Het huis van de Familie Yorke.

Eli had zijn plek bij het raam weer opgezocht en tuurde naar buiten terwijl Joe aan de telefoon hing. Hij was blij te horen dat Alex terecht was. Het meisje leek een erg goede vriendin te zijn voor Joe én ze wist van het geheim. Eli keek om naar zijn zoon en glimlachte toen hij de lach op zijn gezicht zag.

Na een kort gesprek gevoerd te hebben legde Joe zijn mobiel weer neer en ging op het bed zitten. 'Ze is weer terecht, ze weten alleen niet wat er gebeurd is. Ze was alleen heel erg verward zeiden ze.' Hij stond op en ging naast zijn vader voor het raam staan. Hij had geen idee wat er gebeurd zou moeten zijn met haar, maar gelukkig was ze weer terug.

Eli glimlachte naar Joe en gaf hem een kneepje in zjn schouder. 'Het komt vast wel weer goed, ze is nu terecht, het grootste gevaar is geweken.' Hopelijk zou Joe dit wat hoop geven. Na een tijdje peinzend uit het raam te hebben gestaard wendde hij zijn blik af. 'Lust je een eitje? Ik wilde een ontbijtje gaan maken, want ik sterf nog steeds van de honger.' Dat was één van die bijkomstigheden van de transformatie, je honger was niet te stillen na zo een vermoeiende nacht. 'Naja, kom maar als je zin hebt en neem je moeder mee.' Eli glimlachte nog en ging toen de kamer uit.

NEW

Het was een paar dagen nadat Alex was verdwenen en Joe zat voor de tv te wachten tot dat ze zou komen. Hij had voorgesteld om haar te komen halen, maar dat aanbod had ze afgeslagen. Joe was blij dat hij haar weer kon zien na al die dagen en hoopte dat ze zou vertellen wat er die nacht was gebeurd. Het was wel afschuwelijk toevallig dat ze was verdwenen in de nacht dat hij en zijn vader veranderde in een monster, maar hij hoopte vurig dat het geen connectie zou hebben.

Alex was rechtstreeks naar Joe's huis gelopen. Dit keer had ze geen omweg door het bos gemaakt of was ze ook maar in de buurt gekomen van de bomen en struiken. Ze was bang dat ze zich iets zou herinneren van die nacht, want ze wist nog goed dat ze bloed op haar handen had gehad. Alex vreesde wat dat te betekenen had. Maar ze kon nu naar Joe en het hem vertellen, ook al hadden haar ouders verboden het aan iemand te vertellen. Maar zij wisten niets van Joe's geheim. Nerveus stond ze voor de voordeur en belde aan.

Joe schoot omhoog van de bank toen de bel ging en opende de deur. Zonder iets te zeggen omhelsde hij Alex stevig en drukte een kus op haar wang. 'Hey,' zei hij zachtjes, nam haar mee naar binnen en sloot de deur achter haar dicht. 'Hoe gaat het met je?' Hij keek haar nieuwsgierig aan.

Alex lachte toen ze Joe zag en tevreden liet ze zich omhelsen door zijn lange armen. 'Hai' zei ze met een klein stemmetje terug en volgde hem toen naar binnen. Ze pakte zichzelf uit en hing haar jas en sjaal aan de kapstok. Bij zijn vraag hield ze zich zo groot mogelijk en antwoordde met een leugen: 'Goed, veel beter.' De afgelopen had ze lang nagedacht over welke woorden ze zou gebruiken om het haar vriend te vertellen, maar ze was er nog steeds niet aan uit.

'Mooi zo,' Joe nam haar mee naar de woonkamer en gebaarde dat ze mocht gaan zitten waar ze wilde. 'Wil je misschien iets te drinken? Iets fris of thee ofzoiets?' Hij was zo blij dat ze weer terug was zonder ook maar iets te mankeren. De afgelopen dagen hadden ze wel wat heen en weer gebeld, maar nog steeds had ze hem niet verteld wat er gebeurd was.

