel. 'Oké, ik beloof het..' mompelde hij zachtjes en keek haar aan. 'Was dat het?' Zijn humeur was weer omgeslagen, maar dat probeerde hij voor haar te verbergen.

'Dankje.' was haar zachte antwoord. Ze zuchte en schudde haar hoofd. 'Nee. Ik wil eerlijk tegen je zijn, Joe. En misschien ga je dat helemaal niet leuk vinden, maar ik kan niet tegen je liegen.' Alex haalde diep adem en speelde met de vingers van zijn hand. 'Ik heb Willy gekust. Hij-' Ze liet zijn hand gaan en keek schuldig naar de grond. 'Hij wilde me kussen, maar stopte en toen heb ik het afgemaakt. Maar ik heb hem hetzelfde gezegd, dat ik het niet weet en dat-' Ze had waarschijnlijk al veel te veel gezegd. Ze had het ook gewoon kunnen laten bij: ik heb iemand anders gekust. Maar nee, dat kon ze weer niet.

'Oh...' zei hij enkel en zette een stap van haar af. 'En wat moet ik hier nu mee? Heb je iets met hem? Beter gezegd wíl je iets met hem?' Gefrustreerd balde hij zijn handen tot vuisten. 'Weet je hóe verwarrend dit is Alex? Net zeg je dat je iets voor míj voelt, maar je weet niet wat - en nu zeg je ineens dat je met een andere jongen hebt gezoend. Ik wéét niet meer wat ik moet, Alex. Maak duidelijk wat je wilt!' riep hij gefrustreerd en keek haar aan.

alex keek Joe fronsend aan en sloeg toen haar armen over elkaar. Waarom moest hij iedere keer zo boos worden? 'Je kan zelf heel goed beslissen wat je met deze informatie doet. En nee ik heb niets met hem en nee ik wil niets met hem, noch met jou. Ik ben het zat en beu en verdomme waarom moet je het allemaal zo moeilijk maken?!' Alex was het spuug zat om verweten te worden dat ze iemand lief had of gewoonweg mocht. 'Ik kan niet zomaar plotsklaps verliefd op je worden Joe! En misschien wil ik wel helemaal geen relatie. Weetje, misschien ben ik wel lesbisch. Hoe kan ik dat in godsnaam nu al weten? Moet ik nu meteen al mijn keuzes maken?'

'Waarom moet ík het zo moeilijk maken? Ik maak het niet moeilijk hoor, er is maar één ding wat ik wil en je weet wat ik wilt, dus ik maak het niet moeilijk. Jij maakt het moeilijk voor jezelf!' riep hij tegen haar en draaide zich om, om zichzelf in de hand proberen te houden. 'Het enige wat ik wil zeggen is...' zei hij kalm en draaide zich weer terug om. 'Het enige wat ik wil zeggen is dat ik niet de hele tijd in onzekerheid wil blijven lopen, oké? Als je niets voor me voelt zég het dan gewoon, alsjeblieft.'

Alex bleef in tegenstelling tot Joe op haar plek en hield stug vol. Ze had besloten en ze zou zich als een ware dochter van de Lewis familie koppig gedragen. 'Ik was toch duidelijk? Ik wil geen relatie of vriendje.' Ze keek hem zonder enige gene of angst of schaamte aan. Dit was haar keuze en hij kon haar daarvoor niet afstraffen. Het was niet zo dat ze nu ineens iets met een andere jongen begon, ze zou gewoon alles heerlijk alleen doen. Maar ze besefte ook dat nu nog steeds niet had gezegd of ze wel of niet iets voor hem voelde. En ze zou hem dat nu ook niet kunnen vertellen.

'Goed. Best.' zei hij kortaf en keek haar met priemende ogen aan. De omgang tussen hen twee zou nooit meer hetzelfde zijn als hiervoor, ook al had hij beloofd dat dat wel zo zou zijn. Hij kon nou eenmaal niet gewoon weer vrolijk lachend met haar omgaan. Misschien hadden ze dit gesprek niet moeten voeren, misschien had hij haar niet eens binnen moeten laten. 'Dus je voelt niets, voor beide van ons?'

Alex slikte de woorden die ze in eerste instantie had willen zeggen weg. Ze had willen zeggen: natuurlijk voel ik iets voor jullie, dat is het probleem, maar ze had een heel andere houding aangenomen. 'Nee, inderdaad, dat klopt. Tenminste, jullie zijn mijn vrienden en jij bent mijn beste vriend, Joe, maar meer niet.' Ze voelde al aan dat dit niet erg bevorderend zou zijn voor hun vriendschap, maar ze zag geen andere uitweg.

'Oké dan.' Eerder deze avond had ze gezegd dat ze wél gevoelens had, en nu voelde ze ineens niets meer. Joe wist niet meer wat hij ervan moest denken en sloeg zijn armen over elkaar heen. Nu wist hij tenminste hoe alles ervoor stond. 'Je had dit ook eerder kunnen zeggen, wist je dat. Dat had ons een hoop ruzie bespaard.'

'Denk je dat?' Alex keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Dat was misschien wel het vervelendste aan dit alles: Joe was boos op haar geweest of nog steeds boos op haar omdat zij hem niet zag zoals hij haar zag. Wat was hij dan voor vriend? Ze schudde haar hoofd en liet haar armen weer naast haar lichaam vallen. 'Is het erg dat ik er eerst achter wil komen wíe ik ben? Dat ik eerst-' Ze haalde haar schouders weer op. 'Joe, je hebt het beloofd. Wees alsjeblieft niet boos meer.' Haar stem was zacht, maar ook verwijtend. Hij vond haar toch leuk? Waarom moest hij haar dan zo behandelen?

