Het huis van de Familie Yorke.

Joe ging samen met haar op de bank zitten en keek haar aan. Hij schonk de thee in twee koppen, om er vervolgens eentje aan haar te geven. 'Maar laten we het over iets leukers hebben.' veronderstelde hij en nam zelf ook een slok.

Alex nam één van de koppen aan en leunde naar achteren in de bank. 'Ja-' Kort dacht ze na over een ander onderwerp en grinnikte toen. 'Ik ging je nog ergens mee naartoe nemen, weet je nog?' Zelf was ze het eigenlijk vergeten, maar nu dacht ze ineens weer aan. Ze had nogal een grote verrassing voor hem in petto en ze kon nu al niet wachten om zijn gezicht te zien.

'Ja, waar was je van plan om me mee naartoe te nemen?' Hij keek haar pruilend aan, hopend dat ze het hem zou vertellen. Hij kon absoluut niet goed tegen geheimen en al helemaal niet als hij het zelf niet wist. 'Ik ga je gewoon net zolang kietelen tot dat je het me verteld.' lachte hij.

'Naar iets heel leuks!' zei Alex enthousiast en ze moest haar kop met beide handen vasthouden om de thee er niet uit te laten klotsen. Ze grinnikte en schudde haar hoofd. 'Ik heb hete thee vast, dus je mag me niet kietelen.' zei ze waarna ze haar tong naar Joe uitstak en voorzichtig wat thee dronk.

Joe pakte de kop thee van haar af en zette hem op de tafel neer. 'Nu heb je geen thee meer vast, dus nu mag het wel.' plaagde hij haar en begon haar te kietelen. 'Dan had je het maar moeten zeggen kleintje!' lachte hij.

Alex wilde tegenstribbelen en haar pok terugpakken, maar met gevaar voor morsen liet ze Joe zijn gang gaan. Hikkend draaide ze zich van Joe weg toen hij haar kietelde. 'Joehoe!' riep ze lachend uit en probeerde zijn handen vast te pakken. 'Genade! Alsjeblieft, ik vertel het je wel!' giechelde ze met tranen in haar ogen, deze keer van plezier.

Joseph grinnikte en stopt met kietelen. 'Oke dan.' zei hij en lachte toen hij de tranen in haar ogen zag van het lachen. 'Het blijft leuk..' verzekerde hij haar en pakte beiden mokken van de tafel af. 'Ik ben blij dat je het me verteld hebt, weet je. Op een of andere manier voel ik me weer een beetje minder eenzaam.' Dat was het woord, het gevoel dathij had: eenzaamheid.

Alex zuchte opgelucht toen Joe haar weer met rust liet. Ze leunde comfortabel naar achteren in de stoel en wiebelde met haar tenen. Vervolgens keek ze met een ernstige blik op naar Joe. 'Je bent nooit alleen, Joe. Ik ben er altijd voor je.' zei ze zachtjes en pakte zijn hand vast. Alex wilde niet weten hoe moeilijk hij het gehad moest hebben.

'Weet ik, maar zo voelde het wel in het begin.' gaf hij toe en keek haar aan, om vervolgens te glimlachen. 'Nu moet je me wel vertellen waar je me mee naartoe neemt hè,' grinnikte hij vervolgens. Hij wilde helemaal niet aan dat wolvengen denken, als hij er een paar weken niet aan hoefde te denken, deed hij dat ook liever niet.

Alex glimlachte terug naar Joe en kneep in zijn hand met een speelse lach. 'Nou, het café, Burnt Beans, het heeft wel eens muziekavonden. En aankomende vrijdag is er een open podium en ik heb je ingeschreven.' vertelde ze hem met een trotse blik. Ze wilde zo graag dat hij eens voor anderen zou spelen zodat ze zouden horen hoe geweldig goed hij was.

Joe keek haar met grote ogen aan. 'Je hebt me ingeschreven voor een open podium?' vroeg hij vol ongeloof. 'Maar - maar ik heb nog niet eens een liedje en ik heb niets geoefend en het is al over drie dagen!' riep hij uit en stond op. 'Ik jat wel een liedje van me pa, die is daar goed in..' Dit laatste zei hij meer tegen zichzelf dan tegen haar.

'Joe, doe niet zo paniekerig!' Alex trok hem aan zijn arm terug naar beneden zodat hij weer zat. 'Je bent een natuurtalent en je kunt me niet vertellen dat je geen enkel afgewerkt nummer hebt. Je gaat niet van je pa stelen, want je bent zelf net zo goed en misschien wel duizend keer beter.' Ze keek hem met een strenge blik aan en grinnikte daarna. 'Joseph Yorke, je gaat een geweldig debuut geven.'

'Ja... nou - ik heb er wel, maar die zijn lang niet goed genoeg om voor te dragen aan andere. En ik ben niet duizend keer beter dan hem. Hij is beroemd, ik niet.' sprak hij haar tegen. Hij wilde helemaal niet optreden voor anderen, ze vond hem vast vreselijk. Zijn liedjes waren niet eens goed, de melodie ging dan nog wel - maar de teksten waren bagger.