Alex zocht de grote stoel uit waar ze altijd helemaal in verdween als ze er in ging zitten. Ze trapte haar schoenen uit en trok haar benen naar zich toe zodat ze haar armen er omheen kon slaan. 'Thee, alsjeblieft.' zei ze met een glimlach, die maar kort op haar lippen bleef liggen.

Joe zette een grote mok thee voor haar en zette deze op een van de onder zetters op de salontafel neer. 'Ik weet dat je het er misschien liever niet over hebt, maar - wil je vertellen wat er is gebeurd... toen?' vroeg hij voorzichtig en keek haar aan. Het was lastig om haar reactie te pijlen, om te zien hoe ze zich voelde op dit moment.

Alex had haar hoofd op haar knieeën gelegd en keek naar de theepot op tafel. Ze knipperde vlug met haar ogen om de tranen tegen te houden. 'Ja, ik ga het je vertellen.' zei ze zacht terwijl ze zichzelf voorbereidde. Het was zoveel makkelijker geweest het haar broer en zus te vertellen dan het was om aan Joe te vertellen. Terwijl hij juist degene was die het het beste zou begrijpen. Na een korte stilte, schraapte ze haar keel en zei: 'Joe, ik ben een weerwolf.'

Joe keek haar vol ongeloof aan. Hij sloot zijn ogen en zette zijn vingers gefrustreerd op zijn neusbrug. Alex had hetzelfde lot als hij had, iets wat hij voor niemand wenste. Hij stond op van de bank en nam haar in zijn armen. 'Alex toch...' zei hij zacht. Hij snapte hoe moeilijk dit voor haar moest zijn. Plots bedacht hij zich iets. 'De derde wolf...' mompelde hij en keek haar aan. 'Jij was die derde wolf...'

Alex snikte en hapte naar adem terwijl ze tegen hem steunde en haar hoofd op zijn schouder legde. 'Sorry het is stom dat ik het zo moeilijk vind. Jij- Jij hebt het maandenlang alleen moeten doen en ik-' Ze wilde over haar vader vertellen, maar schrok van zijn opmerking over een derde wolf. 'Een derde wolf? Hoe bedoel je dat ik de derde wolf was?' vroeg Alex hem met grote ogen.

'Het is oké, ik schrok me ook dood de eerste keer, maar ik ga je helpen - goed?' zei hij geruststellend en streek over haar haren heen. 'Ja, er was een derde wolf en we hadden geen idee wie het was - maar je kwam naar mij toe en mijn vader... nou ja - het maakt ook niet uit, alles is goed.' zei hij zachtjes en wreef de tranen van haar wangen af.

'Heb ik jullie pijn gedaan?' Alex was nog steeds geschokt dat ze zo dicht bij Joe en zijn vader was geweest en toen ze terugdacht aan het bloed hoopte ze met heel haar hart dat het niet van een van hen was geweest. Alex sloeg haar armen om Joe heen en drukte haar gezicht tegen zijn borst. 'Sorry dat ik het niet meteen had verteld, maar mama en papa wilde niet dat ik het aan iemand zou vertellen en ik wilde hen niet over jou vertellen.'

Joe schudde zijn hoofd, hij wilde haar niet onnodig ongerust maken. 'Nee, er is niets gebeurd - enkel wat gegrom en geblaf.' zei hij tegen haar. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen Alex, Het heeft voor mij anderhalf jaar lang geduurd voordat ik het eindelijk heb verteld aan je. En geloof me, m'n pa was er ook niet blij mee toen ik had gezegd dat ik het je verteld had.'

Opgelucht liet Alex een diepe zucht vrij en ontspande wat in zijn armen. 'Maar nu is het niet meer erg. We zijn het allebei en jouw vader en mijn vader ook.' Alex wilde niet voor hem verzwijgen wat ze zelf nog maar pas wist en met moeite kon verwerken: dat haar vader al jaren een weerwolf was. Ze kon het nog steeds niet geloven, terwijl ze haar eigen weerwolf zijn al aan het accepteren was.