'Wat? Ik zeg er toch verder ook niets over.' Hij wist dat hij die belofte had gemaakt, maar hij wist ook dat hij veel moeite zou hebben om die na te komen. Wel zou hij het gaan proberen, voor haar. 'Ik zal niet meer boos zijn, oké? Jij kan het ook niet helpen dat je niets voor me voelt.' Het laatste mompelde hij zachtjes erachteraan.

'Oh, Joe, ik geef heel veel om je. Ik heb zoveel aan jou te danken en je bent geweldig, dat moet je niet vergeten hoor.' Alex wist niet waarom maar ze voelde zich nu, na haar besluit, een stuk ouder en volwassener. Misschien hadden het weerwolf-gedoe en alle andere problemen haar eindelijk eens niet zo naïef gemaakt. 'En soms mag je wel boos op me zijn, dat begrijp ik ook wel, maar laten we alsjeblieft gewoon vrienden blijven?'

Joe keek haar aan en knikte. 'Gewoon vrienden ja,' mompelde hij wat afwezig en liep naar de woonkamer toe, om daar op de grote bank te gaan zitten. Gewoon vrienden, eigenlijk beviel dat hem totaal niet, maar hij had het beloofd en ze was en bleef het meisje dat alles van hem wist. Nog steeds gaf hij zichzelf de schuld van dit alles, als hij gewoon zijn mond had gehouden, dan was er niets gbeurd.

Misschien kwam het ook wel omdat ze nu geleerd had om 'nee' te zeggen in plaats van maar te doen wat anderen van haar verlangden. Ze keek Joe na en volgde hem nadat ze diep in en uit adem had gehaald. Het was een domper dat hun vriendschap er zo onder leed, maar ze konden het nu niet meer terug draaien. Ze ging bij Joe op de bank zitten. In plaats van dat ze tegen hem aan ging zitten, zoals ze normaal altijd deed, trok ze haar benen op de bank en sloeg haar armen er om heen. 'Waar zijn je ouders heen?' vroeg ze om de stilte te vullen.

'Ze zijn naar Los Angeles voor wat zaken van m'n pa. M'n vader wilt zich misschien helemaal terugtrekken uit die wereld en hij moest nog wat dingen regelen.' zei hij tegen haar. 'En ik zag aan m'n moeder dat ze niet wéér achter gelaten wilde worden, dus had ik voorgesteld dat ze met hem mee ging. Dan hebben ze tenminste ook wat tijd voor hen tweeën.'

'Oh echt waar? Dan blijft hij dus gewoon hier? En gaat hij dan helemaal gaan muziek meer maken? Hoe gaat het eigenlijk met je moeder?' Alex keek Joe aan en draaide zich naar hem toe. Het waren een hoop vragen, realiseerde ze zich en met een verontschuldigend glimlachje keek ze naar de bank. 'Sorry, je wilde het niet over je vader hebben.' Ze slikte en legde haar kin op haar knie.

Joe keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'Hij zal vast nog wel muziek blijven maken, maar hij gaat geen tours meer doen enzo, of naar festivals.' Tenminste, hij dacht dat het zo zou gaan. 'Met m'n moeder gaat het goed, ze eet weer beter - en, ja ik weet niet. Ze ziet er gewoon veel beter uit.' Joe had zich best een tijd zorgen over haar gemaakt, maar nu zijn vader er weer was ging het weer beter.

Alex glimlachte. Joe's moeder was zo'n schat. Ze verdiende een geweldige man en ze had een geweldige zoon. 'Dat is mooi. Als ze thuis is dan moet je haar maar de groetjes van me doen. En zeg maar dat ik nog eens dat bananenbrood dat ze zo lekker vind kom brengen.' Misschien wilde Joe dat helemaal niet, maar ze zou niet alles opgeven omdat het slecht tussen hun ging. Ze keek naar hem en wachtte tot er meer uit hem zou komen dan antwoorden op haar vraag.

Joe knikte. 'Dat zal ik doen,' zei hij met een kleine, ietwat ongelukkige glimlach en keek naar het zwarte beeld van de tv. Zijn moeder was dol op Alex, maar zijn moeder was dol op iedereen waarvan ze alleen al de naam kende en zeker als hijzelf met dat persoon omging. 'Hoe voelde je je eigenlijk na de transformatie?' vroeg Joe, als ze het toch over moeilijke onderwerpen hadden, kon hij maar net zo goed ermee doorgaan.

Alex keek naar Joe en voelde zich zo ver van hem verwijderd. Ze besloot dus om dichter bij hem te gaan zitten in kleermakerszit met haar lichaam naar hem toe gedraaid. Ze glimlachte naar hem totdat hij vroeg over de transformatie. Langzaam verdween de lach weer. Ze staarde voor zich uit en liet haar hoofd iet wat zakken. 'Rot en gefrustreerd en gepijnigd en alles, eigenlijk.' Ze had een hele dag huilend in de armen van haar vader doorgebracht. Of tenminste: het had een hele dag voor haar geleken. 'Maar-' Alex keek weer op naar Joe. 'Maar iedereen kan het, dus móet ik het ook kunnen.'

'Alex, niet iedereen kan het. Het is niet zo dat wij niets voelen, dat wij geen pijn hebben. Vergis je niet dat mij dit al twee jaar lang overkomt en mijn vader en jou vader al weet ik niet hoe lang. En wij hebben ook nog steeds net zoveel pijn, echter kunnen we het beter verbergen voor elkaar omdat we de mensen van wie we houden niet willen laten zien hoe gebroken we eigenlijk zijn.' Ze moest niet denken dat het makkelijk zou zijn, of dat zíj zwak was, want dat was ze absoluut niet. 'Je wilt niet weten hóe sterk je bent Alex.'