'Joe, echt waar, al je nummers zijn goed. En waarschijnlijk heb je nog een hele hoop hier zitten die je met niemand hebt gedeeld.' Alex tikte met een vinger tegen zijn voorhoofd en pakte toen haar mok er weer bij. 'En dan kan je vader je eindelijk eens écht zien spelen en je moeder. En dan worden alle meisjes verliefd op je omdat ze zó goed bent en er is vast iemand die er voor zorgt dat je een platencontract krijgt.' Alex stroomde over van enthousiasme.

'Die zitten er wel, maar er is een reden waarom ik ze niet deel Alex.' vertelde hij haar. 'Ik ben er helemaal neog niet klaar voor om iedereen te laten horen wat ik kan! Daarbij ben ik vast niet goed genoeg, zodra ze me horen zingen kicken ze me er meteen weer uit!' Bij haar volgende woorden fronste hij zijn wenkbrauwen. 'Meisjes worden niet verliefd op sullige jongens die toevallig goed kunnen zingen.'

Alex keek Joe verslagen aan en zuchtte teleurgesteld. 'Ik kan je weer uitschrijven, als je dat wilt?' Ze keek haar vriend vragend aan en wendde toen haar blik af. Ze was het helemaal niet eens met wat hij had gezegd, maar zijn negativiteit sloeg op haar over. Treurig keek ze naar haar lege mok thee en herpakte zichzelf toen. 'Maar je geeft dus wel toe dat je goed kunt zingen?' zei ze met een trotse blik.

Joe kon niet tegen die teleurgestelde en gekwetste blik in haar ogen, dus schudde hij zijn hoofd. 'Nee, nee laat maar - ik doe het wel. Maar, ik doe het voor jou!' Hij keek haar serieus aan en schudde zijn hoofd weer. 'Nee, dat geef ik niet toe, vergeet die opmerking van daarnet maar over die meisjes.' Hij begon te lachen en zette zijn mok weg. 'Ik zal het wel doen.'

Alex keek enthousiast naar Joe en lachte vrolijk. 'Maar je hebt het net gezegd! En alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden! Bovendien vinden de meisjes op school je wel leuk, hoor.' grinnikte ze en ze porde hem in zijn zij. 'Je moet het niet alleen voor mij doen, Joe, ook voor jezelf.' voegde Alex daarna nog toe, want ze was er van overtuigd dat dit hem zou helpen als persoon en als artiest.

Joe trok zijn wenkbrauw op. 'Noem één meisje bij naam dat mij leuk vind!' daagde hij haar uit en grinnikte. 'Ja, ja ik zal het ook wel voor mezelf doen.' mompelde hij en haalde zijn hand door zijn haren heen. Hij vond het nog steeds niets, maar hij zou het wel doen.

'Nou, ik vind je anders heel leuk hoor!' lachte Alex en nadat ze haar mok weg had gezet, sloeg ze haar armen om Joe heen. 'Joe, je gaat het vast geweldig vinden, maak je er niet zoveel druk om en gewoon doen waar je goed in bent.' Ze glimlachte bemoedigend naar hem en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Ondanks dat ze een week thuis had gezeten, was ze nog steeds moe van al dat gedoe. Het was een drama geweest in huis. Álles was er uit gekomen en dat maakte dat Alex doodop was.

'Even serieus Alex, er zijn geen meisjes op school die mij leuk vinden. Geloof me maar.' verzekerde hij haar en schonk nog wat thee voor zichzelf in. 'Wil je ook nog wat?' vroeg hij aan haar, zonder verder in te gaan op haar opmerkingen. Hij omhelsde haar, nadat hij de thee had weggezet, stevig en drukte een kus op haar kruin.

Alex besloot om maar niet meer tegen Joe in te gaan. 'Nee, dankje.' Ze liet zich maar al te graag door hem omarmen en glimlachend sloot ze haar ogen. Er waren veel dingen die haar dwars zaten op het moment, maar ze was blij te weten dat ze alles met Joe kon delen. Soms was het makkelijker met hem te praten dan met Ruby, die ze al een tijd niet gezien had. 'He, Joe, had ik trouwens al verteld dat ik in het atletiek team zit?'

Joe liet haar los en keek haar verrast aan. 'Je bent toegelaten?!' vroeg hij enthousiast. 'Dat is geweldig Alex!' lachte hij en omhelsde haar weer. Het was geweldig dat ze kon doen waar ze goed is in was, waar ze plezier in had. Joe had zijn muziek en zij had sport. Zelf was ie alles behalve sportief.

Alex lachte met Joe mee en voelde zich nog trotser toen hij net zo enthousiast was. Ze had altijd al bij een team willen zitten en aangezien hardlopen haar beviel, paste het atletiek team goed bij Alex. 'Ik weet alleen niet hoe ik het ga combineren met school en- en het weerwolf zijn.' Ze keek Joe fronsend aan. 'Hoe doe jij dat eigenlijk met school?'

Joe haalde zijn schouders op. 'Ik meldde me altijd ziek, voor en na de transformatie.' vertelde hij haar. 'Maar ja - nu mijn pa er vanaf weet... en m'n ma, zullen die vast wel wat regelen op school.' Hij had geen idee of ze er iets aan zouden doen. 'Je moet er leren omheen te plannen, maar dat leer je vanzelf. In het begin is het raar, maar je raakt eraan gewend.'