'Jou vader ook?' verbaast keek hij Alex aan. Er waren veel meer dan hij in eerste instantie had verwacht. Lange tijd had hij gedacht dat hij de enige was, maar toen bleek dat ook zijn vader erbij hoorde en nu ook Alex en haar vader. 'We helpen elkaar er doorheen, wat er ook gaat gebeuren, niet waar?' Hij vond het vreselijk voor haar dat ze dit ook moest doormaken, maar hij was blij dat ze mensen had die haar konden helpen, dat ze er niet alleen voorstond.

Alex knikte en keek Joe terug aan. 'Mijn ouders gingen altijd iedere maan een dagje weg, weet je wel? Nou, dan heeft mijn vader zijn transformatie en helpt mama hem.' Ze liet hem weer los en keek hem slechts aan bij zijn laatste woorden. Ernstig knikte ze en glimlachte zwakjes. Het had er een stuk erger uit kunnen zien, ze had er alleen voor kunnen staan zoals Joe, maar nu had ze juist haar ouders en Joe.

Hij glimlachte naar haar. 'Ik weet zeker dat het allemaal goed komt, je hebt mensen die er vanaf weten en van je houden. En we kunnen je allemaal helpen.' Ergens was hij opgelucht dat ze een weerwolf was en niet dat ze ontvoerd werd door een of andere maniak. 'Herinner je je eigenlijk nog iets van toen, of niet?' Hij wist nog wel dat hij zich de eerste paar transformaties ook niet meer kon herinneren. Hoe vaker hij transformeerde, hoe beter hij het onder controle kon houden en hoe beter hij het zich voor de geest kon halen.

Alex schudde haar hoofd. Haar vader had hetzelfde gevraagd, maar ze kon zich werkelijk niet herinneren. Dat was schijnbaar niet erg vreemd, pas later zou je het bewuster mee gaan maken. Daar keek Alex echter niet naar uit, omdat ze haar hadden verteld hoeveel pijn het deed. 'Joe, ik ben blij dat jij er bent.' zei ze met een ernstige blik toen ze hem weer tegen zich aandrukte.

Joe glimlachte naar haar. 'Ik denk dat je mij herkend hebt, je kwam naar me toe - maar blijkbaar zag mijn vader's alter ego je aan als vijandig en dus was je vrij snel weer weg.' vertelde hij haar. 'Verder heb ik geen idee wat er gebeurd is.' Hij had het al veel eerder moeten zien, het was gewoon téveel toeval dat ze plots was verdwenen met volle maan en in de ochtend weer terug was. 'Ik ben ook blij dat je er bent Alex.'

'Oh, oke, gelukkig.' Alex glimlachte terug en streek haar krullen naar achteren zodat ze niet meer in haar gezicht zouden hangen. 'We zijn wel een zooitje zeg.' grapte Alex en giechelde zachtjes terwijl ze haar wangen droog wreef en naar de natte plek op Joe's shirt keek. Ze legde er verontschuldigend haar hand op, maar glimlachte nogmaals. 'Sorry.'

Joe wimpelde haar excuses weg. 'Je moet je niet steeds excuseren Alex.' zei hij tegen haar en omhelsde haar nog stevig. 'Kom hier kleintje.' grinnikte hij en aaide over haar bruine krullen heen. 'En een stelletje rare snuiters zijn we zeker, maar we zijn er trots op. Niet waar?' Hij probeerde haar er zo goed mogelijk over te laten denken, ondanks dat het niet bepaald iets positiefs was.

'Sorry, ik kan het niet helpen. En nu ik verontschuldigde ik me alweer, sorry.' Alex lachte en vleide zich tegen het grote lichaam van Joe aan. Als het er op aan kwam was ze echt een knuffel persoon. 'Natuurlijk.' zei Alex na een korte stilte. Ze kon niet zeggen dat ze er uiterst trots op was, maar als ze dat ontkende dan zou ze het nooit kunnen accepteren.