Het huis van de Familie Yorke.

Nadat Eli helemaal gedoucht en aangekleed was, sloop hij nog even Joe's kamer binnen voor hij naar Meg ging. Zwijgend keek hij naar zijn zoon die al vertrokken was en gelukkig ongedeerd. Die derde wolf was op Joe uit geweest, maar Eli begreep niet hoe dat kon. Hij verliet de kamer weer net zo geluidloos en ging Meg's kamer binnen. Voorzichtig kroop hij onder de dekens naast haar en zonder nog te twijfelen ging hij tegen haar aanliggen en schoof zijn arm om haar middel.

Meg was ondanks alles toch weggedommeld en voelde hoe een sterke arm om haar middel gleed. Ze keek op en draaide zich half om, zodat ze in zijn ogen keek. 'Hé.' Het wat al tijden geleden dat ze zo hadden gelegen en nu pas merkte ze hoe erg ze het had gemist. 'Ik heb je gemist...' fluisterde ze zachtjes en streek langs zijn natte haren heen.

Eli keek naar Meg's gezicht en had een brede glimlach op zijn gezicht. Er was niets aan om alleen naar bed te gaan, zeker niet als je wist hoe het was om met zijn tweeën in bed te liggen. 'Ik jou ook.' fluisterde eli terug en legde zijn hand op haar wang. Hij verlangde ernaar met haar wakker te blijven en te genieten van dit moment, maar Eli wist dat hij toch wel in slaap zou vallen.

Meg kroop dicht tegen haar man aan en liet haar hand op zijn borstkas liggen. 'Wil je me één ding beloven?' vroeg ze aan hem, terwijl ze hem aankeek. 'Als je ooit van plan bent om weer te gaan, verdwijn dan niet zomaar en praat... Ik weet dat je geen grote prater bent, maar alsjeblieft, praat.' Ze keek hem haast smekend aan.

Eli was bang voor de belofte die hij zou moeten maken, maar hij wist dat hij deze belofte zou kunnen houden. 'Ja, dat beloof ik.' Eli zocht haar handen op en hield ze stevig vast terwijl hij haar aan bleef kijken en vocht tegen de slaap. Het was moeilijk, maar het lukte hem toch.

Meg keek hem aan kuste hem teder op zijn lippen en keek hem vervolgens weer aan. 'Volgens mij kan je wel wat slaap gebruiken.' zei ze met een klein glimlachje rond haar mond en kroop weer terug tegen hem aan. Nu ze het nogmaals bekeek kon ze ook wel wat slaap gebruiken. 'Sliep Joe al?' vroeg ze uiteindelijk nog.

Eli keek haar ongelovig aan na de kus en glimlachte toen zwakjes. 'Ik geloof dat ik al droom.' zei hij op fluistertoon en streek met zijn hand over Meg's bovenarm. 'Ja, als een roos. Ik geloof neit dat hij vroeg wakker zal worden.' Hij geeuwde daarna zelf ook en legde zijn voorhoofd tegen dat van Meg. Vervolgens sloot hij zijn ogen met een glimlach.

Meg glimlachte. 'Mooi zo,' Ze keek even hoe haar man zijn ogen sloot en in een diepe slaap viel en niet lang daarna ging zij ook. Ze realiseerde zich nu pas hoe het voelde om rustig in slaap te kunnen vallen: iets wat ze nooit deed, altijd was ze bezorgd over Eli en waar hij nu weer uit zou hangen.

Eli was al vroeg wakker geworden. Nachtmerries en levensechte dromen hadden zijn slaap niet erg gerust gemaakt en toch werd hij al vroeg wakker. Hij vond het echter niet heel erg, omdat hij nu onverstoord naar Meg, zijn vrouw, kon kijken. Eli genoot er oprecht van hier met haar in bed te liggen.

Meg ontwaakte uit een rustige slaap. Toen ze opkeek, keek ze in de ogen van Eli - iets wat ze al een tijd niet meer was gewend, maar het beviel haar wel. 'Goedemorgen,' zei ze zachtjes, op een slaperige toon en gaapte. Ze legde haar hand op zijn borstkas en liet haar hoofd op zijn schouder rusten.

Eli keek naar Meg en fluisterde een goedemorgen terug. Zacht streek hij door haar haar en drukte een kus op haar voorhoofd. Als het een keer niet zo lekker ging met Eli dan zocht hij altijd de herinnering in zijn hoofd op aan de ochtenden met Meg. In elkaars armen werden ze wakker en begonnen de dag zo uitstekend. Dat was zijn persoonlijke doel om vol te blijven houden.

Meg keek hem gelukzalig in de ogen en gaf hem een klein kusje op zijn lippen. 'Zo wil ik iedere ochtend wel wakker worden.' zei ze met een glimlach en sloot haar ogen nog voor een paar seconde. 'Zo naast elkaar, is het niet heerlijk?' Je realiseerde je pas hoe erg je iets miste, als je het weer terug had.

'Ik ook.' zei Eli met een lach op zijn lippen en haalde zijn vingers door het zachte haar van Meg. 'Meg, je bent echt prachtig, weet je dat?' Eli liet zijn hoofd weer in het kussen rusten, maar bleef Meg aankijken. Het was nu zo anders om met haar in één bed te liggen, nu ze zijn geheim wist.

Meg keek hem serieus aan en begon te lachen. 'Ik ben oud en verrimpeld, zo goed zie ik er niet meer uit.' merkte ze op. Ze voelde zich oud, zeker met al die stress die ze de afgelopen tijd had gehad met Eli en Joe, maar ze was blij dat het nu weer wat rustiger was. Nu wist ze wat er aan de hand was. Weerwolven, nog steeds een woord waarvan ze zich niets kon inbeelden. Ze stelde zichzelf voor dat hij altijd nog precies hetzelfde was als daarvoor, anders wist ze niet of ze hier zo rustig kon liggen.

'Dat is niet waar.' Eli glimlachte geamuseerd en streek met een vinger langs haar kaaklijn. 'En het is niet alleen het uiterlijk, maar ook wat hier zit, Meg.' Hij legde zijn vrije hand op de plaats waar haar hart zat en kuste haar toen teder. Eli was altijd bang geweest dat iedere keer als hij hier terug kwam alles compleet veranderd zou zijn. Joe werd ouder, langer en een weerwolf. Maar Meg was steeds hetzelfde gebleven, hoewel ze steeds bozer leek te worden tot nu.

Meg grinnikte. 'Natuurlijk,' zei ze met een glimlach en kuste hem zachtjes terug. Ze keek hem aan en gleed met haar vingers door zijn haren heen. 'Waarom heeft het toch zo lang geduurd voordat je hier weer lag?' vroeg ze zich hardop af en zuchtte uit. 'En waarom duurde het zolang voordat ik eindelijk alles wist? Of hebben jullie nog meer dingen voor me achter gehouden?'

Eli keek haar aan en zocht haar hand op om zijn vingers met die van haar te verstrengelen. 'Omdat ik een lafaard ben. Ik was bang en zwak.' Hij zuchtte met haar mee. Even twijfelde hij ovr hij Meg niet over Ariel moest vertellen, maar hij wist niet hoe hij daar aan moest beginnen. Bovendien wilde hij dat eerst tot in detail met Ariel overleggen.

Meg keek Eli zuchtend aan. 'Je bent geen lafaard, je was enkel bang voor mij reactie. Wat ik begrijp.' mompelde ze, maar had toen pas door dat hij geen antwoord gaf op haar tweede vraag. 'Zijn er dingen die ik nog niet weet Elijah?' vroeg ze, dit keer harder en keek hem recht in zijn ogen aan. 'Zo ja, dan is het nu de tijd om het te vertellen - ik weet niet of ik je nog een tweede keer kan vergeven.'

Eli zuchte en zette zijn onschuldige blik op. 'Ik denk niet dat je dit erg leuk gaat vinden, maar het is belangrijk voor mij. Ongelooflijk belangrijk, zonder zou ik hier niet liggen.' Met een hand streek hij over haar rug en glimlachte zwak. 'Je kent Ariël nog? Nou, ze zorgt al een tijdje voor me. Maar het ligt ingewikkelder dan je denkt en we zijn slechts vrienden.' Eli wist niet hoe hij het uit moest leggen.

Meg fronste haar wenkbrauwen. 'Natuurlijk ken ik Ariël nog.' vroeg ze licht verward. 'Hoe gaat het met haar?' Ze had al eeuwen niets meer gehoord van Ariël en nu bleek ineens dat ze nog heel dik met Eli omging. 'Waarom heb je me nooit verteld dat je nog steeds met haar omging? Waarom heb je haar nooit meegenomen, ze is hier altijd welkom.'

'Het gaat wel goed, geloof ik.' Eli beet op zijn lip en wreef door zijn eigen haar terwijl hij recht ging zitten. 'Meg, ik kan me voorstellen dat het verhaal over weerwolfen alleen je al in verwarring brengt, dus ik laat Ariël's verhaal nog maar even achterwege.' Eli wreef de slaap uit zijn ogen en keek nog eens naar zijn vrouw.

Meg keek hem aan, maar besloot er niet over verder te vragen. 'Laten we het dan voor nu maar even achter ons laten.' murmelde ze en kuste hem zachtjes. Ze wilde hier gewoon blijven liggen met hem, zonder zich ergens zorgen over te maken. Ze wilde niet denken aan Ariël, alleen aan hem.

Eli knikte. 'Het komt nog wel eens aan bod.' zei hij en pakte haar hand vast. Met zijn vingers traceerde hij de nerven op haar hand en trok haar toen zachtjes overeind zodat hij haar kon omhelzen. 'Vind je het goed dat ik even bij Eli ga kijken? En misschien moeten we de Dallas familie vragen of hun dochter al terecht is? Ik kan me best voorstellen dat Joe er ook mee zit.'

'Ja, natuurlijk.' zei ze zachtjes en kuste hem nogmaals. Ze wist niet wat het was, maar al het gemis kwam er nu uit. Ze kon er niet genoeg van krijgen, maar er waren belangrijkere zaken, zoals Alex. Ze had nog steeds niets gehoord van Frances en Logan, maar ze hoopte oprecht dat het goed kwam. 'Ga maar,'

Eli voelde het verlangen, maar moest het combineren met zijn nieuwe verantwoordelijkheid en de band met zijn zoon. Hij had beloofd Joe te gaan helpen en die taak nam hij erg serieus. 'Meg, als je vragen hebt, stel ze dan, oke?' Eli wilde dat ze álles wist over het weerwolf zijn, zodat ze geen fout beeld zou vormen. Hij drukte een laatste kus op haar slaap en ging toen naar Joe's kamer.